Οι εξορκισμοί του Νέου Ελληνοκύπριου - Βραβείο "Σάπια Μπανάνα"

Πριν από δύο χρόνια, έδωσα το βραβείο "Σάπιο Λεμόνι" στον δημοσιογράφο Μακάριο Δρουσιώτη για την αρθρογραφία του στον Πολίτη.

Σήμερα έχω την τιμή να δώσω το βραβείο " Σάπια Μπανάνα" στον μπλόκκερ, αρθρογράφο της εφημερίδας Γνώμη και κομματικό μέλος του ΑΚΕΛ - Νέο Ελληνοκύπριο, για το άρθρο του "Ας αποκηρύξουμε επιτέλους τον σοβιετισμό...". ( Δυστυχώς ο δημοσιογράφος Μάριος Δημητρίου της Σημερινής για τον οποίο προοριζόταν το βραβείο αυτό για τις αναλύσεις του περί υπαρκτού, θα πρέπει να περιμένει την επόμενη απονομή )

Αξίζει να ασχοληθεί κάποιος εκτενέστερα με αυτό το άρθρο καθώς η λογική του άρθρου καθρεφτίζει το επιθυμητό μέλλον της κυπριακής αριστεράς για πολλούς επίδοξους εραστές του μηχανισμού του, στη βάση πηγών των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού καθώς και πηγών της οκτωβριανής επανάστασης. Αυτός ο κάποιος θα είμαι εγώ. Ελπίζω η Γνώμη και  η Χαραυγή να μου κάνουν την τιμή να δημοσιεύσουν το επικείμενο άρθρο.

πρώτες εντυπώσεις /σημ: Αν καταλαβα καλά το κείμενο, η εμμονή καποιων να μην μπορουν να απογαλακτιστούν από τον όρο "μαρξισμός - λενινισμός" μπορει να οδηγήσει σε ανίατες περιπτώσεις αναλύσεων.

Αν κατάλαβα καλά, το κείμενο προβάλλει το ΑΚΕΛ ως το πρότυπο κόμμα του μαρξισμού λενινισμού.

Προτάσσεται το ΑΚΕΛ και η "σωστή" του αποφαση να αποκηρύξει την διχτατορία του προλεταριάτου ως ο πυλώνας της σοσιαλιστικής πολιτικής θεωρίας και πράξης.

Πως θα εδραιώσουμε όμως αυτη τη "σωστή" απόφαση; Αποκηρύσσοντας την ΕΣΣΔ.

Βεβαια ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με ελάχιστη πληροφόρηση - ουτε καν γνώση - γνωρίζει πως η διχτατορία του προλεταριάτου δεν είναι σοβιετικό πυροτέχνημα. Εινα καθοριστικός όρος στην μαρξιστική θεώρηση για τον σοσιαλισμό.

Γνωρίζουμε ακόμα πως το εν λόγω ζήτημα χωρισε δια παντός τους μαρξιστες-λενινιστες από τους λεγόμενους ευρωκομμουνιστες. Τί κρίμα που οι μαγκιές κλανιές των ακελιστών περίμεναν την πτώση του σοσιαλισμού και μια εικοσαετία για να υπηρετήσουν άλλα "μεγάλα" όνειρα για το σοσιαλισμό...τί κρίμα που αυτό έγινε μετά το 2008 και τη γλύκα της εξουσίας.

Νομίζω δεν έχω διαβασει χυδαιότερη ανάλυση από ακελικό για τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Πέραν από τις  αντιθεσεις - Ο Λενιν επεβαλε την εσωτερική "διχτατορία" στο κόμμα - ούτε καν οι Τροτσκιστες δεν ξεστόμισαν ποτέ κάτι τέτοιο - αλλά ο Λένιν δεν είναι ο Στάλιν, που επέβαλε την διχτατορία στο κόμμα - αποφασίστε...

Να μην σχολιασω, πως ο όρος "σοβιετισμός" εδώ αναλύεται αυστηρά με κομματικούς όρους. Ανυπαρκτη η κοινωνία, ανύπαρκτες οι ταξικες σχέσεις, ανύπαρκτο το οικονομικό μοντέλο, ανύπαρκτη η ίδια η ιστορία του ΚΚΣΕ, ανύπαρκτες οι επαναστάσεις στη δύση, ανύπαρκτη η ίδια η ιστορία εν τέλει.

Καθόλου παράξενο. Εδω δεν δομείται όραμα για τον σοσιαλισμό, εδώ δομείται η πιο χυδαία δεξιά  απόκλιση στην αριστερά- τερατούργημα, προς όφελος των κομματικών συμφερόντων.

Εν ολίγοις πάει όλος ο μαρξισμός - λενινισμός στα σκουπίδια προκειμένου κάποιοι να μην απογαλακτιστούν από "φρασεολογίες" που τους καταδιώκουν σαν ερινύες...δεν μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν με το φόβο πως θα αποκηρύξουν την έννοια του μαρξισμού - λενινισμού...γνωρίζουν πως αν την αποκηρύξουν θέτουν απέναντί τους αυτό που φοβούνται περισσότερο - τον μαρξισμό - λενινισμό...τί άλλο μένει; Η απόλυτη παραχάραξη. Γιατί στο στόχαστρο εδώ, δεν είναι ποσώς το παράδειγμα του υπαρκτού. Αλλά είναι αυτός καθαυτός ο μαρξισμός - λενινισμός. Το δεύτερο συνθετικό ευθαρσώς. Το πρώτο, δια της πλαγίας σάπιας χυδαίας αποκήρυξης.

Ας αποκηρύξουμε επιτέλους τον σοβιετισμό...

Πρόλογος

Ο Σταλινισμός είναι η αιτία της μη εξάπλωσης
 του Κομμουνιστικού κινήματος

• Γράφω εδώ και αρκετές μέρες ένα σημείωμα με την ευκαιρία επετείου της Οκτωβριανής επανάστασης των Μπολσεβίκων ενάντια στο μόλις κάποιων μηνών κοινοβουλευτικό καθεστώς της Ρωσίας το 1917 και ενόψει του 21^ου συνεδρίου του τοπικού μας Μαρξιστικού-Λενινιστικού κόμματος, του ΑΚΕΛ, που ειρήσθω εν παρόδω, για πρώτη φορά στην ιστορία του δεν δημοσίευσε ανακοίνωση για την εν λόγω επέτειο...
• Στο σημείωμα αυτό προσπαθώ να ανιχνεύσω τόσο τη φύση της Οκτωβριανής επανάστασης όσο και του σοβιετικού συστήματος καθώς και τη σχέση τους με το ΑΚΕΛ...
• Επιπλέον, προσπαθώ να αναλύσω τους στόχους και τις προοπτικές της διεθνιστικής αριστεράς σήμερα και ειδικά απέναντι στον μόνιμο και διαχρονικό εχθρό της, τον εθνικισμό σε όλες του τις παραλλαγές που αποτελεί και την εμπροσθοφυλακή της συντήρησης των αστικών και μονοπωλιακών κατεστημένων ... 

Το Σοσιαλιστικό κίνημα στη Ρωσία

• Ιστορικά, θα πρέπει να αναφερθεί ότι της επανάστασης του 17’ προηγήθηκε η Ρωσική Επανάσταση του 1905 με στρατιωτικές ανταρσίες και παναπεργίες στα μεγάλα αστικά-βιομηχανικά κέντρα, που οδήγησαν σε ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και υποχωρήσεις του τσαρικού καθεστώτος αλλά ανέδειξαν ταυτόχρονα τα δημοκρατικά λαϊκά τοπικά συμβούλια, τα σοβιέτ και το σοσιαλδημοκρατικό επαναστατικό κίνημα...
• Η επαναστατική και μαχητική αντιπολίτευση αποτελούνταν κυρίως από το μεγάλο κόμμα των Εσέρων (Σοσιαλεπαναστατών) και το μικρότερο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα στο οποίο λειτουργούσαν δύο φράξιες:
• Οι Μπολσεβίκοι με αρχηγό τον Λένιν, που ήταν η ελαφρώς πλειοψηφούσα  μαξιμαλιστική τάση (μπόλσιε: πολύ-πλειοψηφία) απέναντι στους πιο διαλλακτικούς και μετριοπαθείς Μενσεβίκους (μένσιε: λίγο, μειοψηφία)...
• Από το 1903 ο Λένιν πρότεινε στο κόμμα τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», την δημιουργία δηλαδή κομματικών μελών «δύο ταχυτήτων», γιατί προφανώς αυτό θα επέτρεπε στο κίνημα να προχωρεί στο στόχο της επανάστασης και του σοσιαλισμού με τις λιγότερες δυνατές καθυστερήσεις που επιφέρει η άμεση δημοκρατία, ο παρατεταμένος διάλογος και η πολυφωνία, ειδικά προς τα έξω...
• Αυτή η πρόταση έφερε την πρώτη διάσπαση στους κόλπους του κόμματος και στα  χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το 1912, οι δύο σχετικά ισοδύναμες φράξιες των σοσιαλδημοκρατών διασπάστηκαν ολοκληρωτικά, στους «σκληρούς» Μπολσεβίκους που αντιτίθονταν σε όποια συνεργασία με τα αστικά κόμματα και τους «μαλακούς» Μενσεβίκους που ευελπιστούσαν σε μια πιο ομαλή πορεία προς τη λαϊκή κυριαρχία, με πιο «ανοικτό» το κόμμα προς τα μέλη του και με πολιτικές συνεργασίες...

Η επανάσταση του 1917

• Η επανάσταση του 17’ ξεκίνησε στα τέλη Φλεβάρη από την Αγία Πετρούπολη με τοπικό ηγέτη των επαναστατών των Λέων Τρότσκι (ο οποίος λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφόρων φραξιών των επαναστατών) και οδήγησε μαζί με άλλα γεγονότα στην ανατροπή του Τσάρου Νικόλαου Β’ και φυλάκισή του καθώς και σε αλλαγή αρκετών πολιτικών του κράτους, ιδίως σε ότι αφορά τις διώξεις εναντίων των εβραίων, την ανεξαρτησία της Φιλανδίας κ.α....
• Εσέροι και Μενσεβίκοι συμμετείχαν στις νέες διαδικασίες και τη διανομή της εξουσίας μαζί με τα αστικά κόμματα και σε συνεργασία με το κατεστημένο αλλά η λαϊκή απαίτηση για «Ειρήνη, γη, ψωμί» δεν ικανοποιείται από τη νέα τάξη πραγμάτων...
• Μέχρι τον Ιούλιο του 1917, η Ρωσία μετεξελίχθηκε σε πλήρη κοινοβουλευτική δημοκρατία (από συνταγματική μοναρχία) ενώ προκηρύχθηκαν εκλογές για τον Νοέμβριο του σημαδιακού αυτού έτους...
• Ο λαός όμως, οι εργάτες, οι αγρότες και οι άκληροι καθώς και ένα μεγάλο μέρος του στρατού και του πολεμικού ναυτικού, συνέχιζαν να βρίσκονται σε κατάσταση εξέγερσης, απαιτώντας να απονεμηθεί «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», αναδιανομή της γης, μα κυριότερα ειρήνη για τον εξουθενωμένο στρατό (προηγήθηκαν του Α’ Παγκοσμίου, ο Ρωσο-τουρκικός και Ρωσο-ιαπωνικός ενώ μέχρι το Φθινόπωρο του 1916 είχαν χαθεί μισό εκατομμύριο ρώσοι στρατιώτες στον Μεγάλο Πόλεμο)...
• Η ξεκάθαρη στάση των Μπολσεβίκων για άμεση απεμπλοκή της Ρωσίας από τον πόλεμο καθώς και η ανυποχώρητη στάση τους στο θέμα της αναδιανομής της γης, τους κατέστησε μέσα στους οκτώ μήνες που μεσολάβησαν από το τέλος Φεβρουαρίου μέχρι και το Οκτώβρη του 17’, από περιθωριακή, ακραία και ανατρεπτική φράξια, σε κυρίαρχο του παιχνιδιού, με μεγάλη υποστήριξη από τις αριστερές πτέρυγες των υπολοίπων επαναστατικών κομμάτων αλλά και ενός πολύ μεγάλου μέρους του στρατού...
• Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα των Μπολσεβίκων λοιπόν, με όχημα την εξαθλίωση του λαού και του στρατού που αξίωναν επιτατικά ειρήνη αλλά και τις επαναστατικές και πολιτικές νίκες του 17’ που προηγήθηκαν (αποτροπή στρατιωτικού πραξικοπήματος στα τέλη Αυγούστου, εκλογή του Τρότσκι στην ηγεσία των σοβιέτ της Πετρούπολης), αποφάσισε στις 10 Οκτωβρίου την ένοπλη ανατροπή της αστικής κυβέρνησης με πρόταση του Λένιν και πλειοψηφία δέκα προς δύο μέσα στη κεντρική επιτροπή... 
• Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή: απαλλοτρίωση της γης των γαιοκτημόνων χωρίς αποζημίωση, κήρυξη ως παράνομων όλων των πολιτικών κομμάτων εκτός του μπολσεβικού σοσιαλδημοκρατικού και ένας σφοδρός και αιματηρός εμφύλιος πόλεμος...
• Στο διεθνές πολιτικό σκηνικό, οι Μπολσεβίκοι του Λένιν διακήρυσσαν πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής επανάστασης και των πρώτων μηνών της ότι έβλεπαν τον πόλεμο ως ευκαιρία του σοσιαλιστικού κινήματος να ανατρέψει πανευρωπαϊκά τον καπιταλισμό...
• Διέβλεπαν μια επανάσταση στη Ρωσία αλλά παράλληλα και πολλαπλές επαναστάσεις λαού και στρατού σε όλα τα μεγάλα κράτη που συμμετείχαν στον πόλεμο έτσι ώστε να είναι δυνατή η δημιουργία των «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» που θα προχωρούσαν στον σοσιαλισμό απαλλαγμένες από τον καπιταλισμό αλλά και τον εθνικισμό-ιμπεριαλισμό που αποτελούν, σύμφωνα με τον Μαρξισμό και σωστά, την απόλυτη έκφραση του καπιταλισμού...
• Με τα σοσιαλιστικά κινήματα να αποτυγχάνουν στην Γερμανία και την Ουγγαρία, οι Μπλοσεβίκοι έμειναν μόνοι τους προς υπεράσπιση της πανευρωπαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης και αναγκάστηκαν σε συνθηκολόγηση και τερματισμό του πολέμου, χάνοντας το δυτικό μέρος της επικράτειας (Πολωνία, Ουκρανία) σε μια συμφωνία που δίχασε και το κόμμα αλλά και τον λαό...

Η «δικτατορία του προλεταριάτου»

• Οι Μπολσεβίκοι, χρησιμοποιώντας κυρίως τους επαναστατημένους στρατιώτες και τους οπλισμένους εργάτες και άκληρους, έλεγξαν με στρατιωτική πυγμή αλλά και διάφορες σκευωρίες και δολοπλοκίες τα πρώτα επαναστατικά σοβιέτ και τα μετέτρεψαν στη συνέχεια σε φερέφωνα της δικτατορίας του δήθεν προλεταριάτου από τα πρώτα κιόλας χρόνια της επανάστασης και μεσούσης ενός ανελέητου εμφυλίου...
• Το νεοφώτιστο Σοβιετικό καθεστώς στηρίχθηκε κυρίως στην απόσπαση μέρους του στρατού προς το μέρος των επαναστατών και στη προϋπάρχουσα γραφειοκρατία που βλέποντας την ισχύ των Μπολσεβίκων, συντάχθηκε με το μέρος τους, διατηρώντας τις προσβάσεις της στην εξουσία...
• Η στρατιωτική ισχύς των Μπολσεβίκων ουσιαστικά έγειρε τη πλάστιγγα προς τη τελική επικράτησή τους μετά από τον σφοδρό εμφύλιο μεταξύ Κόκκινου και Λευκού στρατού που κράτησε για μια πενταετία συνολικά και τις επιθέσεις από τα δυτικά κράτη που έβλεπαν τα συμφέροντά τους στη Ρωσία να εξανεμίζονται στο νέο αυτό επαναστατικό περιβάλλον και συμμάχησαν με τους αντεπαναστάτες...
• Από το 21’ ο Λένιν και οι ισχυροί κομματικοί Μπολσεβίκοι αφαίρεσαν το δικαίωμα της φράξιας στο κόμμα και ουσιαστικά φίμωσαν κάθε αντίθετη άποψη χρησιμοποιώντας τις πολιτικές του λενινιστικού «Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού» και της μαρξιστικής επινόησης «Δικτατορίας του προλεταριάτου»...
• Τα σοβιέτ ουσιαστικά έχασαν το ρόλο και την ισχύ τους και παρέμειναν κατά κύριο λόγο διακοσμητικά μέχρι την κατάρρευση του καθεστώτος εβδομήντα χρόνια μετά. Η γραφειοκρατία πήρε την εξουσία κάτω από τη μύτη των επαναστατών και στις δύο δεκαετίες που ακολούθησαν τον θάνατο του Λένιν το 24’ και με την άνοδο του ανθρώπινου τέρατος Ιωσήφ Στάλιν στη εξουσία το 27’, ο Τρότσκι και πιονιέροι της επανάστασης έγιναν στόχοι του κόμματος...

Ο σταλινισμός

• Ο Τρότσκι είδε από νωρίς την ανάγκη για «διαρκή επανάσταση» στο εσωτερικό, με πόλεμο ενάντια στη γραφειοκρατία και κοινωνικοοικονομικές μεταρρυθμίσεις και για την ανάγκη ενίσχυσης όλων των επαναστατικών κινημάτων πανευρωπαϊκά έτσι ώστε η επανάσταση να στηριχθεί από όλους τους λαούς και να επιβιώσει...
• Ο Τρότσκι, ηγέτης της «αριστερής αντιπολίτευσης» στο κόμμα (προπομπού της ανανεωτικής αριστεράς και του διεθνιστικού σοσιαλιστικού αντισταλινικού κινήματος) προείδε ότι η γραφειοκρατία και το ελλειμματικό δημοκρατικά καθεστώς που επικράτησε στην Σοβιετική Ένωση δεν ήταν γνήσιος σοσιαλισμός...
• Προείδε ότι ο σταλινισμός (ο μπολσεβικισμός όπως τον αποκαλούσε) θα έστρεφε τη χώρα προς στήριξη του καπιταλισμού και του φασισμού σε δεδομένες στιγμές της ιστορίας (όπως και έγινε από το 1938 μέχρι και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου) και ότι στο τέλος θα κατάρρεε, με την γραφειοκρατία να καρπούται τον πλούτο του κράτους όπως επίσης έχει ήδη γίνει…
• Ο Τρότσκι δολοφονήθηκε μετά από 12 χρόνια εξορίας, το 1940 στο Μεξικό ενώ η χώρα είχε περάσει σε καθεστώς τρόμου από το 1927 μέχρι και τον θάνατο του Στάλιν το 1953...
• Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι «δίκες της Μόσχας» που οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων από το 1936 μέχρι το 1938. Μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και παλιοί μπολσεβίκοι, ήρωες του εμφυλίου, κορυφαία στελέχη του Κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ανώτεροι αξιωματικοί του σοβιετικού στρατού...
• Συνολικά και με βάση επίσημη σοβιετική έκθεση του 1956, την πενταετία 1935-1940 έγιναν 1.920.635 συλλήψεις και 688.503 εκτελέσεις για πολιτικά φρονήματα...
• Η ομιλία του Χρουστσόφ, του επόμενου ΓΓ του ΚΚΣΕ (αφού «τακτοποίησε» όλους τους εσωκομματικούς αντιπάλους) στο 20^ο συνέδριο της «αποσταλινοποίησης», ήταν αποκαλυπτική για το καθεστώς που επικρατούσε για τρεις δεκαετίες...
• Ο Χρουστσόφ κατηγόρησε τον Στάλιν για κτηνώδη συμπεριφορά, για κατάχρηση εξουσίας, για αμέτρητα, φρικαλέα και αδικαιολόγητα εγκλήματα και για την προσωπολατρία που είχε καλλιεργήσει και επιβάλει γύρω από το άτομό του...
• Η κομμουνιστική επανάσταση πέθανε στη πράξη μέσα στα εγκλήματα που διέπραξε πρώτα κατά των ίδιων των επαναστατών αλλά και ενάντια στις εκατοντάδες χιλιάδες των αντιφρονούντων που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις εξορίες-στρατόπεδα συγκέντρωσης για αύξηση της παραγωγικότητας, τις κατασκευές σιδηροδρόμων, τα μεταλλωρυχεία κλπ…
• Στο όνομα της εργατικής τάξης διαπράχθηκε ο βιασμός της, κτίσθηκε η προσωπολατρεία και η «σοβιετολατρεία», σύρθηκαν ολόκληρες γενιές σε μια ατέρμονη ψεύτικη διαμάχη με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό…αντιτάσσοντας την σοβιετική παραγωγή και ανάπτυξη στην δυτική ιδιωτική και κρατική, τον σοβιετικό επεκτατισμό στον δυτικό, την προσωπολατρεία και τον κομματικό «πατριωτισμό» απέναντι στις παραδοσιακές θρησκείες…
• Ο Σταλινισμός πρώτα απ όλα σκότωσε το γνήσιο αριστερό σοσιαλιστικό πνεύμα στην ίδια τη Ρωσία και κατόπιν στα κατεχόμενα ανατολικοευρωπαϊκά προτεκτοράτα και προκάλεσε τη διάσπαση ολόκληρου του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια…

Ελλάδα και Κύπρος επί σταλινισμού

• Στην Ελλάδα, αφού ο Στάλιν συμφώνησε με τους δυτικούς για παραμονή της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο, έσπρωξε το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας σε ένα εμφύλιο που απ ότι διαφαίνεται, έγινε κυρίως για να μειωθεί η επιρροή του ΚΚΕ στο 10%, ποσοστό που συμφωνήθηκε στη Γιάλτα και που εκτελέστηκε με τη προσφυγοποίηση δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων Κομμουνιστών στις ανατολικές χώρες, τις διώξεις που ακολούθησαν του εμφυλίου και την μαζική μετανάστευση στην Γερμανία…
• Στην Κύπρο, το ΚΚΚ-ΑΚΕΛ, παρά τα αγνά κίνητρα και τα ανθρώπινα ιδανικά των ιδρυτών του, δημιουργημένο μέσα στη καρδιά του σταλινισμού και εν μέρη επηρεαζόμενο από το ελλαδικό ΚΚ, ακολούθησε μια πορεία πειθαρχίας προς το «μητρικό» σοβιετικό Κομμουνιστικό Κόμμα και δεν απέφυγε την διαγραφή ακόμα και ιδρυτικών του μελών με την κατηγορία του «ρεβιζιονισμού» και του «οπορτουνισμού»…

ΑΚΕΛ και σοβιετισμός

• Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ΑΚΕΛ έχει γενικά μια πολύ θετική παρουσία στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου σε ότι αφορά τη στήριξη και την οργάνωση του λαϊκού κινήματος και χαρακτηριζόταν πάντα από μια λιγότερο δογματική στάση απέναντι στα θέματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σε σχέση για παράδειγμα με το ΚΚΕ…
• Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό της θέσης του ΑΚΕΛ υπέρ της επέμβασης των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχία κατά την «άνοιξη της Πράγας» το 1968 και την διαφωνία που παρατηρήθηκε στην Κεντρική Επιτροπή και το πολιτικό γραφείο του κόμματος...
• Το περιστατικό αυτό (που αναγνωρίστηκε από το κόμμα ως ιστορικό λάθος) δείχνει από τη μία την πρακτική του κόμματος ως προς την συμπόρευση με τον σοβιετισμό αλλά παράλληλα και την ανοχή που παρουσίαζε στις «βουβές» φράξιες του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο»…
• Παρόλη τη θετική συνεισφορά του ΑΚΕΛ ως προς τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεωδών, ως προς τη συνδικαλιστική οργάνωση, τη διεκδίκηση και τις εργατικές κατακτήσεις, τη αντίσταση στον φασισμό, τον σοβινισμό και την τρομοκρατία του Γρίβα αλλά και μετά προς υπεράσπιση την Κυπριακής Δημοκρατίας και του δικοινοτισμού, δεν απέφυγε την σοβιετολατρεία και την στήριξη του σταλινισμού και του «ήπιου σταλινισμού» που ακολούθησε (περίοδος Μπρεζνιεφ 1964-82)…
• Ελαφρυντικό για τη στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και τον λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» μπορεί κάποιος να θεωρήσει την σταθερή θετική θέση του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος και των χωρών του ανατολικού μπλοκ υπέρ των δικαίων του Κυπριακού Λαού αλλά και τις μεθόδους παραπληροφόρησης, προπαγάνδας και ωραιοποίησης στις οποίες είχαν καταστεί ειδήμονες οι σοβιετικοί...
• Επίσης ελαφρυντικό μπορεί να θεωρηθεί ότι από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου τουλάχιστον, η κυπριακή κομμουνιστική αριστερά έβαλε ως κύριο στόχο της την ανόρθωση του εργαζόμενου λαού, τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου και την πολιτική του ελευθερία και αυτοδιάθεση...και όχι την σοσιαλιστική επανάσταση που θα προϋπόθετε και ενεργότερη ανάμιξη του σοβιετικού ΚΚ στα κομματικά ή κοινωνικά δρώμενα της πατρίδας μας...
• Η Κυπριακή αριστερά, παρά την αυταπόδεικτη ιστορικά πιο «δεξιόστροφη» πολιτική από άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα διαχρονικά, φοβήθηκε να μείνει ουσιαστικά μόνη της στην Κύπρο των τριών στρατών του ΝΑΤΟ και της «πέμπτης φάλαγγας», της ΕΟΚΑ, του γιωρκατζικού παρακράτους και της ΕΟΚΑ Β’ στη συνέχεια...
• Με μια πιθανή αποκήρυξη του σοβιετισμού  αλλά με ταυτόχρονη προσήλωση στον σοσιαλιστικό, απελευθερωτικό, διεθνιστικό και αντιγριβικό τοπικό αγώνα, ίσως να οδηγιόταν –χωρίς διεθνείς προστάτες και ιδεολογικούς συμμάχους- σε ένα διαρκές πογκρόμ, ισχυρότερο ίσως από αυτό που βίωσε επί γριβισμού...
• Το ΑΚΕΛ προσκολλήθηκε στον μπολσεβικισμό, κλείνοντας τα μάτια στις καταφανέστατες αντιδημοκρατικές και απάνθρωπες πολιτικές του σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ουσιαστικά για να επιβιώσει πολιτικά αλλά και φυσικά, με μια παράλληλη «μενσεβική» πολιτική συνεργασιών σε τοπικό επίπεδο που αφαιρούσε προσχήματα από τους εχθρούς του σοσιαλισμού και του διεθνισμού...
• Μπορώ να ισχυριστώ ότι η Κυπριακή αριστερά και το ΑΚΕΛ είδαν με ανακούφιση τόσο την «περεστρόικα» του Γκορπάτσιεφ , του τελευταίου ΓΓ του ΚΚΣΕ, όσο και την ίδια την κατάρρευση του σοβιετισμού που ουσιαστικά έλυσε τα χέρια του τοπικού ΚΚ το οποίο δεν είχε πλέον να απολογείται για το ολοκληρωτικό καθεστώς στις ανατολικές χώρες...

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»

• Στον αντίποδα, μπορώ επίσης να ισχυριστώ ότι η κατάρρευση του σοβιετισμού, έτσι όπως επιτεύχθηκε, δεν αποτέλεσε ούτε για τους λαούς της ανατολικής Ευρώπης αλλά ούτε και για τους υπόλοιπους, βήμα προς τα μπρος...
• Ο κρατικός πλούτος και οι παραγωγικές μονάδες των ανατολικών κρατών πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες στην νομενκλατούρα και τους πρώην καθεστωτικούς ενώ η πολιτική εξουσία διαμοιράστηκε ουσιαστικά ανάμεσα στους υψηλόβαθμα πρώην μέλη των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των υπηρεσιών ασφάλειας των χωρών αυτών. Το παράδειγμα Πούτιν, πρώην διευθυντή της KGB αλλά και τα «ρώσικα κεφάλαια» που γυροφέρνουν στις παγκόσμιες τράπεζες, είναι πιστεύω ενδεικτικά...
• Επιπλέον, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του ανατολικού μπλοκ γενικότερα, έλυσε τα χέρια και άνοιξε τις ορέξεις για το μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τους εμπόρους του πολέμου. Από το 1990 παρατηρούμε έξαρση των πολεμικών συρράξεων παγκόσμια αλλά και μια ταυτόχρονη επίθεση ενάντια στα εργατικά κεκτημένα...
• Σήμερα, 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βιώνουμε την μαζικότερη επίθεση και ενάντια στην κυριαρχία πολλών κρατών αλλά και –με αφορμή την καπιταλιστική κρίση- την έντονη υποχώρηση των εργατικών δικαιωμάτων παγκόσμια...
• Η απολυταρχική ηγεμονία των Μπολσεβίκων, στο όνομα της εργατικής τάξης, μπορεί να αποδείχθηκε ανελεύθερη, απάνθρωπη και αντιδημοκρατική για τους λαούς που την είχαν υποστεί αλλά την ίδια ώρα αποτελούσε για τους υπόλοιπους λαούς και το διεθνές προλεταριάτο, ανάχωμα προς υπεράσπιση των εθνικών τους και εργατικών τους δικαιωμάτων...
• Δεν είναι μυστικό ότι τα «σοσιαλδημοκρατικά» κράτη πρόνοιας που κυριάρχησαν στην δυτική Ευρώπη αλλά και στην ίδια την Αμερική και τον Καναδά την περίοδο 1960-1990 και που οδήγησαν σε κάποια δικαίωση των εργατικών διεκδικήσεων, έγιναν υπό το φόβο και το δέος μιας κομμουνιστικής επέκτασης «προς δυσμάς»...

Η κυπριακή αριστερά σήμερα

• Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στο ανώτερο αξίωμα της Δημοκρατίας μας αποτελεί την κορυφαία κατάκτηση του εργαζόμενου λαού και ότι αποτελεί μια θετικότατη συγκυρία και εν μέσω της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης αλλά και σε ότι αφορά τις προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού...
• Η Κυπριακή Κομμουνιστική αριστερά αποτελούσε πάντα και αποτελεί και στις μέρες μας την πλέον αξιόλογη και συνεπή πολιτική δύναμη του τόπου παρά τις αδυναμίες και τα λάθη της και ένα άξιο υπερασπιστή και των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων αλλά και των δικαίων του Κυπριακού λαού...
• Ας βρει τη δύναμη λοιπόν να αποκηρύξει μια για πάντα τον σοβιετισμό αλλά και την «δικτατορία του προλεταριάτου» και ας επαναπροσδιορίσει τις ιδεολογικές βάσεις για το μέλλον.
• Ιδεολογία μας παραμένει ο Σοσιαλισμός και η μαρξιστική θεώρηση και ανάλυση της πάλης των τάξεων και του κεφαλαίου. Η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να γίνεται πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς επιβολή και δικτατόρευση στο όνομα κανενός, έστω και αν πρόσκαιρα το επιτρέπουν οι συνθήκες και τα ισοζύγια...
• Οι συνεχείς εργατικές κατακτήσεις, το αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας και η συνεχής βελτίωσή του, η σωστή και στοχευμένη κρατική επιχειρηματικότητα και ο συνεργατισμός, ανάμεσα σε άλλα, αποτελούν μικρές σοσιαλιστικές «επαναστάσεις» που αν αθροιστούν ίσως να αποτελούν κάθε φορά και ένα βήμα, προς το στόχο της αταξικής και αναρχικής κοινωνίας του μέλλοντος...
• Ζούμε σε ένα κράτος που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είτε εκτιμούν τη δουλειά τους στο δημόσιο και ημικρατικό τομέα –ανορθωμένοι κοινωνικά και εργασιακά μέσω αυτής- ή θα ήθελαν να απολαύσουν αυτήν την εργασιακή κατάκτηση. Ζούμε παράλληλα σε μια δημοκρατία που ο Συνεργατικός τραπεζικός τομέας έχει μεγαλύτερο εργασιακό κύκλο από τους ιδιώτες τραπεζίτες.
• Το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον της Κύπρου δηλαδή και με βάση τα δύο πιο πάνω παραδείγματα, δεν είναι απαγορευτικό ως προς την περαιτέρω ανάπτυξη σοσιαλιστικών εφαρμογών και τη διεύρυνση των κρατικών υπηρεσιών με ταυτόχρονη αύξηση της παραγωγικότητας και του εμπορικού μας ισοζυγίου...
• Η Σοσιαλιστική επανάσταση πρέπει να είναι διαρκής, αέναα ανανεωτική και μεταρρυθμιστική, να κατακτά συνεχώς νέα ωφελήματα για την εργατική τάξη και να περιορίζει διαρκώς τα μονοπώλια, τα ιδιωτικά υπερκέρδη, την αναξιοκρατία, την ελλειμματική δημοκρατία...
• Η Σοσιαλιστική επανάσταση δεν γίνεται απέναντι στους «άλλους» αλλά μαζί και μόνο με τους «άλλους», όταν δηλαδή πείσεις με δημοκρατικές μεθόδους σε συμπόρευση ή σε συνεργασία όλο και περισσότερων με το λαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα...

Ο εθνικισμός, η γάγγραινα της εργατικής τάξης

• Μεγάλος εχθρός για τον σοσιαλισμό έχει αποδειχθεί όχι τόσο ο συντηρητικός ή ο νεοφιλελέφθερος πολιτικός λόγος όσο ο εθνικιστικός και ρατσιστικός.
• Σε περιόδους που η «χρησιμότητα» των σοσιαλιστικών επιλογών είναι πασιφανής, όπως για παράδειγμα η πρόσφατη πρόταση νόμου της Κυβέρνησης για αύξηση του φόρου επί των κερδών των επιχειρήσεων και η αύξηση της φορολογίας των μεγάλων κτηματικών περιουσιών ή ακόμα και η σκέψη για επιπλέον φορολόγηση των τραπεζών, τα αστικά κόμματα τολμούν να απορρίπτουν τις προτάσεις αυτές χωρίς να υπολογίζουν ένα οποιοδήποτε πολιτικό κόστος από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα που τους ψηφίζουν και τους τοποθετούν στα έδρανα της Βουλής...
• Η μέθοδος που και η ΣΕΚ, η ΕΟΚΑ αλλά και τα αστικά κόμματα διαχρονικά τολμούν να αντιτίθενται σε λαϊκές πολιτικές αλλά και να στηρίζουν τις αντιλαϊκές, έχει αναχθεί από τις απεργίες του 1948 μέχρι και τις μέρες μας, σε ...επιστήμη! Και η «επιστήμη» αυτή δεν είναι άλλη από την εθνικιστική ρητορική, την «εθνικοφροσύνη», τον ψευδοαγωνιστικό λόγο και τον μιλιταρισμό...
• Τα αστικά κόμματα, κρυμμένα κάτω από τον μανδύα του εθνικού (ή και θρησκευτικού) υπερ-φρονήματος, αποκτούν λαϊκό έρεισμα και περιορίζουν ταυτόχρονα την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού-διεθνιστικού κινήματος. Μέσα στον κουρνιαχτό της σκόνης που δημιουργούν με τα εύπεπτα και «αγωνιστικά» του συνθήματα, μπορούν και επιτυγχάνουν να στηρίζουν το κεφάλαιο και ταυτόχρονα να διατηρούνται σε περίοπτες πολιτικές θέσεις...
• Είμαστε αντιμέτωποι διαχρονικά, ως παγκόσμιο σοσιαλιστικό κίνημα, με έναν θρασύ κλέφτη της εργατικής ισχύς, τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός σε όλες του τις εκφάνσεις και μεταμφιέσεις, κρατάει σε ομηρία μέρος της εργατικής τάξης μέσα στις ακραίες του ρητορικές και την εμποδίζει από το να συνταχθεί με το λαϊκό κίνημα για ένα πιο ισχυρό, πιο μαζικό και πιο αποτελεσματικό στις διεκδικήσεις του εργατικό μέτωπο, ενάντια στις ολιγαρχίες του κεφαλαίου...
• Στην Κύπρο ειδικά, η εθνικιστική παράταξη και των δύο κοινοτήτων αποτέλεσε την δύναμη εκείνη που προκάλεσε την διχοτόμηση του λαού φυλετικά και που επέτρεψε στους ξένους να εξασκήσουν τις επεκτατικές και διχοτομικές τους πολιτικές ακόμα και επί του εδάφους...

Επίλογος

• Θεωρώ όλες τα απολυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, με οποιαδήποτε αφετηρία και οποιεσδήποτε θεωρήσεις, είναι το ίδιο φασιστικά, το ίδιο απάνθρωπα και αντιδημοκρατικά...
• Δεν μπορούσα ποτέ να κατανοήσω πως μπορεί ένα μονοκομματικό σύστημα που διώκει κάθε αντίθετη διαλεκτική, να θεωρείται καλύτερο και πιο ανθρωποκεντρικό από ένα πολυκομματικό που επιτρέπει την εργασιακή και πολιτική διεκδίκηση ολοένα και περισσότερων ελευθεριών και προνομίων... 
• Σίγουρα, οι αστικές δημοκρατίες δεν είναι οι ιδανικές και συνήθως η ελευθερία που παρέχεται στους πολίτες είναι πλασματική και αποπροσανατολιστική. Από την άλλη, η συγκέντρωση των εξουσιών σε ένα φορέα, σε μια κλειστή και ολιγομελή κάστα, δεν μπορεί να αποτελεί το σοσιαλιστικό όραμα…
• Η σοσιαλιστική επανάσταση πρέπει να είναι πάντα δημοκρατική και ειρηνική, όπλο της η συμμετοχή και η μαζικότητα, η καθαρή σκέψη και η κοινωνική δράση...
• Να ζήσει για πάντα το ενωμένο παγκόσμιο διεθνιστικό, σοσιαλιστικό, δημοκρατικό, οικολογικό και ειρηνιστικό κίνημα. Να ζήσει για πάντα το κομμουνιστικό πνεύμα της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού...

Νέος Ελληνοκύπριος