Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

2.9.10

Είδα Αντιγόνη και μπήκα…

Σκέφτηκα στην αρχή, να στείλω προς ανάγνωση το παρακάτω απόσπασμα, στον κ. Νίκο Τορναρίτη , πρόεδρο της επιτροπής Παιδείας της Βουλής. Ο κ. Τορναρίτης, έχει λέει ενστάσεις για το νέο αναλυτικό πρόγραμμα της εκπαίδευσης,( το οποίο καταρτίστηκε, μετά από συνεδριάσεις 21 επιτροπών που συνεδρίαζαν για δυόμιση χρόνια, στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ), από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Μετά σκέφτηκα, πως ο κ. Τορναρίτης, λόγω φόρτου εργασίας, ίσως να μην πρόλαβε να κάνει τα φετινά του ψώνια, κι αν τυχόν κλονιστεί η βαθύτατα ελληνική του πεδοία, ίσως αρχίσει να σκίζει το ιμάτια του, ήτοι τα λευκά μεταξωτά πουκάμισα με την μπλε ριγούδα από το Timini΄s αξίας 145 ευρώ έκαστο, και να βλέπαμε τους φύλακες των Θερμοπυλών της Γνώσης, γυμνούς στους δρόμους της απόγνωσης. Ε, όι! Αν θα δούμε κάτι γυμνό, παρακαλώ, να μην είναι τόσο εμβριθώς ελληνομαθές, γιατί μετά μάλλον θα δυσκολευτούμε να μας ξανακάνει κούκου! Να θυσιαστώ για τη φύλαξη, αλλά ως ενός ορίου!


Έκανα και τη σκέψη να το στείλω στην ίδια την Αντιγόνη (την Παπαδοπούλου), που ως πρόεδρος της επιτροπής των Οικονομικών, είναι ορθολογίστρια (μετάφραση όρου στην καθομιλουμένη : ορθολογιστής είναι αυτός που μπορεί να βρει με πιο τρόπο το 3 διαιρείται με το δύο. Οποιοσδήποτε συλλογισμός προκύψει, πέραν αυτής της πράξης, είναι μη-ορθολογικός, άρα αποτελεί «ουου φιλοσοφίες», σύνθημα, κενότητα λόγου, ρομαντισμό κ.λ.π εις το άπειρον). Η Αντιγόνη όμως είναι επίσης απασχολημένη. Ψάχνει για ιδιαιτέρα με προσόντα χτίστη για να τσιμεντώσει το τείχος, την κουπ της και την καρέκλα της Cyprus airways για Βρυξέλλες.

Όσο αφορά στο ανέκδοτο «Δημήτρης Συλλούρης» που επίσης έχει σοβαρές ενστάσεις για το κατατεθέν πρόγραμμα της εκπαίδευσης, ένα με στενοχωρεί, που δεν το τραβά στα άκρα αυτό το ανέκδοτο. Αν ήταν ο Άδωνις μάλιστα, να του το στείλω!

Το απόσπασμα είναι από το περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ.
(να θυμηθώ, μέσα στον κυκεώνα των υποχρεώσεων, να φροντίσω να έρχεται το περιοδικό στο σπίτι)*

(Κάποια άρθρα, ίσως, να μην είναι άμεσα ευνόητα, από φίλους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη συγκεκριμένη βιβλιογραφία στην οποία αναφέρονται. Σε κάποιους άλλους, ίσως να φανούν εντελώς ευνόητα. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ισχύει ο νόμος, πως δεν υπάρχει κανενός είδους γνώση, η οποία να αποτελεί το προνόμιο μερικών. Οτιδήποτε έχει συλληφθεί από τον ανθρώπινο νου είναι προσβάσιμο στον κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Όποιος πει το αντίθετο, παίρνει δώρο από το μπλοκ τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που μας περίσσεψαν για να μην νοιώθει αστραφτερή/ος και μόνη/ος. Ισχύει επίσης ο νόμος, πως τίποτα δεν μας χαρίζεται στη ζωή και πως εκτός από το σκύλο, ο πιστότερος φίλος του ανθρώπου είναι το μυαλό του. Έτσι κι αλλιώς, κανείς από μας δεν πρόκειται ποτέ να έχει κάτι ακριβότερο από την προσωπική του κρίση, που κερδίζεται με κόπο και σε πείσμα της χαριτωμενιάς και της εμετικής σοβαροφανούς κενοφάνειας των καιρών)


Η φωνή της Αντιγόνης και η σιωπή της διαλεκτικής, Βrigitta Keintzel


Η Διαλεκτική και η Σιωπή

Στη Φαινομενολογία του Νου ο Χέγκελ συνδέει το αίτημα της Αντιγόνης με το πεπρωμένο της αδελφής, ένα πεπρωμένο που περιγράφει ως ένα καθολικά γυναικείο προσδιορισμό. Η γυναικεία συνθήκη αποτελεί εδώ έναν παράγοντα που φτιάχνει ιστορία και χρησιμοποιείται από τον Χέγκελ για να καταδειχθεί αυτή η διαδικασία στη διάρκεια της ταφικής τελετής της Αντιγόνης. Όταν η τελευταία θάβει τον νεκρό αδελφό της, το σώμα του υφίσταται μια συμβολική μεταμόρφωση. Ο Χέγκελ δεν ερμηνεύει την ταφή ως μια εξαιρετική πράξη αλλά, αντίθετα, την ταυτίζει με έναν γενικό γυναικείο προσδιορισμό. Αυτός ο γυναικείος προσδιορισμός συνίσταται στη συμβολική μεταμόρφωση της βιολογικής διαδικασίας. Ο προσδιορισμός αυτή εμπεριέχει και μιαν άλλη διάσταση της χεγκελιανής αντίληψης για τη γυναικεία συνθήκη: συγκεκριμένα, ότι οι γυναίκες έχουν την ευθύνη για την προετοιμασία πολιτιστικών διεργασιών αλλά κατέχουν αυτό το λειτούργημα μόνο στο βαθμό που δεν είναι πολιτικά, οικονομικά ή πνευματικά ενεργοί εκπρόσωποι της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό, η γυναικεία συνθήκη γίνεται αντιληπτή ως εκείνη η οποία δεν διαθέτει ακόμη ιστορία και παρόλα αυτά ευθύνεται για την ίδια τη δυνατότητα της ιστορίας, είτε μέσω της τεκνοποιίας είτε μέσω της ταφής των νεκρών. Αυτή η λειτουργία —της συνθήκης για τη δυνατότητα της δημιουργίας (αλλά όχι της διαμόρφωσης) πολιτισμού— συνιστά τον οντολογικό ορισμό της γυναικείας κατάστασης. Δεν πρόκειται για την ατομική αποφασιστικότητα ή την αποφασιστικότητα γυναικών που διαφέρουν ατομικά, αλλά για την αποφασιστικότητα της «γυναικείας συνθήκης αυτής καθεαυτής». Έτσι, νόμος και πεπρωμένο αλληλο-προσεγγίζονται μέσω αυτού του διπλού δεσμού στον οποίο η τριάδα «φύλο», «νόμος» και «πεπρωμένο» λειτουργεί ως το κρυμμένο κέντρο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί η μεθοδολογική δομή της Φαινομενολογίας του Νου.

Ο Χέγκελ περιγράφει τον δεσμό μεταξύ «νόμου, φύλου και πεπρωμένου» στην ενότητα που επιγράφεται «Η πράξη του ήθους, η ανθρώπινη και η θεϊκή επίγνωση, το σφάλμα και η μοίρα». Σ’ αυτή την ενότητα, ο Χέγκελ αναπτύσσει μια σειρά από ειδικές όσον αφορά το φύλο προσεγγίσεις της σύλληψης περί ηθικών και πολιτικών πραγματικοτήτων, την ίδια στιγμή που περιγράφει την εγκυρότητα αυτών των προσεγγίσεων ως μία έξωθεν της ιστορίας διαδικασία, αντιμετωπίζοντάς την ως σχετική εγκυρότητα λόγω της δύναμης του πεπρωμένου: «Μόνο με την ίση υποταγή των δύο πλευρών έχει πια επιτελεσθεί το απόλυτο δίκαιο και έχει ανακύψει η υφιστάμενη ουσία του ήθους ως η αρνητική δύναμη που καταπίνει τις δύο πλευρές, δηλαδή η παντοδύναμη και δίκαιη μοίρα». Αμφισβητώντας το έμφυλο-ιστορικό μοντέλο, ο Χέγκελ θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση το ιστορικό μοντέλο της ηθικής. Για τον Χέγκελ, η ηθική δεν είναι μια διαδικασία ανάπτυξης και μεταμόρφωσης, αλλά ένα γεγονός που απορρέει από την ισχύ του πεπρωμένου που συνεπάγεται η διαφορά του φύλου. Η διάκριση μεταξύ κοινότητας και οικογένειας συνιστά, κατά τη γνώμη του, τους πυλώνες της ηθικής. Αυτή η υποτιθέμενα αιώνια και καθορισμένη από τη μοίρα διαφορά μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω μόνον από τις γυναίκες. Μόνον οι γυναίκες είναι ικανές να αμφισβητήσουν τις κοινωνικές νόρμες μέσω ενός ειρωνικού χειρισμού τους: «Το θήλυ —η αιώνια ειρωνεία της κοινότητας— αλλάζει ραδιουργώντας τον γενικό σκοπό της κυβέρνησης σε ιδιωτικό, μεταβάλλει την γενική δραστηριότητά της σε έργο του τάδε συγκεκριμένου ατόμου και διαστρέφει την γενική κτήση της πολιτείας σε περιουσία και κόσμημα της οικογένειας». Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, ο Χέγκελ οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες δεν είναι μόνο οι εχθροί της εξουσίας, αλλά ότι η συμπεριφορά τους νομιμοποιεί την αναγκαιότητα των πολέμων με στόχο την κάθαρση της κοινωνίας από ιδιάζουσες ως προς το φύλο παραδοχές. Ο Λεβινάς αντέστρεψε την απόδοση αυτού του γνωρίσματος (στις γυναίκες). Γι’ αυτόν, η προσέγγιση του Χέγκελ ήταν μια αρρενοπρεπής-ηρωική προσέγγιση της φιλοσοφικής άποψης για τον πόλεμο και τη βία. Για τον Ντεριντά, η διαλεκτική του Χέγκελ παράγει έναν έκδηλα ανδρικό δυναμισμό, ενώ ο γυναικείος αντιστοιχεί μόνο στη θεία φύση του θεού και διασπά το ανδρικό στοιχείο.

Οι παγίδες της ερμηνείας του Χέγκελ κάνουν τη λύση του κατανοητή. Μέσα από τις δραστηριότητες των δύο φύλων, η κάθε πλευρά παραμένει άλαλη και καθοριζόμενη από την ισχύ του πεπρωμένου; Αλλά σύμφωνα με μιαν άλλη ερμηνεία, η έννοια του πεπρωμένου μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μέσω της εγγύτητάς της προς την έννοια της σιωπής. Ακολουθώντας αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, η έννοια της σιωπής αρχίζει να υποδεικνύει όχι μόνον μία εκ προθέσεως σιωπή, αλλά επίσης μια σιωπή που κάνει τόπο για μια άλλη φωνή, μια φωνή που ανοίγει έναν άλλο τρόπο άρθρωσης. Ενώ η πρώτη εννοιολογική απόχρωση της σιωπής —και η προτιμώμενη από τον Χέγκελ— δεν λαμβάνει υπόψη τη δυνατότητα μιας νέας άρθρωσης και μεταμόρφωσης των έμφυλων ρόλων, η δεύτερη παρέχει τις προϋποθέσεις γι’ αυτή τη δυνατότητα, δημιουργώντας έτσι μια πιθανή έξοδο από την ιδιάζουσα ως προς το φύλο πολωτική αντίθεση. Η ερμηνεία των άγραφων νόμων της Αντιγόνης από τον Χέγκελ ως «γυναικείου-θεϊκού» νόμου λειτουργεί ως εννοιολογική βάση6 για τη διαλεκτική ανάπτυξη του «ανδρικού-ανθρώπινου» νόμου. Μία συνέπεια της ταυτοποίησης αυτής είναι ο εξορισμός της γυναικείας συνθήκης στα λιμνάζοντα νερά της ιστορίας. Επιπρόσθετα, δομείται ένα σχήμα στο οποίο η ανδρική και η γυναικεία δράση —καθεμιά τους παραγόμενη από το κανονιστικό τυπικό ενός γυναικείου και ενός ανδρικού νόμου— υπάγονται σε μια αντίληψη ενός «εμείς» το οποίο είναι αποκλειστικά ανδρικό (σύμφωνα με τους Λεβινάς, Ρόζεντσβάϊχ και Ντεριντά), και το οποίο υπονομεύει ακόμη περισσότερο τη γυναικεία συνθήκη. Εδώ, μια ατέρμονη σιωπή μεταξύ των φύλων διαιωνίζεται μέσω της άρθρωσης μιας φωνής του «εμείς» η οποία είναι υπόχρεη σε μία έμφυλα-ηγεμονική, ανδρική παράδοση που αγνοεί την ποικιλία των φωνών που συνεπάγεται η ετερογένεια του φύλου.

Ενάντια σ’ αυτή την ανάγνωση, η δεύτερη εννοιολογική απόχρωση της σιωπής που σκιαγραφήσαμε πιο πάνω (η οποία σηματοδοτεί την έξοδο από την απορία που προαναφέραμε) προτάσσει μια έννοια του πεπρωμένου που υποδηλώνει την υπαρξιακή διάσταση της ανθρωπότητας, μια διάσταση που ορίζει το φύλο ως αυτό το οποίο εκφράζει μία δομική και χωρίς χρονικά όρια απώλεια. Σύμφωνα με αυτή την κατανόηση, η σιωπή δεν αποτυγχάνει απλώς να μνημονεύσει την απώλεια κάποιου αλλά, αντίθετα, επιτρέπει στον Άλλο να μιλήσει στη θέση αυτής της απώλειας.

Με αυτή την ανα-σχηματοποίηση κατά νου, μια νέα ανάγνωση της ΦΝ συνίσταται στη μεθερμήνευση της έννοιας του πεπρωμένου υπό τους όρους της έννοιας της σιωπής. Αυτή η μεθερμήνευση λαμβάνει διεξοδικά υπόψη μια δομική και εις άπειρον απώλεια που δεν είναι ποτέ δυνατό να περιγραφεί πλήρως και αντιλαμβάνεται την έμφυλη ταυτότητα ως μία διαδικασία που δεν έχει τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί, πάντα μαζί μας και ανίκανη να καταλήξει κάπου. Εννοούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δομική ανοιχτότητα των έμφυλων ρόλων μπορεί να θεωρηθεί (σε συμφωνία με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν) ότι εδρεύει σε έναν ενδιάμεσο χώρο δημιουργούμενο από την «άβυσσο» του φύλου, και όχι από το «σκοπούμενο» που αποκαλείται φύλο. Αλλά για να περιγράψουμε αυτή τη διαδικασία απαιτείται μία έννοια του χρόνου τέτοια όπου οι δύο χρονικές τροπικότητες —η παροντικότητα του τώρα («Jetzt») και το κεκλεισμένο παρελθόν («Gewesene»)—είναι ισότιμες. Σ’ αυτή την ενδιάμεση ανοιχτότητα, η παροντικότητα του τώρα και το κεκλεισμένο παρελθόν δεν έχουν ακόμα διαχωριστεί. Σε αντίθεση προς τον Χέγκελ, όμως, πρέπει να τονίσουμε ότι μια σύνδεση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν είναι αναπόφευκτη για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου. Για τον προσδιορισμό του υποκειμένου αναφορικά με την έμφυλη-μεταμορφωτική και όχι οντολογική-στατική υπόστασή του/της είναι απαραίτητα και τα δύο. Ο Χέγκελ περιγράφει αυτή τη σύνδεση ως την εκδήλωση ενός «αδιαχώριστου πνεύματος» που σηματοδοτεί τη μετάβαση στην «πνευματική ουσία.» Εδώ, το υποκείμενο δεν είναι ικανό να διακρίνει ούτε μεταξύ των αξιώσεων των Άλλων και της δικής του/της ούτε μεταξύ του κεκλεισμένου παρελθόντος και της παροντικότητας του τώρα. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η επίκληση των άγραφων νόμων από την Αντιγόνη υπεραμύνεται και των δύο αυτών αξιώσεων ταυτόχρονα καθώς ικανοποιεί μια συνθήκη απαραίτητη για τον διαχωρισμό της «ηθικής ουσίας» («sittliche Substanz») σε «θεϊκό-γυναικείο» και «ανθρώπινο-ανδρικό» νόμο.

Ο Χέγκελ, επομένως, δεν είναι ικανοποιημένος με την ερμηνεία της επίκλησης των άγραφων νόμων που κάνει η Αντιγόνη ως τη συνθήκη εκείνη που πραγματώνει μία «πνευματική ουσία»• κατά τη γνώμη του, η Αντιγόνη όχι μόνο αντιπροσωπεύει του άγραφους νόμους αλλά αποτελεί επίσης το εύλογο αίτιο για τον προσδιορισμό ενός «θεϊκού-γυναικείου νόμου.» Κατά συνέπεια, ο Χέγκελ κάνει μια διάκριση μεταξύ των άγραφων νόμων αυτών καθαυτών και μιας συγκεκριμένης εφαρμογής αυτών των άγραφων νόμων σε συμφωνία με τη λογική του «θεϊκού-γυναικείου νόμου.» Η ταύτιση που κάνει ο Χέγκελ των άγραφων νόμων με τον «θεϊκό-γυναικείο νόμο» αναγκάζει την Αντιγόνη να σιωπήσει την ίδια ακριβώς στιγμή που έχει ξεκινήσει να μιλά και να επικαλείται τους άγραφους νόμους.

Απόσπασμα από το φιλοσοφικό δοκίμιο της Brigitta Keintzel που δημοσιεύεται στο 14ο ταλυχος του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ. Η απόδοση του κειμένου στην ελληνική έγινε από την Ελένη Δημητριάδου.
http://enekenperiodiko.blogspot.com/


* Λινοπαμπάκεια μέθοδος

(σημ. Εαν εξαφανιστώ δεν οφείλεται σε αυτοκτονία εξαιτίας της μη λύσης του Κυπριακού, αλλά σε βαρύτατο φόρτο εργασίας εως και το τέλος Σεπτεμβρίου)

13 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα αλλά εγώ μπερδεύτηκα καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση έχει με τους Τορναρίτες και κλπ και με το θέμα της ελληνικής παιδείας (διόρθωσε τη λέξη "παιδεία" στην έβδομη πρόταση της πρώτης παραγράφου σου ή βάλε εισαγωγικά αν πρόκειται για λογοπαίγνιο "π(αιδοι)α ;) ...)

    (Καλό κουράγιο ώσπου να ελαφρύνει ο φόρτος εργασίας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εάν ανακαλέσω στην μνήμη μου, εκείνη την εγκύκλιο του Υπουργού,που εστάλει στα σχολεία,η οποία δαιμονοποιούσε τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή και αθώωνε τον «εθνάρχη» του ΑΚΕΛ,τότε καλά κάνει ο κύριος Τορναρίτης που αντιδρά.Το λοιπόν,εάν αυτή η περιβόητη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» φοράει φωτοστέφανο στον Μακάριο και κέρατα στον Γρίβα,τότε καλύτερα να την πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων.Εάν είναι να αποτάξουμε από την μια,το αλάνθαστο της ανώτερης φύλής των Ελλήνων,αλλά από την άλλη να συνεχίσουμε να στραβώνουμε του μαθητές, με την συντήρηση του μύθου Μακάριος,τότε ευχαριστώ,αλλά δεν θα πάρω.Βέβαια,το ίδιο ισχύει και για τα «κοπέλλια» της Πινδάρου.Εάν νομίζουν ότι «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» είναι η δοξολογίες σε στύλ κατηχητικού, για εκείνο τον αγώνα της ΕΟΚΑ,χωρίς να γίνεται αναφορά στο αυτονόητο,δηλαδή στο πως ξεκίνησε και που μας οδήγησε τελικά εκείνος ο αγώνας,ώστε έτσι να προβληματίσει τον μαθητή και να του δώσει την ευκαιρία να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα, αναπτύσσοντας την ΔΙΚΗ του κριτική σκέψη,τότε πλανόνται και αυτοί πλάνη οικτρά.Είναι πραγματικά θλιβερό,να κομματικοποιούμε και να ιδεολογικοποιούμε ακόμα και αυτόν,τον νευραργικό τομέα της παιδείας.Με την αγαπητή Δισδαίμονα,να κρίνει την ιστορία με την δική της αριστερή σκοπιά και μια άλλη δεξιά Δισδαίμονα να το πράττει αντίστοιχα.Από ότι κατάλαβα,η αποτοξίνωση της παιδείας από τα κόμματα και την εκκλησία,που θα οδηγήσει μελλοντικά στην παραγωγή ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών,σκοντάφτει στα εμπλεκόμενα συμφέροντα του Κυπριακού εκκλησιαστικού και κομματικού κατεστημένου.Είμαστε που είμαστε για τα παναύρκα,τότε γιατί δεν εκδίδουμε 7 βιβλία της ιστορίας,ένα για κάθε κόμμα και ένα για την εκκλησία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δέμων γεια, για τη σχέση του αποσπάσματος με τον Τορναρίτη...καμία.Γιατί δεν έβαλα απλά το απόσπασμα; Διότι ήθελα να σχολιάσω δύο διαφορετικά πράγματα, το δάπεδο και το επίπεδο.Απλά.Επίσης,γιατί όπως ξέρεις,συχνότατα "μασώ φύλλα Δάφνης" :-) Την λέξη δεν θέλω να την διορθώσω,διότι αντικατοπτρίζει το γεγονός πως ο εγκέφαλος δεν διαθέτει "εισαγωγικά" γι αυτό καταλήγει να μπερδεύει την βούρτσα με χμ...έτσι η λέξη πεδοία είναι αυτό που κατοικεί στον εγκέφαλο πολλών.
    Ευχαριστώ για την ευχή,θα χρειαστεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kokoui,

    δεν έχω υπόψιν μου για ποιά εγκύκλιο που θεοποιούσε τον Μακάριο μιλάς. Εχω υπόψιν μου την εγκύκλιο στην επέτειο του Μακαρίου που στάληκε στα σχολεία και ήταν αρκούντως κριτική για τον Μακάριο με αποτέλεσμα η οελμεκ να σηκώσει παντιέρα ενάντια στον υπουργό παιδείας.

    Δεν είμαι σίγουρη με ποιό τρόπο το σκεπτικό σου συνδέεται με τις δικές μου απόψεις και γιατί απευθύνεσαι σε μένα για να διαλευκάνω αυτές τις απορίες. Θα ήταν πολύ πιο καλοδεχουμενες αν τις παρέθετες ως απόψεις. Από πότε εγώ έγινα Μακαριακή και από πότε εγώ είμαι υπερ της κομματικοποίησης της παιδείας;;;;
    Ψάξε μήπως μπήκες σε λάθος μπλογκ.

    Επίσης αν θέλεις να κάμνουμε κουβέντες, το επιθετικό ύφος δεν με βοηθά ιδιαίτερα...

    Επί της ουσίας,δεν αντιλαμβάνομαι με πιο τρόπο,η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και δη το μέρος που αφορά το μάθημα της ιστορίας,αποτελεί κομματικοποίηση εαν επιτέλους πρέπει να πουμε ξεκάθαρα για τα έργα της ΕΟΚΑ Β και του αρχηγού της. Αυτό αφορά την κυπριακή ιστορία και κανένας εντολοδόχος βουλευτής δεν εχει δικαίωμα επί της νοημοσύνης των παιδειών μας.Τα ίδια ισχύουν και για τα έργα του Μακαρίου. Δεν ξέρω αν η οελμεκ έχει μπλογκ για να σε παραπέμψω, μήπως εκεί αποκτήσεις καθαρότερη εικόνα για τους "στόχους" σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δισδαίμονα,αναφέρομαι στην εγκύκλιο του υπουργού(για την οποία έχει γίνει μεγάλη συζήτηση και σε τηλεοπτικά κανάλια),στην οποία κατονομάζεται και παρουσιάζεται η ΕΟΚΑ Β και ο αρχηγός της,ως οι μόνοι υπεύθυνοι για τα δεινά της Κύπρου(κάτι το οποίο εγώ προσωπικά ΔΕΝ δέχομαι),την ίδια ώρα που γίνεται μια αόριστη και γενικόλογη αναφορα στις «παρακρατικές οργανώσεις του 63»(γιατί άραγε;)ωσάν αυτές, να καθοδηγόντουσαν και να χρηματοδοτούνταν από εξωγηίνους.Όταν αγγίζουμε ευαίσθητα θέματα,όπως αυτό της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης,δεν πρέπει να περιορίζουμε το θέμα στα «Timinis πουκάμισα» και στην «ελληνοπρέπεια» του κύριου Τορναρίτη(όπως πράττεις στην ανάρτησή σου,άρα δεν νομίζω να βρίσκομαι στο λανθασμένο μπλογκ),διότι τα αίτια και οι ρίζες της αποτυχίας δημιουργίας και καθιέρωσης ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος,είναι πολύ βαθύτερες(δες στο προηγούμενο μου σχόλιο).Πρόθεση μου δεν ήταν ούτε να σου επιτεθώ,ούτε να σε αποκαλέσω «Μακαριακή»,αλλά να σου υποδείξω,ότι όταν μιλάς για «εντολοδόχους βουλευτές και εκπαιδευτικές-κομματικές οργανώσεις,που δεν έχουν δικαίωμα επί της νοημοσύνης των παιδιών μας»(συμφωνώ απόλυτα),πρέπει να κατονομάζεις και τον εντολοδόχο υπουργό του ΑΚΕΛ και την εκπαιδευτική-κομματική οργάνωσή του και όχι να μιλάς μόνο για τα «ψώνια του Τορναρίτη» και την ΟΕΛΜΕΚ.Πάνω σε αυτό το ζήτημα,έχουν αποτύχει όλοι παταγωδώς.«Δεν ξέρω αν η οελμεκ έχει μπλογκ για να σε παραπέμψω, μήπως εκεί αποκτήσεις καθαρότερη εικόνα για τους "στόχους" σου...» Δεν ξέρω για ποιους «στόχους» μου μιλάς.Είμαι υπέρ της απεξάρτησης της παιδείας από τα κόμματα και την εκκλησία.Και εάν με ρωτάς εμένα;Από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι είμαστε ανάξιοι να συγγράψουμε τη ΔΙΚΗ μας ιστορία(αφού μέχρι και οι οργανώσεις καθηγητών είναι δυστυχώς κομματικοποιημένες και εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα) ας αφήσουμε τότε άλλους να την συγγράψουν.Ας καλέσουμε ξένους ακαδημαικούς,γνώστες της σύγχρονης Κυπριακής Ιστορίας,να φέρουν εις πέρα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση,χωρίς προκαταλήψεις και καθοδηγήσεις από έξωθεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είδα ότι αφησες σχόλιο. Αν μου επιτρέπεις θα το διαβάσω κάποια άλλη στιγμή και θα τα πούμε.

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σπάζω τον νουν ΜΟΥ, σκέφτουμαι, δκιαολίζομαι τζιαι λαλώ μονολογώντας]: Ένας άνθρωπος που γεννιέται ζει και αναγιώνεται μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, το πιο πιθανό δεν είναι να αποκτήσει τες συνήθειες, τες νοοτροπίες και τα ιδεολογήματα αυτής της κοινωνίας; Μπορούν ας πούμεν οι πολιτικοποιημένοι [δεν θα πω κομματικοποιημένοι] πολίτες και δη αυτοί του χώρου της Αριστεράς, να μην βάλουν τη σφραγίδα της ιδεολογίας τους όταν ερμηνεύουν και επεξηγούν ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά γεγονότα; Το ίδιο δεν γίνεται κι από τους “ανεξάρτητους” ή “ουδέτερους” [αν υπάρχουν τέτοιοι] αναλυτές της Δεξιάς; Όλες οι ερμηνείες δεν βασίζονται σε κάποιες συλλογιστικές που είτε τες πεις κομματικές είτε όχι, έχουν τη δικιά τους ιδεολογική βάση; Πως ορίζεται τέλος πάντων αυτή η αποϊδεολογικοποιηση ή αποκομματικοποίηση της ιστορίας; Που είναι η κοινωνική διάσταση των ιστορικών γεγονότων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανευ,είσαι στο σωστό δρόμο με τούτο το σχόλιο.(ελπίζω να μεν κακοφανεί στο κοκουιν που απαντώ)
    Που δεν απαντώ δηλαδη,θέλει συζήτηση ξέρεις το...

    Άρεσε μου το δκιαολίζομαι:-)ατόφιο ρήμα για έναν αριστερό.

    Σιέρουμαι αν έχουμεν κουβέντες να πούμε. Το κομβικό σημείο του σχολίου σου εν προς το τέλος. Το "αποϊδεολογικοποίηση ή αποκομματικοποίηση της ιστορίας".Τούτα όμως να ξέρεις εν κουβέντες για αριστερούς ενεν κουβέντες για γενικώς ψαγμένους.

    Αφηστους έξω τους ουδέτερους,ποιός θέλει να ζήσει τη ζωή του πλήτοντας!

    Δεν με παρεξηγάς που δεν θα πω περισσότερα,ενεν κατάλληλη η ώρα για μενα τωρά.Είμαι δαμέ τζαι μιλούμε τζαι θα μιλήσουμε, τζαι ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου για τες αγωνίες μου.Συμμερίζουμε τζαι εγώ τες δίκές σου. Εν πολλά αργά για μας πλέον να παίξουμεν πελλον σε τούτην τη ζωή.Ευτυχώς!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. αρεσεν μου το κειμενο..τζαι εγω ειδα αντιγονη τζαι εμπηκα...
    αλλα εν η σιωπη που μου εμεινεν..
    πριν να φυω ετσι λλιον στες εκτροπες που εφκαλεν το κειμενο, ενα συντομο σχολιο για το κοκουιν
    αγαπητε..αν σε ενδιαφερει οντως η λογικη προεκταση αυτης της αποψης, τοτε θα πρεπει να παραδεχτεις οτι το ζητημα δεν ειναι ο μακαριος τζαι ο γριβας, αλλα η απουσια αναφορας στον σαββα μενοικου...

    σιωπη τζαι γυναικα..ενδιαφερον..υπαρχει τζαι ιστορικα ενας διχασμος στην γυναικεια υποσταση απεναντι στην εξουσια νομιζω..σαν ερωτικο ον/σωμα σαφως ηταν υπονομευτικο/η...ταυτοχρονα ο ρολος της μητερας την μετετρεπε σε πιο συντηριτικο ον..σαν προστατης..και εδω οι γυναικες πασιν εκκλησιες - συμβολικα τζαι ρεαλσιτικα..

    η αλλη ενδιαφερουσα εκτροπη ηταν το θεικο τζαι το γυναικειο..η γυναικα που την μια ηταν συμβολο του θεικου η της φυσης, αλλα στην ατομικη της υλικη υποσταση ηταν υποταγμενη στην πατριαρχια..
    μπορει καπου δαμαι να ηταν η εμπνευση του μαρκησιου ντε σαντ..

    η εισηγηση για αποδραση παιζει ωραια με τον συνοριακο χωρο..δηλαδη μιλα για την γυναικα αλλα σαν πλαισιο φαινεται να ταιρκαζει τζαι δαμαι - στην κυπρο σαν χωρο...

    λινοπαμπακος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η δεύτερη εκτροπή, το θεϊκό τζαι το γυναικείο που αναφέρεις εν η πιο ενδιαφέρουσα τζαι συγκλονιστική για τη δική μου ανάγνωση,τζαι η σιωπή που οριοθετείται ακριβώς τη στιγμή που η γυναίκα πάει να αποκτήσει την "ομιλία" της.

    Μια άλλη εκτροπή ενδιαφέρουσα σχετική τζαι «κρυφή» μέσα στο απόσπασμα εν η εκτροπή όι του θεϊκού τζαι του γυναικείου, αλλά του φιλοσοφικού λόγου ως μιας δομημένης τζαι εγκαθ-ιδρυμένης λογικής αρχής τζαι της γυναικείας σιωπής...που δεν ξέρω,αλλά κατά πως μου φαίνεται παίζει να με παιδεφκει ως πολλά κοντά στο τέλος της ζωής μου. Εκτός αν προκύψει άλλη αναπάντεχη εκτροπή...Πάντως μια βασική παράμετρος στη μελέτη του Χεγκελιανού λογικού συστήματος και στη κριτική του από τον Μαρξ είναι αυτή. Η οποία είναι σχεδόν ανεξερεύνητη.

    Για την συνδεση που κάμνεις με την κύπρο σαν χώρο τζαι τη σιωπή της γυναίκας,νομίζω δεν εκατάφερα να μπω βαθκιά στην σκέψη σου,όι ακριβώς. Αλλά επέρασα την μέρα μου εχτές με μια φίλη τ/κ να προγραμματίζουμε projects για τον επόμενο χρόνο…:-) Επίσης δεν κατάφερα ποτέ να συνδέσω όλα αυτά που ονομάζουμε «γυναικεία ζητήματα» με τον πυρήνα της σκέψης μου ή της ύπαρξης μου. Δεν μου είναι καθόλου οικείο το φεμινιστικό κίνημα, μόνο αν ήμουν σύγχρονη της Μποβουάρ μπορεί να με συγκινούσε.

    Πάντως μια εκτροπή που σίγουρα έπαιξε χτές, εν ότι πέρασα τη μέρα μου να σκέφτομαι σκοτεινές σκέψεις για την κύπρο. Εσκέφτουμουν, αν ένας ιστορικός που μελέτησε την ιστορία της κύπρου των τελευταίων 8.000, ήθελε να κάμει μιαν αναφορά στην περίοδο που θεωρεί την πιο μαύρη σε τούτην την ιστορία, που θα εκατέτασεν άραγε μια διχοτόμηση της Κύπρου. Πόσο πιθανόν είναι τούτη να εν η πιο μαύρη στιγμή; Εσκεφτουμουν,για την ατομική μου συνείδηση, ότι μπροστά σε τούτο το ενδεχόμενο θα ήθελα να έχω πλήρη συναίσθηση της βαρύτητας του ιστορικού γεγονότος μέσα στην προοπτική του χρόνου, τζαι όι μόνο των σημερινών αξιολογήσεων,που μας παιδεφκουν τόσον, τζαι σαν συνειδήσεις αλλά τζαι στις συζητήσεις μας…πάλε η σιωπή εν να παίξει, αλλά μια άλλη σιωπή τούτη τη φορά. Η σιωπή που οριοθετεί την συνειδητότητα της ύπαρξης, μες τη ροή του ιστορικού χρόνου. Ή μπορεί να το έλεγα αντίθετα. Η σιωπή μες τη ροή της ύπαρξης στη συνειδητότητα του χρόνου. Η εκτροπή που τούτες τες δύσκολες σκέψεις ήταν ότι άνοιξα το κομπιούτερ μου, τζαι ήβρα τούτον το μήνυμα που σένα. Πίστεψε με ήταν βάλσαμο μέσα στην γενική ατμόσφαιρα, τζαι την εξωτερική τζαι την εσωτερική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. το θεικο παραπεμπει με τοσο στες μη-πατριαρχικες θρησκειες οσο τζαι στον θυληκο ερωτισμο σαν την θυσια πανω στην οποια οικοδομηθηκε ο αντρικος πατριαρχικος λογος..σαν φιλοσοφια αλλα φυσικα οϊ μονο..

    η σιωπη εν ενα παραξενο "πραμα"/βιωμα..εν τζαι ενα ειδος αμυνας αλλα τζαι εναν ειδος εσωτερικευμενης βιας..η πιο εντονη μορφη που την εβιωσα σε κοινωνικο χωρο ηταν πρωτα στην εκκλησια τζαι υστερα στο σχολειο..υπαρχει ηχος βεβαια..αλλα κτισμενος στην σιωπη της λογοκρισιας..

    κυπριακη εκτροπη...
    ιστορικα επερασαμε που την μια γυναικα [την αφροδιτη] στην αλλη [την παναγια]..τζαι οι 2 επαιζαν σε πατριαρχικα προτυπα..αλλα η πρωτη εκτος που ερωτικη εκφραζε παραπανω ενα ειδος γυναικειας αυτονομιας..τζαι για τουτον υπερασπιζετουν τον ερωτα σαν αρχη βιου..η παναγια αντιθετα ηταν η σιωπη του σωματος..μανα-παρθενα..
    ειπεν μου καποτε ενας γκει φιλος μου οτι η κυπρος εν "απελπιστικα θηλυκος χωρος"..αμα δεις τες αφηγησεις, εν σαν να η κυπρος εν ενα σωμα τζαι ο κατακτητες οι βιαστες του..
    μα ηταν μονο ετσι;

    η αφροδιτη εγινε το "αιωνιο θυληκο" της πουριτανικης αγνοτητας...ο φοβος της αορατης ομιλιας πισω που την σιωπη..η της σιπωηλης επιθυμιας..
    "Μόνον οι γυναίκες είναι ικανές να αμφισβητήσουν τις κοινωνικές νόρμες μέσω ενός ειρωνικού χειρισμού τους: «Το θήλυ —η αιώνια ειρωνεία της κοινότητας—.."

    στην μοντερνα εποχη η κυπρος αρκεψεν να γινεται τζαι αορατη..σε μιαν φαση στα μεσα του 20 αιωνα, εισιεν ελληνες τζαι τουρκους μονον λαλει ο ηγεμονικος λογος που βουρουν ακομα να τον κρατουν στηλωμενο σαν το ξοανο..
    το σωμα-χωρος χωρις ιθαγενεις...απαγορευκετουν να εισαι κυπριος..
    η σιωπη της λογοκρισιας..ουλλοι εξεραν τα εγκληματα [το 63, το 74] αλλα...
    τωρα εν ηταν μονο ο παπας στην εκκλησια που ελαλεν "σιωπατε γενεαιτζες", ηταν τζαι ο δασκαλος που ελαλεν "σκαστε" σε οποιον εμιλαν κυπριακα..τζαι φυσικα τα οπλα...

    οποτε ο χωρισμενος εαυτος εγινεν χωρισμενος τοπος..εν ηξερω αν μπορει να ειδωθει εμφυλα ο κοινοτικος διαχωρισμος, τζαι ενεν θεμα εξουσιας πκιον...αλλα το ανοιγμα των ενδιαμεσων χωρων [για να σπασει η σιωπη των φυλων] αθθυμισεν μου τον περιπατο στα "συνορα" της λευκωσιας..σαν να εφωναζεν η ιστορια...του χωρου..
    ετο αποσπασμα που εκαμα κλικ..
    "Εννοούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δομική ανοιχτότητα των έμφυλων ρόλων μπορεί να θεωρηθεί (σε συμφωνία με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν) ότι εδρεύει σε έναν ενδιάμεσο χώρο δημιουργούμενο από την «άβυσσο» του φύλου, και όχι από το «σκοπούμενο» που αποκαλείται φύλο. Αλλά για να περιγράψουμε αυτή τη διαδικασία απαιτείται μία έννοια του χρόνου τέτοια όπου οι δύο χρονικές τροπικότητες —η παροντικότητα του τώρα («Jetzt») και το κεκλεισμένο παρελθόν («Gewesene»)—είναι ισότιμες. Σ’ αυτή την ενδιάμεση ανοιχτότητα, η παροντικότητα του τώρα και το κεκλεισμένο παρελθόν δεν έχουν ακόμα διαχωριστεί."

    εν καλη φαση ο φεμινισμος..το οτι φυλο ενεν βιολογικο αλλα κατασκευαζεται, μπορει τζαι να σημαινει [περα που την κληρονομια των δομων] οτι η ελευθερια σαν πραξη διευρυνεται..
    λαλει στους "σατανικους στιχους" [του σ.ρουσντι] η θεα στον προφητη του μονοθεισμου:
    'εγω ειμαι η ιση σου τζαι η αντιθεση σου...ετσι ιδεα ειμαι εγω..εσυ ιντα ιδεα εισαι;"...
    ατε παει για αλλην εκτροπη...
    αλλην φορα...

    λινοπαμπακος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πρώτο : τζαι εγώ στο ίδιο σημείο του αποσπάσματος έκαμα κλικ

    Δεύτερο : κρατώ τον στίχο του ρούσντι ασυζητητί!

    Τρίτο : για τον φεμινισμό είπα οκ για την εποχή που άνθισε, μπορεί τζαι που ένα θαυμασμό προσωπικό για την Μποβουάρ, αλλά επιμένω στο ότι δεν μου ταιριάζει ή μπορεί να μεν μου χρειάζεται.

    Τελευταίο, η σιωπή δεν είναι πάντα ενσωματωμένη βία ή αποτέλεσμα λογοκρισίας. Μπορεί να είναι τζαι προσωπικό δικαίωμα στο δικό μας "έλλογο χώρο", αλλά τούτη είναι πάλε μια άλλη εκτροπή αλλά ελκυστική εκτροπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. χμ..ενδιαφερον..
    "η σιωπή δεν είναι πάντα ενσωματωμένη βία ή αποτέλεσμα λογοκρισίας. Μπορεί να είναι τζαι προσωπικό δικαίωμα στο δικό μας "έλλογο χώρο".

    αν,[βαλωντας τον διαλογο στο πλαισιο της συζητησης των οπτικων που παραγουν τα φυλα σαν δομες], το δικο μου αντρικο βλεμμα ειδε την βια που συνιστα το πολιτικο καθεστως της σιωπης σαν λογοκρισιας, ενω το δικο σου βλεμμα σαν θηλυκη οπτικη σαν να το αννοιει σε ενα χωρο οπου υπαρχει εσωτερικοτητα..ελλογος χωρος μεσα στην σιωπη, οϊ μονο στα συνορα η στα απωθημενα της..
    οποτε εκτος που την φεμινιστικη ερμηνεια/οπτικη σαφως χρειαζεται τζαι η ψυχαναλυση για την ερμηνεια του "κομβικου σημειου"...

    νομιζω οτι η συνεισφορα του φεμινιστικου κινηματος των δεκαετιων 60-80 στην δυση αλλα τζαι διαχυση τζαι συναντηση του με τοπικες γυναικειες παραδοσεις, εν αναλογη [στην πολιτιστικη σφαιρα] της συνεισφορας του εργατικου κινηματος στες οικονομικες-πολιτικες..
    αλλα ναι εσιεις δικαιον..που τον ιδιον τον κωδικα της εποχης που τον εγεννησεν ο μεταμοντερνος φεμινισμος, εν πολλαπλος..τζαι σαφως θα εσιει απεναντι του το "..να μεν μου χρειάζεται."

    λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή