(Ένα άρθρο που δίνει απανωτά χαστούκια σε όλους μας ανεξαιρέτως. Και που μας λεει αυτό που δεν θέλουμε να μας πει ουτε ο χειρότερος εχθρός μας: σοσιαλπατριώτες ευγενικά, σοσιαλσωβινιστές στην ξύλινη γλώσσα.
Το ανεβάζω για προβληματισμό και για εκείνους τους 5-6 που ξέρω πως θα ήθελαν να το διαβάσουν.( και που θέλω κι εγώ να το διαβάσουν )
Όχι δεν βρέχει, μας φτύνουν...και πρέπει να προβληματιστούμε γιατί το άρθρο δίνει καποια ενδιαφέροντα στοιχεία για την υποθεση ΑΟΖ από μια οπτική που πρέπει να ληφθεί υπόψιν)
ΑΟΖ: ΚΑΜΙΑ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να βρίσκεται σε δεινή θέση εδώ και 4 χρόνια χάνοντας το 1/4 του ΑΕΠ και μερικές θέσεις στην παγκόσμια ιεραρχία, δεν παύει όμως στιγμή να σκέφτεται την ολική του επαναφορά με ατμομηχανή όχι κάποια παραγωγική ανασυγκρότηση όπως φαντάζονται οι νοσταλγοί της μεταπολεμικής μπέλ επόκ, αλλά την αναβάθμιση της γεωπολιτικής του θέσης. Η εν εξέλιξη περιπέτεια της κυπριακής ΑΟΖ την οποία ως γνωστόν αμφισβητεί η Άγκυρα με το Μπαρμπαρός, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια ελληνική διπλωματική νίκη, την οποία και θα επιχειρήσει να εξαργυρώσει ποικιλοτρόπως όχι μόνο -και “κατ’ εντολήν του”- ο Σαμαράς και η συγκυβέρνησή του, αλλά σύσσωμος ο ελληνικός αστισμός. Και σε αυτό το χορό δίνει βροντερό παρόν σύσσωμη επίσης η αναγνωρίσιμη ελληνική αριστερά για να συμπληρωθεί το παζλ της εθνικής ομοψυχίας τουλάχιστον στα “εθνικά θέματα”. Ο συμβολισμός της εκπροσώπησης της Κύπρου στο Συμβούλιο κορυφής της ΕΕ από τον έλληνα πρωθυπουργό, αντιπροσωπεύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το άμεσο ενδιαφέρον της Αθήνας για την “κυπριακή ΑΟΖ” σαν να είναι τμήμα της ευρύτερης ελληνικής. Αλήθεια, η Κύπρος δεν διαθέτει αντιπρόεδρο για να την εκπροσωπεί όταν η πίεση βαράει 18 τον πρωθυπουργό της; Προφανώς μια μπανανία μπορεί να δίνει εργολαβία τις κρατικές της υποθέσεις σε ένα άλλο κράτος χωρίς να αναρωτιέται κανείς αν αυτό παραβιάζει στοιχειωδώς την ανεξαρτησία της. Βεβαίως εμάς ουδόλως μας απασχολεί ποιος θα εκπροσωπεί την “ενιαία, ανεξάρτητη μαρτυρικήν” Κύπρο, αλλά τουλάχιστον όσοι αριστεροί και πατριώτες μας έχουν τρυπήσει τα αυτιά εδώ και 40 χρόνια με αυτό το παραμύθι θα μπορούσαν να πουν κάτι έστω για να κρατήσουν τα προσχήματα. Μάταια όμως. Απέναντι στο “τούρκικο επεκτατισμό” και το “νεοθωμανισμό” άπαντες έλληνες πατριώτες βγάζουν το σκασμό.
Δύο λόγια για την κυπριακή ΑΟΖ
Ακούγοντας τα ξεφωνητά των τηλεοπτικών δελτίων και των αστών πολιτικάντηδων ακόμα και των αριστερών μέσων θα πίστευε κανείς ότι η Τουρκία παραβιάζει ασύστολα τα “κυριαρχικά δικαιώματα” της Κύπρου. Ότι ζούμε σχεδόν έναν θαλάσσιο Αττίλα. Τι ακριβώς όμως παραβιάζει η Άγκυρα; Η κυπριακή ΑΟΖ είναι γνωστό τοις πάσι ότι αμφισβητείται από την Τουρκία από την πρώτη μέρα της ανακήρυξής της. Αυτό δεν είναι καθόλου πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Σε πολλές περιοχές του πλανήτη με ανάλογη γεωγραφία συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πολύ περισσότερο στο βαθμό που η Κύπρος μετά το 74 δεν διαθέτει μια ενιαία κυβέρνηση που να εκπροσωπεί και τις δύο κοινότητες που ζουν στο νησί. ΗΤουρκία λοιπόν ισχυρίζεται ότι αν η Κύπρος ως νησί δικαιούται μια ορισμένη ΑΟΖ αυτή δεν μπορεί να αφήνει απ’ έξω την τουρκοκυπριακη κοινότητα. Στη βάση αυτή μιλάει για συνεκμετάλλευση. Αν η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν δέχεται αυτή τη λύση τότε θα πρέπει να χαραχθούν δυο ξεχωριστές ΑΟΖ για κάθε πλευρά που να αντιστοιχεί στο ήδη υπάρχων status του νησιού. Η ελληνοκυπριακή πλευρά από την άλλη πλευρά συνεχίζει να αντιμετωπίζει την τουρκοκυπριακή κοινότητα και το κρατικό της μόρφωμα σαν να μην υπάρχει. Ανεξάρτητα από τη θέση που έχει κανείς για το τουρκοκυπριακό κράτος (ως “ψευδοκράτος” ή μη) αυτό είναι μια πραγματικότητα. Ακόμα και να θεωρεί κανείς ότι η βόρεια Κύπρος είναι υπό τούρκικη κατοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι θα λύσει το πρόβλημα με κουτοπονηριές, διεκδικώντας στα διπλωματικά σαλόνια τη θάλασσα που βρίσκεται μπροστά στο “υπό κατάληψη” τμήμα της Κύπρου, αποκαθιστώντας έτσι τα κυριαρχικά δικαιώματα της “ενιαίας Κύπρου” τουλάχιστον στα ευρύτερα (ΑΟΖ) χωρικά της ύδατα. Η αντίδραση της Άγκυρας θα ήταν και είναι δεδομένη απέναντι σε τέτοιους ελιγμούς.
Η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη μοιράζοντας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο τη μεσόγειο που βρίσκεται στα νότια ολόκληρου του νησιού δημιουργεί μια ντε φάκτο κατάσταση στη θάλασσα που θέτει εκτός όχι μόνο την τουρκοκυπριακή κοινότητα αλλά και την Τουρκία. Είναι λοιπόν προφανές ότι η διαμάχη γύρω από την κυπριακή ΑΟΖ είναι προέκταση του κυπριακού και της ντε φάκτο διχοτόμησης του νησιού εδώ και 40 χρόνια και ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν θα δεχθεί μια λύση που να την πετάει εντελώς εκτός παιχνιδιού.
Και ενώ λοιπόν ο εθνικός κορμός κατηγορεί ωρυόμενος την Άγκυρα για επιθετικούς ελιγμούς στην περιοχή, στην πραγματικότητα αυτός που στήνει διπλωματικές παγίδες συμμαχώντας με το Ισραήλ και με τη χούντα του Καΐρου είναι η Αθήνα και η Λευκωσία. Ποιος ανακήρυξε μονομερώς την κυπριακή ΑΟΖ και τα 13 οικόπεδά της;
Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της κυπριακής κυβέρνησης [1] “Το Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντίστοιχα. Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών έρευνας και αδειών εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον και δόθηκαν σε αυτές σχετικές πληροφορίες”.
Έκτοτε η Κύπρος παραχώρησε την εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων στο οικόπεδο 12 αρχικά στην αμερικανική πολυεθνική Noble Energy, και στη συνέχεια σε κοινοπραξία με την ισραηλινή εταιρεία Delek. Σύμφωνα επίσης με το Wikipedia [2] “η αμερικανική εταιρεία Noble Eνεργειακή έλαβε την παραχώρηση για την διερεύνηση στο Οικόπεδο 12 τον Οκτώβριο του 2008. Τον Αύγουστο του 2011, η Noble σύναψε συμφωνία κατανομής της παραγωγής με την Κυπριακή κυβέρνηση σχετικά με την εμπορική ανάπτυξη του οικοπέδου. Η Noble τελικά ξεκίνησε τις γεωτρήσεις στο Οικόπεδο 12 τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011 πολύ πριν την 1η Οκτωβρίου που είχε ανακοινώσει αρχικά και επισήμανε πως θα απαιτηθούν 90 έως 120 μέρες για την εξόρυξη. Πιθανολογείται ότι το Οικόπεδο 12 που βρίσκεται 34 χιλιόμετρα δυτικά του κοιτάσματος φυσικού αερίου Λεβιάθαν (του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκε την τελευταία δεκαετία) του Ισραήλ. μπορεί να περιέχει τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου”. Η ισραηλινή εταιρεία Delek εισήλθε με ποσοστό 30% στο οικόπεδο 12 σε μια κίνηση που σχετίζεται προφανώς με τα κοιτάσματα στο Λεβιάθαν του οποίου την εκμετάλλευση έχει αναλάβει ακριβώς η ίδια αμερικανοισραηλινή κοινοπραξία, αλλά κυρίως μέσω αυτής της συμφωνίας όπως τόνιζε η κυπριακή κυβέρνηση“θωρακίζεται η Κύπρος πολιτικά αφού η συμμαχία με το Ισραήλ δημιουργεί μεγαλύτερες συνθήκες ασφάλειας και υπεράσπισης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων”. (Χαραυγή 11/3/2013) [3]
Λίγες βδομάδες πριν από τη συμφωνία με την Delek, η Λευκωσία στις 24/1/2013 υπέγραψε τρία συμβόλαια αναλογικού καταμερισμού για τα οικόπεδα 2, 3 και 9 με την ιταλοκορεατική κοινοπραξία ΕΝΙ-Κogas.[4]
Στα οικόπεδα αυτά παρά τις απειλές της Άγκυρας και την κατάβαση του Μπαραπρός “οι εργασίες της ιταλοκορεατικής κοινοπραξίας «ΕΝΙ – Κogas», συνεχίζονται κανονικά στο κοίτασμα «Ονασαγόρας» του τεμαχίου εννέα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου, σύμφωνα με τον υπουργό Ενέργειας Γιώργο Λακκοτρύπη. Την ίδια στιγμή, η Λευκωσία πυκνώνει τις επαφές της με εκπροσώπους μεγάλων εταιρειών, που «ορέγονται» τον ενεργειακό πλούτο του κυπριακού λαού. Προχτές Δευτέρα, η πρόεδρος της Εταιρείας Υδρογονανθράκων Κύπρου (ΕΥΚ), Τούλα Ονουφρίου, είχε στην κυπριακή πρωτεύουσα συνάντηση διάρκειας πάνω από δύο ώρες με αντιπροσωπεία της «BG Egypt» (θυγατρική του βρετανικού ομίλου «British Gas»). «Αυτή η συνάντηση αποτελεί ορόσημο, αφού σηματοδοτεί την έναρξη μιας σειράς πρωτοβουλιών της ΕΥΚ, που έχουν ως στόχο τη δημιουργία των καλύτερων προϋποθέσεων για διάθεση του κυπριακού φυσικού αερίου, έτσι όταν ωριμάσουν αρκετά οι συνθήκες -κάτι που αναμένεται μέσα στους επόμενους μήνες- να έχουμε μπροστά μας τις βέλτιστες δυνατές επιλογές», δήλωσε η Τ. Ονουφρίου μετά τη συνάντηση, στην οποία συμμετείχε και ο πρόεδρος της «BG Egypt», Aρσάντ Σούφι. Η ίδια εξήγησε ότι οι επαφές με τη «BG Egypt» θα συνεχιστούν, ώστε να εξεταστούν πιο συγκεκριμένες τεχνικές, οικονομικές, νομικές και γεωπολιτικές πτυχές του θέματος και να καταλήξει ένα επεξεργασμένο πλαίσιο «εναλλακτικών σεναρίων» για μια πιθανή συμφωνία πώλησης του αερίου…Σε συνάντηση με τον Κύπριο ομόλογό του, Αλέξανδρο Ζήνων, ο γενικός διευθυντής του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών, Κριστιάν Μασέμ, δήλωσε ότι η θέση της Γαλλίας είναι πως είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς της πόρους στην ΑΟΖ της”. (902) [5]
Προφανώς η θέση της Γαλλίας σχετίζεται με την “συμφωνία μεταξύ της Κύπρου και της γαλλικής Total, για τη χορήγηση αδειών για έρευνες υδρογονανθράκων στα οικόπεδα 10 και 11 της κυπριακής ΑΟΖ που υπογράφτηκε στις 6/2/2013 στη Λευκωσία”. Καθημερινή 6/2/2013 [6]
Αναλόγως οι επαφές με την BG Egypt σχετίζονται με την “συμφωνία για συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων στα όρια της ΑΟΖ της Κύπρου με την ΑΟΖ της Αιγύπτου που επικύρωσε στις 11 Σεπτέμβρη 2014 ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Αμιντέλ αλ Σίσι επικυρώνοντας στην ουσία και τη συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ του 2003 ανάμεσα στις δύο χώρες, την οποία είχε προσπαθήσει να υπονομεύσει η Τουρκία στη διάρκεια της διακυβέρνησης Μόρσι”. Καθημερινή 12/9/2014 [7]
Και βεβαίως με την πολλά υποσχόμενη συνάντηση του Νοέμβριου μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Αιγύπτου για τον μεταξύ τους οριοθέτηση της ΑΟΖ, χωρίς φυσικά την παρουσία της Τουρκίας. Αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος που συνδέεται με την κλιμάκωση της αντίδρασης του τουρκικού κράτους.
Καστελόριζο
Εδώ το κλειδί είναι το Καστελόριζο και το μεγάλο στοίχημα για το μάντρωμα μιας τεράστιας περιοχής ανάμεσα στην Κύπρο και το Καστελόριζο, ολοκληρώνοντας τον αποκλεισμό της Τουρκίας όχι μόνο από τη δυνατότητά της να “περιφράξει “τα δικά της “οικόπεδα” στην αμοίραστη προς το παρόν και με δικαίωμα πρόσβασης σε όλους Μεσόγειο, αλλά κυρίως στην υποβάθμιση του γεωπολιτικού της ρόλου. Και εκμετάλλευση της Μεσογείου δεν είναι μόνο οι πλατφόρμες, που αν συμφέρει βεβαίως θα αντλούν φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, αλλά και οι αγωγοί που θα διασχίζουν την περιοχή. Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι το καθεστώς της ΑΟΖ καλύπτει όλους τους φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη, ενώ η υφαλοκρηπίδα καλύπτει μόνο τους µη ζωντανούς πόρους. Επομένως στα περί κυριαρχικών δικαιωμάτων επί μιας ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η Αλιεία πράγμα για το οποίο συνειδητά τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν πουθενά. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι η Τουρκία μια χώρα με 70 εκ κατοίκους θα βρεθεί αποκλεισμένη από αυτή τη δραστηριότητα με δραματικές διατροφικές συνέπειες και την καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων που ζουν από το ψάρεμα. Παρακάτω βλέπουμε ένα χάρτη για το πώς θα διαμορφωνόταν ο ΑΟΖ σε ολόκληρη τη μεσόγειο και φυσικά στην επίμαχη περιοχή μεταξύ Ελλάδας Κύπρου, Τουρκίας και Αιγύπτου, στην περίπτωση που το Καστελόριζο μετρηθεί ώς άκρο της ελληνικής Α.Ο.Ζ.
Αντίστοιχο παράδειγμα είναι η τεράστια ΑΟΖ που αποκτά με τον ίδιο τρόπο η μικροσκοπική Μάλτα ένα νησί με έκταση μικρότερη από τη Νάξο. Η Μάλτα λοιπόν θα βρεθεί στο βαθμό που την κηρύξει με μια ΑΟΖ σχεδόν σαν της γειτονικής Τυνησίας που διαθέτει 25πλασιο πληθυσμό από αυτήν. Στον ίδιο χάρτη βλέπουμε επίσης το ανεκδιήγητο αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατανομής Η Τουρκία με 70 εκ πληθυσμό επαναλαμβάνουμε να βρίσκεται με μικρότερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο και από τη Μάλτα και από την Κύπρο. Το Καστελόριζο είναι ακόμα πιο κραυγαλέα περίπτωση, γιατί ένα νησάκι με 200 μόλις κατοίκους προσθέτει στην ελληνική ΑΟΖ μια τεράστια έκταση όσο περίπου τα επίμαχα οικόπεδα που έχει κόψει η Κύπρος στα νότια του νησιού και των οποίων η Τουρκία αμφισβητεί την κυριότητά τους.
Ανάλογες περιπτώσεις στη διεθνή νομολογία
Οι ειδικές αυτές περιπτώσεις έχουν οδηγήσει αρκετές χώρες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου να επιλυθούν καταφανείς αδικίες που αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε ρίχνοντας μια ματιά το χάρτη των θεωρητικών ΑΟΖ της Μεσογείου. Και παρά την απόλυτη σιγή που τηρούν τα ελληνικά μίντια η Χάγη δικαιώνει όσους βρίσκονται σε ανάλογη θέση με την Τουρκία ακόμα και αν σύμφωνα με τη Διεθνή Συνθήκη του ΟΗΕ περί Δικαίου της Θάλασσας (1982), η αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μιας χώρας (συνήθως 12 ναυτικά μίλια) μέχρι τα 200 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή και σε αυτή δικαίωμα έχουν και τα νησιά όπως ακριβώς και οι ηπειρωτικές περιοχές. Αυτό που δεν διευκρινίζεται στη Διεθνή Συνθήκη -για όσους αποδέχονται και αναφέρονται σε αυτό το είδος νομιμότητας- είναι οι ειδικές περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται χωμένο στην κυρίως ΑΟΖ μιας ηπειρωτικής χώρας ή περιοχής σε σημείο που ανατρέπει τη γενική φιλοσοφία της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Αυτές ακριβώς οι διαφορές καταλήγουν στο Δικαστήριο της Χάγης. Ας δούμε μερικά τρανταχτά παραδείγματα που ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση του Καστελόριζου.
α) Νικαράγουα – Κολομβία
Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ), στις 19/1/2012, εξέδωσε την απόφασή του για τη διένεξη μεταξύ Κολομβίας και Νικαράγουας, που αφορούσε στην ταυτόχρονη οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας των δύο κρατών. Η Νικαράγουα προσέφυγε στο ΔΔΧ το Δεκέμβριο του 2001 ζητώντας να αποκτήσει την κυριαρχία κάποιων νησιών, που είχε η Κολομβία, και να επεκτείνει τα θαλάσσια σύνορά της.
Το ΔΔΧ απέριψε την προσφυγή της Νικαράγουα και έδωσε στην Κολομβία πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα στις νησίδες Alburquerque, Este Dudeste, Roncador, Serrana, Quiatasueno, Serranilla και Bajonuero, ενώ ταυτόχρονα εγκλώβισε μερικές από αυτές τις νησίδες της Κολομβίας μέσα στην ΑΟΖ της Νικαράγουας δίνοντάς τους, όμως, κυριαρχικά δικαιώματα 12 ν.μ. από τις ακτές τους. Ο παρακάτω χάρτης δείχνει το τρόπο που το ΔΔΧ οριοθέτησε την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα των δυο κρατών.
με μπλε, τεθλασμένη γραμμή τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Κολομβίας και Νικαράγουας πριν την απόφαση με την γαλάζια και μωβ περιοχή τα νέα όρια μεταξύ των δύο χώρων.
Τα οφέλη (σε περιοχές με πετρελαϊκό υποθαλάσσιο πλούτο) της Νικαράγουας είναι προφανή, καθώς με την απόφαση του ΔΔΧ η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα που επιδικάστηκαν στη χώρα ‘εγκλωβίζουν’ βραχονησίδες της Κολομβίας.
Εφαρμόζοντας το πνεύμα της απόφασης στην περίπτωση της Ελλάδας, της Τουρκίας και του Καστελόριζου, η απόφαση ευνοεί την Τουρκία καθώς θα έδινε στο Καστελλόριζο πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα 12νμ, αλλά θα το εγκλώβιζε σε τουρκική ΑΟΖ που θα διέκοπτε την ελληνο-κυπριακή και θα ενωνόταν με την Αιγυπτιακή.[8]
Η τουρκικη ΑΟΖ όπως θα ήθελε η Αγκυρα χωρίς το Καστελόριζο
β) Ουκρανία – Ρουμανία
Στις 3/2/2009, το ΔΔΧ εξέδωσε μια ανάλογη απόφαση για την ταυτόχρονη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία, σε μία διαμάχη που αφορά άμεσα στην Ελλάδα. Το μήλο της Εριδος μεταξύ των δύο χωρών ήταν η νήσος Serpent (έκτασης 0,2 τ.χλμ και 100 κατοίκους) της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα. το οποίο κατοικήθηκε, τα τελευταία πέντε χρόνια, χωρίς να θεωρείται βραχονησίδα.
Η Ρουμανία επέμενε ότι το συγκεκριμένο νησί δεν δικαιούται ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε και ΑΟΖ. Ετσι, οι δύο χώρες κατέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο για να οριοθετήσει εκείνο τις δύο θαλάσσιες ζώνες. Η απόφαση της 3ης Φεβρουαρίου παρουσιάζει συμαντικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, καθώς η θέση της Ουκρανίας προσομοιάζει με τη στάση και τα συμφέροντα της Αθήνας στο Αιγαίο, ενώ τα επιχειρήματα της Ρουμανίας θα μπορούσαν να αντιστοιχούν σε αυτά της Αγκυρας. Η απόφαση του Δικαστηρίου δικαίωσε τη Ρουμανία (όπως και τη Νικαράγουα) ακόμα ένα προηγούμενο το οποίο θα μπορούσε να δυσχεραίνει τη θέση της Ελλάδας στη διαφορά της με την Τουρκία.
Χάρτης με την ΑΟΖ που αποφάσισε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στη διαμάχη Ρουμανίας – Ουκρανίας
Ο χάρτης της απόφασης δείχνει ότι το Δικαστήριο οριοθέτησε τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών, κυρίως, με τη μέθοδο της μέσης γραμμής, κάτι που υποστηρίζει και η Ελλάδα στην περίπτωση του Αιγαίου. Χωρίς ωστόσο να δίνει στο νησί της Ουκρανίας δικαιώματα υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ, αλλά μόνο αιγιαλίτιδα ζώνη 12 μιλίων, την οποία πάντως δεν αμφισβητούσε η Ρουμανία. Ετσι, από τον χάρτη φαίνεται ότι η Ρουμανία κέρδισε το 79,3% της θαλάσσιας ζώνης που διεκδικούσε.
Να λοιπόν μια ακόμα απόφαση του Δικαστηρίου που αγνοεί τα δικαιώματα του νησιού, σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (όπως προβλέπει γενικά η Συνθήκη), πέρα βεβαίως από τα κυριαρχικά δικαιώματα που πηγάζουν από την (αδιαμφισβήτητα) αιγιαλίτιδα ζώνη του.
γ) Μάλτα-Λιβύη
Η Μάλτα συμφώνησε με τη Λιβύη για να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο για το θέμα της υφαλοκρηπίδας το 1982. Μέχρι τότε δεν υπήρχε σχετική διεθνή νομοθεσία περί ΑΟΖ. Η δικαστική απόφαση βγήκε το 1985, με την οποία η Μάλτα έχασε 4100 km2 της θεωρητικής της υφαλοκρηπίδας. Η Μάλτα υπέγραψε συμφωνία με τη Λιβύη το 1986. Αξίζει εδώ να τονίσουμε ότι η συμφωνία αυτή αφορά την υφαλοκρηπίδα και όχι στην ΑΟΖ η οποία υπενθυμίζουμε ότι περιλαμβάνει και την Αλιεία.
δ) Γαλλία-Καναδάς
Μια ακόμα περίπτωση είναι η διαμάχη Γαλλίας Καναδά για τους νήσους Σαιν Πιερ και Μικελόν οι οποίοι βρίσκονται λίγα μίλια από τον Καναδά και στην είσοδο του κόλπου του Σεντ Λωρενς. Το μέγεθος των νήσων αυτών είναι ανάλογο της Πάρου (210 τ.χλμ) με πληθυσμό περί τις 6000. Παρόλα αυτά η Γαλλία διεκδικούσε μια ΑΟΖ κοντά στο 50χιλ km2. Πάλι καλά που δεν διεκδικούσε και τον μισό ατλαντικό. Για να κάνει σαφές το αίτημά της έστειλε εκεί τον Αύγουστο του 1983 το πολεμικό πλοίο Le HENAFF και το σεισμικό πλοίο Lucien Beaufort προκειμένου να διεξάγει έρευνες για πετρέλαιο στην αμφισβητούμενη ζώνη. Τελικά η διαφορά διευθετήθηκε το 1992, όταν μια επιτροπή διαιτησίας κατοχύρωσε στα νησιά μια ΑΟΖ 12.348 km2, το 1/4 περίπου από αυτό που αρχικά διεκδικούσε η Γαλλία. Εδώ βεβαίως υπήρχαν τα γεωγραφικά περιθώρια να βρεθεί αυτός ο χώρος στον αχανή Ατλαντικό σε μια λωρίδα νότια των νήσων ικανοποιώντας έτσι και το γόητρο του γαλλικού ιμπεριαλισμού, αλλά δικαιώνοντας επί της ουσίας τον καναδέζικο ιμπεριαλισμό που άλλωστε όλα αυτά αφορούσαν την αυλή του και την είσοδο στον κόλπο με τις μεγαλύτερες πόλεις του. [9]
Η Γαλλία να πούμε εδώ ότι πρόσφατα ανακήρυξε τη δική της ΑΟΖ γεγονός που έχει ήδη δημιουργήσει προστριβές με τη γειτονική Ισπανία.
Από όλα αυτά γίνεται σαφές ότι μια Μεσόγειος μωσαϊκό είναι αδύνατο να μοιραστούν τα οικόπεδά της με βάση το γράμμα της Διεθνούς Συνθήκης περί ΑΟΖ του 1982. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Μεσόγειο το θέμα των ΑΟΖ παραμένει σε εκκρεμότητα γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι η οριοθέτησή τους μπορεί να τινάξει ακόμα και την ΕΕ στον αέρα, και έτσι όλοι προτιμούν μια άτυπη από κοινού εκμετάλλευση παρά ένα εθνικό μάντρωμά της.
Γαύδος- Διαπόντια νησιά
Η περίπτωση του Καστελόριζου δεν είναι η μοναδική. Ένα άλλο σημείο τριβής είναι η Γαύδος σε σχέση με την οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας Λιβύης. Η Λιβύη στις μέχρι τώρα επαφές δεν δέχεται ότι ο Γαύδος δικαιούται ΑΟΖ την ίδια στιγμή που επιμένει ότι η μέτρηση της μέσης γραμμής θα πρέπει να ξεκινάει από τον κόλπο της Σύρτης (Gulf of Sidra) και μετά. Η Ελλάδα δέχτηκε την απαίτηση της Λιβύης για τον Κόλπο αλλά τα πράγματα σκάλωσαν και οι συνομιλίες σταμάτησαν όταν οι Λίβυοι δεν δέχτηκαν να γίνει η μέτρηση για την οριοθέτηση από τη Γαύδο, αλλά από την ακτογραμμή της Κρήτης. Η Γαύδος δεν έχει την ίδια βαρύτητα με το Καστελόριζο, όχι γιατί εδώ “χάνονται” μόνο 10χιλ km2 ενώ στην περίπτωση του Καστελόριζου 60χιλ km2 αλλά κυρίως γιατί η αποδοχή του λιβυκού αιτήματος θα χρησιμοποιηθεί από την Τουρκία ως προηγούμενο για το Καστελόριζο. Και για να έχουμε ακόμα ένα μέτρο σύγκρισης των μεγεθών, τα 13 οικόπεδα που έχει κόψει η Λευκωσία στα νότια της Κύπρου δεν ξεπερνάνε τα 40χιλ. km2 όλα μαζί.
Μια εκκρεμότητα ανάλογη με αυτή της Γαύδου και του Καστελόριζου προέκυψε ξαφνικά με την Αλβανία και πιο συγκεκριμένα με το σύμπλεγμα των Διαπόντιων νήσων (Οθωνοί, 663 κάτοικοι, Ερεικούσσα, 698 κάτοικοι, Μαθράκι 297 κάτοικοι) τα οποία βρίσκονται 9-20 χλμ. βορειοδυτικά της Κέρκυρας.
Ελλάδα και Αλβανία κατέληξαν σε συμφωνία που την προσυπέγραψαν στις 19 Μαρτίου 2009 στα Τίρανα που αφορούσε τη χάραξη ενός συνόρου που ονομάστηκε «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων». Προσδιορίζοντας όχι μόνο το σύνορο των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή του θαλάσσιου βυθού και του υπεδάφους πέραν της αιγιαλίτιδας ζώνης, αλλά και κάθε άλλο μελλοντικό σύνορο θαλάσσιας ζώνης, π.χ. ΑΟΖ, όποτε αυτή υιοθετηθεί. Το ουσιαστικό εδώ ήταν το γεγονός ότι η Αλβανία έκανε αποδεκτή τη θέση της Ελλάδας ότι όλα τα νησιά στην περιοχή έχουν θαλάσσιες ζώνες, όπως και οι ηπειρωτικές ακτές. Όμως πριν κυρωθεί η συμφωνία από το Αλβανικό Κοινοβούλιο, ύστερα από προσφυγή των Σοσιαλιστών, το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε κάποια σημεία της αντισυνταγματικά και κυρίως το σημείο αναγνώρισης υφαλοκρηπίδας στις Διαπόντιες Νήσους, κάτι που θα αποτελούσε προηγούμενο σε πιθανή συμφωνία με την Τουρκία στο Αιγαίο.
Είναι προφανές λοιπόν, πέρα από τις σοβινιστικές κραυγές και το αντιτουρκικό μένος, ότι το ζήτημα της ΑΟΖ αποτελεί ένα όχημα επαναποικισμού των θαλάσσιων εδαφών και πεδίο νέων ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων και ανακατανομής των σφαιρών επιρροής σε επίμαχα σημεία του πλανήτη. Ειδικά στην περιοχή της ανατολικής μεσογείου που υπάρχουν μια σειρά από ανοιχτά θέματα η κυπριακή ΑΟΖ δεν αποτελεί μόνο μια ευκαιρία για μια ιστορική ρεβάνς του ελληνικού και ελληνοκυπριακού καπιταλισμού έναντι του τούρκικου, αλλά και μια ευκαιρία να μπει η Τουρκία στη θέση της, ύστερα από τα νταϊλίκια της κυβέρνησης Ερντογάν στην ευρύτερη περιοχή που έχει προφανώς δυσαρεστήσει ποικιλοτρόπως τους βασικούς παίκτες της δυτικής αυτοκρατορίας. Τα κοράκια του ελληνικού εθνικισμού αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία βρίσκεται αυτή την ώρα σε μια δυσμενή θέση και προσπαθούν με επιθετικό πλέον τρόπο να κερδίσουν το χαμένο έδαφος.
Ιμπεριαλιστική πόρτα στην Τουρκία
Η Τουρκία εξ αρχής αν και βρέθηκε πίσω από τις εξελίξεις αμφισβήτησε την εκ Λευκωσίας ανακήρυξη της κυπριακής ΑΟΖ και τις συμφωνίες παραχώρησης που έχει προβεί. “Ερευνητικό σκάφος νορβηγικής εταιρείας, υπό σημαία Παναμά, που διενεργούσε, εκ μέρους της κυπριακής Κυβέρνησης, έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου στην ΑΟΖ της Κύπρου (27 μίλια από τη νότια ακτή του νησιού), παρενοχλήθηκε στις 13.11.2008 από τουρκικά πολεμικά σκάφη, γεγονός που επαναλήφθηκε σε τρεις περιπτώσεις – στις 19, 21 και 24 Νοεμβρίου 2008 – με ερευνητικά σκάφη τα οποία έκαναν ωκεανογραφικές έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου για λογαριασμό ξανά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι πιο πάνω ενέργειες καταγγέλθηκαν με νέα επιστολή του Προέδρου Χριστόφια στις 14 και 25.11.2008, στο ΓΓ των ΗΕ. Ενόψει της έναρξης της διαδικασίας εξόρυξης φυσικού αερίου τον Οκτώβριο 2011, το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, με ανακοίνωσή του στις 5 Αυγούστου 2011 προκαλεί εκ νέου, υποστηρίζοντας ότι οι ενέργειες και οι συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας για εκμετάλλευση του φυσικού της πλούτου δεν είναι σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο, ενώ δημιουργούν προβλήματα στην διαδικασία των απευθείας συνομιλιών. Επιπλέον, στην ανακοίνωση το Τουρκικό ΥΠΕΞ υποστηρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει το δικαίωμα να προβαίνει σε ενέργειες και να υπογράφει συμφωνίες, και καλεί τη διεθνή κοινότητα να ενεργήσει υπεύθυνα και να μην ενθαρρύνει τις ενέργειες αυτές”. (Επίσημη ιστοσελίδα της κυπριακής κυβέρνησης)[10]
Και πράγματι το Σεπτέμβριο του 2011 η Άγκυρα έστειλε για «έρευνες» το Πίρι Ρέις, ένα παλιάς τεχνολογίας σκάφος, συνοδευμένο από πολεμικά πλοία, με στόχο να ανατρέψει τις εξελίξεις στο «Οικόπεδο 12», χωρίς όμως να κάμψει τον Αμερικανό-ισραηλινό τοίχο της Noble Energy και της Delek. Η Τουρκία παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές της να πείσει κάποια από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες να διεξάγουν έρευνες για λογαριασμό της στις διαφιλονικούμενες περιοχές αποφάσισε να κλιμακώσει μόνη της την αντιπαράθεση. Έτσι αγόρασε το νορβηγικό πλοίο «Polarcus Samur», έναντι 165 εκατ. δολαρίων βαπτίζοντάς το «Μπαρμπαρός» για να προβεί κατευθείαν σε έρευνες στην περιοχή, προκειμένου να δημιουργήσει μια έκρυθμη κατάσταση στην περιοχή αναγκάζοντας τις εταιρίες που ήδη κάνουν έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην περιοχή να σταματήσουν τις δραστηριότητες τους ή ακόμα αν δεν το καταφέρει να στήσει δικιά της πλατφόρμα αμφισβητώντας πλέον με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την κυριότητα των συγκεκριμένων οικοπέδων.
Παρόλα αυτά ούτε και τώρα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Και αυτό όχι τόσο γιατί σκοντάφτει πάνω στην “αποφασιστικότητα” του Αναστασιάδη ή του Σαμαρά, αλλά γιατί η Τουρκία στριμώχνεται από πολλές μεριές: Συρία, Ισραήλ, Αίγυπτος. Η στρατικοποίηση της κρίσης που επιχειρεί η Τουρκία δεν μένει χωρίς απάντηση. Το Ισραήλ απαντά με στρατιωτικές ασκήσεις με δεκάδες μαχητικά F15 και 16 και πλοία σε διάφορες περιοχές της Κύπρου (Τρόοδος, θαλάσσια περιοχή Πάφου, οικόπεδα 2, 3 και 9) στις περισσότερες από τις οποίες συμμετέχει η Εθνική Φρουρά της Κύπρου. Ανάλογες ασκήσεις με πραγματικά πυρά στη θαλάσσια περιοχή εντός της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του FIR Λευκωσίας πραγματοποίησε επί 3 μέρες (20-22/10) το ρωσικό Πολεμικό Ναυτικό. Για τους σκοπούς της άσκησης η Ρωσία εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με το οποίο δεσμεύει θαλάσσια ζώνη συνολικής έκτασης 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων ανάμεσα στην Κύπρο και τη Συρία και σε περιοχές που εφάπτονται των ορίων της περιοχής που «δέσμευσε» η Τουρκία, για τις έρευνες του τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους «Μπαρπαρός», όπως και των ορίων του τεμαχίου «3» της κυπριακής ΑΟΖ.[11]
Προφανώς οι ασκήσεις του ρώσικου ναυτικού είναι μια προειδοποίηση και αυτή με πολλαπλούς αποδέκτες στην περιοχή και μια υπενθύμιση ότι η βάση στην Ταρσό δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Και τη στιγμή που η θερμοκρασία ανεβαίνει απότομα στην περιοχή οι έρευνες των πολυεθνικών συνεχίζονται κανονικά, ενώ ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου διακηρύττει ότι η Άγκυρα δε θα σταματήσει τις έρευνες, ενώ στέλνει και τελεσίγραφο προς την Λευκωσία και την Αθήνα ότι αν δεν αποδεχθούν να μοιραστεί το φυσικό αέριο της Κύπρου ανάμεσα σε Τουρκοκυπρίους και Ελληνοκυπρίους τότε η διχοτόμηση του νησιού θα είναι οριστική και στην Κύπρο θα σχηματιστούν δύο κράτη. Βάση μιας πληροφορίας της τελευταίας στιγμής «η Τουρκία διαπραγματεύεται στο εξωτερικό με μεγάλες εταιρείες για την ενοικίαση μιας πλατφόρμας, η οποία θα διεξάγει έρευνες για λογαριασμό της τουρκοκυπριακής κοινότητας στα περίχωρα του νησιού. Ο νέος κύκλος των εργασιών της τουρκικής πλευράς θα λάβει χώρα με βάση τη συμφωνία την οποία υπέγραψαν η ΤΔΒΚ και η τουρκική κυβέρνηση. Ως γνωστόν, η ΤΔΒΚ καθόρισε τα δικά της οικόπεδα. Κάποια από αυτά συμπίπτουν με τα οικόπεδα της ελληνοκυπριακής πλευράς. Την επόμενη περίοδο λοιπόν, ενδέχεται να δούμε την “τουρκική πλατφόρμα” να διεξάγει έρευνες σε οικόπεδα, τα οποία διεκδικούν οι Ελληνοκύπριοι. Τουρκικές φρεγάτες θα παρέχουν ασπίδα προστασίας στο τουρκικό τρυπάνι». Καθημερινή 26/10 [12]
Παρ’ όλα αυτά πίεση προς την Τουρκία συνεχίζεται με έντονο ρυθμό και στο διπλωματικό τομέα. Η Αθήνα και η Λευκωσία απειλούν την Τουρκία ότι εάν συνεχίσει την “επιθετική” πολιτική θα προχωρήσουν σε μπλοκάρισμα των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. Οι ΗΠΑ μπορεί να αποφεύγουν μια σαφή θέση ενάντια στην Τουρκία, προσπαθώντας να κρατήσουν τις εύθραυστες ισορροπίες με έναν στρατηγικό σύμμαχο, όμως κλείνει το μάτι στις πιέσεις που δέχεται η Τουρκία προκειμένου η Άγκυρα να αντιληφθεί ότι δεν θα έχει καμία τύχη στην περιοχή χωρίς την άδεια του μεγάλου αδελφού. Εξάλλου τα αμερικάνικα συμφέροντα στην περιοχή έχουν όνομα και λέγεται Noble Energy. Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι,
απαντώντας σε ερώτηση για τις «τουρκικές προκλήσεις» στην κυπριακή ΑΟΖ ξεκαθάρισε ότι:«Αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στους πόρους της, εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της».[13]
Ο άλλος μεγάλος αδελφός που λέγεται ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής, παρά τα παρατράγουδα της Βρετανίας υποδεικνύει στην Άγκυρα ότι πρέπει να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και της υπενθυμίζει την υποχρέωση της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακόμα μια διπλωματική επιτυχία για τη Λευκωσία και μάλιστα εκπροσωπούμενη από τον… Α. Σαμαρά. Στην τελευταία συνάντησή τους την Τετάρτη, μάλιστα Σαμαράς και Βενιζέλος “συμφώνησαν ότι αν συνεχιστεί η στρατηγική της έντασης από την Τουρκία, θα αναβαθμιστεί η ελληνική ναυτική παρουσία νοτιοανατολικά της Κύπρου”. Καθημερινη 26/10 [14]Αυτό είναι το επόμενο στάδιο κλιμάκωσης, στο βαθμό που μέχρι τότε δεν θα έχει καμφθεί η Τουρκία. Είναι προφανές ότι η ο ελληνικός μιλιταρισμός νοιώθει ότι ο διεθνής συσχετισμός του επιτρέπει να κλιμακώσει ποικιλόμορφα την πίεση προς την Άγκυρα, μόνο που αυτό το παιχνίδι δεν ξέρει κανείς μέχρι που μπορεί να ελεγχθεί ειδικά σήμερα που το διεθνές status κάθε άλλα παρά είναι υπό έλεγχο.
Σε αυτό το σημείο έχει αξία πως σκέφτονται διάφοροι κύκλοι που θεωρούν ότι έφτασε η ώρα για τη μεγάλη επαναφορά:
“Η ανατολική μεσόγειος δεν είναι Αιγαίο και τα πολεμικά πλοία που βρίσκονται στη θαλάσσια περιοχή γύρω από την Κύπρο δεν είναι Ελληνικά. Είναι για να προστατεύσουν κύρια τα συμφέροντα των πανίσχυρων πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες και δραστηριοποιούνται στον γεωγραφικό αυτό χώρο και δεν ανησυχούν ούτε για τα τρία πολεμικά πλοία των Τούρκων ούτε για την πορεία που ακολουθεί το Barbaros. Είναι ανοησία να πιστεύουμε ότι η Τουρκία μπορεί να αναλάβει στρατιωτική δράση κατά Γερμανικών, Ρωσικών Γαλλικών, Ιταλικών, Αιγυπτιακών, Αμερικανικών συμφερόντων και σε ένα χώρο όπου το Ισραήλ πέραν των ενεργειακών του συμφερόντων τον θεωρεί προκεχωρημένη γραμμή άμυνας και ζωτικό χώρο για το γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό του βάθος. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ταυτιστούν τα συμφέροντα των πανίσχυρων πολυεθνικών εταιρειών με τις πάγιες ελληνικές και κυπριακές επιδιώξεις, με τα αδιαπραγμάτευτα συμφέροντα του ελληνισμού”. Γιώργος Ντζιμάνης, Αντιστράτηγος ε.α. [15]
Στο ίδιο μήκος κύματος ο πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, διεθνολόγος, Γρ. Τσάλτας, μιλώντας στη «Ναυτεμπορική» τόνισε ότι η επιχείρηση Μπαρμπαρός δεν απειλεί ουσιαστικά το σχέδιο αξιοποίησης των κυπριακών υδρογονανθράκων διότι «η Άγκυρα εισέρχεται σε δυσμενή θέση απέναντι στη διεθνή κοινότητα…ενώ… η μεγαλύτερη εγγύηση για την Κυπριακή Δημοκρατία αυτήν τη στιγμή, δηλαδή το γεγονός ότι έχουν εμπλακεί στην εξερεύνηση του υποθαλάσσιου χώρου πολλές αμερικανικές και όχι μόνο εταιρείες. Και βεβαίως η συμφωνία οριοθέτησης με το Ισραήλ είναι επίσης βαρύνουσας σημασίας». [16]
Τα προφανή σχόλια για τις άνωθεν ειλικρινείς διαθέσεις των νοσταλγών της Ελλάδας των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών περιττεύουν.
Η αριστερά της πατρίδας και της “συνέχειας του κράτους” στις επάλξεις
Την ώρα που η ένταση κλιμακώνεται επικίνδυνα σε ολόκληρη την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου η αναγνωρίσιμη ελληνική αριστερά επιλέγει χωρίς περιστροφές στρατόπεδο ταυτιζόμενη εξ ολόκληρου με τις επιλογές της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Ο πρόεδρος του Σύριζα ξεκαθαρίζει εξ αρχής: “Η Τουρκία τορπιλίζει τον διάλογο για το Κυπριακό και τορπιλίζει την ήδη εύφλεκτη κατάσταση στην περιοχή.”
Σε μια συνάντηση όλο νόημα διάρκειας τρεισήμισι ωρών με την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας ο Αλέξης Τσίπρας, όπως τόνισε ο ίδιος είχε μια ουσιαστική ενημέρωση για τον γεωστρατηγικό σχεδιασμό της χώρας και την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων αφού πρώτα συναντήθηκε σε θερμό κλίμα για μια ώρα με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Ο Τσίπρας επισήμανε ότι η απόφαση της Τουρκίας να διεξάγει έρευνες, με τη συμμετοχή δύο πολεμικών σκαφών, στον χώρο της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ της Κύπρου, συνιστά απαράδεκτη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως αυτά καθορίζονται από το διεθνές δίκαιο.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωσε ότι η αποτρεπτική ικανότητά της χώρας παραμένει ισχυρή και αυτό οφείλεται στην αυταπάρνηση και το φιλότιμο του έμψυχου δυναμικού. Παράλληλα, τόνισε ότι πρέπει να αποκατασταθούν οι μεγάλες αδικίες που έχει υποστεί το προσωπικό. Ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωσε την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων ότι περιβάλλεται με εμπιστοσύνη «διότι το κράτος θα έχει συνέχεια» και συμπλήρωσε: «Η χώρα χρειάζεται εξωτερική πολιτική που να διεκδικεί δυναμικά εντός, αλλά και πέρα από την ΕΕ, σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Που να προασπίζει και προωθεί ενεργά τα συμφέροντα της Ελλάδας, να ενισχύει το διεθνή της ρόλο και να συνεισφέρει στην ειρήνη και την περιφερειακή σταθερότητα. Και μια τέτοια εξωτερική πολιτική θα υλοποιήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ». Βήμα 21/10/2014 [17]
Όμως και το ΚΚΕ δεν μένει έξω από το χορό. Σε ανακοίνωσή της η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ για τις “τουρκικές προκλήσεις κατά της Κύπρου”, αναφέρει:
«Η επιθετικότητα της Τουρκίας στο Κυπριακό και η επικίνδυνη στάση αμφισβήτησης της κυπριακής ΑΟΖ συνιστά πρόκληση κατά του κυπριακού λαού, κινείται στη λογική της διαιώνισης των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής και κατοχής, οδηγεί σε όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή και εγκυμονεί κινδύνους.
Η στάση της ΕΕ στο ζήτημα διαψεύδει όσους την πρόβαλαν ως δήθεν προστάτη του κυπριακού λαού. Το ίδιο διαψεύδονται και οι πανηγυρισμοί ότι η εύρεση φυσικού αερίου θα αποτελούσε “εργαλείο” επίλυσης του Κυπριακού. Αντίθετα οι οξυμένοι ανταγωνισμοί περιπλέκουν το πρόβλημα που φέρει ήδη τη σφραγίδα των ευθυνών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να καταδικάσουν την τουρκική προκλητικότητα, να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον κυπριακό λαό, να απαιτήσουν λύση για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μια και μοναδική κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες». [18]
Η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη σε άρθρο της στην Ισκρα [19]
κρατάει ακριβώς την ίδια στάση υπερθεματίζοντας σε αντιτουρκική ρητορική.
Η Ανταρσύα μέχρι στιγμής αδιαφορεί για το θέμα αλλά ένα επιφανές στέλεχός της, βεβαίως με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, ο Γ.Δελαστίκ, σε άρθρο του στο ΕΘΝΟΣ 24/10, [20] μιλάει για “τουρκικό εκβιασμό προς την Κύπρο, ενώ καταγγέλλει τις ΕΕ – ΗΠΑ για αδιαφορία”. “Σφυρίζουν αδιάφορα η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και εν γένει όλες οι ευρωπαϊκές χώρες για την ωμή παραβίαση της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)”. Το πρόβλημα με τον Δελαστίκ δεν είναι μόνο ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα της “δικής του αστικής τάξης”, όπως θα έλεγαν οι κομμουνιστές διεθνιστές πριν 100 χρόνια, όταν κατήγγειλαν τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής εκείνης για σοσιαλπατριωτισμό. Είναι ότι για να στηρίξει την άποψή του πουλώντας τσάμπα αντιιμπεριαλισμό λεει και ψεματάκια: “«Ουδέν σχόλιον» δήλωσε ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, σοκάροντας τους πολιτικά αφελείς Ελληνες και κυρίως Κύπριους που είχαν την αυταπάτη ότι η ΕΕ προστατεύει την Κυπριακή Δημοκρατία από την τουρκική επιθετικότητα. Θα θέσουμε το ερώτημα ωμά: Η ΕΕ αναγνωρίζει την κυπριακή ΑΟΖ, ναι ή όχι; Αν την αναγνωρίζει, γιατί δεν αντιδρά ούτε καν φραστικά, αφού αυτή παραβιάζεται ασύστολα από την υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ κυβέρνηση της Τουρκίας;”, αναρωτιέται ο δημοσιογράφος μας συνεχίζοντας: “Δεν είναι μόνο η στάση της ΕΕ απαράδεκτη από κάθε άποψη. Είναι και η στάση της κυβέρνησης των ΗΠΑ”, για να κλείσει το παραλήρημά του προκαταβάλλοντας: “Η Κομισιόν όμως έκανε το κορόιδο. Αφησε το Ευρωκοινοβούλιο, ένα θεσμικό όργανο της πλάκας που κανένας δεν παίρνει υπόψη του, να βγάλει ίσως κάποια ασήμαντη ανακοίνωση για να παρηγορηθούν οι Κύπριοι, παρόλο που κανένας δεν θα πληροφορηθεί καν την ύπαρξή της εκτός Ελλάδας και Κύπρου…”. Τώρα που το ισχυρότερο όργανο της ΕΕ που είναι η σύνοδος κορυφής έβγαλε μια σαφέστατη θέση υπέρ της Κύπρου τι έχει να πει ο αξιότιμος δημοσιογράφος μας; Αλλά τι να πει. Την ώρα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να μας πείσει ότι ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός έχει συνωμοτήσει κατά του ελληνισμού ήταν ήδη γνωστές οι δηλώσεις της εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι πως αναγνωρίζει ξεκάθαρα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου στην ΑΟΖ, αλλά πολύ περισσότερο είναι γνωστό ότι η ΑΟΖ της Κύπρου και οι πλατφόρμες που έχουν στηθεί εκεί είναι προϊόν συμφωνιών που έχουν την πλήρη κάλυψη των ισχυρών του πλανήτη και του μεγαλύτερου αεροπλανοφόρου στην περιοχή του μαντρόσκυλου που λέγεται Ισραήλ. Όλα αυτά για τον μέτρ επί των διεθνών θεμάτων Γ. Δελαστίκ είναι επουσιώδη για να τα λάβει σοβαρά υπόψην. Προφανώς είναι σημαντικότερο να επιβεβαιωθούν οι δοξασίες του ή καλύτερα να καλύψει την φιλοιμπεριαλιστική του στάση παρουσιάζοντάς την ως… “αντιιμπεριαλιστική”. Το θράσος στη μέθοδο εδώ περισσεύει. Όμως το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι ούτε αυτό. Είναι το πολιτικό διακύβευμα που θέτει ο αξιότιμος δημοσιογράφος. Τι ακριβώς εννοεί όταν στιγματίζει την “αδιαφορία της ΕΕ και των ΗΠΑ”; Μήπως ότι οφείλουν να παρέμβουν υπέρ των ελληνοκυπριακών συμφερόντων; Αυτό έπρεπε να κάνουν κ. Δελαστίκ; Μήπως θα πρέπει να δράσουν και στρατιωτικά; Τι λετε, αυτό δεν θα ήταν μια λύση για να τελειώνουμε με τις “τούρκικες προκλήσεις” μια για πάντα; Ωραίος αντιιμπεριαλισμός, με χορηγό τη δυτική αυτοκρατορία. Ότι και να πει κανείς εδώ περιττεύει.
Η εμμονή στα γραφόμενα του Δελαστίκ, έχει τη σημασία της για το πώς αντιμετωπίζει το ζήτημα η ελληνική αριστερά, γιατί ακόμα κι αν είναι γνωστές οι εθνικές ευαισθησίες του συγκεκριμένου, κανένας από τα βαριά χαρτιά αυτής της αριστεράς που στους κόλπους της ο Δελαστίκ χαίρει της μέγιστης αναγνωρισιμότητας δεν βγήκε να τον ξεχ..σει. Από κει και πέρα θεωρούμε ότι οι απόψεις αυτές εκφράζουν ένα μέσο όρο μόνο των οργανωμένων επιτελείων της αριστεράς που είναι τουλάχιστον πιο συγκρατημένα στις δηλώσεις τους, αλλά του κόσμου της αριστεράς που σε ζητήματα διεθνισμού είναι κυριολεκτικά απαίδευτος, έρμαιο σε κάθε είδους πατριωτικά παραμύθια. Και είναι έτσι γιατί η αριστερά πάντα, όπως και τώρα, ταυτίζεται πλήρως με τον ελληνικό εθνικισμό όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει τους “προαιώνιους” αντιπάλους.
“Το κράτος έχει συνέχεια” δηλώνει ο Τσίπρας. Μήπως αυτή η δήλωση δεν είναι μόνο για την ΑΟΖ και τα “εθνικά”. Μήπως ο Τσίπρας μας το φέρνει λάου-λάου και για το σύνολο των θεμάτων που αφορούν τη “συνέχεια του κράτους”. Αυτό μέχρι σήμερα το ακούγαμε μόνο από τους θιασώτες του μνημονίου, της τάξης και της ασφάλειας, όταν προειδοπούσαν με αυστηρό ύφος τον Συριζα ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω τις υπογραφές των δανειακών συμβάσεων γιατί το κράτος έχει συνέχεια. Επειδή τα παραμύθια είναι για τα μικρά παιδιά, καθένας που του αρέσει η πραγματικότητα καταλαβαίνει τι εννοεί ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν επιδίδεται σε τόσο βαρυσήμαντες δηλώσεις.
Αλλά τι να πει κανείς εδώ και για το ΚΚΕ. Θα περίμενε ότι η νέα ανάλυση που κάνει για το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού θα είχε και τις ανάλογες πολιτικές προεκτάσεις. Μάταια όμως. Όταν πρόκειται για τις άμεσες ανάγκες του σύγχρονου κεφαλαίου το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά τις υποχρεώσεις του. Διαβάζουμε μάλιστα ότι “οι οξυμένοι ανταγωνισμοί περιπλέκουν το πρόβλημα που φέρει ήδη τη σφραγίδα των ευθυνών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή”. Ποιο πρόβλημα; Μα φυσικά “η στάση αμφισβήτησης της κυπριακής ΑΟΖ” από την “τουρκική προκλητικότητα”. Όσο κι αν οι ανακοινώσεις του ΚΚΕ αποτελούν ένα γρίφο, τα πράγματα εδώ δεν μπορούν να μπερδευτούν όσο κι αν προσπαθεί ο συγγραφέας αυτών των γραμμών. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ σε τι ακριβώς ευθύνονται σ. του ΚΚΕ σε σχέση με το κυρίως πρόβλημα; Τι, μήπως έβαλαν την Τουρκία να δράσει κατά της κυπριακής ΑΟΖ, ή μήπως θα έπρεπε να κάνουν κάτι όπως περίπου προτείνει ο Δελαστίκ για να την βάλουν σε τάξη; Ο συλλογισμός αυτός είναι λάθος και ως διαπίστωση και ως πρόταση. Ο ασφαλέστερος δείκτης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή είναι το Ισραήλ. Ένας δεύτερος δείκτης είναι οι επενδύσεις που κάνουν οι ιμπεριαλιστές. Και ένας τρίτος είναι οι δημόσιες δηλώσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Όλα αυτά δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ποιες είναι οι σημερινές επιλογές των ιμπεριαλιστών. Αλλά και με ποιον είναι το ίδιο το ΚΚΕ, που κατά τα άλλα συνεχίζει να πουλάει τσάμπα ιδεολογική καθαρότητα, μέχρι εκεί βεβαίως που η καθαρότητα αυτή αντιμετωπίζεται από την αστική τάξη με μειδιάματα ανάλογα αυτών που αντιμετωπίστηκε η πρόσφατη ομιλία της Παπαρήγα στη Βουλή από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. [21]
Καμία ομοψυχία με τα αφεντικά και με το κράτος
Τα παιχνίδια του ελληνικού καπιταλισμού από κοινού με τον ελληνοκυπριακό συνέταιρό του μπορούν να οδηγήσουν σε ένα θερμό επεισόδιο ακόμα και σε μια έστω και βραχύβια πολεμική σύρραξη. Αυτός όμως δεν είναι ο μόνος λόγος για να ταχθεί κανείς ξεκάθαρα ενάντια σε αυτό το σχεδιασμό. Ούτε φυσικά αρκεί να είναι κανείς εναντία στα πολεμοκάπηλα και τυχοδιωκτικά αυτά σχέδια γιατί υποτίθεται δεν θα κερδίσει ο λαός της Κύπρου ή της Ελλάδας τίποτα από τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο που θα το εκμεταλλευτούν οι μεγάλες πολυεθνικές. Σίγουρα το να τα πει αυτά κάνεις είναι καλύτερο από το να ταυτίζεται με τα αφεντικά, το Σαμαρά, την ελληνική ελίτ, τους πετρελαιάδες, και το κράτος.
Αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν τα πετρέλαια κατέληγαν στον λαό της Κύπρου ή της Ελλάδας θα άξιζε να πολεμήσουμε για αυτά; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ας είναι και στα χέρια αυτού του κράτους (από το να τα έχουν οι τουρκαλάδες) και εμείς όταν έρθουμε στα πράγματα θα τα πάρουμε από τις πολυεθνικές και θα τα δώσουμε στο λαό. Αυτός είναι ένας δρόμος για να ταυτιστεί κανείς με την αστική τάξη, και αυτό λεει περίπου η αριστερά της πατρίδας.
Εμείς λέμε ότι ο φυσικός πλούτος της μεσογείου πρέπει να ανήκει σε όλους τους λαούς που ζούνε στην περιοχή. Δικαίωμα όχι μόνο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο αλλά και στην αλιεία έχουν όλοι και όχι μόνο αυτοί που ωφελούνται από τον τρόπο που ορίζεται η ΑΟΖ. Η ΑΟΖ είναι μια απάτη, είναι ένας τρόπος για να καταπατηθεί η θάλασσα, οι ωκεανοί και οι πόλοι της γης. Σε αυτό η αριστερά που σέβεται τις ιδέες της πρέπει να πει όχι. Καμία κλειστή θάλασσα. Αυτή είναι μια θέση αρχής με τον ίδιο τρόπο που λέμε ναι στη δημόσια περιουσία, ναι στα ελεύθερα αγαθά. ΑΟΖ σημαίνει μάντρωμα και στη συνέχεια ιδιωτικοποίηση του θαλάσσιου πλούτου. Σημαίνει ότι δικαίωμα ακόμα και στην αλιεία θα έχουν οι πολυεθνικές που θα νοικιάζουν “οικόπεδα” και δεν θα επιτρέπουν στις “περιοχές” τους ούτε το ψαροτούφεκο.
Από κει και πέρα, στην Κύπρο δεν ζούνε μόνο ελληνοκύπριοι αλλά και τουρκοκύπριοι. Αυτοί ανεξάρτητα από το κρατικό μόρφωμα που ανήκουν, (λες και το ελληνοκυπριακό είναι καλύτερο κράτος από την ΤΔΒΚ), έχουν δικαίωμα στην ΑΟΖ ναι ή όχι; Αυτό το ερώτημα όμως το ξεχνάει ο κ. Δελαστίκ και οι όμοιοί του πατριώτες. Προφανώς γι’ αυτούς οι τ/κ θα αποκτήσουν δικαιώματα ως λαός μόνο όταν θα βρεθούν υπό τη σκέπη της μιας “ενιαίας και ανεξάρτητης Κύπρου”. Αν αυτό τους στέλνει στην αγκαλιά της “επάρατου Τουρκίας” αυτό δεν απασχολεί την ελληνική Αριστερά. Πάνω απ’ όλα η πατρίς. Και τώρα στα πιο δύσκολα. Ο λαός της“προκλητικότατης νεοοθωμανικής” Τουρκιάς έχει δικαιώματα στη μεσόγειο ναι ή όχι; Η αριστερά του λαού και του τόπου θεωρεί ας πούμε δίκαιο, τα 30 εκατομμύρια τούρκοι -και κούρδοι που τόσο αγαπάμε τελευταία- που ζούνε στα παράλια της μεσογείου και του Αιγαίου να έχουν απελπιστικά λιγότερο ζωτικό χώρο από τα 5-6 εκατομμύρια έλληνες και ελληνοκύπριους που ζούνε απέναντι γιατί έτσι έτυχε από τη γεωγραφία της περιοχής; Έχει σκεφτεί -η αριστερα- ας πούμε ότι η Τουρκία των 70 εκ κατοίκων, “δικαιούται” ΑΟΖ 260χιλ.τ.χλμ, η Ελλάδα των 11 εκ ΑΟΖ 505χιλ. τ.χλμ και η Κύπρος με 1 εκ πληθυσμό ΑΟΖ 100 χιλ.τ.χλμ. Αυτό είναι δίκαιο; Κάνοντας τις σχετικές πράξεις η ελληνική ανά κάτοικο ΑΟΖ είναι 12 φορές μεγαλύτερη από την μέση τουρκική ενώ η μέση κυπριακή 27 φορές μεγαλύτερη από τη μέση τουρκική. Όσοι ξέρουν στοιχειώδη μαθηματικά 5ης Δημοτικού μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της διαφοράς. Αυτό από μόνο του δείχνει τι σημαίνει ΑΟΖ. Και όμως η αριστερά μας δεν μπαίνει καν σε τέτοιες σκέψεις, απλώς κρύβεται στα βρακιά της εθνικιστικής βλακείας.
Μα θα πει κανείς, για ποιο λαό της Τουρκίας μιλάμε τώρα; Εδώ μιλάμε για τον τούρκικο μιλιταρισμό, τους νεοοθωμανούς; Ναι αλλά αυτό ισχύει και για το ελληνικό κράτος και την ελληνική άρχουσα τάξη, και όχι για τον ελληνικό ή τον κυπριακό λαό γενικώς. Προφανώς αυτό που η αστική τάξη της Τουρκίας δεν θα μοιράσει στο λαό της αφορά και τις εδώ μοιρασιές. Ωστόσο ούτε αυτό είναι τόσο ακριβές. Κάθε αστική τάξη, κάτι μοιράζει στο λαό της, για αυτό και κάποιοι λαοί -που ζουν στις μητροπόλεις- έχουν ένα βιοτικό επίπεδο που δεν έχει καμία σχέση με το μέσο αντίστοιχο του των χωρών της Αφρκής, της Ασίας και της Λ.αμερικής. Άρα και οι λαοί καμιά φορά ευελπιστούν σε κάτι όταν τα αφεντικά τους εξορμούν για τις μεγάλες ιδέες. Σε τι ακριβώς ευελπιστεί η ελληνική αριστερά όταν στηρίζει άκριτα την ελληνοκυπριακή πλευρά στη διαμάχη με την Άγκυρα;
Λοιπόν για να τελειώνουμε με τις κομπίνες και τα παραμυθάκια του σοσιαλπατριωτισμού. Οι λαοί και οι προλετάριοι είτε ζουν στην Ελλάδα, είτε στην Τουρκία, είτε στην Κύπρο, έχουν τα ίδια δικαιώματα επί των φυσικών πόρων, τελεία και παύλα. Τα σύνορα όπως έχουν χαραχθεί κατοχυρώνουν την εξουσία των αστικών τάξεων επί των συγκεκριμένων οικοπέδων και προφανώς αυτό δεν μπορεί να λαμβάνεται ως δεδομένο σε ένα άλλο κοινωνικό σχέδιο έξω από το πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που να μοιράζει δίκαια τον πλούτο χωρίς να δεσμεύεται από τις εκκρεμότητες των προηγούμενων καπιταλιστικών εθνικών συσχετισμών. Αυτό δεν μπορεί να είναι μια θέση μόνο για μετά την επανάσταση. Μπορεί να είναι μια άμεση πολιτική θέση για τώρα, μια θέση αγώνα ενάντια σε κάθε αδικία είτε μέσα στη χώρα είτε έξω απ’ αυτή. Η αριστερά και η μη άρχουσα κοινωνία (αυτή που είναι ή που επιλέγει να είναι εκτός αστικού μπλοκ εξουσίας) στην οποία απευθύνεται δεν μπορεί να γίνεται συνένοχη στα επεκτατικά σχέδια της άρχουσα τάξης και του δικού “της” καπιταλισμού. Το αυτό εξυπακούεται ισχύει ως καθήκον και για τις αντίστοιχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην Τουρκία και στην Κύπρο, για να μην μας χρεώσει κανένας πονηρίδης ότι είμαστε και πράκτορες των τούρκων. Επίσης πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των λαών της περιοχής που κυριολεκτικά ζούνε σε συνθήκες κόλασης όπως της Γάζας που μόλις πριν 2 μήνες έζησαν μια απίστευτη σφαγή από το φίλα προσκείμενο και σύμμαχο, καθώς φαίνεται από τας τελευταίας εξελίξεις επί του οικοπέδου 12, κράτος του Ισραήλ. Γνωρίζει άραγε αυτή η αριστερά του Τσίπρα που παριστάνει τον επιτελάρχη του υπουργείου εθνικής Αμύνης ότι το Ισραήλ έχει υφαρπάξει όχι μόνο την ΑΟΖ αλλά και τα χωρικά ύδατα των παλαιστινίων. Πως γίνεται ανεχτή από αυτή την αριστερά και πολύ περισσότερο του ΑΚΕΛ στην Κύπρον “μας”, αυτή η ελεεινή και τρισάθλια αποδοχή εκ μέρους τους της συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ. Πως δέχονται αυτές τις μοιρασιές της Μεσογείου με αυτό το κράτος τρομοκράτη;
Είναι αδιανόητο ακόμα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να λαμβάνει υπόψη στις αποφάσεις του τη γεωγραφία και την πληθυσμιακή σύνθεση προκειμένου να λύσει διαφορές επί της ΑΟΖ μεταξύ των κρατών και η αριστερά μας να παριστάνει την ανήξερη, βγάζοντας λάδι τον ελληνικό επεκτατισμό στη μεσόγειο και να μιλάει μόνο για τούρκικες προκλητικότητες.
Προκλητικός είναι πάνω από όλα ο καπιταλισμός και η ιδιωτικοποίηση της θάλασσας. Προκλητικότητα είναι να τα κάνεις πλακάκια με τα αφεντικά και τους στρατοκράτες. Προκλητικότητα είναι να λες ψέματα και να κρύβεις την αλήθεια για το έκτρωμα που λέγεται ΑΟΖ. Προκλητικότητα είναι να συναινείς στη μετατροπή της μεσογείου σε εργοτάξιο των πετρελαϊκών κολοσσών συνδράμοντας στα υπερκέρδη τους και την περιβαλλοντική καταστροφή της μεσογείου και του Αιγαίου. Προκλητικότητα είναι τέλος να μην καταλαβαίνεις ότι η αστική τάξη έχει ανάγκη τις μεγάλες ιδέες όχι μόνο για να βρίσκει πρόθυμους για να γίνουν κρέας για τα κανόνια της, αλλά και για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και αναπαραγωγής του εθνικού κορμού. Ο κόσμος αρέσκεται στις εύπεπτες λύσεις των προβλημάτων του. Το παραμύθι που καλλιεργείται μεσούσης της κρίσης χρέους και της κοινωνικής κατάρρευσης ότι θα σωθούμε από τα δήθεν κολοσσιαία κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι αρκετή για να προκαλέσει έναν εθνικό παροξυσμό. Τι συζητάμε τώρα για το χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό); Γιατί τσακώνονται οι πολιτικοί αναμεταξύ τους, αντί να συμμαχήσουμε όλοι να μαντρώσουμε τη μεσόγειο όπως έκανα οι κύπριοι και να χεστ…με στο τάλιρο.Διάφοροι καραγκιόζηδες πλασιέ βιβλίων και ψεκασμένου κουτόχορτου από κοινού με θιασώτες της ζωής σε άλλους πλανήτες έχουν ήδη ενημερώσει το φιλοθεάμων κοινό ότι οι στις ελληνικές θάλασσες κρύβονται ασύλληπτα αποθέματα φυσικού αερίου. Μια μόνο πηγή μας λεει ότι στο οικόπεδο νότιας Κρήτης (πότε κόπηκε αυτό;;) έχουν εντoπιστεί κοιτάσματα 20πλάσια των κυπριακών που αγγίζουν τα 6 τρις κυβικά μέτρα όπως αναφέρει στην «Espresso» ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης Αντώνης Φώσκολος. Δεν ξέρουμε αν η συνωνυμία του καθηγητή με τον μακαρίτη σεναριογράφο του Καλημέρα Ζωή και της Λάμψης, τον έχει επηρεάσει, αλλά να πούμε ότι η Ρωσία παράγει το χρόνο περί τα 600 δις κυβ.μετρα και ότι τα 1000 κυβ.μέτρα πουλιούνται αυτή τη στιγμή μέχρι και 400 δολ . Άρα μιλάμε για αποθέματα αξίας μόνο στη νότια Κρήτη 2,5τρις δολάρια. Επειδή αυτά τα νούμερα κυκλοφορούν ευρέως στο internet μπορεί κάνεις σαν αντιληφθεί τη εθνικιστική φρενίτιδα που ήδη καλλιεργείται γύρω από αυτές τις φαντασιώσεις. Η αριστερά θα λεει τα δικά της αλλά ο κόσμος θα έχει πειστεί ότι η εναλλακτική λύση είναι μέσα στη μούρη μας και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από έναν εθνικό τσαμπουκά (Σαμαράς;, Μιχαλολιάκος;) που να ανακηρύξει μονομερώς τα κυριαρχικά μας δικαιώματα επί της ελληνικής ΑΟΖ. Το ότι αυτό δεν έχει γίνει προφανώς για την εθνική λαϊκή καγκουρομαγκιά οφείλεται στο ότι η χώρα δεν διαθέτει ηγέτες με αρ…ια. Άντε μετά να πείσεις ότι η λύση βρίσκεται στους αγώνες του λαού και τις απεργίες.
Εν πάση περιπτώσει. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Είναι δεδομένο ότι ο τούρκικος μιλιταρισμός και ετοιμοπόλεμος είναι και σίγουρα δεν τα έχει χάσει εντελώς. Στην πραγματικότητα τα κοιτάσματα για τα οποία γίνεται λόγος δεν είναι δεδομένο ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι είναι εκμεταλλεύσιμα. Αλλά ακόμα και έτσι το πιο σημαντικό για τον ελληνικό καπιταλισμό και τον κυπριακό του εταίρο είναι να μείνει κολλημένη η Τουρκία στα χωρικά της ύδατα και σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές της. Είναι ακριβώς η ίδια συζήτηση που μας ταλαιπώρησε από τη μεταπολίτευση μέχρι και τα Ίμια για τα 12 μίλα και την προσπάθεια να μετατραπεί το αιγαίο σε κλειστή ελληνική θάλασσα. Αυτός ο στόχος επανέρχεται δριμύτερος και μάλιστα διαρκώς διευρυνόμενος μέχρι τη μέση της Μεσογείου. Το όνειρο μια θαλάσσιας υπερδύναμης συνάδει άλλωστε με το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού (Εφοπλισμός, τουρισμός) Οι συσχετισμοί στην περιοχή φαίνεται να ευνοούν περισσότερο από κάθε φορά αυτό το σχεδιασμό.
Ακόμα όπως και τίποτα να μην γίνει στο τέλος από όλα αυτά θα μας έχει μείνει μια ριζική αναμόρφωση του εσωτερικού σκηνικού. Η ΑΟΖ και η αντίθεση στις “τούρκικες προκλήσεις” θα έχει ενώσει ξανά το έθνος, ύστερα από τον διχασμό του μνημονίου. Το ποιος θα βγει κερδισμένος από αυτό δεν θέλει και πολύ σκέψη. Προφανώς η δεξιά του κυρίου της τάξής, της ασφάλειας και των “κρίσιμων εθνικών θεμάτων”.
Και η αριστερά τι κάνει για όλα αυτά; Προφανώς προσπαθεί να γίνει αρεστή (τι για να τους ψηφίσει; Δεν πρόκειται) στο μέσο μαλ..κα που ψάχνει απεγνωσμένα μια εξ ουρανού σωτηρία. Και τα μυθικά πετρέλαια και αέρια του Αιγαίου ίσως είναι αυτό που μας χρώσταγε ο θεός. Αλλά ποιος είναι ο κατάλληλος πρωθυπουργός για “να διεκδικήσουμε” αυτούς τους στόχους. Ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς; Η αριστερά ή η δεξιά; Να λοιπόν μια ευκαιρία για τη διεύρυνση των κοινωνικών συμμαχιών που έχει ανάγκη ο τόπος για να σωθεί από την καταστροφή, για να μείνουν τα λεφτά εδώ, για να έρθουν ξένες επενδύσεις, για να έρθουν κι άλλοι τουρίστες και αν σωθεί η πατρίς να γίνει η Ελλας αυτό που δήθεν ήταν κάποτε. Μια παγκόσμια υπερδύναμη. Να μια δεξιά με αυξημένες προσδοκίες, με ανανεωμένα τα εθνικά οράματα, με συγκεκριμένους εθνικούς στόχους. Μπορεί να μην έχει άμεσα φράγκα, αλλά σίγουρα έχει ελπίδα. Ενώ η αριστερά τι μας προτείνει; Ούτε καν να αποκαταστήσει τους μισθούς, άσε που ακόμα δεν ξέρει που θα βρει τα λεφτά για τα μέτρα ανακούφισης (αξίας 11 δις που εξήγγειλε ο Τσιπρας στη ΔΕΘ) Ή μήπως και η αριστερά σκέφτεται να επενδύσει σε ανάλογους σχεδιασμούς; Μήπως πράγματι τα λεφτά που μας λέιπουν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανακούφιση από την αθρωπιστική κρίση βρίσκονται στα βάθη της μεσογείου και στα οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ που δεν τολμά να ανακηρύξει η εθελόδουλη πολιτική ηγεσία της χώρας; Τι λέτε σ. μήπως “τα εθνικά θέματα δεν είναι μόνο προνόμιο της δεξιάς του κυρίου”; Μήπως να υπερθεματίσουμε; Να γίνουμε και λίγο εθνικοσοσιαλιστές αφού ο σκέτος σοσιαλισμός δεν εμπνέει και εδώ που τα λέμε με τους παγκόσμιους συσχετισμούς θα μας φάνε λάχανο; Μήπως αντί να ψαχνόμαστε με τα πετρέλαια της Βενεζουέλας όπως το 2012 καλύτερα να τα βρούμε με το Ισραήλ και να ισοπεδόσουμε τους τούρκους αφού πρώτα το Ισραήλ εξαφανίσει τη Γάζα από το χάρτη; Τι λέτε μήπως ο δρόμος προς το σοσιαλισμό είναι πιο σύντομος δια μέσου μιας “δυναμικής διεκδικητικής εξωτερικής πολιτικής”; Μήπως το 2014 είναι έτος σημαδιακό όπως και το 1914 για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία φερομένη και ως ριζοσπαστική αριστερά, ΚΚΕ ή όπως αλλιώς λέγεται.
Άγκυρα- Αθηνα- Λευκωσία, Εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία
Σημειώσεις
