Ο δεκάλογος του μεταμοντέρνου

1. Ο Σοσιαλισμός δεν λειτουργεί, όπως δεν λειτουργεί και καμιά άλλη μεγάλη αφήγηση. Οι ιδεολογίες που συνδέονται με αυτές είναι πάντα λανθασμένες.

2. Οι τάξεις εκφυλίζονται και εξαφανίζονται, ενώ οι απόπειρες ανάλυσης με βάση τις τάξεις είναι περιοριστικές και λάθος. Υπάρχουν πολλές σημαντικές πηγές ταυτότητας και σύγκρουσης, όπως το φύλο, η φυλή ή οι σεξουαλικές προτιμήσεις.

3. Το κράτος είναι πάντα επικίνδυνο και δεν μπορεί να επιφέρει αποτελεσματική κοινωνική ευημερία. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την κοινωνία των πολιτών.

4. Οποιασδήποτε μορφής κεντρικός σχεδιασμός είναι ανεπαρκής και τείνει στη διαφθορά. Οι αγορές είναι ο μοναδικός μηχανισμός ο οποίος επιτρέπει τη δίκαιη διανομή.

5. Η παλαιά αριστερή προσέγγιση στην πολιτική πάντα καταλήγει σε αυταρχικά καθεστώτα τα οποία καταστρέφουν την πολιτισμένη κοινωνία. Η πολιτική πρέπει να υφίσταται μόνο σε τοπικό επίπεδο, για τοπική προσπάθεια σε τοπικά ζητήματα.

6. Οι συγκρούσεις ( ανταγωνισμοί ) είναι αναπόφευκτες και εαν και κάποιες μπορούν να επιλυθούν, αυτό απλώς μετατρέπει και καλλιεργεί το έδαφος για περισσότερους καινούργιους ανταγωνισμούς. Μια σφαιρική θεώρηση όλων των συγκρούσεων και των ενδεχόμενων λύσεων είναι ακατόρθωτη. Το μόνο που μπορούμε να κατανοήσουμε είναι συγκεκριμένες καταστάσεις σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές.

7. Αυτό είναι καλό, αφού η λύση όλων των συγκρούσεων θα είχε σαν αποτέλεσμα μια σταθερή, καλοδομημένη κοινωνία. Το ιδανικό θα ήταν μια πλουραλιστική δημοκρατία, η οποία θα προωθούσε ένα σταθερό πλαίσιο για τοπικές συγκρούσεις.

8. Οι επαναστάσεις είτε δεν είναι εφικτές είτε τελειώνουν άσχημα. Η εναλλακτική λύση είναι η δημοκρατική μετάβαση.

9. Η αλληλεγγύη μπορεί να υπάρξει μέσα και ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες. Είναι μια κίνηση ανθρωπισμού. Η πίστη στην ταξική αλληλεγγύη ως μοναδική έγκυρη μορφή αλληλεγγύης είναι επιβλαβής σε αυτή την διαδικασία.

10. Σε έναν αλληλοεξαρτώμενο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο, ο αντι-ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί πλέον τη λύση. Ο κόσμος είναι υπερβολικά περίπλοκος.

( ο δεκάλογος βρίσκεται σε ένα λαϊκό βιβλιαράκι-κόμικ για τον μαρξισμό και είναι γραμμένος από μεταμοντέρνο-μεταμαρξιστή. αν ήταν γραμμένος από μαρξιστή θα είχε τον τίτλο: "οι δέκα λόγοι που μας χωρίζουν από τους μεταμοντέρνους"... )

Ευρωεκλογές: ΔΗΣΥ - ΕΥΡΩΚΟ - Κίνηση Λιλλήκα με ακροδεξιά ψηφοδέλτια.

Κάπου πήρε το μάτι μου, πως σήμερα έγινε και επίσημα η πρόταση στον Τετ-α-τετ Τάσο Τρύφωνος να κατέλθει ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού.

Η παρουσία του Τάσου Τρύφωνος καθώς και της Ξένιας Κωνσταντίνου, σκοπό έχει να μαντρώσει κυρίως νεαρούς που συχνάζουν στον Σκαραβαίο, το Zoo και στο Sesto Sesto, αλλά και στη Λήδρας, γαλαζοαίματους ή μη καρα-άσχετους νεανίες που μισούν τον σοσιαλισμό γιατί δεν είναι γκουρμέ, που θέλουν λύση του κυπριακού και ένα δεδομένο λάιφ στάιλ, αλλά και ανεύθυνους ενηλίκους που ψάχνουν άλλοθι για μια "καθαρή ψήφο" χωρίς ταυτόχρονα να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα περαιτέρω αποτελέσματα...δεν ειναι η πρώτη φορά που κόσμος ψήφισε τους "καλούς" για να καταλήξει η ψήφος του στους "κακούς"...οι ανεύθυνοι ενήλικοι βέβαια γνωρίζουν πολύ καλά που ακριβώς θα καταλήξει η "καθαρή" τους ψήφος.


Οπωσδήποτε όμως, το γεγονός πως το πρώτο και κυβερνών κόμμα του τόπου, καθώς και η νεοεμφανιζόμενη κίνηση Λιλλήκα που πήρε ψηλά ποσοστά στις περασμένες βουλευτικές, το μεν πρώτο κατεβάζει ένα ακροδεξιό ψηφοδέλτιο και η μεν δεύτερη αποφεύγει επιμελώς να διεκρινήσει σε ποιό πολιτικό σχηματισμό θα ενταχθεί στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν μπορεί να είναι τυχαίο και δεν μπορεί να μην μας προβληματίσει σοβαρά.

Ποιοί είναι οι σκοποί πίσω από τα συγκεκριμένα ψηφοδέλτια, και γιατί ειδικά σήμερα ο ΔΗΣΥ επιλέγει να απαλλαγεί από το κοσμοπολίτικο του προφίλ - Κασουλίδης, Πιτσιλλίδης κ.λ.π - κάνοντας επιλογές προσώπων με καθαρά ακροδεξιές τοποθετήσεις;


Και ποιά είναι η τελική πρόθεση του Λιλλήκα για τις συμμαχίες της κίνησης Πολιτών στο Ευρωκοινοβούλιο; Τα μέχρι στιγμής στατιστικά δείχνουν άνοδο της ακροδεξιάς και της αριστεράς πανευρωπαϊκά και πτωτικές τάσεις για χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλιστές.

Αναρωτιέμαι κατά πόσον ο ΔΗΣΥ με το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο κάνει "νούσιμη και ρεαλιστική" πολιτική όπως κάνει συνήθως και βλέποντας τις υπάρχουσες τάσεις επιλέγει εκ των προτέρων τους αυριανούς φίλους και συνεταίρους του..

Αναρωτιέμαι δηλαδή κατά πόσον και για πόσο καιρό ακόμα ο ΔΗΣΥ θα συγκρατεί το λεγόμενο κοσμοπολίτικο προφίλ του εως τη στιγμή που θα προβάλει το ακροδεξιό προφίλ αλλά και τις ανάλογες "ευρωσκεπτικιστικές" υποτιθέμενες ρητορικές τύπου κόμματος της Μαρί Λεπέν. Ήδη στελέχη του κόμματος φλερτάρουν με την "κριτική για τις τακτικές της Τρόικα"...

Η δε κίνηση Λιλλήκα, μάλλον χάνει για την ώρα την "δημοκρατική" της βάση λόγω εκλογής Νικόλα Παπαδόπουλου στο ΔΗΚΟ και μένει με τους ακροδεξιούς σε ηγεσία, ψηφοδέλτιο και ψηφοφόρους.

Ως κίνηση αυτοπροστασίας θα ερμήνευα λοιπόν την απόφαση της ΕΔΕΚ να μην συμπράξει με την Κίνηση Πολιτών.

Όπως και νάχει, το τοπίο των Ευρωεκλογών είναι πολύ ζοφερό και με δεδομένη την περιρρέουσα αλλά και την άρνηση της "προοδευτικής δεξιάς" να μιλήσει και να σκεφτεί με νηφαλιότητα, κατά πάσα πιθανότητα η Κύπρος τούδε και στο εξής και για τα επόμενα χρόνια κατά πλειοψηφία, θα έχει ακροδεξιούς αντιπροσώπους και ακροδεξιό προφίλ στα σώματα της Ευρώπης.

Με αυτά τα δεδομένα, αν περιμένετε να λύσουμε και το κυπριακό, παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε...

Το Αυτονόητο και τα Κοινωνικά Δικαιώματα. Του Σταύρου Τομπάζου

Είναι το δικαίωμα στην ξεκούραση και τον ύπνο για κάποιες ώρες το εικοσιτετράωρο αυτονόητο; Ευτυχώς, σήμερα ναι. Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. 

Στην Αγγλία του ώριμου ήδη καπιταλισμού του 19ου αιώνα, περί τα τέλη του Ιουνίου του 1863, οι εφημερίδες του Λονδίνου δημοσίευσαν μιαν είδηση με την επικεφαλίδα "Θάνατος απλώς και μόνο από υπερβολική εργασία". Η Μαίρη-Άννα Ουέλκλυ πέθανε δύο μέρες  μετά από μια βάρδια 26.5 συνεχόμενων ωρών εργασίας και δύο ημερών ασθένειας λόγω εξάντλησης. Εργαζόταν σε ένα περίφημο οίκο μόδας που προμήθευε την Αυλή με τουαλέτες. Προς μεγάλη κατάπληξη της αξιοσέβαστης κυρίας Ελίζας που εκμεταλλευόταν τον οίκο, η εικοσάχρονη Μαίρη-Άννα πέθανε χωρίς να τελειώσει το τελευταίο της κέντημα.

Η Μαίρη-Άννα εργαζόταν μαζί με άλλα 60 κορίτσια. Εργάζονταν 16,5 ώρες ημερησίως, αλλά οι συνεχόμενες βάρδιες των 30 ωρών δεν ήταν καθόλου σπάνιες για την περίοδο της σαιζόν. Απολάμβαναν την πολυτέλεια του ύπνου, μετά από το τριαντάωρο, δυο-δυο στο κρεβάτι, σε βρόμικα καταλύματα που λειτουργούσαν ως υπνοδωμάτια.

Ο γιατρός που κλήθηκε πολύ αργά στο νεκροκρέβατό της, ο κ. Κέυς, δήλωσε στο δικαστήριο: "Η Μαίρη-Άννα Ουέλκλυ πέθανε γιατί εργάστηκε πολλές ώρες σε ένα παραγεμισμένο δωμάτιο και γιατί κοιμόταν σε ένα εξαιρετικά στενό και κακοαριζόμενο δωμάτιο ύπνου."  (Βλέπε Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, 1^ος Τόμος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σ. 267)

Τα εξαντλητικά ωράρια ήταν εξαιρετικά διαδεδομένα εκείνη την εποχή, θύματα των οποίων δεν ήταν μόνο ενήλικοι, άντρες και γυναίκες, αλλά και ανήλικα παιδιά, συχνά και κάτω των 10 χρονών.

Είναι το δικαίωμα στην παιδεία, στη στοιχειώδη παιδεία, τη γραφή, την ανάγνωση, την αριθμητική, αυτονόητο; Ευτυχώς, σήμερα ναι (εκτός βέβαια για τον δημοσιογράφο του Πολίτη κύριο Δημήτρη Γεωργιάδη – βλέπε «Δεν έχετε δικαιώματα, τα αποκτάτε», 20/1/2014). Τα πράγματα δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα της Επιτροπής για την Παιδική Απασχόληση του Λονδίνου (Children's Employment Commission) σχετικά  με το μορφωτικό επίπεδο των παιδιών που εργάζονταν στα εργοστάσια μέσα στην δεκαετία του 1860.  Στην Τέταρτη Έκθεση της Επιτροπής του 1865 (σελίδες ΧΙΙΙ-XV), το μορφωτικό επίπεδο αυτών των εργατικών δυνάμεων διαφαίνεται από τα πιο κάτω μαργαριτάρια:

Ιερεμίας Χέινς, 12 ετών: "4 επί 4 ίσον 8, αλλά 4 τεσσάρια κάνουν 16...". "Έχουμε ένα Βασιλιά, λένε ότι είναι Βασίλισσα, την λένε Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα."

Ουμ Τέρνερ, 12 ετών: "Δεν ζω στην Αγγλία. Μου φαίνεται πως υπάρχει μια τέτοια χώρα, αλλά πρώτα δεν ήξερα τίποτα γι αυτήν."

Έντουαρτ Τέυλορ, 15 ετών: "Δεν ξέρω τίποτα για το Λονδίνο".

Χένρυ Ματγιούμεν, 17 ετών: " Που και που πάω στην εκκλησία... Κάποιο όνομα που για δαύτον μιλούν εκεί είναι ο Ιησούς Χριστός, δεν μπορώ όμως να θυμηθώ άλλα ονόματα και δεν μπορώ να πω τίποτα γι' αυτόν".   "Ο διάβολος είναι ένα καλό πρόσωπο. Δεν ξέρω που ζει."

Αυτό το μορφωτικό επίπεδο δεν ήταν η εξαίρεση, ήταν ο κανόνας για τα παιδιά που εργάζονταν στη βιομηχανία, χωρίς να εξαιρούνται από τη νυκτερινή εργασία που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στη μεταλλοβιομηχανία και στα εργοστάσια υαλουργίας και  χαρτιού.

Είναι ο αέρας που αναπνέουμε στον εργασιακό χώρο αυτονόητο δικαίωμα; Ευτυχώς, σήμερα ναι (ενδεχομένως, ακόμη και για τον δημοσιογράφο του Πολίτη κύριο Δημήτρη Γεωργιάδη). Ωστόσο, όπως και το δικαίωμα στον ύπνο, την ξεκούραση και την παιδεία, δεν ήταν πάντα αυτονόητο. 

Η ελάχιστη ποσότητα αέρα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει και να αποφύγει τις αναπνευστικές ασθένειες είναι 500 τετραγωνικά πόδια. Ωστόσο, περί τα μέσα του 19ου αιώνα, αυτή η ποσότητα αέρα, όπως σημειώνει ο Μαρξ, έκοβε την ανάσα της εργατικής νομοθεσίας: "Οι υγειονομικές υπηρεσίες, οι εξεταστικές επιτροπές για τη βιομηχανία και οι επιθεωρητές εργασίας επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά την ανάγκη των 500 κυβικών ποδών αέρα και το αδύνατο να επιβληθούν στο κεφάλαιο. Έτσι, στην πράξη εξαγγέλλουν  σαν όρο ύπαρξης του κεφαλαίου τη φθίση και άλλες πνευμονικές αρρώστιες." (Βλέπε Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, 1^ος Τόμος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σελ. 500).

Συνεπώς, κανένα απολύτως δικαίωμα, ούτε καν το δικαίωμα στην αναπνοή,  δεν είναι αυτονόητο πέραν ή εκτός ιστορίας. Κάθε ιστορική στιγμή έχει τα αυτονόητά της. Το αυτονόητο είναι κεκτημένο του πολιτισμού και το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας κρίνεται από τα αυτονόητά της. Κανένα νεωτερικό ή προ-νεωτερικό κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα αυτονόητά του, χωρίς δηλαδή ένα αξιακό υπόβαθρο το οποίο δεν χρειάζεται συνεχώς να επερωτούμε.

Τα κοινωνικά δικαιώματα είναι κατακτήσεις των κοινωνικών κινημάτων στην καρδιά των οποίων βρίσκεται το εργατικό κίνημα με τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τη συνδικαλιστική δράση και την πολιτική εκπροσώπησή του. Ακόμη και το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα της πολιτικής εκπροσώπησης όλων των πολιτών, ανδρών και γυναικών, είναι κατάκτηση των κινημάτων. Στα αρχικά στάδια του κοινοβουλευτισμού, μόνο οι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής είχαν δικαίωμα ψήφου και μόλις περί τα μέσα του 19ου αιώνα κατακτήθηκε, σε κάποιες αναπτυγμένες χώρες, το καθολικό δικαίωμα ψήφου των ανδρών. Το δικαίωμα ψήφου των γυναικών κατακτήθηκε τον 20ό αιώνα (το 1919 στη Γερμανία, το 1920 στις ΗΠΑ, το 1928 στην Αγγλία, το 1945 και 1946 στη Γαλλία και Ιταλία αντίστοιχα).

Το αυτονόητο καθορίζεται κάθε ιστορική στιγμή από  τον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Είναι γι' αυτό που μέσα στην παρούσα, παγκόσμια κρίση, κάποιες πριμαντόνες της αγοράς αμφισβητούν το αυτονόητο: Γνωρίζουν ότι έχει ελαστικά όρια. Όπως και το επίπεδο πολιτισμού δεν ακολουθεί γραμμική πορεία προόδου. Είναι δυνατό να υποχωρήσει και αυτό ακριβώς επιδιώκει το πλουτοκρατικό κατεστημένο και οι αφελείς παπαγάλοι του.

Έτσι, οι ομιλητικοί παπαγάλοι της περίφημης ράτσας άφρικαν γκρέϊ, που νοσταλγούν καθώς φαίνεται το επίπεδο κοινωνικού κεκτημένου της ηπείρου τους, βάλθηκαν να μας πείσουν ότι η πολιτική του κραταιού πολιτικού δικομματισμού στην Ελλάδα, του ίδιου δικομματισμού που ευθύνεται για τη διαφθορά που οι ίδιοι παπαγάλοι θεωρούν ως αποκλειστική σχεδόν αιτία της κρίσης, είναι μια μυαλωμένη και μετριοπαθής πολιτική. Η παραγωγικότητα της εργασίας μειώνεται, η ανεργία πλησιάζει το 30%, η ανεργία των νέων το 55%, οι σοβαρά ασθενείς πεθαίνουν λόγω έλλειψης φαρμάκων, χιλιάδες οικογένειες βγάζουν το χειμώνα χωρίς θέρμανση και χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτόνησαν. Μετριοπαθής πολιτική η πολιτική των ταλιμπάν της αγοράς, που μέχρι χθες ακόμη χρησιμοποιούσε φανερά τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή ως σύγχρονο τάγμα ασφαλείας! Τώρα που το σκυλί δαγκώνει και το χέρι του αφέντη, η ιερά συμμαχία του χοντρού και του λιγνού αποφάσισε να το περιορίσει. 

Η Κύπρος ποτέ στο παρελθόν δεν ακολουθούσε τόσο πιστά τα αχνάρια της μητέρας πατρίδας. Πολλοί από αυτούς που δυσανασχετούν γιατί οι μαθητές ζητούν το αυτονόητο, δωρεάν παιδεία και δωρεάν μεταφορά στα σχολεία, ανησυχώντας δήθεν μήπως επωφεληθεί και κανένας εύπορος από τη δωρεάν μεταφορά,  ανέχτηκαν τους Κουλίες να ανεμίζουν στο γυαλί  τις "υπέρογκες" επιταγές των μεταναστών, των οποίων το κούρεμα οδήγησε στον τραγικό θάνατο της σαραντάχρονης Ρουμάνας.  Όλοι αυτοί ανέχτηκαν τις "ατυχείς" δηλώσεις του υπουργού των εσωτερικών στην περίπτωση του ξυλοδαρμού του Αφρικανού μετανάστη που ερμηνεύτηκε από κάποιους υψηλής ευφυΐας αστυνομικούς ως δικαίωμα να πυροβολούν για ασήμαντες αιτίες με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.  Όλοι αυτοί αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων (της ΚΙΣΑ π.χ.) σχετικά με τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές που οδηγούν στην αυτοκτονία πολλούς κρατούμενους, μεταξύ των πιο ευάλωτων.

Ο κύριος Γεωργιάδης εξανίσταται διότι οι μαθητές ζητούν δωρεάν μεταφορά στα σχολεία και ανησυχεί μήπως θα αυξηθούν και άλλο οι φόροι. Δεν γνωρίζει φαίνεται ότι το λειτουργικό πλεόνασμα  (δηλαδή το κέρδος) των επιχειρήσεων στην Κύπρο αυξήθηκε το 2013 κατά 700 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής! Η ανεργία αυξάνεται και πλησιάζει το 20%,  οι κοινωνικές παροχές μειώνονται, οι μισθοί μειώνονται, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα μικρομεσαία καταστήματα κλείνουν, οι παροχές στην υγεία και την παιδεία μειώνονται, αλλά τα κέρδη ανθίζουν.  Πρόκειται για τα κέρδη του ίδιου κατεστημένου που είναι ο κύριος υπεύθυνος  για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και το επαχθές, δημόσιο χρέος που προκάλεσε η διάσωση των τραπεζών. Που πάει λοιπόν το κέρδος; Μήπως μεταναστεύει λαθραία σε ανώνυμους ελβετικούς λογαριασμούς ή μήπως επενδύεται σε ακίνητα στο Λονδίνο στο όνομα της εξαδέλφης, την ίδια στιγμή που το ίδιο κατεστημένο αρνείται να εξυπηρετήσει το τραπεζικό του χρέος;

Ακόμη και με την οικονομικά ανορθόδοξη και, αποδεδειγμένα πλέον, κοινωνικά καταστροφική  λογική της τρόικας, οι θυσίες του Κύπριου εργαζόμενου, για να έχουν κάποιο νόημα, θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μείωση των τιμών και αύξηση της ανταγωνιστικότητας της κυπριακής οικονομίας και όχι σε κέρδη ενός ληστρικού καπιταλισμού, που με τις ευλογίες της εκκλησίας και την ενεργό συμβολή της κυβέρνησης συνεχίζει να αναπτύσσεται. Γιατί λοιπόν να μας φοβίζει η αύξηση των φόρων; Η  μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων είναι σήμερα αναγκαία για την προώθηση της παραγωγικής επένδυσης και της οικονομικής μεγέθυνσης, καθώς και για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων.   

Για την κατάντια της κυπριακής οικονομίας έφταιγε αρχικά το "υπερτροφικό" κράτος. Ακόμη και κάποιοι που είναι οι ίδιοι μισθωτοί του δημοσίου, όπως η κυρία Ρένα Χόπλαρου, προτίμησαν να κάνουν δημοσιογραφική καριέρα φορτώνοντας του τις δικές του αλλά και ξένες ευθύνες. Όπως το εύκολο χρήμα, υπάρχει και εύκολη δημοσιότητα: ούτε έρευνα ούτε κόπος, ρουτινιάρικο σκεπτικό, στερεότυπα τετριμμένα, μηχανική επανάληψη ενός νεοφανούς και μοδάτου "αυτονόητου", το οποίο ωστόσο δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική. Ας εξηγήσουν λοιπόν στον πεντάχρονο γιο της Ρουμάνας γιατί παρέλειψαν να αναφέρουν ότι το κατά τα άλλα "υπερτροφικό" κράτος πάσχει από υποστελέχωση σε πολλές ζωτικές υπηρεσίες του.

Τώρα που τέλειωσαν με τον δημόσιο υπάλληλο, που τον διαπόμπευσαν αρκετά  προστατεύοντας έτσι εκούσια ή ακούσια τους πραγματικούς ενόχους, τα έβαλαν και με τα παιδιά. Ε λοιπόν ναι κύριε Γεωργιαδή: Τα παιδιά γεννιούνται με δικαιώματα! Γεννιούνται με τα δικαιώματα που κατέκτησαν οι προηγούμενες γενεές για τον εαυτό τους, τα παιδιά τους, ακόμα και για τα ζώα τους, τα οποία προστατεύονται όσο προστατεύονται από νομοθεσίες, ηθικές αξίες ή ακόμη από το ιστορικά διαμορφωμένο αυτονόητο. Αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό είναι πρώτα απ' όλα αυτό το αυτονόητο. Το εξασφαλίσαμε με τα κοινωνικά μας κινήματα και όχι με τη "χριστιανική" φιλανθρωπία που με καθέδρας ύφος χιλίων καρδιναλίων ταυτίζεται εντελώς λανθασμένα με τον σοσιαλισμό. Ιστορικά ομιλούντες, η φιλανθρωπία σας δεν εξασφάλισε κανένα κοινωνικό δικαίωμα, ούτε καν το δικαίωμα στην αναπνοή.  

Γράφει: Σταύρος Τομπάζος

πηγή: cyprusnews.eu

Πρόσκληση Κ.Ο Κύπρου του ΚΚΕ - Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, οι εκλογικές μάχες και η σημασία της "Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας"

Την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014 η Κ.Ο. Κύπρου του Κ.Κ.Ε. θα πραγματοποιήσει στην Λεμεσό, στον χώρο του ΤΕ.ΠΑ.Κ. (Αμφιθέτρο Πεύκιος Γεωργιάδης) στην οδό Αθηνών, εκδήλωση με θέμα - Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, οι εκλογικές μάχες και η σημασία της "Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας" - . Η εκδήλωση θα ξεκινήσει στις 6.00μμ .

Ομιλητής θα είναι ο σ. Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. και υπεύθυνος του τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Η κυβέρνηση αγωνίζεται για τη λύση του κυπριακού. Απόδειξη το ψηφοδέλτιο.

Σύμφωνα με χθεσινό άρθρο της εφημερίδας Αλήθεια, στην Πινδάρου προκρίνονται για τις Ευρωεκλογές στη βάση της δημοφιλίας τους στις τάξεις τόσο του Δημοκρατικού Συναγερμού όσο και του Ευρωπαϊκού Κόμματος με το οποίο κατέρχεται από κοινού, οι κάτωθι:

1. Σωτήρης Σαμψών - γιος του Οκταήμερου, ακραίος εθνικιστής απορριπτικός που πίνει το καφεδάκι του που και που στα γραφεία του ΕΛΑΜ αντί στην Πινδάρου.

2. Μιχάλης Γιωργαλλάς - αναπληρωτής πρόεδρος του ΕΥΡΩΚΟ, ακραίος εθνικιστής απορριπτικός και δηλωμένος εχθρός της ΔΔΟ.

3. Λευτέρης Χριστοφόρου - αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ, φαφλατάς εθνικιστής απορριπτικός, δημοφιλής στους καφενέδες του Παραλιμνίου.

4. Ελένη Θεοχάρους - νυν ευρωβουλευτής που ξενιτεύτηκε στις Βρυξέλλες, γιατί αυτή η Πατρίδα τρώει τα καλύτερα παιδιά της. Όνειρο της Ελένης, είναι να έχουμε μια μέρα κοινό νόμισμα με την μητέρα Πατρίδα την Δραχμή, να διορίσουμε τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο Υπουργό Παιδείας και να  βάλει στο θρονί του Κύκκου το άγαλμα του Γεώργιου Γρίβα Διγενή αντί αυτό του Μακαρίου.

5. Τετ-α-τετ με τον Τάσο Τρύφωνος - σελέμπριτι των κλάμπ και μπουζουξίδικων της Αθήνας με μεγάλη καριέρα σε ραδιόφωνα τύπου Κλικ FM, Love FM κ.λ.π. Κορυφαία στιγμή της καριέρας του η συνέντευξη με την παρουσιάστρια του Πάμε Πακέτο. Δάκρυσε το πανελλήνιο.

6. Ξένια Κωνσταντίνου - υπεύθυνη του παιδικού/ νεανικού τμήματος του κόμματος της Πινδάρου, μοντέρνα, με ωραία μαλλιά.

Με αυτή την ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως τα συμφέροντα της Κύπρου θα προωθηθούν και πως δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να γίνουμε πανευρωπαϊκώς ρεζίλι.

ΣΠΟΝΤΕΣ reloaded

Ζέτα Αιμιλιανίδου - Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, διαδέχθηκε τον Χάρη Γεωργιάδη, ο οποίος μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών μετά το κούρεμα και την εκπαραθύρωση του Μιχάλη Σαρρή.


Η πλάκα είναι ότι η Ζέτα διορίστηκε γιατί είναι γυναίκα – αφού είχαν κράξει τον Αναστασιάδη ότι δεν διόρισε γυναίκα. Που σου νέφκω, που πάεις. Γυναίκα, η οποία ανέλαβε, παρακαλώ, να προωθήσει περικοπές στην κοινωνική σύνταξη, με βάση τις οποίες θεσμικά η γυναίκα θα επιστρέψει στο καθεστώς νομικής εξάρτησης από τον άνδρα. Ο στύλος του σπιθκιού με το εισόδημα. Σιγά που θα καταλάβαινε η Ζέτα ότι η εργασία της γυναίκας είναι απλήρωτη στο σπίτι. Ξέρει τί θα πει η εμπειρία της γυναίκας-οικοκυράς η κ. Ζέτα; Κατάγεται από οικογένεια όπου διορίζονται υπουργοί λόγω καταγωγής*. Οπότε, το ότι φανηκε ότι παπαγάλιζε ότι της είπαν, δεν είναι παράξενο. Αυτοί οι τύποι θα ξυπνούν στον ύπνο τους και θα λένε «στάση πληρωμών». Ή θα απειλούν τα παιδιά τους με τιμωρίες «στάσης πληρωμών». Οπότε και η τιμωρία αυτής της τάξης πρέπει να είναι ανάλογη;

*Η Ζέτα Αιμιλιανίδου είναι αδελφή του πρώην υπουργού Ουράνιου Ιωαννίδη, (σήμερα πρόεδρος της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής), του Δώρου Ιωαννίδη (πρόεδος του ΓΣΠ) και της Μαίρης Κουτσελίνη, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Γιός της είναι ο γνωστός δικηγόρος Αχιλλέας Αιμιλιανίδης.


Δέφτερη Ανάγνωση

Κοιτάξτε στα μάτια το παιδί… Του Λεόντιου Φιλοθέου

«Γιατί κόπηκε το επίδομα του θύματος» γράφει ο τίτλος στις ειδήσεις του MEGA. 

Να σας πω εγώ κύριε Φουρλά μου!

Διότι με το ίδιο οργίλο και γεμάτο αγανάκτηση ύφος που ρωτάτε σήμερα τον φιλοξενούμενο σας την πιο πάνω ερώτηση, με το ίδιο ακριβώς ύφος όταν κάποτε «Είχατε Μέσον» φωνάζατε για τα πλουσιοπάροχα επιδόματα των μεταναστών!

Για να μην παίρνεται και πάνω σας, δεν το προσωποποιώ καθόλου το θέμα! Απλά έτυχε την ώρα που άρχισαν οι ειδήσεις να εμφανιστείτε εσείς μπροστά μου. Υποθέτω παρόμοιο ερώτημα είχαν κι άλλοι συνάδελφοι σας. Από την άλλη δεν μπορώ να ξέρω διότι αηδίασα και έκλεισα την τηλεόραση. Ξέρετε, έχει και η γαμημένη η υποκρισία τα όρια της!

Απαντήσεις όμως υπάρχουν.

Όταν ο απαράδεκτος κύριος Κουλίας ανέμιζε τις επιταγές των (ενίοτε και αμφιβόλου αυθεντικότητας) επιδομάτων  των μεταναστών, γίνονταν μάχες για το ποιος θα τον έβγαζε στο παράθυρο και στο ραδιόφωνο να κάνει το δικό του χωρίς αντίλογο show! Διότι ήταν πολύ πιο σημαντικό να πείσουμε ότι για την οικονομική κρίση φταίει η μεταναστευτική πολιτική και τα επιδόματα των μεταναστών παρά οι topbankers και το συνάφι τους!

Όταν στις Φοινικούδες γινόταν πορεία κατά των μεταναστών, όχι μόνο δεν ξεσηκωνόταν θύελλα αντιδράσεων, αλλά προβαλλόταν ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό στο οποίο μάλιστα είχαν μούτρα να συμμετέχουν ακόμα και δημόσια πρόσωπα!

Την ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος δήλωνε σε ένα από τα αλήστου μνήμης κηρύγματα του ότι πρέπει να στείλουμε τους μετανάστες στο σπίτι τους οδηγώντας την κοινωνία χρόνια πίσω, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, όλοι, σφύριζαν αδιάφορα!

Διότι η ευαισθησία μας ήταν ιδιαίτερα επιλεκτική όταν στις φυλακές πριν λίγες ημέρες ξεψυχούσαν αλλοδαποί και ένα παιδί, ναι παιδί, 22 χρονών που η κακή του μοίρα δεν του έδωσε αίμα ελληνικό, έπεφτε θύμα ομαδικού βιασμού!

Διότι προφανώς η Λαμπεντούζα και το Φαρμακονήσι όπου ξεψύχησαν συνάνθρωποι μας και μικρά παιδιά πέφτουν μακριά. Δεν είναι όμως μακριά η μέρα που θα βρεθεί και στο δικό μας νησί ένας μαϊντανός τύπου Άδωνις για να ρωτά στη Βουλή «πόσο στοιχίζει σε κάθε Υπουργείο η διάσωση μεταναστών».

Διότι τα ΜΜΕ έχουν αποτελέσει και συνεχίζουν να αποτελούν βήμα στο οποίο ο κάθε ρατσιστής μπορεί να σπείρει το μίσος και να δηλητηριάσει μια ολόκληρη κοινωνία στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας του λόγου. Ας στείλουμε λοιπόν όλους αυτούς σε μια χώρα που η βόμβες πέφτουν βροχή. Εκεί που ο θάνατος παραμονεύει!

Κυρία Υπουργέ μου άστε την οργή στην άκρη. Μπουχτίσαμε από οργισμένους. Μαζέψτε όλους τους πιο πάνω, κοιτάξτε στα μάτια το 5χρονο παιδί και εξηγήστε του για πολεοδομικές αναπτύξεις βάσεων, υφέσεις, επανεκκινήσεις, τρόικες, ρατσισμό και μετανάστες…

Να θυμάστε μόνο ότι αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

Υστερόγραφο

Ένας συνάνθρωπος μας ξεψύχησε από ασιτία μέσα σε μια τρώγλη. Στη διπλανή μας πόρτα. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι το χαστούκι δεν ήρθε από το θάνατο της «Ρουμάνας» όπως συνεχίζουν ακόμα κι αυτή την ώρα πολλοί να αποκαλούν προκλητικά. Υπό άλλες συνθήκες απαρατήρητο θα περνούσε κι αυτό… 

Το χαστούκι ήρθε από ένα 5χρονο παιδί. Διότι προφανώς η σκέψη ενός 5χρονου παιδιού μπροστά στα μάτια του οποίου ξεψυχά από ασιτία η ίδια του η μάνα στον πάλαι ποτέ Κυπριακό Παράδεισο, είναι η μόνη σκηνή η οποία μπορεί να ταρακουνήσει και να συγκινήσει έστω και στιγμιαία τη δηλητηριασμένη μας ψυχή. 

πηγή

και ένα δείγμα "μάχιμης δημοσιογραφίας" και "μάχιμης πολιτικής" - Λάζαρος Μαύρος και Κουλός Κουλίας για να μην ξεχνιόμαστε.

Η κρίση και οι αυταπάτες για το ξεπέρασμα της - Γιώργος Σταμάτης

Τί ακούμε από όλα τα κόμματα; Πως οι επενδύσεις θα μειώσουν την ανεργία. Βλ. προεκλογικά προγράμματα Αναστασιάδη - Μαλά - Λιλλήκα ή τις σημερινές θέσεις των κομμάτων.

Ακούμε επίσης α) Πως η κρατική παρέμβαση λειτουργεί σταθεροποιητικά στην οικονομία εν καιρώ κρίσης ( αριστερά ) ή

β) πως μόνο η ιδιωτική παρέμβαση - Κεφάλαιο - μπορεί να αποτελέσει σταθεροποιητικό παράγοντα εξόδου από την οικονομική κρίση ( νεοφιλελεύθεροι )

Ένα εξαιρετικό άρθρο του 1986 που καταρρίπτει και τους τρεις αυτούς μύθους. Περιοδικό Θέσεις, του Γιώργου Σταμάτη. 


Η κρίση και οι αυταπάτες για το ξεπέρασμα της -  Γιώργος Σταμάτης  

Η σημερινή οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του '70. Διανύει λοιπόν αισίως τη δεύτερη δεκαετία.

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τα αίτια της, αλλά με ορισμένες όψεις της που νομίζουμε ότι παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η ίδια η κρίση εκφράστηκε αρχικά σε μείωση του βαθμού απασχόλησης του εργατικού δυναμικού, δηλ. σε αύξηση της ανεργίας, και σε μείωση του βαθμού απασχόλησης του κεφαλαίου. Η μείωση του βαθμού απασχόλησης του εργατικού δυναμικού και του κεφαλαίου είχε ως άμεση συνέπεια στασιμότητα και μερικές φορές και μείωση του εθνικού προϊόντος.

Σύμφωνα με τη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60 κυρίαρχη άποψη και πρακτική, οι κυβερνήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αντιδρούν αντικυκλικά, δηλ. να λαμβάνουν μέτρα αύξησης της ζήτησης για τα εγχώρια προϊόντα, σημαντικότερο των οποίων εθεωρείτο η αύξηση των ιδίων των δημοσίων δαπανών.Η πολιτική αυτή είναι γνωστή ως κεϋνεσιανική πολιτική καταπολέμησης της οικονομικής κρίσης. Στη δεδομένη όμως περίπτωση, στην κρίση της δεκαετίας του '70, συνέβη λες και εθεωρείτο πάντα αυτονόητο ακριβώς το αντίθετο: Οι μέχρι χθες υποστηρικτές της κεϋνεσιανικής οικονομικής πολιτικής εισηγούνται ξαφνικά μια προκυκλική πολιτική περικοπής των δημοσίων δαπανών, ιδιαιτέρως των κοινωνικών, και περιορισμού της ζήτησης, ιδιαιτέρως της καταναλωτικής, και οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να ασκήσουν μια τέτοια πολιτική «λιτότητας», όπως καθιερώθηκε να λέγεται [1].

Ως λόγους για την αναγκαιότητα της άσκησης αυτής της προκυκλικής τους πολιτικής επικαλέσθηκαν και επικαλούνται τους εξής:

α) τον πληθωρισμό,

β) το έλλειμμα του λογαριασμού εσόδων και εξόδων του δημοσίου και

γ) το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών.

Ισχυρίζονται λοιπόν ότι δεν αυξάνει μόνον αυτό το ίδιο το έλλειμμα του λογαριασμού εσόδων και εξόδων του δημοσίου αλλά ότι προκαλεί την αύξηση του δημόσιου χρέους και συνεπώς των τόκων που πληρώνει το δημόσιο, και ότι έτσι η χρηματοδότηση του μέσω δανείων που παίρνει το δημόσιο αυξάνει τη ζήτηση χρήματος και συνεπώς το επιτόκιο κι έτσι, επειδή ακριβώς ακριβαίνει τη χρηματοδότηση τους, δυσχεραίνει τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Δείξαμε αλλού, ότι το κράτος, αδιάφορα από τους λόγους που επικαλείται το ίδιο, είναι αναγκασμένο σε περιόδους υποαπασχόλησης τόσο του εργατικού δυναμικού όσο και του κεφαλαίου να ασκεί προκυκλική οικονομική πολιτική2. Το γεγονός αυτό σημαίνει, ότι η σύλληψη της κεϋνεσιανικής οικονομικής πολιτικής που υποτίθεται3 ότι ασκείτο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70 βασίζεται σε αυταπάτες.

Σύμφωνα με την κεϋνσιανική αντίληψη το κράτος πρέπει να ασκεί αντικυκλική σταθεροποιητική πολιτική, δηλ. να παίρνει μέτρα αύξησης της ζήτησης, όταν αυτή είναι χαμηλότερη από την προσφορά, και μέτρα μείωσης της ζήτησης, όταν αυτή είναι υψηλότερη από την προσφορά. Αυτό βέβαια προϋποθέτει, ότι το κράτος είναι σε θέση να ασκεί μια τέτοια πολιτική - προϋπόθεση, την οποία η κεϋνεσιανική αντίληψη της οικονομικής πολιτικής θεωρεί αυτονόητα δεδομένη.

Η πεποίθηση όμως, ότι η δυνατότητα του κράτους να ασκεί αντικυκλική πολιτική είναι πάντα δεδομένη, βασίζεται σε μια αυταπάτη. Στην αυταπάτη, πως η δυνατότητα και η ικανότητα του κράτους να επηρεάζει προς την επιθυμητή κατεύθυνση την οικονομική συγκυρία είναι πάντα και ανεξάρτητα από την ίδια την οικονομική συγκυρία δεδομένη. Στην αυταπάτη δηλ., ότι, σε περίπτωση οικονομικής κρίσης, η κρίση θίγει μεν την οικονομία, δεν θίγει όμως ούτε τα οικονομικά του κράτους ούτε την ικανότητα του κράτους να λαβαίνει τα κατά την κεϋνεσιανική αντίληψη κατάλληλα μέτρα κατά της κρίσης. Έτσι π.χ. ένας από τους πρώτους και σημαντικότερους κεϋνεσιανούς θεωρητικούς, ο M. Kalecki, ονομάζει το κράτος, όσον αφορά τη ζήτηση που αναπτύσσει, «Αλλοδαπή», θεωρεί δηλ. τη ζήτηση του δημοσίου για εγχώρια προϊόντα στον ίδιο βαθμό ανεξάρτητη από την εκάστοτε οικονομική συγκυρία στην Ημεδαπή, στον οποίο είναι ανεξάρτητη και η ζήτηση της Αλλοδαπής για εγχώρια προϊόντα.

Ωστόσο η παρούσα κρίση κατέδειξε ότι το δημόσιο δεν αποτελεί στεγανό και ότι η οικονομική κρίση δεν εξαιρεί το κράτος, αλλά είναι επίσης και κρίση των οικονομικών του ιδίου του κράτους και συνεπώς και της ικανότητας του να λαβαίνει μέτρα για το ξεπέρασμα της.

Αν όμως η δυνατότητα του κράτους να λαβαίνει μέτρα κατά της κρίσης είναι αμφίβολη, τότε γεννώνται τα εξής ερωτήματα:

Γιατί οι κυβερνήσεις όχι μόνον θεωρούν τη δυνατότητα αυτή δεδομένη, αλλά επίσης προπαγανδίζουν σχεδόν κάθε μέτρο οικονομικής πολιτικής που παίρνουν ως μέτρο για το ξεπέρασμα της κρίσης;

Δεδομένης της αμφίβολης δυνατότητας τους να λάβουν μέτρα για το ξεπέρασμα της κρίσης σε τι αποσκοπούν στην πραγματικότητα τα μέτρα, τα οποία οι κυβερνήσεις εκδίδουν ως μέτρα που αποσκοπούν στο ξεπέρασμα της κρίσης;

Και, τέλος, τι λένε στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις, όταν ομιλούν για το ξεπέρασμα της κρίσης;

Για να δούμε τι σημαίνουν τα περί ξεπεράσματος της κρίσης, θα εμμείνουμε λίγο στο ερώτημα: σε τι συνίσταται η κρίση;

Όπως ήδη αναφέραμε, συνίσταται κυρίως σε δύο πράγματα: στην ανεργία και στην υποαπασχόληση του ήδη επενδεδυμένου κεφαλαίου.

Τι σημαίνει η ανεργία για τους μισθωτούς εργαζόμενους είναι γνωστό: Ανέχεια και συχνά εξαθλίωση για όσους έχασαν ήδη την εργασία τους, και χαμηλούς μισθούς, εντατικοποίηση της εργασίας, αυξημένη εργασιακή πειθαρχία, περιορισμούς των συνδικαλιστικών και διεκδικητικών δραστηριοτήτων τους και φόβο μπρος στην πιθανή απώλεια της εργασίας για όσους εργάζονται ακόμη.

Τι σημαίνει όμως η υποαπασχόληση του κεφαλαίου για τους καπιταλιστές;

Έστω ότι ένας καπιταλιστής έχει 10 μηχανές αξίας 500 εκατομμυρίων δραχμών, με τις οποίες μπορεί να παράγει σε μια ορισμένη περίοδο, π.χ. σ' ένα χρόνο, 1000 μονάδες ενός προϊόντος κόστους 50 εκατομμυρίων και αξίας 100 εκατομμυρίων. Αν η ζήτηση για το προϊόν του είναι ίση με 1000 μονάδες ανά περίοδο, τότε θα παράγει και θα πουλήσει 1000 μονάδες ανά περίοδο, δηλ. τόσες όσες μπορεί το πολύ να παράγει με τις δεδομένες μηχανές. Στην περίπτωση αυτή ο βαθμός απασχόλησης του κεφαλαίου του είναι ίσος με 100%, το κέρδος του ίσο με 50 εκατομμύρια και το ποσοστό κέρδους του ίσο με 10%. Αν όμως η ζήτηση για το προϊόν του και συνεπώς και η παραγωγή του μειωθεί στις 800 μονάδες ανά περίοδο, τότε ο βαθμός απασχόλησης του κεφαλαίου του μειώνεται σε 80%. Έστω ότι στην περίπτωση αυτή μειώνεται τόσο το κόστος του όσο και τα έσοδα του από τις πωλήσεις κατά το ίδιο ποσοστό, κατά το οποίο μειώθηκε η ζήτηση και η παραγωγή. Τότε το κέρδος του μειώνεται σε 40 εκατομμύρια και το ποσοστό κέρδους του σε 8%. Μειούμενος βαθμός απασχόλησης του κεφαλαίου σημαίνει λοιπόν μειούμενο ποσοστό κέρδους.

Σε ορισμένες άλλες όχι λιγότερο ενδιαφέρουσες όψεις της κρίσης θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Προς στιγμή ας παραμείνουμε στις δύο που μόλις αναφέραμε. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει το κράτος για το ξεπέρασμα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης του κεφαλαίου;

Πριν όμως απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, επιθυμούμε να υπενθυμίσουμε το εξής: τουλάχιστον από το 1936 που δημοσιεύθηκε η «Γενική θεωρία» του Keynes είναι γνωστό ότι είναι δυνατόν να συνυπάρχουν ισορροπία στην αγορά αγαθών και συνεπώς πλήρης απασχόληση του κεφαλαίου και ανισορροπία στην αγορά εργασίας, δηλ. υποαπασχόληση του εργατικού δυναμικού (ανεργία). Κατά κανόνα μάλιστα, η ισορροπία στην αγορά αγαθών και η πλήρης απασχόληση του κεφαλαίου δεν συμπίπτει με ισορροπία στην αγορά εργασίας, δηλ. με πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού. Διότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος, ένεκα του οποίου η πλήρης απασχόληση του κεφαλαίου θα συνεπαγόταν αναγκαστικά και πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού.

Τα παραπάνω σημαίνουν όχι μόνον ότι η κρίση είναι άλλο πράγμα για τους μισθωτούς εργαζόμενους κι άλλο πράγμα για τους καπιταλιστές, αλλά επίσης ότι και το ξεπέρασμα της είναι άλλο για τους μισθωτούς εργαζόμενους κι άλλο για τους καπιταλιστές. Συνεπώς δεν υπάρχει η κρίση ενγένει, αλλά η κρίση για τους καπιταλιστές, δηλ. η υποαπασχόληση του κεφαλαίου και οι συνέπειες της (μείωση του ποσοστού κέρδους και ίσως και των κερδών), αφενός και η κρίση για τους μισθωτούς εργαζόμενους, δηλ. η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί κτλ., αφετέρου.

Οι κυβερνήσεις ομιλούν συνήθως για την κρίση ενγένει ενώ συγχρόνως λαμβάνουν μέτρα μόνον για την αύξηση του βαθμού απασχόλησης του κεφαλαίου και για την απάλυνση των επιπτώσεων του χαμηλού βαθμού απασχόλησης του κεφαλαίου στο ποσοστό κέρδους και στα κέρδη. Τα μέτρα αυτά (μείωση των δημοσίων και ιδιαίτερα των κοινωνικών δημοσίων δαπανών, πολιτική μείωσης των μισθών κτλ.,) οξύνουν την κρίση και τις συνέπειες της για τους μισθωτούς εργαζόμενους.

Ενώ η ανεργία, όσο δεν έχει ως συνέπεια κοινωνικές αναταραχές, αφήνει τουλάχιστον αδιάφορους τους καπιταλιστές και ως ένα ορισμένο βαθμό αδιάφορες και τις κυβερνήσεις, για το ξεπέρασμα του χαμηλού βαθμού απασχόλησης του κεφαλαίου και των συνεπειών του για τους καπιταλιστές οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές ζητούν τη σύμπραξη και συμπαράταξη των μισθωτών εργαζομένων, επιχειρηματολογώντας ότι η κρίση είναι μία και είναι για όλους η ίδια και γι' αυτό πρέπει όλοι να βοηθήσουν να ξεπεραστεί: οι μισθωτοί εργαζόμενοι με το να εργαστούν εντατικότερα και να αρκεστούν σε λιγότερα, το κράτος επιδοτώντας την παραγωγή, πριμοδοτώντας τις επενδύσεις και μειώνοντας τη φορολογία επί των κερδών, και οι καπιταλιστές μειώνοντας τους μισθούς, αυξάνοντας τα κέρδη και αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή για επενδύσεις.

Τα μέτρα που προτείνουν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις για το ξεπέρασμα της κρίσης, δηλ. χαμηλοί μισθοί, επιδοτήσεις και πριμοδοτήσεις της παραγωγής και των επενδύσεων, φορολογικές ελαφρύνσεις για τα κέρδη και περικοπές ιδιαιτέρως των κοινωνικών δαπανών του δημοσίου, αυξάνουν μεν με απόλυτη βεβαιότητα τα κέρδη ή ακόμη και το ποσοστό κέρδους, δεν συνεισφέρουν όμως ούτε μέσω μιας αύξησης του βαθμού απασχόλησης του κεφαλαίου ούτε μέσω μιας αύξησης των επενδύσεων στη μείωση της ανεργίας. Διότι ούτε το βαθμό απασχόλησης του κεφαλαίου ούτε τις επενδύσεις αυξάνουν. Κι αυτό διότι η υποαπασχόληση του κεφαλαίου σημαίνει ότι η ζήτηση είναι, σε σχέση με τις δυνατότητες παραγωγής του δεδομένου κεφαλαίου, χαμηλή. Όσο λοιπόν η ζήτηση παραμένει χαμηλή, οι καπιταλιστές δεν θα αυξήσουν τις επενδύσεις τους. Τα παραπάνω μέτρα δεν αυξάνουν ούτε το βαθμό απασχόλησης του κεφαλαίου ούτε τις επενδύσεις ούτε την απασχόληση του εργατικού δυναμικού, αλλά μόνον τα κέρδη.

Λέγεται όμως, ότι τα αυξημένα κέρδη σημαίνουν αύξηση των επενδύσεων κι επομένως αύξηση της απασχόλησης του εργατικού δυναμικού. Αυτό δεν ευσταθεί. Διότι οι καπιταλιστές επενδύουν, μόνον όταν η αναμενόμενη μελλοντική ζήτηση και τα αναμενόμενα μελλοντικά κέρδη είναι υψηλά, όχι όταν τα κέρδη ενός ή περισσοτέρων ετών είναι υψηλά σαν συνέπεια όχι μιας αυξημένης ζήτησης αλλά κρατικών επιδοτήσεων, φορολογικών ελαφρύνσεων και χαμηλών μισθών.

Αλλά ας δεχθούμε προς στιγμήν, ότι τα μέτρα αυτά οδηγούν σε αύξηση των επενδύσεων.

Ως γνωστόν υπάρχουν δύο ειδών επενδύσεις: οι επενδύσεις επέκτασης του δυναμικού παραγωγής και οι επενδύσεις ορθολογικής αναδιάρθρωσης ή και συρρίκνωσης αυτού του δυναμικού. Οι πρώτες αυξάνουν, οι δεύτερες είτε αφήνουν αμετάβλητη είτε συνήθως μειώνουν την απασχόληση του εργατικού δυναμικού. Σε καιρούς κρίσης λοιπόν, λόγω της χαμηλής ζήτησης, οι καπιταλιστές δεν θα προβούν βέβαια σε επενδύσεις επέκτασης, αλλά προφανώς σε επενδύσεις ορθολογιστικής αναδιάρθρωσης και συρρίκνωσης του δυναμικού παραγωγής. Έτσι λοιπόν οι επενδύσεις θα έχουν ως συνέπεια μια αύξηση μάλλον, παρά μια μείωση της ανεργίας.

Αναφερθήκαμε στα παραπάνω και σ' ορισμένες άλλες όψεις της οικονομικής κρίσης πέραν αυτών της υποαπασχόλησης του εργατικού δυναμικού και του κεφαλαίου. Πρόκειται για εκείνες τις όψεις της κρίσης, τις οποίες επικαλούνται οι κυβερνήσεις για να θεμελιώσουν την αναγκαιότητα της πολιτικής λιτότητας που επιδεινώνει την ανεργία, δηλ. για το έλλειμμα του λογαριασμού εσόδων - εξόδων του δημοσίου και των δημοσίων οργανισμών (Κοινωνικών Ασφαλίσεων κτλ.), το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών και τον πληθωρισμό. Όπως η ανεργία συνιστά την κρίση για τους μισθωτούς εργαζόμενους και η υποαπασχόληση του κεφαλαίου την κρίση για τους καπιταλιστές, έτσι και το έλλειμμα του λογαριασμού εσόδων - εξόδων του δημοσίου και των δημοσίων οργανισμών και το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών κυρίως συνιστούν την κρίση για το κράτος καθεαυτό. Τουλάχιστον το πρώτο από τα δύο αυτά ελλείμματα είναι συνέπεια της υποαπασχόλησης του εργατικού δυναμικού και του κεφαλαίου. Διότι η άμεση συνέπεια της υποαπασχόλησης του εργατικού δυναμικού και του κεφαλαίου, η στασιμότητα του εθνικού προϊόντος, συνεπάγεται από μέρους της μείωση των πόρων του δημοσίου (φόρων, εισφορών για κοινωνική ασφάλιση κτλ.) και συγχρόνως αύξηση ορισμένων υποχρεώσεων (πληρωμές σε ανέργους κτλ.).

Έτσι λοιπόν η κρίση δεν αφορά μόνον την οικονομία καθεαυτή, αλλά θίγει και τα οικονομικά του κράτους. Η κεϋνσιανική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η οικονομική κρίση θίγει την οικονομία όχι όμως και το κράτος και την ικανότητα του να παρεμβαίνει και να λαμβάνει μέτρα υπέρβασης της κρίσης, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η ίδια η πραγματικότητα είναι η εξής: Ενώ υπάρχει ανεργία και υποαπασχόληση του κεφαλαίου, το κράτος δεν είναι σε θέση να πάρει μέτρα για το ξεπέρασμα τους, αλλά είναι αναγκασμένο ν' ασχοληθεί με τα προβλήματα που δημιουργεί σ' αυτό το ίδιο η κρίση. Και τα μέτρα που είναι αναγκασμένο να λάβει για να λύσει αυτά τα τελευταία προβλήματα αυξάνουν αντί να μειώνουν την ανεργία και την υποαπασχόληση του κεφαλαίου. Συνιστούν δηλ. μια λίγο ή πολύ προκυκλική οικονομική πολιτική που εντείνει την κρίση. Θα άξιζε τον κόπο να εξέταζε κανείς τα οικονομικά μέτρα που ελήφθησαν τον περασμένο Οκτώβριο απ' αυτήν τη σκοπιά4. Διότι πρόκειται για μέτρα οικονομικής πολιτικής που παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε.

Παρ' όλα αυτά οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν τα μέτρα που λαμβάνουν για να ελαφρύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης στο ίδιο το κράτος και στους καπιταλιστές ως μέτρα κατά της οικονομικής κρίσης ενγένει. Αυτό έκανε και η ελληνική κυβέρνηση με τα μέτρα που πήρε τον περασμένο Οκτώβριο.

Οι αντιλήψεις, ότι το κράτος είναι σε θέση να επηρεάζει την οικονομική συγκυρία προς μια ορισμένη κατεύθυνση για το συμφέρον της κοινωνίας στο σύνολο της, καλλιεργήθηκαν σε μια περίοδο ανοδικής εξέλιξης της οικονομίας, στη μεταπολεμική περίοδο. Οι αντιλήψεις αυτές είναι ευνοϊκές για τις κυβερνήσεις, διότι τους επιτρέπουν να ασκούν μια ταξική οικονομική πολιτική εκδίδοντας την συγχρόνως ως οικονομική πολιτική κατά της κρίσης ενγένει και συνεπώς ως οικονομική πολιτική για το συμφέρον της κοινωνίας ενγένει. Ήσαν ευνοϊκές για τις κυβερνήσεις τότε που τα πράγματα πήγαιναν καλά, αλλά ακόμη και τώρα που δεν πηγαίνουν και τόσο καλά.

Ωστόσο σήμερα που τα μέτρα της οικονομικής πολιτικής δεν επιτυγχάνουν (όπως φαινόταν παλιότερα ότι επιτύγχαναν) τους σκοπούς, για τους οποίους λέγεται ότι λαμβάνονται, δημιουργούνται ορισμένα προβλήματα για τις κυβερνήσεις. Αν συνεχίσουν να καλλιεργούν τις αντιλήψεις περί χειρισιμότητας των προβλημάτων της οικονομικής συγκυρίας και κρίσης, τότε βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να εξηγήσουν σ' αυτούς που συμμερίζονται αυτές τις αντιλήψεις, γιατί αυτά τα οικονομικά μέτρα δεν ευδοκιμούν. Αν όμως πάψουν πλέον να τις καλλιεργούν, τότε θα γίνει πιθανότατα εμφανέστερο ότι τα μέτρα εξυπηρετούν άλλους ή και άλλους σκοπούς πέραν του δεδηλωμένου σκοπού της υπέρβασης της κρίσης εν γένει, τους οποίους και επιτυγχάνουν τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι το δεδηλωμένο σκοπό τους. Για ν' αποτρέψουν μια τέτοια αντίληψη, θα πρέπει λοιπόν να νομιμοποιήσουν τα μέτρα αυτά με διαφορετικό τρόπο, θα είχαν λοιπόν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, αν όχι μια κρίση, νομιμοποίησης.

Ήδη σήμερα μπορεί να παρατηρήσει κανείς προληπτικές αντιδράσεις σ' αυτήν τη λανθάνουσα κρίση νομιμοποίησης της οικονομικής πολιτικής. Έτσι π.χ. η ελληνική κυβέρνηση κατά τη συζήτηση των οικονομικών μέτρων του περασμένου Οκτωβρίου επέλεξε την τακτική της φυγής προς τα μπρος και την ειλικρίνεια, ομολογώντας ότι τα μέτρα που πήρε θα μειώσουν πιθανόν το 1986 το εθνικό προϊόν και την απασχόληση του εργατικού δυναμικού, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτό είναι μια απευκταία μεν, αλλά αναπόφευκτη, παροδική και πριν απ' όλα συνυπολογισμένη συνέπεια των μέτρων. Κατ' αυτόν τον τρόπο περιορίζει μεν τις προσδοκίες του κοινού που απορρέουν από τις αντιλήψεις του για τη δεδομένη χειρισιμότητα της οικονομικής κρίσης από το κράτος, χωρίς ωστόσο να θέτει υπό αμφισβήτηση αυτές τις ίδιες τις αντιλήψεις.

Οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με διαφορετικό τρόπο: μειώνουν την πίεση των παραπάνω προσδοκιών του κοινού αμφισβητώντας τις αντιλήψεις, από τις οποίες προκύπτουν αυτές οι προσδοκίες, δηλ. τις αντιλήψεις, ότι το κράτος είναι ικανό να επηρεάζει αποτελεσματικά την οικονομική συγκυρία:

«Οι φιλελεύθερες θέσεις θέτουν σε αμφισβήτηση μια ολόκληρη, κυρίαρχη μέχρι τώρα, πολιτική λογική. Την αντίληψη δηλ., πως το δημόσιο έχει τα μέσα και τις δυνατότητες να λύνει, παρεμβαίνοντας, όλα σχεδόν τα προβλήματα»5.

Εδώ το βάρος της επίλυσης των προβλημάτων μετατίθεται από το κράτος στις λειτουργίες της ελεύθερης από θεσμικούς περιορισμούς και ρυθμίσεις αγοράς και στη δράση των εν τη ελευθερία της αγοράς δρώντων και συνεπώς «ελευθέρων» ατόμων 6.

Από τις μέχρι τώρα αναπτύξεις μας προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:

1ον: Η κρίση είναι και κρίση των οικονομικών του κράτους. Και μόνο του αυτό το γεγονός σημαίνει ότι

2ον: η δυνατότητα μιας κρατικής πολιτικής υπέρβασης της κρίσης είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

3ον: Ήδη το ερώτημα για την ύπαρξη της δυνατότητας μιας κρατικής πολιτικής υπέρβασης της κρίσης υποβάλλει την αντίληψη ότι η κρίση είναι κατ' αρχήν δυνατόν να ξεπεραστεί. Ωστόσο η αντίληψη αυτή δεν έχει κανένα έρεισμα. Φαίνεται ορθή μόνον επειδή φαίνεται αυτονόητη. Και είναι αυτονόητη μόνον επειδή ανταποκρίνεται στην αντίληψη της αστικής κοινωνίας ως «ορθολογιστικής κοινωνίας», για τον κόσμο ως συνοχή μέσων και σκοπών. Ωστόσο ορθότερο είναι μάλλον, ότι η κρίση είναι, όσο αφορά τις δυνατότητες ξεπεράσματος της, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, π.χ. σαν τη βροχή πράγμα που δεν θα πρέπει να είναι τελείως άγνωστο στους φορείς της οικονομικής πολιτικής.

4ον: Αν έτσι έχει το πράγμα, τότε τα κρατικά μέτρα σταθεροποίσης της οικονομίας είναι, ανεξάρτητα από τους ρητούς στόχους τους, μέτρα που δεν αποσκοπούν στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά στην απάλυνση των επιπτώσεων της στο ίδιο το κράτος και σ' ορισμένες κοινωνικές τάξεις. Ακριβώς όπως το άνοιγμα μιας ομπρέλας δεν αποσκοπεί στο σταμάτημα της βροχής, αλλά στην προφύλαξη αυτού, πάνω από το κεφάλι του οποίου ανοίχθηκε, από την βροχή. Και φυσικά όχι μόνον δεν αποσκοπεί στο σταμάτημα της βροχής, αλλά και το τελευταίο, όταν επέλθει, δεν είναι ποτέ συνέπεια του. Συνέπειά του είναι όμως συχνά ότι κάποιος δεν βράχηκε τόσο πολύ από την βροχή.

5ον: θα 'πρεπε λοιπόν να διερευνηθεί ακριβέστερα το κατά πόσον έχουν τα κρατικά μέτρα τη δυνατότητα, παρότι δεν είναι ούτε υποκειμενικά μέτρα κατά της κρίσης ενγένει, να είναι μέτρα κατά των επιπτώσεων της κρίσης στους καπιταλιστές και στο ίδιο το κράτος.

6ον: Επίσης θα πρέπει να διερευνηθεί, μήπως η καλλιέργεια και προαγωγή των αντιλήψεων, ότι τα οικονομικά μέτρα του κράτους είναι μέτρα κατά της κρίσης ενγένει, δεν είναι παρά ιδεολογική συγκάλυψη του γεγονότος ότι τα μέτρα αυτά έχουν άλλους σκοπούς και συγκεκριμένα αυτούς που προαναφέραμε.

7ον: Τέλος θα πρέπει ακόμη να εξετασθεί η πιθανότητα, οι προτάσεις κεϋνεσιανικής οικονομικής πολιτικής αριστερών οικονομολόγων είτε να μην αποσκοπούν στην πραγματικότητα στο ξεπέρασμα της κρίσης ευγένει, αλλά στην απάλυνση των επιπτώσεων της κρίσης στους μισθωτούς εργαζόμενους, είτε ν' αποσκοπούν πράγματι στο ξεπέρασμα της κρίσης ευγένει, οπότε όμως βασίζονται σε αυταπάτες όσο αφορά τόσο το χαρακτήρα και τις προθέσεις όσο και τις αντικειμενικές δυνατότητες του κράτους, όπως καθορίζονται από τους όρους της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.

«Σε τελευταία ανάλυση, η ελληνική ιστορική εμπειρία είναι γεμάτη από σελίδες δόξας όταν η ατομικότητα κυριαρχούσε στις αντιλήψεις των προγόνων μας και οι πολίτες ελεύθερα αποφάσιζαν για τις υποθέσεις τους χωρίς την παρέμβαση κάποιας απρόσωπης κεντρικής εξουσίας (...) Για μας η ελευθερία, αξία πανανθρώπινη και με καταβολές γνήσια ελληνικές, αποτελεί τον μοχλό για την επίτευξη της πολυπόθητης ισότητας».

Αξιοπρόσεκτο στην ελληνική αυτή έκδοση του φιλελευθερισμού είναι ο πολιτικός της ρομαντισμός, ο οποίος συνίσταται στο ότι στις ρυθμίσεις και τους θεσμούς ως αρχή οργάνωσης της κοινωνικής ζωής αντιπαραθέτει την ατομικότητα και την ελευθερία του ατόμου. Διότι στην ελληνοπρέπειά του συναντάται με τον ιθαγενή θρησκευτικό ρομαντισμό, ο οποίος στις ρυθμίσεις και τους θεσμούς αντιπροτείνει την ελληνορθόδοξη αγάπη.

Σημειώσεις

1. Μόνο στους αριστερούς οικονομολόγους μπορεί να βρει κανείς ακόμη υποστηρικτές της κεϋνεσιανικής πολιτικής καταπολέμησης της κρίσης.

2.. Δες Γιώργος Σταμάτης, «Μη αναπαραγωγικές δαπάνες, κρατικές δαπάνες, κοινωνική αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου», θέσεις, No 6, Γενάρης - Μάρτης 1984, σελ. 47 κ.ε.

3. Τελικά πρέπει να είναι άγνωστο, αν ασκήθηκε ποτέ πράγματι κεϋνεσιανική οικονομική πολιτική. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η προσπάθεια που έγινε την περασμένη δεκαετία να αναπτυχθούν κριτήρια για το χαρακτηρισμό ενός δεδομένου κρατικού προϋπολογισμού ως «ουδέτερου» αναφορικά με τις επιδράσεις του στην οικονομική συγκυρία, παρά μόνον ότι μέχρι τότε τουλάχιστον δεν υπήρχαν τέτοια κριτήρια και συνεπώς ήταν αδύνατο να λεχθεί πότε το κράτος άσκησε με τον προϋπολογισμό του αντικυκλική ή προκυκλική πολιτική;

4. Για τα οικονομικά μέτρα του περασμένου Οκτωβρίου δες Τ. Γαλανού, «Εισαγόμενος πληθωρισμός», ΑΤΑ και λιτότητα, Μαρξιστική Συσπείρωση, Τεύχος 8, Γεν. Φλεβ. 1986, σελ. 12κε καθώς και Γ. Σταμάτης, Ήσαν αναγκαία τα μέτρα και γιατί; εφημ. Ελευθεροτυπία της 31/ 10/85 και Η. Ιωακείμογλου - Γ. Μηλιός, Κρίση και λιτότητα, Θέσειςτ. 14.

5. Α. Ανδριανόπουλου, «Είμαστε θατσερικοί», εφημ. Το Βήμα της 18ης 2ου 1986, σελ. 35.

6. Δες όπου παραπάνω.

Περιοδικό Θέσεις via Lenin Reloaded

Πειθώ

( Έχω την εντύπωση πως το πιο κάτω, αρμόζει να αναρτηθεί σήμερα. 
Έχω επίσης για κάποιο λόγο την εντύπωση, πως ο συγγραφέας - του Radical Desire τότε και του Lenin Reloaded σήμερα - θα πρέπει να είχε δεινοπαθήσει από τους διάφορους "διανοούμενους" φλύαρους παπαρολόγους του διαδικτύου, για να καταλήξει σε ένα τόσο βιωματικά περιεκτικό συμπέρασμα περί της Πειθούς. Το δανείζομαι και ευχαριστώ! ) 




ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ για τον τρόπο που ζει και για τον τρόπο που σκέπτεται ότι πείστηκε να ζει ή να σκέπτεται έτσι. Αν υπάρχει πειθώ, συνίσταται στο να πείσεις τους πάντες ότι είναι αδύνατο να πειστούν, να τους πείσεις ότι αυτό που πιστεύουν ή πράττουν το πιστεύουν ή το πράττουν αυθόρμητα, χωρίς να το έχουν μάθει από πουθενά. Για αυτό πάντοτε νοιώθω έναν έντονο εκνευρισμό όταν κάποιος μου λέει "Πείσε με!". Όλοι γνωρίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, ή μάλλον ότι επιτυγχάνεται μόνο όταν δεν φαίνεται να το αποπειράται κανείς.

Ένας σύντομος ορισμός του δημοκρατικού υποκειμένου θα ήταν συνεπώς: αυτός που έχει πειστεί ότι μπορεί να προσποιείται ότι πείθεται, ενώ στην πραγματικότητα έχει πάντα ήδη πειστεί. Για ποιό πράγμα; Για το ότι πράττει και σκέφτεται ελεύθερα, κατά πως νομίζει ο ίδιος.


Αντώνης Μπαλασόπουλος
"Το βιβλίο των μικρών συλλογισμών", Αθήνα 2011

Eurostat: Στο 109,6% το χρέος της Κύπρου

Αύξηση του δημοσίου χρέους της Κύπρου και της Ελλάδας, καταγράφουν τα στοιχεία για το Γ’ τρίμηνο του 2013, που δημοσιοποίησε σήμερα η Eurostat. Μικρή υποχώρηση του χρέους σε τριμηνιαία βάση στην Ευρωζώνη, αμετάβλητο στο σύνολο της ΕΕ.
Οπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία, στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2013 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ανήλθε στο 109,6% του ΑΕΠ από 98,6% που ήταν το δεύτερο τρίμηνο του 2013 και 84% το τρίτο τρίμηνο του 2012. Σε απόλυτους αριθμούς έφτασε τα 18,4 δισ. ευρώ από 15 δισ. ευρώ που ήταν το τρίτο τρίμηνο του 2012.

Σύμφωνα με την Εurostat η αύξηση του κυπριακού χρέους οφείλεται κατά κύριο λόγο στο δάνειο που λαμβάνει η χώρα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.
Την ίδια περίοδο, το χρέος στην Ελλάδα αυξήθηκε στο 171,8% του ΑΕΠ από 168,8% το δεύτερο τρίμηνο του 2013 και 151,9% το τρίτο τρίμηνο του 2012. Σε απόλυτους αριθμούς ανήλθε στα 317,3 δισ. ευρώ από 300,1 δισ. ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2012.

Στην Ευρωζώνη το χρέος υποχώρησε στο 92,7% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2013 από 93,4% το δεύτερο, ενώ αυξήθηκε σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2012 που ήταν 90,0%. Στο σύνολο της ΕΕ το χρέος παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητο (αύξηση 0,1% σε ένα τρίμηνο) στο 86,8%, άλλα αυξήθηκε σε σχέση με το τρίτο τρίμηνο του 2012 που ήταν 84,9%.
Σε ετήσια βάση, δηλαδή το τρίτο τρίμηνο του 2013 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2012 το δημόσιο χρέος στην Κύπρο αυξήθηκε κατά 25,3 ποσοστιαίες μονάδες, στην Ελλάδα 19,9, στην Ισπανία 14,3 , στην Πορτογαλία 8,2 και στην Ιρλανδία 7,7 μονάδες.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει την πρώτη θέση όχι μόνο στην Ευρωζώνη αλλά και στο σύνολο της ΕΕ, στο δημόσιο χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ με 171,8%, ενώ ακολουθούν η Ιταλία με 132,9%, η Πορτογαλία με 128,7% και η Ιρλανδία με 124,8% του ΑΕΠ.
Σε απόλυτους αριθμούς το ψηλότερο χρέος καταγράφηκε στην Γερμανία 2.126 δισ. ευρώ, ενώ ακολούθησαν η Ιταλία 2.068 δισ. ευρώ, η Γαλλία 1.900 δισ. ευρώ και η Ισπανία 954,8 δισ. ευρώ.

Το συνολικό δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης ανήλθε το Β’ τρίμηνο τρίμηνο του 2013 σε 8.841 δισ. ευρώ και στο σύνολο της ΕΕ στα 11.310 δισ. ευρώ.
Το ύψος του δημόσιου χρέους που καταγράφηκε στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2013 ήταν σε κάθε κράτος μέλος η εξής (% του ΑΕΠ): Ελλάδα 171,8%, Ιταλία 132,9%, Πορτογαλία 128,7%, Ιρλανδία 124,8%, Κύπρος 109,6%, Βέλγιο 103,7%, Ισπανία 93,4%, Γαλλία 92,7%, Γερμανία 78,4%, Αυστρία 77,1%, Μάλτα 76,6%, Ολλανδία 73,6%, Σλοβενία 62,6%, Σλοβακία 57,2%, Φινλανδία 54,8%, Λουξεμβούργο 27,7%, Εσθονία 10,0%. 

Άστρα

Οι θέσεις του κόμματος της Μαρί Λεπέν - Το παράδειγμα του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας

Πρέπει να αναμένουμε όλα αυτά να διαλυθούν (σ.σ. οι δομές της Ευρωπαϊκής Ενωσης), να συμβάλουμε σε αυτό αν είναι δυνατόν, ώστε να αναδυθεί η ιδέα μιας Ευρώπης ελεύθερων κρατών, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στο μυαλό του στρατηγού Ντε Γκολ», είχε δηλώσει πριν από ένα δεκαήμερο η πρόεδρος του γαλλικού κόμματος Εθνικό Μέτωπο (Front National - FN) Μαρί Λεπέν. Η συγκεκριμένη δήλωση στάθηκε αφορμή για να δυναμώσει η «αντιπαράθεση» μεταξύ ευρωπαϊστών και «ευρωσκεπτικιστών» που αναμένεται να δυναμώσει το επόμενο διάστημα. Και θα «φουντώσει» αφ' ενός, ενόψει των ευρωεκλογών του Μάη που πραγματοποιούνται σε συνθήκες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού σε μια σειρά χώρες, καθώς το κεφάλαιο αναζητά τρόπους διασφάλισης της κερδοφορίας και φυσικά της εξουσίας του. Αφ' ετέρου, στο πλαίσιο των διεργασιών που διεθνώς επιταχύνονται μεταξύ των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων.

Το παράδειγμα του Εθνικού Μετώπου (FN) της Γαλλίας επιβεβαιώνει ότι οι προτάσεις των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών όχι μόνο δεν ωφελούν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά και διαμορφώνονται προς το απόλυτο όφελος των μονοπωλίων.

Ζητούμενο η πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική μοιρασιά

Στις θέσεις του για την εξωτερική πολιτική, το Εθνικό Μέτωπο γκρινιάζει «επειδή όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών συνέβαλαν στον ευρωπαϊκό και διεθνή παροπλισμό της Γαλλίας», επειδή δηλαδή πλέον η γαλλική αστική τάξη είναι «ριγμένη» έναντι άλλων. Στο πλαίσιο της ίδιας αγωνίας έγινε άλλωστε και η αναφορά στον Ντε Γκολ, που ήταν πρόεδρος της Γαλλίας σε μια εποχή που εκείνη συγκαταλεγόταν στους νικητές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και είχε προβάδισμα στη μοιρασιά που ακολούθησε, στην Ευρώπη και διεθνώς. Αυτό είναι που «αναπολεί» η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο: Την εποχή που η γαλλική αστική τάξη είχε ισχυρότερη θέση στην Ευρώπη έναντι άλλων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, θέση που σήμερα φαίνεται να κατέχει η γερμανική αστική τάξη.

Και πού εδράζει τις ελπίδες του το Εθνικό Μέτωπο; Χαρακτηριστικό το εξής απόσπασμα: «Από την Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική, περνώντας από το μουσουλμανικό κόσμο, ένας νέος κόσμος αναδύεται, βασισμένος πάνω στην επιβεβαίωση των ταυτοτήτων και των εθνικών κυριαρχιών. Η απόδοση της Ασίας, ειδικά, αναγγέλλει το τέλος της πρωτοκαθεδρίας της Δύσης στον κόσμο. Βαδίζουμε προς έναν πολυπολικό κόσμο και πρέπει να χαρούμε». Παρακολουθώντας την εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (BRICS, ASEAN, MERKOSUR κλπ.) σε όλο τον κόσμο και τη διείσδυση νέων και παλιών κέντρων σε γεωγραφικά και οικονομικά πεδία που μέχρι πρότινος κυριαρχούσαν π.χ. οι ΗΠΑ, το Εθνικό Μέτωπο καλεί σε επανακαθορισμό των συνεργασιών της Γαλλίας και διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου σε έναν «πολυπολικό κόσμο» όπου ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων ξεσπά όλο και πιο άγρια πάνω στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Για παράδειγμα, η «απόδοση της Ασίας», που επικαλείται το Εθνικό Μέτωπο (αναφερόμενη προφανώς στις αναπτυσσόμενες οικονομίες όπως η Ινδία, η Ινδονησία, η Κίνα, η Τουρκία), σημειώνεται πάνω στη διαρκή ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και σε μια ανάπτυξη που, αντικειμενικά, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε κύκλους καπιταλιστικών κρίσεων. Φυσικά, η Λεπέν δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα κάτεργα των (αμερικανικών, ευρωπαϊκών και άλλων) μονοπωλίων που έχουν γεμίσει τις ασιατικές χώρες εκτοξεύοντας τα κέρδη τους, την ώρα που οι εργάτες παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με λιγοστά ευρώ τη μέρα. Ισα - ίσα. Αυτό είναι το «όραμά» της, αυτό είναι που φέρνει στους Γάλλους εργάτες: Την ένταση της εκμετάλλευσής τους όπως και την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των χωρών όπου ελπίζει να απλώσουν τα πλοκάμια τους τα γαλλικά μονοπώλια.

Στρατηγικές συμμαχίες προς όφελος των μονοπωλίων

Οι «άξονες εξωτερικής πολιτικής» του κόμματος ξεκαθαρίζουν τι είναι αυτό που το Εθνικό Μέτωπο αμφισβητεί στην ΕΕ. Οχι το ξεζούμισμα των εργατών για το οποίο συνεργάζονται πυρετωδώς οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, αλλά τα όρια που θέτει για τις διεθνείς συμμαχίες της γαλλικής αστικής τάξης η συμμετοχή της στην ΕΕ.

Ξεχωρίζουμε μερικούς μόνο από τους «άξονες» - στόχους του κόμματος:

• «Εξοδος από την εντολή του ΝΑΤΟ και προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας δομημένης πάνω στον πλήρη στρατιωτικό και ενεργειακό συνεταιρισμό. Από κοινού, πρόταση προς τη Γερμανία για συνεργασία διαμόρφωσης της τριμερούς συμμαχίας Παρισιού - Βερολίνου - Μόσχας». Δηλαδή, απομάκρυνση από κέντρα όπου πρωταγωνιστούν άλλες δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ) και σύσφιξη σχέσεων με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. Ρωσία), επανακαθορισμό σχέσεων με νυν συμμάχους όπως η Γερμανία, αλλά σε νέες βάσεις, προφανώς πιο ευνοϊκές για τα γαλλικά μονοπώλια ή και την πρωτοκαθεδρία τους.
• Θαλάσσια πολιτική που «θα στηρίζεται στα ατού που προσφέρουν οι εξωχώριες κτήσεις μας, μια δύναμη μεσολάβησης στις συγκρούσεις για τη θαλάσσια κυριαρχία και μια δύναμη καινοτομίας στον τομέα των θαλάσσιων ερευνών (Αρκτική, Ανταρκτική, ενεργειακά και διατροφικά αποθέματα του αύριο)». Δηλαδή, προτείνει ν' αξιοποιηθούν στους διεθνείς ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς τα «πατήματα» που έχει η Γαλλία σε μια σειρά περιοχές τεράστιας γεωστρατηγικής σημασίας του πλανήτη (στη Γαλλία ανήκουν διοικητικά μια σειρά περιοχές σε όλους τους Ωκεανούς εκτός από την Αρκτική).
• Πολιτική «μεγάλης ανάπτυξης στην Αφρική» η οποία «σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στις αναδυόμενες δυνάμεις, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Ρωσία που επανέρχεται». Μια «αφρικανική πολιτική» που θα βασίζεται στην ισχυρή στήριξη της Γαλλίας προς τις αφρικανικές χώρες με «ιδιωτικές γαλλικές επενδύσεις σε αντάλλαγμα με μια αντιστροφή των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή, επέλαση των γαλλικών μονοπωλίων στις πατρίδες και τον πλούτο των αφρικανικών λαών, με στόχο την εκτόπιση άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ήδη λεηλατούν τη Μαύρη Ηπειρο.

Στο ίδιο ταξικό πλαίσιο διαμορφώνονται όλοι οι άξονες στους οποίους το Εθνικό Μέτωπο καλεί (σ.σ. τη γαλλική αστική τάξη) σε επανακαθορισμό των διεθνών της συμμαχιών. Μεταξύ άλλων το Εθνικό Μέτωπο προτείνει ενίσχυση της παρουσίας της γαλλικής αστικής τάξης σε περιοχές όπως η Ασία (όπου για ιστορικούς λόγους - η χώρα υπήρξε μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη - ήταν μεγάλη η επιρροή της) με ενίσχυση της παρουσίας σε «Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία». Περιοχές δηλαδή που γειτνιάζουν με μεγάλες αγορές και περιοχές με πλούτο σε σημαντικό βαθμό ανεξερεύνητο (βλέπε π.χ. τα ενεργειακά αποθέματα στη Νότια Κινεζική Θάλασσα που βρίσκονται στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό).

Στο ίδιο μήκος κύματος άλλωστε, αναζήτησης δηλαδή των σπιο συμφέρουσων για τα γαλλικά αστικά συμφέροντα συμμαχιών, κινήθηκαν και οι δηλώσεις που έγιναν την Πέμπτη με την ανακοίνωση της συνεργασίας Εθνικού Μετώπου - Λίγκας του Βορρά (Ιταλίας) ενόψει των ευρωεκλογών. Στόχος της συνεργασίας, όπως εξήγησε ο επικεφαλής της Ευρωομάδας της Λίγκας Λορέντσο Φοντάνα, «να αλλάξει την Ευρώπη, να αναθεωρήσει τις συμφωνίες, το ενιαίο νόμισμα και τις πολιτικές εμπορίου, ειδικά αυτές με την Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία».

Τι σημαίνουν τα περί «ελεύθερων κρατών»;

Οταν το Εθνικό Μέτωπο καλεί σε συστράτευση για μια «Ευρώπη των ελεύθερων κρατών», προσπαθεί να συσκοτίσει την οικονομική βάση πάνω στην οποία αντικειμενικά διαμορφώνονται οι σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών. Στη σημερινή εποχή, που ο καπιταλισμός βρίσκεται στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ιμπεριαλισμού), η διεθνοποίηση της οικονομίας είναι τέτοια που κανένα κράτος δεν μπορεί να μην αναπτύσσει συνεργασίες με άλλα. Η ίδια η ανάπτυξη και δράση μονοπωλίων (που δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες, ηπείρους, κλάδους της οικονομίας) απαιτούν τη συνεργασία μεταξύ των διαφορετικών κρατών, αλλά και μεταξύ ομάδων κρατών. Βεβαίως, αφετηρία και στόχος στη σύναψη αυτών των συνεργασιών δεν είναι κανένα «εθνικό συμφέρον» (στο οποίο συχνά αναφέρονται κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο, αλλά και οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές και οι ευρωσκεπτικιστές), αφού μέσα σε κάθε χώρα υπάρχουν πάντα δύο αντίπαλες βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική. Αφετηρία και στόχος είναι η στήριξη των συμφερόντων που εκπροσωπούν έναντι των ανταγωνιστών τους.

Πάνω σ' αυτή τη βάση υπογράφονται και αναθεωρούνται διαρκώς συμφωνίες π.χ. για «Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου» ή επενδύσεις σε συγκεκριμένους κλάδους, όπως αυτές που καταγράφει καθημερινά η ειδησεογραφία μόνο και μόνο από τις επίσημες επισκέψεις που ανταλλάσσουν οι ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών. Αυτή την ανάγκη, συμμετοχής του δικού της κράτους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να την παραγνωρίζει καμιά αστική πολιτική δύναμη, τη χρειάζεται άλλωστε για να υπερασπιστεί με αξιώσεις τα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι προτάσεις του Εθνικού Μετώπου, του οποίου τα επιτελεία ολοφάνερα δουλεύουν για την καλύτερη εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.

Α. Μ.

Ριζοσπάστης

Μαύρη Αντίδραση δια χειρός Δημήτρη Γεωργιάδη

Τον κύριο Γεωργιάδη της εφημερίδας Πολίτης δεν τον παρακολουθώ. Είπα πάρα πολλές φορές πως ακολουθώ τον κανόνα "είσαι ότι τρως" και καθότι ο κύριος Γεωργιάδης σερβιρει στο δημόσιο λόγο σκατά δεν επιλέγω να εφοδιάζω ένα τόσο ζωτικό όργανο όπως ο εγκέφαλός μου με  περιττώματα.

Θα παραθέσω το άρθρο του Γεωργιάδη να το διαβάσετε. Και δεν θα το σχολιάσω, γιατί και ο διάλογος έχει κάποιους κανόνες. Ο διάλογος δεν είναι δικαίωμα, πρέπει να τον αποκτήσεις... Για να τον αποκτήσεις πρέπει να μην σερβίρεις σκατά...

Δεν έχετε δικαιώματα, τα αποκτάτε

Με τον Δημήτρη Γεωργιάδη

20/01/2014

Αγαπητοί μαθητές. Δεν έχετε δικαιώματα… γενικώς, απλώς επειδή γεννηθήκατε. Δεν έχετε δικαίωμα σε δωρεάν εκπαίδευση. Δεν έχετε δικαίωμα δωρεάν πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, σε υπηρεσίες πολιτισμού. Πολύ περισσότερο δεν έχετε δικαίωμα δωρεάν μεταφοράς με το λεωφορείο.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο νομίζετε. Απ’ όσο πιστεύετε ή σας έχουν κάνει να πιστεύετε οι συνδικαλιστές συμμαθητές σας, γονείς και καθηγητές σας… και φυσικά οι συνδικαλισμένοι λεωφορειούχοι. Αν πράγματι πιστεύετε πως είναι άδικο εσείς να πληρώνετε για την υγεία σας, την παιδεία σας, τη μεταφορά σας… πέστε μου, πώς στο καλό είναι πιο δίκαιο να τα πληρώνει κάποιος άλλος.

Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Σταματήστε ν’ ακούτε τις αρλούμπες του κάθε αργόσχολου συνδικαλιστή, που κρύβεται πίσω από αυτά τα συνθήματα. Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Όλα έχουν κόστος. Κάποιος πάντα πληρώνει. Το θέμα είναι ποιος. Και ποτέ δεν μπορεί να αποτελεί «δικαίωμά» σας να πληρώνει κάποιος άλλος αυτό που εσείς απολαμβάνετε.
Το ότι εσείς πάτε σχολείο χωρίς να πληρώνετε, δεν είναι δικαίωμά σας. Είναι δικαίωμα των γονιών σας. Είναι δικαίωμά τους όχι γιατί γεννήθηκαν, αλλά γιατί εργάστηκαν γι’ αυτό. Γιατί πλήρωσαν. Γιατί το ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ.
Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να αντιληφθείτε. Τα δικαιώματά σας δεν τα αποκτάτε με τη γέννησή σας, αλλά μετά που θα εργαστείτε γι’ αυτά. Που θα πληρώσετε γι’ αυτά. Αφού τα αποκτήσετε με εργασία, τότε αν κάποιος πάει να σας τα πάρει, ΝΑΙ, τα διεκδικείτε. ΝΑΙ, αγωνίζεστε γι’ αυτά.

Προφανώς το κόστος όλων αυτών των υπηρεσιών, που εσείς κακώς θεωρείτε ως δικαίωμα, δεν καλύπτετε ικανοποιητικά απ’ αυτό που εμείς οι γονείς πληρώνουμε. Δεν τα έχουμε αποκτήσει για εσάς. Και είτε θα αυξηθούν οι φόροι, είτε θα καταβληθούν κόμιστρα, δίδακτρα ή τέλη. Όταν λοιπόν βγαίνετε στους δρόμους και ζητάτε δωρεάν μεταφορά, αυτό σημαίνει πως ζητάτε την επιβολή φόρου σε συμπολίτες σας. Σας ρωτώ, είναι αυτό δικαίωμά σας; Ειλικρινά ντρέπομαι που σας ακούω.

Αν εμείς που πληρώνουμε φόρους θέλουμε να πληρώσουμε περισσότερους φόρους για να πηγαίνετε εσείς δωρεάν σχολείο, είναι θέμα δικό μας… όχι δικαίωμά σας. Αν εμείς θέλουμε να πληρώσουμε φόρους για να πάτε δημοτικό ή μπουζούκια, είναι κάτι που εμείς θα αποφασίσουμε και όχι εσείς. Ούτε οι καθηγητές σας. Ούτε οι λεωφορειούχοι.
Κανένας ή ελάχιστοι από εμάς ή τους γονείς μας ή τους γονείς τους αρνήθηκαν να στηρίξουν συμπολίτες τους που έχουν ανάγκη. Άλλο είναι να στηρίζεις κάποιον που έχει ανάγκη και άλλο είναι να το επικαλείστε για να σας ψευδο-στηρίζουμε όλους. Βάζουμε από τη μια τσέπη και βγάζουμε από την άλλη. Οι μόνοι που επωφελούνται από αυτές τις «δωρεάν» υπηρεσίες είναι (α) αυτοί που τις πωλούν και (β) αυτοί που μεσολαβούν. Και είναι αυτοί που φυσικά σας «κουρδίζουν».
Αυτοί που τις πωλούν: όταν πληρώνεις ενδιαφέρεσαι, ελέγχεις, ισοζυγίζεις και απαιτείς, επιτυγχάνεις καλύτερο ισοζύγιο τιμής και ποιότητας. Αν μεσολαβεί τρίτος, το κράτος, και σου επιβάλλει φόρους, τότε χάνεται ή αποδυναμώνεται αυτή η διαδικασία. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχουμε τα ακριβότερα γυμνάσια στον κόσμο και οι μαθητές πατώνουν στις επιδόσεις τους.

Αυτοί που μεσολαβούν: οι εκπρόσωποι οργανωμένων συνόλων, όπως οι συνδικαλιστές. Τα μέλη του δ.σ. της ΟΕΛΜΕΚ και οι ομόλογοί τους αλλού, ενώ πληρώνονται για να σας διδάσκουν, γυρίζουν και κάνουν τους συνδικαλιστές. Για να σας καλοπιάσουν, για να μην τους βρίζετε γιατί δεν είναι στην τάξη να σας μεταφέρουν μόρφωση για την οποία οι γονείς σας έχουν πληρώσει. Βεβαίως και θα υπερασπιστούν το «δικαίωμά» σας για «δωρεάν» παιδεία και «δωρεάν» μεταφορά. Οι μεσάζοντες, για να δικαιολογούν τη θέση τους είτε γιατί έχουν ωφελήματα, φιλοδοξίες ή απλώς τους αρέσει να παίζουν τους παράγοντες, βεβαίως και θα σας πωλούν αυτά τα συνθήματα.

Αγαπητοί μαθητές. Ανοίξτε τα μάτια σας. Ανοίξτε τα μυαλά σας. Αυτές είναι οι νοοτροπίες και συμπεριφορές που μας έχουν καταστρέψει. Δεν μας κατέστρεψε (ανάλογα με το στρατόπεδο στο οποίο ανήκετε) ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο Αθανάσιος Ορφανίδης, ο Δημήτρης Χριστόφιας ή οι φιλελεύθεροι. Είναι αυτές οι νοοτροπίες που μας έχουν καταστρέψει.

Οι τραπεζικοί υπάλληλοι έχουν «δικαίωμα» να τους σώζουν τις δουλειές τους και τα ταμεία σύνταξής τους οι άλλοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν «δικαίωμα» να φορτώνουν χρέος στις επόμενες γενιές. Οι επιχειρηματίες, οι αγρότες έχουν «δικαίωμα» στα μονοπώλια ή να τους επιδοτεί ο φορολογούμενος. Αυτά δεν είναι δικαιώματα. Αυτά είναι εγκλήματα.
Αγαπητοί μαθητές, είναι προσβλητικό και για εσάς να διεκδικείτε αυτά τα «δικαιώματα». Είναι η συνέχιση της καταστροφής της Κύπρου και από τη δική σας γενιά. Μην το επιτρέψετε. Σταματήστε σήμερα.

Θα χαιρόμουν να έβλεπα έναν μαθητή να λέει: «Ναι, να πληρώσω εγώ, διότι ο γονιός μου μπορεί, για να στηρίξουμε περισσότερο τους άλλους που έχουν ανάγκη». Αυτός είναι ο σοσιαλισμός, όχι αυτό που σας πωλούν οι μεσάζοντες και οι πωλητές των «δωρεάν» υπηρεσιών.
Δεν έχετε δικαιώματα. Μόνο υποχρεώσεις για το τι σας προσφέρουν οι γονείς σας και οι υπόλοιποι φορολογούμενοι. Δικαιώματα θα αποκτήσετε όταν εσείς αρχίσετε να προσφέρετε.

Σας έδωσαν δικαίωμα οι γονείς σας σε υψηλό επίπεδο παιδείας, γιατί την ακριβοπληρώνουν, αλλά η πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι πατώνουμε... και πάτε και έξτρα φροντιστήρια. Αντί να διαμαρτυρηθείτε γι’ αυτό, βγήκατε στους δρόμους  -πέσατε στην παγίδα της ΟΕΛΜΕΚ και της ΟΛΤΕΚ- και διεκδικείτε δωρεάν λεωφορεία... Τελικά δεν είναι μόνο το σύστημα που φταίει. Ευθύνεστε και εσείς και οι γονείς σας.

Πολίτης