Αβάσταχτο Νησί, Virgilio Piñera

(απόσπασμα)

Οι αιώνιες ιστορίες μπροστά στην ιστορία μιας χρήσης του ήλιου,
οι αιώνιες ιστορίες αυτής της γης που ξεπετάει καραγκιόζηδες
και παπαγάλους,
οι αιώνιες ιστορίες των μαύρων που πήγαν
και των λευκών που δεν πήγαν,
ή αντιστρόφως ή όπως καλύτερα νομίζετε,
οι αιώνιες λευκές, μαύρες, κίτρινες, κόκκινες, μπλε ιστορίες,
- όλα τα χρώματα της ίριδας να παίρνουν φωτιά -,
η αιώνια ιστορία του ευρωπαίου με το κυνικό χαμόγελο
που ήρθε για να σφίξει τα βυζιά της μάνας μου.
Ο φρικτός κυκλικός περίπατος,
το ερεβώδες παιχνίδι των ποδιών πάνω στη κυκλική άμμο,
η σπασμωδική κίνηση της φτέρνας που αποφεύγει τη βεντάλια
του σκαντζόχοιρου,
τα καταθλιπτικά βαλτόδεντρα, σαν μια καρκινογόνα ζώνη
τριγυρίζουν το νησί,
τα βαλτόδεντρα κι η σαπισμένη άμμος
σφίξουν τα νεφρά των κατοίκων του νησιού.

Μόνον ανυψώνεται ένα φλαμίνγκο απολύτως.

Κανένας δεν μπορεί να φύγει, κανένας δεν μπορεί να φύγει!
Ένα χωνί η ζωή μας κι από πάνω ο αφρός απ’ την λύσσα.
Κανείς δεν μπορεί να φύγει:
κι ο μικρότερος καρχαρίας δεν θα δεχόταν να μεταφέρει ένα άθικτο
σώμα.
Κανείς δεν μπορεί να φύγει:
ένα τσαμπί σταφύλια στο μέτωπο της ντόπιας γυναίκας
που κάνει αέρα αργά σε μια κουνιστή πολυθρόνα,
και «κανείς δεν μπορεί να φύγει» καταλήγει απαίσια στο χτύπημα
των κλάβες.
Ο κάθε άνθρωπος να τρώει κομμάτια απ’ το νησί,
ο κάθε άνθρωπος να καταβροχθίζει τα φρούτα, τις πέτρες και τα τρέφοντα
περιττώματα,
ο κάθε άνθρωπος να δαγκώνει το χώρο που άφησε η σκιά του,
ο κάθε άνθρωπος να τρίζει τα δόντια του στο κενό όπου ο ήλιος
συνηθίζεται,
ο κάθε άνθρωπος, να ανοίγει το στόμα του σαν στέρνα κλείνει μέσα του
το νερό
της θάλασσας, αλλά όπως το άλογο του βαρόνου Μινχάουζεν
το πετάει με πάθος απ’ το πισινό του τέταρτο,
ο κάθε άνθρωπος στην κακιωμένη δουλειά να κόβει
τις άκρες από το ωραιότερο νησί του κόσμου,
ο κάθε άνθρωπος να προσπαθεί να θέσει σε κίνηση το κτήνος διασταυρωμένο
με πυγολαμπίδες.


Μετάφραση από τα ισπανικά: Γιώργος Ρούβαλης
Πηγή:http://poeticanet.com/main.php