Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.

Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!

Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:

«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;

Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».

Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;

Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;

Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».

Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.

Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.

Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);

«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;

Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής...

Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «...μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;

Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:

«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του...

Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».

(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)

Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:

1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.

Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.

Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.

Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.

Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή...

Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Σοσιαλισμός και Ξερό Ψωμί

O νεοσυντηρητισμός πολιτικά, ο νεοφιλελευθερισμός οικονομικά της Νεας Δημοκρατίας, εκφράζονται με ένα καταλυτικό για το λαό τρόπο. Όλοι βλέπουμε ότι οι μόνοι οι οποίοι οφελούνται απ τη δική σας διακυβέρνηση και τη δική σας πολιτική εδώ και τρία χρόνια είναι το Κεφάλαιο, είναι η Αγορά, είναι οι Οικονομίες, είναι τα συμφέροντα τα οποία ταυτίζονται ουσιαστικά με την εκμετάλλευση της Αγοράς. Ο νεοφιλελευθερισμός κατά την αντίληψη σας έχει μια λογική: Ξεπουλήστε! Δώστε λεφτά, κέρδη στους πλουσίους, στις μεγάλες επιχειρήσεις διότι έτσι θα πάει η χώρα μπροστά....όμως κάτω από αυτή τη λογική υποκρύπτεται η ταξική σας σχέση, η υποχρέωση σας να υπηρετήσετε σταθερά το μεγάλο κεφάλαιο, να υπηρετήσετε σταθερά τον καπιταλισμό, του οποίου πιστό τέκνο είστε...γι αυτό αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει κανένα θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης, κανένα θέμα κοινωνικής αλληλεγγύης, το κοινωνικό κράτος το πετάξατε...δεν συνεχίζω...

Στη χώρα του στρούθου

Στη χώρα που να κατουρήσει ο στρούθος πλημυρίζει, του στρούθου δεν του κάθεται ο σοσιαλισμός. Θέλει φιλελεύθερο καπιταλισμό και δημοκρατικό έλεγχο στες υπηρεσίες του κράτους που επίσης θέλει να ελέγχει με την εξουσία του.

Στη χώρα του στρούθου, η ελευθερία εν ένα άγνωστο υλικό, τζαι που θέμα ύλης τζαι που θέμα πνεύματος τζαι που θέμα ποιοτήτων. Δεν κατάλάβει ο στρούθος την χειραφέτηση του ενός μέσα στην χειραφέτηση του κανενός και των όλων, ο στρούθος θέλει να εν η φαντασιακή σέλφι της ωραιοπάθειας του, της εξυπνάδας του, της ατομικότητας του, του κόμματος του, όλων των παραγόντων των ονείρων και του κόσμου του.

Στη χώρα του στρούθου η κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία που δεν την αφήνει να πάει χαμένη. Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσει άλλη μια εκκρεμότητα για να εσιει δουλειά να κάμνει.
Η δουλειά του στρούθου και ο ιστορικός του ρόλος ειναι η εκκρεμότητα.
Έξω που την εκκρεμότητα χάνεται, δεν έσσει ύλην, δεν έσσει πνεύμα, δεν εσσει υπόσταση.

Ο στρούθος θέλει να πηαίνει στον καφενέ των εθνικοφρόνων τζαι των μη εθνικοφρόνων τζαι να του μιλούν στον πληθυντικόν.

Ο στρούθος ενι ξέρει πως εν μια ασημαντότητα μέσα στην ιστορία τζαι πως η ποσότητα στρούθων δεν αλλάσσει τον αριθμό μηδέν όσον αφορά τες ιστορικές παρακαταθήκες.

Ιστορικές παρακαταθήκες είναι το βήμα που εκάμαν οι κοινωνίες προς τη χειραφέτηση.
Στο βήμα προς τη χειραφέτηση, ο καθένας είναι ο κανένας μέσα στον απώτερο και τελικό σκοπό της ολοκλήρωσης της αυτοσυνείδησης του.

Τούτα είναι άγνωστα πεδία στο κόσμο των στρούθων. Στη χώρα των στρούθων τα μυαλά είναι κολλημένα στες ερωτήσεις που τους εμάθαν οι φιλελεύθεροι τόσα χρόνια να ρωτούν.
Οι κόσμοι των στρούθων θα χαθούν αν δεν χαθεί πρώτα η ανθρωπότητα. Ή το ένα θα συμβεί ή το άλλο.

Η επιστροφή των δεινοσαύρων

Ο δεινός υπηρέτης των μνημονίων μιλά με τη «γλώσσα της ψυχής του»

Ο Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του στην κυπριακή  βουλή είπε ότι θα μιλήσει με δύο γλώσσες, τη γλώσσα της ψυχής του και με τη γλώσσα της πολιτικής. Ήταν μια  παιδική πονηριά με την οποία απλώς μείωσε και τη «γλώσσα της ψυχής» του και  αυτή της « πολιτικής». Με τη γλώσσα της ψυχής του, μας πήρε στον αγώνα του 55 για ένωση και επανέλαβε όσα συνήθως ακούμε από τους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους, με αναμφισβήτητο στόχο να εξάψει τις εθνικές φαντασιώσεις των πικραμένων ομοϊδεατών του. Ήταν, επίσης, ένας τρόπος όμως, για να υποδηλώσει ότι αυτά που θα έλεγε με τη γλώσσα της πολιτικής να τα λάβετε υπόψη σε λελογισμένο βαθμό, γιατί δεν αποτελούν τη γλώσσα της ψυχής.  Είναι το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι της Ελλάδας «θέλω αλλά δεν μπορώ», ταυτόχρονα όμως είμαι η «μητέρα»,  εσύ είσαι ο ανεκπλήρωτος πόθος μου και γω ο ανεκπλήρωτος πόθος σας.

Λίγο μετά ο κύριος Σαμαράς πήρε και ένα μετάλλιο από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ  της  Α, κάποιοι από τους οποίους ήταν και της Β. Ο κύριος Σαμαράς στάθηκε στο γεγονός ότι όλα τα κόμματα συμφώνησαν μέσα σε πνεύμα εθνικής ομοψυχίας για την ακολουθούμενη πολιτική. Ευτυχώς στην Ελλάδα η εθνική ομοψυχία αποτελεί για τον κ. Σαμαρά όνειρο θερινής νυκτός, οι μέρες του στην πρωθυπουργία δείχνουν να είναι μετρημένες και ο ταξικός αγώνας κτυπάει κόκκινο και δίνει το παράδειγμα στα κινήματα των εργαζομένων της Ευρώπης.

Στην Κύπρο η εθνική ομοψυχία και η εθνική ενότητα, εκτός του ότι μασκαρεύει τις πραγματικές πολιτικές αντιθέσεις που υπάρχουν ακόμα και ανάμεσα σε όσους την προκρίνουν, έχει δυστυχώς πολύ κακό αντίκτυπο στο κυπριακό διότι ανάλογα αντανακλαστικά και στην ΤΚ κοινότητα. Το επιδιωκόμενο για τη λύση του κυπριακού κοινό μέτωπο ΕΚ και ΤΚ εργαζομένων μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναπνέει δύσκολα,  παρόλο που είναι ο μοναδικός δρόμος για τη λύση.

Η εθνική ομοψυχία: το ιδεώδες φάρμακο ενάντια στην επαναπροσέγγιση

Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι ο γράφων στηρίζεται στην υπόθεση ότι, οι δικοινοτικές συνομιλίες δεν είναι ένα εργαλείο λύσης του κυπριακού ζητήματος, αλλά αντίθετα είναι ένα εργαλείο διαχείρισης της μη επίλυσης του, όπως τουλάχιστον αποδεικνύει η εμπειρία των τελευταίων 50 χρόνων.

Όπως ομολόγησε στις προχθεσινές δηλώσεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η πολιτική συμμαχιών που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια γίνεται μέσα σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας και άρχισε πριν περίπου επτά χρόνια. Σε ερώτηση αν εννοεί υπό προηγούμενης κυβέρνησης, απάντησε βεβαίως  ναι και δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε το ρόλο κανενός. Είπε κατά λέξη ο εκπρόσωπος:

«Ερώτηση: Υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα τους στην ΕΕ;

Απάντηση: Τα υπερασπιζόμαστε γιατί είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλύτερα από τρίτους τι γίνεται στην περιοχή μας. Αυτό που λέγαμε από το 1990 για τη γέφυρα της Κύπρου μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής αποδεικνύεται σήμερα στην πράξη. Είναι σημαντικό ότι αυτή η πολιτική ειδικά με το Ισραήλ ξεκίνησε τα τελευταία 6-7 χρόνια και συνεχίζεται.

Ερώτηση: Δεν είναι επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης;

Απάντηση: Όχι, και πρέπει να το λέμε. Η πολιτική που αποφασίστηκε πριν από 6-7 χρόνια συνεχίζεται κι ενισχύεται. Κι αυτό είναι δείγμα ωριμότητας της εξωτερικής πολιτικής, κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από μια χώρα με την οποία θέλεις να γίνεις στρατηγικός σύμμαχος. Δεν γίνεσαι στρατηγικός σύμμαχος μόνο όταν είναι μια κυβέρνηση στην εξουσία. Δοκιμάζεται μια σχέση και διαχρονικά με διαφορετικές κυβερνήσεις, ιδεολογικές θέσεις και προσεγγίσεις.»

Και ασφαλώς, εννοούσε τις πρώτες συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης με το Ισραήλ. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι εκείνες οι συμφωνίες μετέβαλαν άρδην τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ και δηλητηριάζουν μέρα με τη μέρα τις σχέσεις της Κύπρου με τους αραβικούς λαούς. Στην πρώτη, μάλιστα, απάντηση ανακαλύπτουμε το νόημα που τόσα χρόνια η κυπριακή ηγεσία έδινε στην πρόταση ότι, θέλει την Κύπρο γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Σήμερα ακριβώς μας αποκαλύπτεται και στην πράξη  ότι αυτό που εννοούσε είναι  προφανώς  μία στρατιωτική συμμαχία με το κατεξοχήν κράτος-τρομοκράτη του πλανήτη, το Ισραήλ. Στη δεύτερη απάντηση είναι σαφές ότι η πολιτική αυτή αποφασίστηκε πριν από 6-7 χρόνια με τη συμμετοχή της προηγούμενης και ενδεχομένως της παραπροηγούμενης  κυβέρνησης. Ήταν μία συμφωνία εν κρυπτό και κατά πάσα πιθανότητα μετά από συνεννόηση με κάποιο δυτικό κέντρο. Για όσους θυμούνται ήταν εξοργιστική και πάλι η εθνική συναίνεση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα και με τη  συμμετοχή όλων των ΜΜΕ χωρίς εξαίρεση και με καμία διαμαρτυρία από πουθενά. Την ίδια ώρα ήταν σαφές όμως ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν συμφωνούσε καθόλου με αυτή την προσέγγιση.

Είναι δυστυχώς πολλές φορές που η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις, παραμένοντας όμως αδύναμη να παρέμβει και να επηρεάσει το δημόσιο διάλογο. Να υπενθυμίσουμε ότι στη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ η θάλασσα της Γάζας ξεχάστηκε εντελώς. Κατά τα άλλα η Κύπρος εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων.

Όσο αφορά τη συνεργασία με την Αίγυπτο, στην οποία δίνεται μεγάλη σημασία, διότι όπως ελέχθη και από τον κ. Σαμαρά, η Αίγυπτος είναι μία μεγάλη αραβική χώρα που επηρεάζει πολλές άλλες. Συμφωνούμε μαζί του μόνο σε ένα σημείο, ότι η Αίγυπτος είναι μεγάλη. Πρόκειται όμως για μία κυβέρνηση που ανήλθε πρόσφατα στην εξουσία με πραξικόπημα, δεν έχει ακόμα απολύτως σταθεροποιηθεί και όπως βλέπουμε γενικά το ισλαμιστικό κίνημα ενδυναμώνεται. Ίσως ακριβώς επισπεύδεται μία διαδικασία συμφωνίας με την Αίγυπτο όσο ακόμα υπάρχει αυτή η κυβέρνηση. Ελπίζουμε ότι η συμφωνία που θα προκύψει δεν θα πυροδοτήσει μια νέα επικίνδυνη ένταση με την Τουρκία και αναφερόμαστε ακριβώς στο ότι, αν αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα  ΑΟΖ στο Καστελλόριζο, η Τουρκία θα μείνει χωρίς ανοικτές θάλασσες στο νότιο υπογάστριο της, όπως εξ αντικειμένου δεν έχει και στο δυτικό πλευρό.

Το περιουσιακό στοιχείο

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός της Κύπρου ως «περιουσιακό στοιχείο της ΕΕ» ήταν ένα γλωσσικό ολίσθημα ενός υπηρέτη της Δυτικοευρωπαϊκής και κυρίως της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας. Η αλήθεια είναι χειρότερη. Ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν στο γραπτό κείμενο του κυρίου Σαμαρά. Είναι ένας χαρακτηρισμός που ανοίγει το κέλυφος της συγκινημένης ψυχής του κυρίου πρωθυπουργού και αποκαλύπτει μια ψυχή πουλημένη στο διάβολο του παραπαίοντος καπιταλισμού. Αυτός ο χαρακτηρισμός έγινε μεν για την Κύπρο αλλά δεν βλέπουμε γιατί να μην αφορά και την ίδια την Ελλάδα και να δείχνει πως ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής σκέφτεται για τη χώρα του. Παρακολουθώντας το συλλογισμό, του θα μπορούσαμε επίσης να υπενθυμίσουμε ότι και η Κύπρος και η Ελλάδα είναι περιουσιακά στοιχεία υποθηκευμένα στο διεθνές κεφάλαιο. Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι το μετάλλιο που πήρε από τον ηγέτη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Α αλλά και της ΕΟΚΑ Β, του αξίζει πέραν πάσης αμφιβολίας. Ας χαίρεται ο ένας τον άλλο! Το ελάχιστο που οφείλει τώρα ο κύριος Σαμαράς στους αγωνιστές, είναι να αναρτήσει το δώρο του, «η επιστροφή των δεινοσαύρων», στο πρωθυπουργικό γραφείο.

«Έχουμε πόλεμο στα νερά της Κύπρου»

Η φράση ανήκει στην Ελένη Θεοχάρους, η οποία ανέλαβε καθήκοντα στρατηλάτη στο Ευρωκοινοβούλιο. Η συζήτηση έγινε στην προπαρασκευαστική συνεδρίαση της μεικτής διακοινοβουλευτικής επιτροπής Τουρκίας-ΕΕ ανάμεσα και σε άλλα θέματα που συζητήθηκαν. Σημειώνουμε αυτή τη φράση για να τονίσουμε ακριβώς ότι «η γλώσσα της ψυχής» που έλεγε πριν και ο κύριος Σαμαράς, ηχεί πολεμικά στα αυτιά ορισμένων πριν καν πέσει το πρώτο βλήμα.

Εν κατακλείδι, θέλουμε να τονίσουμε με έμφαση ότι, η εθνική ομοψυχία και τα εθνικά μέτωπα δεν βοηθούν την επίλυση του κυπριακού, αλλά αντίθετα προκαλούν συσπείρωση των κοινοτήτων με τις «μητέρες πατρίδες» και με κανένα τρόπο δεν οδηγούν σε λύση.

Εν είδη ανεκδότου, ρωτήθηκε κάποτε ένας συνομιλητής, αν οι συνομιλίες πάνε καλά. Ο συνομιλητής απάντησε, ναι , οι συνομιλίες πάνε πολύ καλά. Τότε, σχολίασε ο ερωτών, θα έχουμε λύση σύντομα. Όχι, αντίθετα, απαντά ο άλλος. Αν θα είχαμε λύση τότε πως οι συνομιλίες θα πήγαιναν καλά;

Δέφτερη Ανάγνωση

Χέστε τον Λένιν, ο Τσίπρας θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα!

Ελλάδα - Ισπανία - Σλοβενία

Σημείωστε τις χώρες. Έχω παράπονο γιατί εμείς μέχρι στιγμής μόνο με Ελλάδα και Ισπανία κάναμε κοννέ για κοινούς αγώνες ( κίνημα κατά των εκποιήσεων ). Θέλω και τον Σλάβοι Ζίζεκ. Δεν με καλύπτει το ΤΕΠΑΚ και μια εκδήλωση κάθε δύο χρόνια.

Ο Αλέξης λοιπόν θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα, δηλαδή τα όνειρα του ΄68.
Δεν ξέρω για σας αλλά εμείς τέτοια παιδικά όνειρα δεν θυμάμαι να είχαμε.
Πρίτς!
Είχατε! Απλά εσύ δεν τα θυμάσαι!
Ρώτα όποιον Κυπραίο θέλεις πάνω από 40 αν τα παιδικά του όνειρα δεν ήταν η Γαλλία του ΄68 και θα δεις! Και άμα έβρεις ένα Κυπραίο που ήξερε στα παιδικά του όνειρα πού πέφτει η Γαλλία εμένα να με χέσεις μαζί με τον Λένιν. Ο Κασουλίδης άκουσα πως κάτι σχετικό ονειρευόταν στα παιδικά του χρόνια...ένι ξέρω αν ο Σπύρος Κυπριανού επίσης είχε τέτοια όνειρα. Μπορεί.
Όπως και νάχει τωρά ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΧΟΥΜΕ!

Ο Αλέξης Τσίπρος, γέννημα θρέμμα της ΕΕ, έβαλε πουκάτω που το σώβρακο του την Ιστορία κάθε λαού που δεν θυμάται καλά καλά πότε εδημιουργήθηκεν η ΕΕ. Αν ρωτήσεις του Κυπραίους πότε εμπήκαμεν στο Ευρώ δεν θα ξέρουν, οι μισοί θα σου πουν το 2006 τζαι οι άλλοι μισοί το 2008, στην περιπτωση που απαντήσουν! Αδιάφορον! Θα μπεις πουκάτω που το σώβρακον του Τσίπρος! Είπαν οι διαδρόμοι, δείχνοντας μας με το δάχτυλο τους σαν τον "ταξικό εχθρό" του απλού ανθρώπου...

Καλά τζαι καταδέχεστε. Εν πλυμμένο που την πλύστρα τουλάχιστον τούντο ευρωπαικό σώβρακο;

Το άρθρο:

Εξαιρετικά κολακευτικά σχόλια για το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του Αλέξη Τσίπρα φιλοξενεί σε δημοσίευμα της η βρετανική εφημερίδα Guardian στο πλαίσιο αφιερώματος για τα τρία αριστερά κόμματα σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos και Ενωμένη Αριστερά αντίστοιχα) τα οποία προηγούνται στις δημοσκοπήσεις και πιθανόν να γίνουν κυβέρνηση. Το δημοσίευμα φέρει τον τίτλο: «Τα νέα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορεί να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο του 1968». 

Η εφημερίδα εκτιμά ότι εάν γίνουν εκλογές στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα, γράφει η βρετανική εφημερίδα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο δημοφιλές κόμμα, με ένα προβάδισμα 11% από τη ΝΔ. «Αν οι εκλογές γίνουν πρόωρα το Φεβρουάριο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τελικά σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση» αναφέρει ο Guardian.

Το δημοσίευμα ξεκινά με μια σκηνή από την ταινία του Κώστα Γαβρά, «Το κεφάλαιο».
Σε ένα οικογενειακό γεύμα, ο διευθύνων σύμβουλος μίας μεγάλης γαλλικής τράπεζας έχει ένα καυγά με τον θείο του, έναν αριστερό του 1968, ο οποίος κατηγορεί τον ανιψιό του για την υπερχρέωση Ευρωπαίων πολιτών και την καταστροφή κρατών.  Ο νεαρός τραπεζίτης απαντά «Μα πρέπει να είσαι χαρούμενος». Ο θείος ρωτάει μπερδεμένος «Γιατί;», «Διότι εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα». «Τα παιδικά μου όνειρα;» ρωτάει ο θείος. «Εσείς οι αριστεροί θέλετε διεθνισμό, τον αποκτήσατε. Τα λεφτά δε γνωρίζουν σύνορα», του απάντησε.

Ο συντάκτης του άρθρου, αφού περιγράφει τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία, όπου τα αριστερά κόμματα είναι εξαιρετικά δημοφιλή, συνεχίζει:

«Αν οι προβλέψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη, αληθινά αριστερή, κυβέρνηση στην Ευρώπη, του χρόνου, το τεστ της επιτυχίας του μπορεί να είναι μια επανάληψη της σκηνής του φιλμ του Γαβρά, όπου ο Γιόσκα Φίσερ θα συζητά με τον Αλέξη Τσίπρα».

Και το δημοσίευμα παραθέτει το φανταστικό διάλογο: «Όταν ο αριστερός της γενιάς του '68 κατηγορήσει τον Έλληνα ηγέτη ότι «εκτρέπει και άλλες χώρες σε επικίνδυνες αριστερές ατραπούς» γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Τσίπρα να απαντά:«Μα θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος».

Όταν ο Φίσερ, μπερδεμένος, θα ρωτούσε «γιατί» ο Τσίπρας θα μπορούσε απλά να απαντήσει: «Γιατί εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα»...

Από τα σκατά στα απόσκατα εν μέσω "εορτασμών" για την Οκτωβριανή Επανάσταση

...στο Λονδίνο επίσης, μαζικές διαδηλώσεις με ομοιώματα του Πούτιν κατά του Ρώσικου Ιμπεριαλισμού, ακούστηκε πως τα "αριστερά έντυπα" ξεπούλησαν στη διαδήλωση. Στο Χονγκ Κονγκ διαδηλώσεις με Αγγλικές Σημαίες κατά του Κινέζικου Ιμπεριαλισμού/Ολοκληρωτισμού, σε μας καμιά διαδήλωση πολεμάμε τον Ιμπεριαλισμό σε στρογγυλά τραπέζια. Επίσκεψη Σαμαρά, μετά τον ΥΠΕΞ του  Ισραήλ και όλοι μαζί οι "στρατηγικοί σύμμαχοι" ΗΠΑ-Ελλάδα- Κύπρος- Ισραήλ-ΕΕ" θα διαφυλάξουμε τα εθνικά μας συμφέροντα και τα συμφέροντα των κολοσσών απόσκατων που κυκλοφορούν στην ΑΟΖ μας.

Δεν θέλω ου! Άμα μιλάει η πατριωτική γραμμή για την αξία της Οκτωβριανής Επανάστασης που μας δείχνει το δρόμο μέχρι και ο Λένιν οφείλει να το βουλώνει! Ενι ξέρουμεν εμείς σιορ, μα ενομίσετε εν μες τες θεωρίες που γίνεται η αντίσταση; Με τα σκατά ως τα απόσκατα, απέκτησαν λόγο και οι "γνωρίζοντες"..

Κάποια στιγμή δεν θα λυπηθώ κανέναν και θα ανατρέξω στην αρθρογραφία 2012. Το άρθρο αφιερωμένο στον Γ.Β - πρώην ιδεολογικό υπεύθυνο του ακελ λάρνακας, του οποίου την ύπαρξη έμαθα μολις προσφατα και μετά που του εδείξαν την πόρτα και σε κάθε άνθρωπο που του στερήθηκε ο λόγος αφού τον εποσφύξαν 30 χρόνια στους αγώνες. Καλή σταδιοδρομία στον βολικό αντικαταστάτη. Είναι και οι καιροί δύσκολοι για πολλά πολλά. Έχουμε και τα απόσκατα να προστατεύσουμε.

Ζήτω η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση!

Διαλύοντας τη Συρία: Πρώτα τα Τζιχαντικά σκατά, μετά τα αποικιοκρατικά απόσκατα της ενδόξου δημοκρατίας της Γαλλίας

Πανούκλα στα σπίτια και των δυο σας!

William Shakespeare, Ρωμαίος και Ιουλιέτα

Μετά το Κομπανί, να σώσουμε το Χαλέπι

Λωράν Φαμπιούς, ΥΠΕΞ Γαλλίας

Washington Post

Έχοντας σταματηθεί τελευταία στιγμή στο Κομπανί, η τρομοκρατική ομάδα που είναι γνωστή στον Αραβικό κόσμο ως Daesh — δε χρησιμοποιώ τον όρο "Ισλαμικό Κράτος", διότι η ομάδα δεν είναι ούτε πραγματικά Ισλαμική ούτε κράτος — στέλνει τους δολοφόνους της σε άλλα σημεία των Τουρκο-Συριακών συνόρων. Και στο τέλος του δρόμου βρίσκεται το Χαλέπι, το φρούριο της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης [της Συρίας].

Δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Συρίας και μέρος της αρχαίας κληρονομιάς της ανθρωπότητας, το Χαλέπι είναι το μαρτυρικό κέντρο της αντίστασης στον Σύριο δικτάτορα Μπασάρ Αλ Άσαντ, όντας διαρκώς ο στόχος των βομβαρδισμών του από το 2012. Τώρα, το Χαλέπι έχει εγκλωβιστεί ανάμεσα στις βόμβες του καθεστώτος και τους αντεροβγάλτες του Daesh.

Η πόλη έχει σχεδόν περικυκλωθεί, και συνδέεται με τον έξω κόσμο μόνο με ένα και μόνο δρόμο προς την Τουρκία.Το καθεστώς επιδιώκει να καταστρέψει την αντίσταση με το κρύο και την πείνα. Ενώ 1 εκατομμύριο άνθρωποι έφυγαν και έγιναν μέρος της πλημμύρας των σύριων προσφύγων, 300.000 Χαλεπιανοί αντέχουν ακόμα, απειλούμενοι με τον ίδιο θάνατο και καταστροφή που το καθεστώς έσπειρε στην Χομς και στα προάστια της Δαμασκού.

Ο δικτάτορας προτιμάει να παραδόσει το Χαλέπι στις τρομοκρατικές θηριωδίες, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να επιτρέψει στο Daesh να ευημερήσει στο ανατολικό άκρο του Χαλεπιού. Οι κάτοικοι του Χαλεπιού θα πληρώσουν κατόπιν την ήττα του Daesh στο Κομπάνι.

Στην πραγματικότητα, Daesh και Άσαντ [εννοούσε Daesh και Γαλλία] είναι οι δύο όψεις του ίδιου βαρβαρικού νομίσματος. Ο Άσαντ βασικά δημιούργησε αυτό το τέρας, αφού απελευθέρωσε τους Τζιχαντιστές που πυροδότησαν αυτό το τρομοκρατικό κίνημα. Ήταν μέρος της ύπουλης προσπάθειάς του να φανεί στα μάτια του κόσμου μοναδικό αντίβαρο ενάντια στην τρομοκρατία στη Συρία. Αλλά τα γεγονότα διαψεύδουν αυτή την θεατρική παράσταση. Πόσες φορές βομβάρδισε το καθεστώς του το Daesh, τη στιγμή που είναι τόσο πρόθυμο να επιτίθεται στον δικό του λαό; Προσπάθησε καν να σώσει απ' την καταστροφή το Κομπανί, ακόμα και τη στιγμή που το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, το PYD, πολέμησε στο πλευρό του σε άλλες περιοχές; Όχι, επέλεξε να μην κάνει τίποτε.

Αυτά τα δύο πρόσωπα της βαρβαρότητας έχουν κοινό στόχο: να καταστρέψουν τη μετριοπαθή αντιπολίτευση. Εξού και η επιλογή τους να στοχοποιήσουν τη βάση της, το Χαλέπι, το οποίο εκπροσωπεί την μοναδική πολιτική εναλακτική που μπορεί να κρατήσει ανοιχτή την προοπτική μιας ανοιχτής, πλουραλιστικής, δημοκρατικής Συρίας, της Συρίας που απορρίπτουν και το καθεστώς και το Daesh.

Το να εγκαταλείψουμε το Χαλέπι θα σήμαινε να καταδικάσουμε τη Συρία σε χρόνια βίας. Θα σήμαινε το θάνατο οποιουδήποτε πολιτικού μέλλοντος. Θα σήμαινε εξαγωγή του χάους της Συρίας στους ήδη ευάλωτους γείτονές της στο Ιράκ, το Λίβανο και την Ιορδανία [βασικός χρηματοδότης της ανατροπής του Άσαντ και ορκισμένος εχθρός της Συρίας]. Θα σήμαινε τη διάλυση της χώρας, ώστε αυτή να προσφερθεί στους όλο και πιο ακραίους πολεμάρχους. Και μην κάνετε το λάθος: ο Άσαντ, ένας από τους πολεμάρχους, δεν θα νικήσει αυτούς τους ανταγωνιστές, όπως δεν μπορεί να νικήσει σήμερα το Daesh.

Η εγκατάλειψη του Χαλεπιού θα ήταν καταδίκη 300.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών σε μια τρομερή μοίρα: είτε μιας δολοφονικής πολιορκίας κάτω απ' τις βόμβες του καθεστώτος ή την τρομοκρατική βαρβαρότητα του Daesh.

Η Γαλλία δεν μπορεί να μείνει παθητική απέναντι στη διάλυση της Συρίας* ή την εγκατάλειψη των Χαλεπιανών στη μοίρα τους. Γι αυτό, μαζί με τους συμμάχους μας, θα πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στο Χαλέπι, με δύο ξεκάθαρους στόχους: να ενισχύσουμε την στήριξή μας στην μετριοπαθή συριακή αντιπολίτευση και να προστατέψουμε τον άμαχο πληθυσμό από το διπλό έγκλημα του καθεστώτος και του Daesh. Μετά το Κομπανί, πρέπει να σώσουμε το Χαλέπι.

* Η Συρία ήταν αποικιακό προτεκτοράτο της Γαλλίας ως το 1944. Οι τελευταίοι στρατιώτες του γαλλικού αποικιακού στρατού την εγκατέλειψαν το 1946. Σήμερα επιστρέφουν.