Το δικαίωμα στην ευτυχία

"Η συνήθεια όλα τα εξομοιώνει και εγώ δεν είμαι πιο ευτυχισμένος κάτω από τα πλούσια ταβάνια μου από έναν γελαδάρη στην καλύβα του ή από το βόδι στον στάβλο του"

Ζ - Ζ - Ρουσσώ

Για το ποιός είναι ο Ντομένικο Λοζούρντο δεν είχα ιδέα μέχρι πρότινος όταν βρήκα μια σχετική αναφορά στο Radical Desire.

Κάποια  βιογραφικά στοιχεία στο σάιτ της ΚΟΕ.

Ο Ντομένικο Λοζούρντο είναι ιταλός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ούρμπινο, όπου είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Παιδαγωγικών και Φιλοσοφικών Επιστημών. Δραστηριοποιείται στο αντιπολεμικό και αριστερό κίνημα. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες έργα, στα οποία ασχολείται ιδιαίτερα με τη μελέτη των Μαρξ και Ένγκελς, καθώς και με τις επαναστάσεις στη Ρωσία και την Κίνα.

και πληροφορίες για την ελληνική έκδοση του βιβλίου του "Η γλώσσα της Αυτοκρατορίας - Λεξικό της Αμερικανικής ιδεολογίας" εδώ.

Παραθέτω μια συνέντευξη που δόθηκε στην Ελευθεροτυπία το 2008. Την παραθέτω με πολεμική διάθεση και με οργή για την περιρρέουσα στη μπλογκόσφαιρα σχετικά με το θέμα της οικονομικής κρίσης όπως αυτή εξελίσσεται στη Κύπρο. Αν ο άνθρωπος ήταν απλώς ζώο και δεν ήταν ένα τουλάχιστον ομιλούν ζώο αν όχι πάντα σκεπτόμενο για τον εαυτό του θα καθόμουν ευχαρίστως βουβά στο κλουβί μου. 

  "Μη μου τις αλυσίδες τάραττε". Του μυαλού μας, της δόσης του αναισθητικού μας, της αποξένωσής μας, της φυτοζωούσας ευτυχίας μας και της αιώνιας ανακύκλωσης του εαυτού μας.

αφιερωμένο...

Το δικαίωμα στην ευτυχία

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Η ακόλουθη συνέντευξη του ιταλού φιλοσόφου Ντομένικο Λοζούρντο δόθηκε στο πλαίσιο ενός θεωρητικού σεμιναρίου, που οργανώθηκε από το Ιταλικό Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Σπουδών της Νάπολης.

- Καθηγητή Λοζούρντο, με την κουλτούρα του Διαφωτισμού και με τη Γαλλική Επανάσταση, η ευτυχία, από απλή φυσική προσδοκία του ανθρώπου, επιβάλλεται ως «πολιτικό δικαίωμα». Μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς συντελείται αυτή η μετάβαση;

«Μιλώντας για την ευτυχία πρέπει να αναφέρουμε τον Σεν-Ζιστ: "Η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα στην Ευρώπη". Είναι μια περίφημη δήλωση που κάνει ο γάλλος επαναστάτης τον Φεβρουάριο του 1794, την περίοδο του ιακωβίνικου τρόμου και λίγους μήνες πριν από τον Θερμιδόρ, που θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Από πρώτη άποψη, αυτή η δήλωση φαίνεται παράδοξη. Ολόκληρος ο γαλλικός και ο αγγλικός 18ος αιώνας δεν κυριαρχήθηκε από τη συζήτηση για την ιδέα της ευτυχίας;

»Στο έργο του Βολτέρου "Το εγκώμιο του κοσμικού" βρίσκουμε ένα είδος συνθήματος: "Ο Θεός μου είπε: να είσαι ευτυχισμένος". Στην πραγματικότητα η συζήτηση για την ευτυχία, η διεκδίκηση της ευτυχίας, είναι αναπόσπαστο μέρος της ιδεολογικής προετοιμασίας της Γαλλικής Επανάστασης και, σύμφωνα με τον Βολτέρο, συνδέεται στενά με την κριτική του δόγματος ή του μύθου του προπατορικού αμαρτήματος. Εξάλλου, η ιδέα της ευτυχίας είχε βρει πολύ πριν από τον Σεν-Ζιστ την καθιέρωσή της στο συνταγματικό κείμενο που προέκυψε από την Αμερικανική Επανάσταση, το οποίο διακηρύσσει: "Θεωρούμε ότι οι ακόλουθες αλήθειες είναι από μόνες τους φανερές: ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, ότι ο δημιουργός τους δώρισε συγκεκριμένα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας".

Η επιστολή Τζέφερσον

»Για ποιαν ευτυχία όμως γίνεται λόγος; Αν πάρουμε την επιστολή που ο Τζέφερσον, ένας από τους πρωταγωνιστές της Αμερικανικές Επανάστασης, γράφει στον Μάντισον το 1793, διαβάζουμε ότι πρόκειται για μιαν ευτυχία που την απολαμβάνει "στους κόλπους της οικογένειάς μου και με την αγάπη της, με τη συντροφιά των γειτόνων μου και των βιβλίων μου, με τις υγιείς δραστηριότητες των αγροτικών μου επιχειρήσεων και των ασχολιών μου". 

»Η έμφαση δίνεται επομένως στην ατομική διάσταση της ευτυχίας και πρόκειται για μιαν ευτυχία πάνω στην οποία το κοινωνικό ζήτημα δεν έχει ρίξει ακόμα καμία σκιά, καμιάν ανησυχία. Βρισκόμαστε, όπως προανέφερα, στο 1793, στην ίδια χρονιά κατά την οποία στη Γαλλία δημοσιεύθηκε ένα νέο σύνταγμα, που έχει στο επίκεντρό του ακριβώς την ιδέα της ευτυχίας. Πράγματι, η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, του 1793, διατρανώνει ότι ο σκοπός της κοινωνίας είναι η κοινή ευτυχία. Αλλά, για να κατανοήσουμε καλύτερα για ποιαν ευτυχία πρόκειται σε αυτή την περίπτωση, ας διαβάσουμε το άρθρο 13 του συντάγματος: "Η δημόσια αρωγή είναι ιερό χρέος, η κοινωνία οφείλει να εγγυάται τα αναγκαία προς το ζην στους δυστυχισμένους πολίτες, τόσο προσφέροντάς τους εργασία όσο και προσφέροντας τα μέσα διαβίωσης σε εκείνους που δεν είναι σε θέση να εργάζονται". 

»Είναι προφανές πως από το αμερικανικό ως το γαλλικό συνταγματικό κείμενο έχει συντελεστεί μια θεμελιώδης μεταβολή νοήματος. Δεν γίνεται πλέον λόγος για δικαίωμα στην επιδίωξη της ευτυχίας, αφού εδώ κατά κάποιον τρόπο η ευτυχία έχει αποκτήσει ένα θετικό νόημα. Από την άλλη μεριά, ήδη ο Χόλμπαχ, ο οποίος δεν είναι ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς συγγραφείς του Διαφωτισμού, είχε μιλήσει ρητά για το "δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι"».

- Στο συνταγματικό κείμενο που προέκυψε από την Αμερικανική Επανάσταση βρίσκουμε μια έννοια ευτυχίας που γίνεται αντιληπτή στην ιδιωτική και ατομική της διάσταση. Με ποιον τρόπο στη γαλλική επαναστατική κουλτούρα το ζήτημα της δυστυχίας γίνεται κοινωνικό ζήτημα, που επιβάλλει μια λύση πολιτικού χαρακτήρα;

«Στη μετάβαση από την Αμερικανική στη Γαλλική Επανάσταση το δικαίωμα στη ευτυχία από αρνητικό δικαίωμα έγινε θετικό. Αν στο πλαίσιο της αμερικανικής παράδοσης το δικαίωμα στην ευτυχία σήμαινε απλώς το δικαίωμα να μην εμποδίζεται ή ενοχλείται κανείς από το κράτος στην ιδιωτική του σφαίρα, στο πλαίσιο αντίθετα της γαλλικής παράδοσης το δικαίωμα στην ευτυχία σημαίνει και το δικαίωμα στην κρατική αρωγή σε περίπτωση ανεργίας ή αναπηρίας, στην περίπτωση που πέφτει κάποιος στην κατάσταση του δυστυχισμένου ή του εξαθλιωμένου. 

»Από αυτή την άποψη, ο Σεν-Ζιστ είχε δίκιο: ναι, η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα στην Ευρώπη. Ο Μπαμπέφ, στη διάρκεια της δίκης που θα τον οδηγήσει έπειτα στον θάνατο, αναφέρει ρητά τον Σεν-Ζιστ, ίσως λίγο ελεύθερα, συλλαμβάνοντας ωστόσο το βαθύτερο νόημα της σκέψης του. Λέει ο Μπαμπέφ: "Η ευτυχία είναι μια νέα ιδέα στην Ευρώπη. Να μην ανέχεστε το να υπάρχει στο κράτος έστω και ένας μόνον φτωχός ή δυστυχισμένος, να διακηρύσσετε ότι δεν θέλετε πλέον στο γαλλικό έδαφος ούτε έναν δυστυχισμένο ούτε έναν καταπιεστή. Οι δυστυχισμένοι είναι οι δυνάμεις της γης, αυτοί έχουν το δικαίωμα να μιλούν σαν αφέντες στις κυβερνήσεις που τους παραμελούν". 

Δυστυχία ίσον καταπίεση

»Οπως βλέπετε, πρόκειται για πολύ ριζοσπαστικές διακηρύξεις, στις οποίες αξίζει να προσέξουμε δύο θεμελιακές όψεις: πρώτον, αυτό το είδος εξίσωσης που εγκαθιδρύει μεταξύ "δυστυχίας" και "καταπίεσης". Η δυστυχία συνδέεται με την εξαθλίωση, δεν γίνεται πλέον αντιληπτή σαν ένα είδος φυσικής συμφοράς, όπως η κακοκαιρία ή η βροχή, αλλά ως ένα κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή ως ένα ζήτημα, που εγκαλεί μιαν ορισμένη πολιτική διάταξη, συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, συγκεκριμένες ηγετικές ομάδες. Η δυστυχία και η αθλιότητα είναι συνώνυμες της καταπίεσης. Και όχι μόνον αυτό, αλλά αυτή η δυστυχία ή αθλιότητα γίνεται αντιληπτή ως κάτι τόσο καταπιεστικό, ώστε αρκεί ένα μόνον άτομο να πέσει σ' αυτή την κατάσταση, για να τεθεί υπό αμφισβήτηση όλη η πολιτική διάταξη. Το άρθρο 34 του Συντάγματος του 1793 πράγματι διακήρυσσε: "Υπάρχει καταπίεση ενάντια στο κοινωνικό σώμα, όταν καταπιέζεται έστω και ένα μόνον από τα μέλη του". Και το επόμενο άρθρο συνέχιζε λέγοντας ότι "Σε περίπτωση καταπίεσης η εξέγερση γίνεται το πιο ιερό δικαίωμα και η πιο επιτακτική υποχρέωση". Αυτή η ιδέα ευτυχίας στην παράδοση της ιακωβίνικης σκέψης, του Σεν-Ζιστ και του Μπαμπέφ, θα παίξει σημαντικό ρόλο και μεταγενέστερα, στις απαρχές του σοσιαλιστικού κινήματος».

- Αν η έννοια της ευτυχίας στην επαναστατική πνευματική ατμόσφαιρα προσλαμβάνει αποφασιστικά μιαν απελευθερωτική αξία, αυτό αποκλείει μια διαφορετική χρήση της έννοιας της ευτυχίας με συντηρητικό νόημα;

«Η ιδέα της ευτυχίας δεν έπαιξε πάντοτε έναν επαναστατικό ρόλο, αντίθετα μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις έπαιξε έναν εντελώς διαφορετικό ή ακόμα και αντίθετο πολιτικό ρόλο. Για να καταδείξω αυτό το γεγονός, θέλω να αναφέρω ένα κείμενο του Κοντορσέ, ενός από τους πρωταγωνιστές της Γαλλικής Επανάστασης, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην πάλη για την κατάργηση της δουλείας. Ο Κοντορσέ αναφέρει τα επιχειρήματα των υπερασπιστών της δουλείας, σύμφωνα με τους οποίους οι δούλοι είναι ήδη ευτυχισμένοι, επειδή έχουν συνηθίσει την κατάστασή τους. Στην υποτιθέμενη ευτυχία του δούλου, ο Κοντορσέ αντιπαραθέτει το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να είναι ελεύθερος. Από συντηρητική, αντιδραστική άποψη επομένως η ευτυχία επιστρατευόταν για να δικαιολογήσει ακόμη και τη διατήρηση της δουλείας. 

»Ενα ανάλογο φαινόμενο μπορούμε να βρούμε στη Γερμανία, όπου κάμποσοι συγγραφείς, στο όνομα της ευτυχίας, δικαιολογούσαν τις φεουδαλικές σχέσεις, λέγοντας ότι και οι δουλοπάροικοι είχαν συνηθίσει και ήταν ευτυχισμένοι. Γιατί να τους υποβάλουμε στις επαναστατικές ανατροπές, με όλο το φορτίο αβεβαιότητας, αναστάτωσης, δυστυχίας, που συνεπάγεται πάντοτε μια επανάσταση; Μπορούμε εδώ να φτάσουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα: στην πραγματικότητα, αυτό το σύνθημα -η ευτυχία- θα χρησιμοποιηθεί με δύο διαφορετικά ή ακόμα και αντιτιθέμενα νοήματα. 

»Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το διπλό νόημα μπορούμε να ξεκινήσουμε από ένα κείμενο του Τοκβίλ. Πρόκειται για ένα μνημόνιο για τη φτώχεια, γραμμένο το 1834. Βρισκόμαστε ήδη μετά την επανάσταση του Ιουλίου, το Παλαιό Καθεστώς είναι ήδη οριστικά νεκρό και ενταφιασμένο και έχει αναδυθεί το κοινωνικό ζήτημα. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για τις εργατικές κινητοποιήσεις. 

»Με αυτή την αφορμή ο Τοκβίλ κάνει μια διάκριση ανάμεσα στην κατάσταση των φτωχών στη νέα κοινωνία και την κατάσταση των φτωχών στο Παλαιό Καθεστώς, λέγοντας ότι στο τελευταίο οι φτωχοί είχαν σε τελευταία ανάλυση και ένα είδος ευτυχίας, ένα είδος "φυτοζωούσας ευτυχίας" που χαρακτηριζόταν -λέει πάντα ο Τοκβίλ- από περιορισμένες επιθυμίες και από μιαν ήρεμη αδιαφορία απέναντι σε ένα μέλλον που δεν τους ανήκε. Με δύο λόγια ένα είδος "νυσταλέας και βουβής" ευτυχίας που δεν διαταρασσόταν ούτε καν από την ανησυχία της ελπίδας. Ε, λοιπόν, αυτή η "φυτοζωούσα ευτυχία", λέει ο Τοκβίλ-και φαίνεται ότι σε αυτή τη δήλωση υπάρχει ένα είδος νοσταλγίας- χάθηκε οριστικά μαζί με το Παλαιό Καθεστώς».

- Σε ποιους συγγραφείς επανέρχεται αυτή η έννοια της «φυτοζωούσας ευτυχίας» με τη συντηρητική της σημασία;

«Στο "Φιλοσοφικό λεξικό" του ο Βολτέρος, εξετάζοντας το πρόβλημα της μαζικής αθλιότητας, προσπαθεί κατά κάποιον τρόπο να αμβλύνει την οξύτητα της αντίθεσης που αυτή η αθλιότητα αντιπροσωπεύει, δηλώνοντας τα ακόλουθα: "Σε τελευταία ανάλυση δεν είναι όλοι οι φτωχοί απολύτως δυστυχείς. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ήδη γεννηθεί σε αυτή την κατάσταση και η εργασία, καθώς τους αποκτηνώνει, τους εμποδίζει να σκέφτοναι πάρα πολύ για την κατάστασή τους".

»Ισως όμως το πιο σαφές παράδειγμα εκείνης που ο Τοκβίλ αποκαλεί "φυτοζωούσα ευτυχία" το βρίσκουμε στην Αγγλία, σε έναν κλασικό της φιλελεύθερης παράδοσης, τον Μάντεβιλ. Ο Μάντεβιλ προχωράει σε μια σύγκριση που έπειτα θα γίνει κοινός τόπος της φιλοσοφικής συζήτησης. Αυτός συγκρίνει τον πιο φτωχό γεωργό με τον πιο πλούσιο βασιλιά και αναρωτιέται: ποιος από τους δύο είναι ο πιο ευτυχισμένος; Ο γεωργός παρατηρεί τον πλούσιο βασιλιά και βέβαια τον κυριεύει κάποια επιθυμία για τα πλούτη του βασιλιά. Απορεί ωστόσο που ο βασιλιάς κατορθώνει να αντέχει ασχολίες που σε αυτόν φάινονται ανυπόφορες. 

»Με τη σειρά του ο βασιλιάς παρατηρεί τον γεωργό. Η κοπιαστική ζωή του, η βρομιά, η εξαθλίωση, η τροφή, οι έρωτες του γεωργού προξενούν την απέχθεια του βασιλιά. Ωστόσο αυτός ο βασιλιάς βρίσκει σαγηνευτική την πνευματική γαλήνη του γεωργού, την ψυχική ηρεμία του. Σε τελευταία ανάλυση, σύμφωνα με τον Μάντεβιλ, ο γεωργός, μολονότι βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, είναι πιο ευτυχισμένος από τον βασιλιά.

»Σχετικά με αυτό μπορούμε να αναφέρουμε και άλλους κλασικούς της παράδοσης. Ο ίδιος ο Μοντεσκιέ μιλάει για την ευτυχία των δούλων ή για την ευτυχία των μεταλλωρύχων, οι οποίοι ωστόσο ζούσαν σε τρομερές συνθήκες. Ισως το πιο ενδιαφέρον σχετικά με το θέμα που εξετάζουμε είναι η συζήτηση και μάλιστα η σύγκρουση που αναπτύσσεται μεταξύ δύο συγγραφέων του 18ου αιώνα, του Ελβέτιου και του Ντιντερό. Ο Ελβέτιος εκφράζει το πιο μετριοπαθές ρεύμα του γαλλικού Διαφωτισμού, ενώ ο Ντιντερό εκπροσωπεί το πιο ριζοσπαστικό με πληβειακές τάσεις. "Ε, λοιπόν- λέει ο Ελβέτιος- η πλήξη είναι τρομερό δεινό, σχεδόν όπως και η αθλιότητα" (αυτό το θέμα θα αναπτυχθεί έπειτα από τον Σοπενάουερ). Ο Ντιντερό αντιτίθεται σε αυτή την επιχειρηματολογία λέγοντας: "Ιδού ο συλλογισμός ενός πλούσιου ανθρώπου που δεν ασχολήθηκε ποτέ με την εξεύρεση της τροφής του".

»Ο Ντιντερό προχωράει στην περιγραφή της κατάστασης εκείνων των μεταλλωρύχων, που είχαν φανεί κατά κάποιον τρόπο ευτυχισμένοι στον Μοντεσκιέ, και δίνει αντίθετα μιαν εικόνα εντελώς διαφορετική γι' αυτούς. Η δυστυχία τους επιβεβαιώνεται από τη μικρή διάρκεια της ζωής τους, που είναι η συνέπεια της σκληρής εργασίας τους.

»Ισως όμως το πιο ενδιαφέρον κείμενο είναι η τοποθέτηση του Ρουσό, ο οποίος ασκεί ρητά πολεμική εναντίον της ιδεολογίας του φτωχού χρησιμοποιώντας πύρινα λόγια: "Αυτός, ο πλούσιος, βλέπει δίχως έλεος εκείνους τους δυστυχισμένους, που καταπιέζονται από μιαν αδιάκοπη εργασία, να βγάζουν με δυσκολία λίγο ξερό και μαύρο ψωμί, που χρησιμεύει στο να παρατείνει την αθλιότητά τους. Ο πλούσιος δεν βρίσκει παράξενο που το προϊόν είναι αντιστρόφως ανάλογο προς την εργασία τους και που ένας ανελέητος και φιλήδονος χαραμοφάης χοντραίνει με τον ιδρώτα ενός εκατομμυρίου εξαθλιωμένων, εξουθενωμένων από τον μόχθο και από την ανάγκη. Είναι η κατάστασή τους, λέει αυτός -δηλαδή ο πλούσιος- έτσι γεννήθηκαν! 

»Η συνήθεια όλα τα εξομοιώνει και εγώ δεν είμαι πιο ευτυχισμένος κάτω από τα πλούσια ταβάνια μου από έναν γελαδάρη στην καλύβα του ή από το βόδι στον στάβλο του". Εδώ ο Ρουσό, κατά τη γνώμη μου, συλλαμβάνει το κεντρικό ζήτημα, με την έννοια ότι το παραμύθι που αποδίδει στον φτωχό μια ευτυχία παρά την αθλιότητά του είναι πιστευτό στον βαθμό ακριβώς που ο γελαδάρης δεν κατατάσσεται στην κατηγορία του ανθρώπου, αλλά εξομοιώνεται κατά κάποιον τρόπο με το βόδι στον στάβλο του (...)».

7 - 17/08/2008

Ο Καπιταλισμός είναι ανίκανος

Αναδημοσίευση από το μπλογκ ΑρχειοΘραύστης

    ''Στο παρελθόν οι εθνικές οικονομίες και τα εθνικά χρηματοπιστωτικά συστήματα μπορούσαν να ρυθμισθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις. Σήμερα όμως η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί πλέον να ρυθμισθεί παρά μόνο από μια παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία δεν υπάρχει''.

     Η διαπίστωση αυτή (''Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία'', 14-8-2011) ανήκει στον Ναπολέοντα Μαραβέγια (Ναπολέων, αν διπλά μπερδεύεστε), καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος βέβαια δεν είναι η επιτομή του επαναστατικού στοιχείου. Κοινή σε πολλούς αστούς οικονομολόγους και μη, η παραπάνω άποψη απηχεί την πραγματικότητα, μέσα από τα μάτια ενός τίμιου και ειλικρινούς φιλελεύθερου.  Ο παγκοσμιοποιούμενος καπιταλισμός σήμερα, δεν μπορεί να ελεγχθεί, παρά μόνο υπό την αίρεση μιας ''παγκόσμιας διακυβέρνησης''.
    Στο ίδιο άρθρο διατυπώνονται θέσεις για την ερμηνεία της κρίσης, με πρώτο-πρώτο το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στην παραγόμενη από την ''πραγματική'' οικονομία αξία, και την αξία των διάφορων χρηματοπιστωτικών ''προιόντων'', ομολόγων, παραγώγων κ.ο.κ, ''προϊόντα'' τα οποία ανταλλάσσονται έναντι αμύθητων ποσών, ''χωρίς καμία αναφορά στην πραγματικότητα κατά την φάση ανόδου ή κατά την φάση καθόδου των ''τιμών'' των προιόντων αυτών''. Δεν αντανακλούν δηλαδή οι τίτλοι αυτοί πραγματικό πλούτο, με αποτέλεσμα να χάνονται εν μία νυκτί τεράστια ποσά, που όμως δεν υπήρξαν ποτέ στην σφαίρα των πραγματικών αγαθών.
    Η ίδια η διάκριση σε ''πραγματική'' και ''εικονική'' οικονομία, είναι αμφισβητούμενο ζήτημα. Στην προκειμένη περίπτωση, το ''εικονικό'' είναι πολύ αληθινό, έχει την ικανότητα να προκαλεί πραγματικές βλάβες σε όλο το σύστημα, μετατοπίζει από χέρι σε χέρι με ταχύτατο τρόπο αξία (αν και δεν δημιουργεί αξία) και έχει υπαγάγει την ''πραγματική'' οικονομία στον εαυτό του. Η ''εικονικότητά'' προκύπτει από την όλο και μεγαλύτερη και πολλαπλότερη διαμεσολάβηση των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων από ολοένα και πιο έμμεσες μορφές δικαιωμάτων και εξουσιών ελέγχου τους, που ριζώνουν στο έδαφος της διανομής των προιόντων της παραγωγικής εργασίας και της κυκλοφορίας τους. Αν αναλογιστούμε πως η πρωτοβάθμια διαμεσολάβηση των εμπορευματικών συναλλαγών από το χρήμα, δημιουργεί τον ''φετιχισμό'' του εμπορεύματος και την απατηλή ταύτισή του με τον πραγματικό πλούτο εν γένει, τότε δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς οι χρηματοπιστωτικές διαμεσολαβήσεις πολλαπλού βαθμού, που διαρκώς απομακρύνονται από την καθεαυτό παραγωγή (αυτό που ονομάζουν ''πραγματική'' οικονομία''), είναι σχεδόν απόλυτα φετιχισμένες, ''φασματικές''. Για αυτό και είναι αδύνατη η ''γείωσή'' τους στην όντως ούσα παραγωγική δραστηριότητα, με την οποία βρίσκονται σε τέτοια αναντιστοιχία, ώστε να αποσταθεροποιείται η ομαλή λειτουργία του συστήματος. Οι προσπάθειες θεσμικών τους ''γειώσεων'' με την παραπάνω έννοια (όπως διάφορα είδη φορολόγησής τους, κεντρικοπολιτικά ελεγχόμενα ''προιόντα'' τους, όπως ''ευρωομόλογα'', απόπειρες οικοδόμησης ''διεθνούς οικονομικού δικαίου''), δεν μπορούν να αποτρέψουν μεσοπρόθεσμα τα δομικά στρεβλωτικά τους αποτελέσματα.
     Η δραστηριότητα συναλλαγών στην χρηματοπιστωτική σφαίρα συνεχίζεται, και τώρα που ''μιλάμε'' και παρά την κρίση που έχει ξεσπάσει, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Και τέτοιος δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, καθώς θα απαιτούσε μια ''παγκόσμια διακυβέρνηση'' και ένα ενιαίο οικονομικό θεσμικό πλαίσιο. Η αστική πολιτική όμως δεν στέκεται απέναντι στην κεφαλαιοκρατική οικονομία, αλλά υπάγεται σε αυτήν, και αυτό ξεχνούν όσοι αυταπατώνται πως κάποιος ''ικανός ηγέτης'', ''αριστερός'' κτλ, θα θέσει φραγμό ''με νόμους''. Ο φετιχισμός της πολιτικής, των κρατών και των νόμων, που παρουσιάζονται ως αμερόληπτες και ανεπηρέαστες από την οικονομική κίνηση οντότητες, που μπορούν τάχα να μεταρρυθμίσουν και να δημιουργήσουν έναν καπιταλισμό ''με ανθρώπινο πρόσωπο''.
    Και όμως, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας σήμερα είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, και δεν υπάρχει γυρισμός. Έτσι έχει διαρθρωθεί η κεφαλαιοκρατική οικονομία, ώστε να κάνει ο κάθε πολυεθνικός όμιλος ''αρπαχτές'', άλλωστε πρόκειται για κέρδη ''εύκολα'' για όσους έχουν πολλά καλή δικτύωση και πολλά να ποντάρουν, κέρδη ''εν μία νυκτί''. Ωστόσο, ο κάθε μεμονωμένος κεφαλαιοκρατικός όμιλος που κερδίζει, δεν υπολογίζει ότι το ''παιχνίδι'' αυτό (που δεν είναι καθόλου παιχνίδι) θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το καπιταλιστικό ''κοσμοσύστημα''(με όρους Wallerstein) συνολικά. Αυτό που λείπει από τα ξεχωριστά κεφάλαια που ανταγωνίζονται μετά μανίας το ένα το άλλο, είναι η συλλογική ταξική αυτοσυνείδηση.
    Ωστόσο, η συνείδηση αυτή που θα συγκροτούσε τα κεφάλαια ως αστική τάξη και θα επέτρεπε την χάραξη ενιαίας στρατηγικής ώστε να διασφαλιστεί η αναπαραγωγή του συνολικού πλαισίου, είναι σήμερα αδύνατη. Ενώ ήταν σε ένα βαθμό δυνατή μέσω του εθνικού κράτους, το οποίο παρενέβαινε για να ενισχύσει το τραπεζικό σύστημα, να μειώσει τους φόρους στις επιχειρήσεις, να αναλάβει μη κερδοφόρες αλλά αναγκαίες για τον καπιταλισμό δραστηριότητες (εκπαίδευση, δημόσια έργα, μεταφορές κτλ), η καθολικοποίηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων σε παγκόσμια κλίμακα, ξέφυγε από τα όρια των κρατών, τα οποία πλέον δεν μπορούν να ασκήσουν τον ''ρυθμιστικό'', κατά το μέτρο του δυνατού, ρόλο τους. Σε διεθνές επίπεδο, ζητείται από τα διαφορετικά υπερεθνικά κεφαλαιοκρατικά να ασκήσουν μια ''κοινή στρατηγική'', να ορίσουν ένα ''κοινό θεσμικό πλαίσιο''. Επειδή βέβαια το κάθε μεμονωμένο κεφάλαιο, και ιδίως αυτά που έχουν μονοπωλιακή θέση στην αγορά, δεν θα αυτο-περιορίσει για το ''καλό της οικουμένης'' την μεγέθυνσή του (κάτι τέτοιο δεν θα το εκτόπιζε απλώς από τις υψηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας, αλλά θα το κατέστρεφε και θα οδηγούσε στην απορρόφησή του), οι αγωνιώδεις κραυγές των αστών που πραγματικά μετέχουν στην συλλογική συνείδηση της τάξης τους, απευθύνονται τελικά στους πολιτικούς. Τα μεμονωμένα κράτη όμως, τα οποία άλλοτε επιτελούσαν τον ρόλο τους, σήμερα είναι υπερχρεωμένα στις ίδιες τις τράπεζες, που πρέπει να ελέγξουν, και καμία κευνσιανή πολιτική δεν μπορούν να ασκήσουν (η οποία προυποθέτει ένα εύρωστο κράτος το οποίο μπορεί να τονώνει όσο πρέπει την ζήτηση, να κόβει χρήμα μέσω των εθνικοποιημένων τραπεζών του κτλ). Επιπλέον, ανέστιοι οίκοι ''αξιολόγησης'', σε αγαστή συνεργασία με τις διάφορες κεφαλαιοκρατικές συνομαδώσεις, βυθίζουν ολόκληρες ηπείρους σε κρίση με το πάτημα ενός κουμπιού, που τιμωρεί ''κακούς'' οφειλέτες με χαμηλότερο βαθμό αξιοπιστίας.

   Ο κλήρος λοιπόν πέφτει στους πολιτικούς, τις εθνικές κυβερνήσεις, που καλούνται να άρουν τον εαυτό τους σε ένα ανώτερο επίπεδο, σε μια σειρά υπερεθνικών μετασχηματισμών που καταλήγουν στην ποθούμενη ''παγκόσμια διακυβέρνηση''. Ποθούμενη από ποιούς όμως? Τα ισχυρότερα κράτη, που εκπροσωπούν πολιτικά τις ισχυρότερες ενώσεις κεφαλαίων, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να χάσουν την κυριαρχική τους σχέση μέσα από μια διαδικασία ενοποίησης με ασθενέστερους οικονομικούς σχηματισμούς. Μια ομοσπονδοποίηση, για παράδειγμα, της Ε.Ε, θα επέβαλε την δημιουργία ενός διαρκούς μηχανισμού σταθεροποιητικών χρηματοοικονομικών ροών στα ''αδύναμα'' ομόσπονδα κρατίδια και θα απαιτούσε οι ''ισχυρότεροι'' να πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα, ενώ οι ασθενέστεροι να απολέσουν την εθνική ανεξαρτησία τους, υπαγόμενοι σε ένα συγκεντρωτικό κέντρο λήψης αποφάσεων, μακριά από οποιαδήποτε νομιμοποίηση. Το κοινό νόμισμα που σήμερα επιτρέπει την μεταφορά αξίας από τους ασθενέστερους σε ανταγωνιστικότητα-παραγωγικότητα κοινωνικούς σχηματισμούς, στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, θα έχανε αυτήν την επωφελή για χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία λειτουργία του, αν θα έπρεπε οι μεσογειακές περιφέρειες να ενισχύονται οικονομικά όχι με δάνεια (σπουδαία ''ενίσχυση''!), αλλά με τεχνολογικό εξοπλισμό, υποδομές, κεντρικά σχεδιασμένες παραγωγικές επενδύσεις. Όλα αυτά είναι όμως όνειρα θερινής νυκτός, που και αν υλοποιούνταν παρά τα αντικειμενικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κεφαλαίων που αναπαράγονται χάρη στις σημερινές αντιφάσεις, πάλι θα οδηγούσαν σε ανισομέρεια και συγκεντροποιήσεις κεφαλαίων εντός της ομοσπονδίας. Άλλωστε, το παράδειγμα των ΗΠΑ δεν είναι ενθαρρυντικό, ούτε για το επίπεδο της διαβίωσης των ανθρώπων, ούτε για την κοινωνική πρόνοια, ούτε για την βιωσιμότητα της οικονομίας, όπως αποδεικνύεται τελευταία.
     Αλλεπάλληλες ολοκληρώσεις που θα οδηγούσαν σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση, είναι αντικειμενικά αδύνατες. Και δεν αναφέρθηκαν καν οι ισχυροί επίσης ''ιδεολογικοί''(αλλά θεμελιώδεις με την κυριολεκτική έννοια) λόγοι. Το έθνος-κράτος είναι πυρήνας συνοχής και έμβλημα της ηγεμονίας της αστικής τάξης, και υπερεθνικές ανομιμοποίητες από την ''λαϊκή κυριαρχία'' διακυβερνήσεις, θα διατάρασσαν τα θεμέλια του συστήματος. Αλλά για να μείνουμε στο αυστηρά οικονομικό πεδίο, όπως έχει διαπιστωθεί από την εποχή των κλασικών του μαρξισμού, είναι αδύνατον οι ξεχωριστές μερίδες της αστικής τάξης να αποκτήσουν μια συμπαγή συλλογική ταξική αυτοσυνείδηση. Και όσο ο καπιταλισμός παγκοσμιοποιείται, τόσο τα κράτη-διαιτητές θα είναι ανίκανα να διαδραματίσουν το ρόλο του συντονιστή.
     Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα είναι συστημικός και μόνη δυνατή επιλογή της πολιτικής αστικής τάξης και οποιασδήποτε άλλης πολιτικής κατεύθυνσης επιθυμεί να εκδιπλωθεί εντός των ορίων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, σε αντίθεση με όσα χωρίς αιδώ προπαγανδίζονται και υπονοούν πως είναι δυνατός σήμερα ένας ''άλλος'' καπιταλισμός. Η λεγόμενη ''κευνσιανή πολιτική'' σήμερα θα απαιτούσε υπερεθνικές συσπειρώσεις, αν όχι μια παγκόσμια διακυβέρνηση, πράγμα για το οποίο ο καπιταλισμός είναι ανίκανος. Σε αυτό οφείλεται και η ''σχεδόν πλήρης αδυναμία συντονισμού έγκαιρων ρυθμιστικών παρεμβάσεων των πλουσιότερων κρατών του κόσμου, των G8 και G20, μπροστά σε μια απολύτως παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική αγορά, η οποία λειτουργεί με ταχύτητα χωρίς να συναντά κανένα εθνικό ή άλλο θεσμικό περιορισμό στη διεθνή αναζήτηση κέρδους ή στην αποφυγή ζημίας''(στο άρθρο που αναφέρθηκε στην αρχή). Η ίδια η πρόταση όμως αυτή του κ.Μαραβέγια περιέχει μια αντίφαση. Ζητά από τους G8 και G20 να ομογενοποιηθούν σε μια ''παγκόσμια διακυβέρνηση'' που θα ασκήσει ενιαία πολιτική, όταν ακριβώς η ίδια η σύστασή τους (είναι 8 και 20) μας δείχνει πως αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι ενιαίοι ούτε καν στο εσωτερικό τους, είναι ολιγαρχίες φαινομενικά ενωμένες απέναντι στις ''όχι πλουσιότερες χώρες του κόσμου'', αλλά πρόκειται για σύνολα ενδογενώς βαθιά κατακερματισμένα. Και αυτό είναι μια άλυτη αντίφαση, στην οποία αντανακλάται ο ανταγωνισμός των ηγεμονικών κεφαλαίων, που το γεγονός ότι αυτά κατέχουν ηγεμονική θέση στην αγορά, δεν σημαίνει καθόλου ότι αναπτύσσουν ''αρμονικές'' σχέσεις μεταξύ τους. Κάθε άλλο, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.
     Πρέπει να περιμένουμε, και στο προσεχές μέλλον, ολιστικές, ''ολοκληρωσιακές'' προσεγγίσεις από την αστική τάξη, και στο επίπεδο της θεωρίας και στο επίπεδο της πρακτικής. Αλλά αυτές είναι καταδικασμένες, για τους λόγους που αναφέρθηκαν, να αποτυγχάνουν οικτρά, και να καταλήγουν το πολύ σε ευκαιριακές συμπτώσεις στρατηγικών επιλογών και εκπονήσεις βραχυπρόθεσμων ''σχεδίων'' (οικονομικών και θεσμικών), που διαρκώς θα αναθεωρούνται εξαιτίας της αφέλειας και της ανορθολογικότητάς τους. Αυτό αποδεικνύουν προσπάθειες όπως οι σύνοδοι κορυφής και τα ''πακέτα διάσωσης'' της Ελλάδας (δηλαδή του ευρώ). Όλα αυτά μας καλούν να επιστρέψουμε στα βασικά του παλιού καλού μαρξισμού, και σε μεταγενέστερα έργα όπως αυτό του Λούκατς.
  
    Ο Λούκατς λοιπόν, τον οποίο αποστρέφονται πολλοί ''ορθόδοξοι'' μαρξιστές και ''αλτουσεριανοί'', στο κορυφαίο έργο του ''Ιστορία και Ταξική Συνείδηση'', πολλοί σωστά είχε επισημάνει πως ολιστική προσέγγιση του κοινωνικού είναι μπορεί να αναπτύξει μοναχά η εργατική τάξη. Η επιμονή του (σε πολλά σημεία υπερβολική), στην κατηγορία του ''κοινωνικού όλου'', αυτό που αποκλήθηκε και ''εγελομαρξισμός'', του επιτρέπει να δει πως, αφενός ο κατακερματισμός των διαφόρων γνωστικών πεδίων στον καπιταλισμό, αφετέρου η ταξική θέση του προλεταριάτου, είναι δύο παράγοντες που εξηγούν την ανικανότητα του καπιταλισμού να αποκτήσει γνώση της κοινωνικής ολότητας, και την δυνητική ικανότητα του προλεταριάτου για ακριβώς αυτό. Τα γνωστικά πεδία στον καπιταλισμό κατακερματίζονται, καθώς, με ριζικό αίτιο τον ανταγωνισμό ξεχωριστών κεφαλαίων, ο καταμερισμός εργασίας, η υπερεξειδίκευση και η ανάγκη ολοένα και μεγαλύτερου τεχνικού ελέγχου όσο και εξοικονόμησης χρόνου ('' ο χρόνος είναι χρήμα''), κάνουν τους αστούς κοινωνικούς ''επιστήμονες'' να εμμένουν σε μια κοντόφθαλμη αμεσότητα του αντικειμένου που έχουν επιφορτιστεί. Αυτό οδηγεί σε αυταπάτες ότι μπορεί η οικονομία, το δίκαιο, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, να μελετηθούν μέσα στα όριά τους με αυτάρκεια και ''επιστημονικά'', ως ξεχωριστά συστήματα. Όμως, όλα αυτά τα πεδία του επιστητού, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις, διαστάσεις, της κοινωνικής ολότητας, και κάθε έρευνα πρέπει να σπάζει τα φράγματα που θέτει η ''αρχή της συστηματοποίησης'', συνδέοντας όλα τα νήματα και καταλήγοντας σε μια ολιστική θεώρηση.
    Το προλεταριάτο (το σύγχρονο προλεταριάτο, η σύγχρονη εργατική τάξη), έχει ''καταστατικό'' ταξικό συμφέρον την ανατροπή του συστήματος συνολικά, την ολοκληρωσιακή καθορισμένη άρνηση (καθορισμένη γιατί δεν αρνείται αφηρημένα το υπάρχον, αλλά καταφάσκει και ένα συγκεκριμένο, στις βασικές του γραμμές, κοινωνικό σύστημα), διαθέτει μια ταξική θέση που δίνει την δυνατότητα για μια ταξικά προσδιορισμένη (και όχι ''ουδέτερη'' αξιολογικά) σκοπιά του κοινωνικού γίγνεσθαι. Έχει την δυνατότητα να ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά και αναδρομικά κάθε μορφή ταξικής και μη εκμετάλλευσης, χειραφετώντας έτσι, μαζί με τον εαυτό του, αναγκαία, και όλη την ανθρωπότητα. Και αυτό γιατί, με την διατήρηση του καπιταλισμού, που από εδώ και πέρα θα τρώει ολοένα και περισσότερο από τις σάρκες του για να αυτοαναπαραχθεί, κινδυνεύει όχι μοναχά το ένα ή το άλλο κοινωνικό στρώμα, η μία ή η άλλη τάξη, αλλά η ύπαρξη της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Η αυτοσυνείδηση του προλεταριάτου και η κομμουνιστική επανάσταση γίνονται σήμερα αναγκαιότητα, όχι με την έννοια του αναπόφευκτου μοιραίου προστάγματος της Ιστορίας, αλλά με την έννοια ότι η εναλλακτική μας είναι ο καπιταλισμού που θα σημάνει την βαρβαρότητα και την καταστροφή.
    Και ήδη, η ομολογημένη από τις πιο ''συνειδητές'' φωνές της αστικής τάξης (και από τους ''κομμουνιστές'' Κινέζους αξιωματούχους που κάλεσαν σε παγκόσμια συνεννόηση, για να μην ξεχνιόμαστε), ανάγκη για συνολική σχεδιοποίηση και ορθολογική διακυβέρνηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη. Τη μεγαλύτερη απόδειξη της ζωτικής πλέον, αναδυόμενης από το αντικειμενικό γίγνεσθαι, ανάγκης για ορθολογικό, συνειδητό σχεδιασμό της παγκόσμιας οικονομίας, ανάγκη αναντίρρητη που δεν είναι κάποιο παράλογο αίτημα σοσιαλιστικών, ''αποτυχημένων'' ουτοπιών και ξεφτισμένων ονείρων. Η ανθρωπότητα τείνει να ενοποιηθεί σαν ένας οργανισμός, για αυτό και πρέπει να αποκτήσει εγκέφαλο. Ο ανεγκέφαλος και ανίκανος να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων καπιταλισμός, πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Οι πολυσύνθετες διακλαδώσεις στο κυκλοφοριακό του σύστημα είναι τόσο ευαίσθητες, που αρκεί μία θρόμβωση στην χρηματοπιστωτική σφαίρα για να διακοπεί η αιμοδοσία της αγοράς και να βυθιστεί ολόκληρος ο κόσμος σε κρίση.

    Στο προσεχές μέλλον, όσοι ανήκουμε είτε στην εργατική τάξη, είτε στα σύμμαχα μικροαστικά στρώματα, είτε συνειδητά τασσόμαστε υπέρ της συνολικής χειραφέτησης, θα πρέπει να ξεπεράσουμε την καθημερινή αλλοτρίωση και τους φόβους μας, γιατί απλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Οι καταστάσεις θα πολώνονται, οι υποτιθέμενοι ''μεσαίοι'' χώροι θα ακροβολίζονται στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο, κάθε επιμέρους ζήτημα θα τίθεται με τη μορφή διαζευκτικού διλήμματος, αναγόμενου στην συνολική, συλλογική μας υπόθεση. Η προτροπή για πραγματική υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της ανθρωπότητας, θάρρος και αυτοσυνείδηση, απευθύνεται σε όλους, με πρώτο και καλύτερο τον γράφοντα. Και η προτροπή για θεωρητική ανάπτυξη των ελλειμματικών μας εργαλείων, επίσης.

Ο Περιφρονημένος Υφαντής είπε

η αγάπη μπορεί να αγορασθεί από ένα μαγαζάκι, όπως κάθε αγαθό,
αλλά με αντίτιμο τη ζωή σου. Μολαταύτα, και πάλι φθηνή έρχεται.
Μη χάνεις λεπτό, αγόρασέ την!

Καμπίρ
γνωστός και ως Ο Περιφρονημένος Υφαντής του Μπεναρές
15ος αιώνας

Διάλεξη*

                   "Τα ΜΜΕ και οι προσπάθειες χειραγώγησης της

 κοινής γνώμης

 μετά την έκρηξη στο Μαρί"

Πότε: Τρίτη  30/8

Χώρος: ΠΟΡΤΑ 

Πόλη: Λεμεσός

Ώρα: 8.30

Πού: Γενεθλίου Μιτέλλα, (απέναντι από Καφενέυ στην περιοχή του παλιού Κάστρου)

Ομιλητής: Αντρέας Παναγιώτου

*Όποιος εν έρτει να καεί το εαρκοντίσιον του αυτοκινήτου του!

«Αντίσταση, διεκδίκηση, οργάνωση, αγώνας»

Ομιλία του Κεντρικού Οργανωτικού Γραμματέα της ΠΕΟ στη διάρκεια της συνάντησης που πραγματοποίησε το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στις Βρυξέλλες στις 29-30 Ιουνίου με θέμα «Η Νεοφιλελεύθερη Ευρώπη ενάντια στην Κοινωνική Ευρώπη».

πηγή: ΠΕΟ

του Χρ. Τομπάζου

Αυτή η πρωτοφανής κρίση που βιώνουν οι λαοί όλου του κόσμου, δεν ήρθε  από το πουθενά. Έχει αιτίες. Είναι κρίση του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Για το καπιταλιστικό σύστημα οι περίοδοι κρίσεων είναι αναπόφευκτες και επαναλαμβανόμενες.

Για την κρίση αυτή, όπως και για κάθε συστημική κρίση του καπιταλισμού, οι μόνοι που δεν ευθύνονται, είναι οι εργαζόμενοι. Οι δυνάμεις όμως που κυριαρχούν σήμερα σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο επιδιώκουν να μετακυλήσουν όλο το βάρος στις πλάτες των εργαζομένων.

Το εξωφρενικό είναι ότι οι κυρίαρχοι κύκλοι του παγκόσμιου κεφαλαίου επιμένουν να επιβάλουν τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές στους λαούς και τους εργαζομένους που έχουν οδηγήσει στην κρίση, ως τη λύση για αντιμετώπιση των προβλημάτων που αυτή έχει συσσωρεύσει.

Η προσπάθεια τους επικεντρώνεται κυρίως στην καταστολή εργατικών δικαιωμάτων που κερδίθηκαν με πολύχρονους αγώνες και θυσίες των εργαζομένων, με την επίθεση και την ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων, με την προσπάθεια για την περαιτέρω ελαστικοποίηση των Εργασιακών Σχέσεων και την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας, με την συρρίκνωση του κράτους προνοίας και του ρόλου του στη κοινωνία, με την αύξηση στα όρια αφυπηρέτησης, με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στον ιδιωτικό τομέα και γενικά με την υιοθέτηση των γνωστών συνταγών του ΔΝΤ.

Στην ίδια κατεύθυνση δυστυχώς κινείται και η πορεία της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης στα πλαίσια της ΕΕ. Οι δυνάμεις που επικρατούν σήμερα στην ΕΕ συνεχίζουν να προωθούν αντιλαϊκές πολιτικές, οδηγίες και νομοθετήματα, χρησιμοποιούν τις αρρύθμιστες και απροστάτευτες ευέλικτες μορφές εργασίας, τη λεγόμενη ευελιξία με ασφάλεια–flexicurity-στοχεύοντας στην απορρύθμιση της εργασίας και τον παραμερισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού  στην προσπάθεια τους να εξευμενίσουν εκείνες τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που προωθούν σήμερα με πρόσχημα την κρίση, επιχειρηματολογούν ότι μόνο με αυτές μπορεί να επέλθει επανάκαμψη.

Στις αρχές Ιουνίου, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας του ΟΗΕ κατέθεσε στην 100^ηΔιεθνή Σύνοδο Εργασίας έκθεση με τίτλο μια «νέα εποχή, της κοινωνικής δικαιοσύνης». Στην έκθεση προτάσσεται το επιχείρημα ότι το σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντολογικών επιλογών και προτεραιοτήτων που επικράτησαν ως πολιτικές επιλογές τα τελευταία 30 χρόνια, πρέπει να αλλάξουν.

Η έκθεση στηρίζεται σε στοιχεία. Αναφέρει ότι από το 1980, κατά μέσο όρο συμβαίνει οικονομική κρίση κάθε 3 χρόνια. Παίρνει περίπου 2 χρόνια για να ξεπεραστεί και 5 χρόνια για να επανέλθει η απασχόληση στα επίπεδα πριν την κρίση.

Στο μεταξύ θα έχει μεσολαβήσει μια νέα κρίση.

Στις ανεπτυγμένες οικονομίες η εισοδηματική ανισότητα έχει εξελιχτεί σε ανισότητα κατανομής πλούτου, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας, αυξήθηκε με διπλάσιο ρυθμό από την αύξηση στους μισθούς την δεκαετία 1999-2009. Την ίδια στιγμή, οι επενδύσεις παγκοσμίως έχουν μειωθεί περισσότερο από 2% τα τελευταία 10-15 χρόνια. Τα αυξανόμενα κέρδη δεν επέφεραν μεγαλύτερες επενδύσεις. Αντίθετα όμως, το ποσοστό των κερδών από χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες, εκτός της πραγματικής οικονομίας δηλαδή, αυξήθηκαν στο 42%  από 25% στα μέσα του 1980.

Σήμερα υπολογίζεται ότι το 1% των πιο πλούσιων ανθρώπων του παγκόσμιου πληθυσμού έχει εισόδημα ίσο με τα 3,5 δις πιο φτωχούς ανθρώπους που είναι το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού. Την ίδια στιγμή, υπολογίζεται ότι το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα δεν έχει καμιά πρόσβαση σε βασική κοινωνική προστασία.

Το 2008 περίπου 215 εκ. παιδιά εργάζονταν, τα μισά σε ανθυγιεινά επαγγέλματα. Το 2005 η απόλυτη φτώχεια (κάτω από 1,25 δολάρια/ημέρα) ήταν 1,4 δις. Το 1990 ήταν 1,8 δις.

 Σύμφωνα με τα στοιχεία για την επίσημη ανεργία, σήμερα περισσότεροι από 205 εκ. άνθρωποι αναζητούν εργασία. Αν προστεθούν αυτοί που υποαπασχολούνται και αυτοί που απογοητεύτηκαν και σταμάτησαν να ζητούν εργασία, ξεπερνούν τα 450 εκ.

Από τα 3 δις ανθρώπων που βρίσκονται σήμερα σε εργασία, οι μισοί είναι κατά κάποιο τρόπο αυτοεργοδοτούμενοι, η καταπληκτική πλειοψηφία όχι από επιλογή τους αλλά από ανάγκη.  Ενδεικτικά, στην ΕΕ των 25 το 2009 μόνο όσοι δούλευαν με προσωρινά συμβόλαια εργασίας ξεπερνούσαν το 22%. Από αυτούς το 72,5%, ηλικίας από 35-49, δουλεύει με αυτή την μορφή εργασίας χωρίς την θέληση του.

Είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα οι εργαζόμενοι, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων επιλογών, αντιμετωπίζουν όσο ποτέ άλλοτε τον κίνδυνο της περαιτέρω επιδείνωσης της θέσης τους, ο οποίος προέρχεται από την υπόσκαψη της κοινωνικής ασφάλισης, την ανεξέλεγκτη αύξηση στα όρια αφυπηρέτησης, την συρρίκνωση δαπανών που αφορούν στις κοινωνικές παροχές και στην αύξηση της ανεργίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες που διέρχονται οι κοινωνίες στα κράτη μέλη της ΕΕ, αποδεικνύεται ότι η εμμονή σε υλοποίηση αυστηρών οικονομικών στόχων που επιβάλλονται μέσα από μνημόνια και νεοφανή Σύμφωνα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί επιτυχημένη συνταγή.

Αντίθετα, στην πράξη, η λεγόμενη δημοσιονομική πειθαρχία καταλήγει να γίνεται εργαλείο χειραγώγησης των μικρότερων κρατών από τα μεγαλύτερα και κυρίως εργαλείο υπόσκαψης του κοινωνικού κράτους και του ρόλου του δημόσιου τομέα στην αναπτυξιακή προσπάθεια.

Τις συνέπειες αυτής της νεοφιλελεύθερης φιλοσοφίας, στην πιο ακραία μάλιστα μορφή, βιώνουν η κοινωνία και οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα με το μνημόνιο και τις αποφάσεις της Τρόικας όπου όχι μόνο περιλαμβάνει μειώσεις  μισθών συντάξεων αλλά στην ουσία απαγορεύει τις Συλλογικές Συμβάσεις.

Αναπόφευκτα και η οικονομία της Κύπρου επηρεάστηκε από τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Εντούτοις, επηρεάστηκε σε λιγότερο βαθμό από τις άλλες χώρες στην Ευρώπη. Ο λόγος βέβαια που στεκόμαστε καλύτερα ως χώρα, είναι επειδή η Αριστερά και το Λαϊκό Κίνημα στην Κύπρο δεν επέτρεψαν ο νεοφιλελευθερισμός σαν φιλοσοφία να διαβρώσει τη συνοχή της κυπριακής κοινωνίας και της κυπριακής οικονομίας.

Αυτή την περίοδο, που οι κυβερνήσεις στις πλείστες χώρες με πρόσχημα την κρίση λαμβάνουν σκληρά μέτρα που περικόπτουν  δικαιώματα των εργαζομένων, με μειώσεις μισθών και περικοπές ωφελημάτων, μειώσεις στις συντάξεις, αυξήσεις στα όρια αφυπηρέτησης, περαιτέρω προώθηση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας, για τους εργαζόμενους της Κύπρου ευτυχώς η κατάσταση είναι διαφορετική. Υπάρχει μια Κυβέρνηση με διαφορετική φιλοσοφία, που δεν επιδιώκει να φορτώσει μονομερώς στους εργαζόμενους τις συνέπειες της κρίσης αλλά αντίθετα εφαρμόζει πολιτικές που χαρακτηρίζονται από  κοινωνική ευαισθησία και  σεβασμό στις κοινωνικές κατακτήσεις του κυπριακού λαού. Υιοθετεί την προσέγγιση ότι  ο ρόλος του κράτους δεν είναι αυτός του εγγυητή των κανόνων αναπαραγωγής και συσσώρευσης του κεφαλαίου, αλλά ρόλος ρυθμιστή που παρεμβαίνει υπέρ των αδυνάτων για δικαιότερη κατανομή του πλούτου και περιορισμό της ασυδοσίας της αγοράς.

Στην Κύπρο, οι κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν τα τελευταία 3 χρόνια κατά 38%, στηρίζοντας τις ομάδες του πληθυσμού που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Τα εισοδήματα των χαμηλοσυνταξιούχων αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 30%. Τα δημόσια βοηθήματα κατά 20%. Διατέθηκαν 680 εκ. για στεγαστικά προγράμματα από τα οποία 17.000 οικογένειες, κυρίως νεαρά ζευγάρια επωφελήθηκαν. Κατοχυρώθηκε η βιωσιμότητα του ΤΚΑ για τις επόμενες δεκαετίες, χωρίς να μειώνονται οι συντάξεις ή να αυξάνονται τα όρια αφυπηρέτησης ενώ για πρώτη φορά δημιουργείται πραγματικό αποθεματικό για το ΤΚΑ και εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά μέτρα φοιτητικής μέριμνας και εφαρμόστηκαν σχέδια κοινωνικού τουρισμού.

Η Κυβέρνηση τόλμησε και επέβαλε φορολογία στα κέρδη των τραπεζών. Αν τα αστικά κόμματα στην Βουλή δεν καταψήφιζαν τα Νομοσχέδια που κατέθεσε η Κυβέρνηση για φορολογία με 1% για δυο χρόνια των κερδών των επιχειρήσεων και για φορολόγηση του τεράστιου συσσωρευμένου πλούτου με την μορφή ακίνητης ιδιοκτησίας, η Κυβέρνηση θα είχε μεγαλύτερη δυνατότητα για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Μέτρα όπως αυτά που απευθύνονται στον πλούτο θα επανέλθουν και εμείς θα τα στηρίξουμε ανεπιφύλακτα.

Είναι για μας ξεκάθαρο ότι μια Ευρώπη νεοφιλελεύθερη δεν μπορεί να συμβαδίσει με μια κοινωνική Ευρώπη. Έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι οι νεοφιλελεύθερες συνταγές είναι αποτυχημένες, επειδή ακριβώς βασίζονται στην φιλοσοφία ότι η ανεξέλεγκτη αγορά μπορεί να αντικαταστήσει την κοινωνική πολιτική και παρέμβαση.

Είναι αδήριτη ανάγκη να αναζητηθούν απαντήσεις που να στηρίζονται σε μια βιώσιμη, δίκαιη και αειφόρο οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Χρειάζεται να τοποθετηθεί στο επίκεντρο όλων των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών ο άνθρωπος, ο εργαζόμενος, η απασχόληση και η κοινωνική προστασία.

Αυτό για μας δεν αποτελεί απλώς μια ευχή ή διακήρυξη. Είναι πεποίθηση μας ότι χρειάζεται πραγματική ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό και υιοθέτηση πολιτικών που να περιφρουρούν τις συσσωρευμένες κατακτήσεις των ανθρώπων της εργασίας, πολιτικές που να προωθούν τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Σε αυτή τη κατεύθυνση αποφασιστικό και δημιουργικό ρόλο έχει να παίξει το Ταξικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, πρωτοπορώντας στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία.

Η ΠΕΟ, ως συντονιστής του Ευρωπαϊκού Γραφείου της ΠΣΟ, εργάζεται ιδιαίτερα για τη συσπείρωση και την ενότητα των ταξικών δυνάμεων στην Ευρώπη.

Σήμερα, είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι εργαζόμενοι στις χώρες της ΕΕ, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να συντονίσουμε την δράση μας και να αγωνιστούμε ενάντια στις αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές που οι κυρίαρχοι κύκλοι των Βρυξελλών επιχειρούν να επιβάλουν στους εργαζόμενους. Εμείς πρέπει να γίνουμε το ανάχωμα στις επιθέσεις τους, με στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και τη δημιουργία της προοπτικής για ένα καλύτερο κόσμο, προστασία εργαζομένων και των απλών ανθρώπων.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα δίλλημα για εμάς. Μόνο μια απάντηση υπάρχει: «Αντίσταση, διεκδίκηση, οργάνωση, αγώνας». Έτσι μόνο μπορεί να ανακοπεί η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι είναι που κέρδισαν όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες και τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα οι εργαζόμενοι, έτσι μόνο μπορούμε να ελπίζουμε σε μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τράφικ Αριστερά

Καλή η φλυαρία, καλή η παπαρδολογία, καλά τα περί  «Φαλλοκεντρικού Λόγου των Κομμουνιστών», καλά τα δίπολα, καλή η γενική π@#τσολογία-σεξολογία, καλός ο Ζίζεκ, καλός κι ο Φουκωκαστοριάδης, καλή η κουλτουροτραφής μεταποίηση της Φιλοσοφίας σε...γαλλικό «παράρτημα» της Λογοτεχνίας , καλά τα υπαρξιακά-αντιστασιακά, καλές οι ιδιωτικοποιητικές μα άναρχες αυτοποιήσεις – εγώ κατά βάση θέλω το μαγαζάκι μου και να στρίβω, καλή η ψυχανάλυση για δεσποινίδες και γενικώς...καλό το Θεαματικό Ζειν. Εντάξει, είμαστε ωραίοι!!!

Η Αριστερά γενικώς κυκλοφορεί και η λέξη κλειδί, λέει, να προσέξω, δεν είναι το «Αριστερά» είναι το «κυκλοφορεί»!

Φάγαμε και τη Νικολακοπούλου – εργολάβος στιχουργικών οικοδομών αφρίζει ο Λευτέρης, που πήγαν οι λέξεις; - η Αριστερά Κυκλοφορεί κι Οπλοφορεί γιατί ποτέ να σ΄αποκτήσει δεν μπορεί!

Φουλ ΣΤΟΠ.

Διαβάζω στη βιογραφία της Έλλης Παππά, πως στα δέκα της ήθελε να βγει από το σχολείο και να πάει εκεί που πραγματικά ανήκε, δηλαδή στη φάμπρικα. Και την έσωσαν τα αδέλφια της Γιώργος και Διδώ γιατί την έπεισαν πως «αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί, χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν».

Διαβάζω δυό παραγράφους στη Λούξεμπουργκ για την «Εργατική Τάξη και τον Πόλεμο» και καθαρίζει ο τόπος.

Παλληκαρού, παλληκαρού, στις απαλάμες τ΄Ουρανού...

Ποιός καλός σύντροφος με γνώσεις στη Πολιτική Οικονομία θα κάνει το βήμα; Χρειαζόμαστε ένα βήμα δημόσιου διαλόγου να παίρνουμε αέρα από τη δυσωδία. Δεν είναι η ώρα της Αριστεράς για να ψαχτεί απ το κεφάλι και κάτω! Είναι η ώρα της επιστήμης, της έρευνας, της μάθησης, ο εμβολιασμός του εργαζομένου με δύναμη γνώσης. Η δράση, η ωραία κυρία του σύμπαντος της Ιστορίας που χωρίς αυτήν όλα χάνονται, όλες οι ευκαιρίες πάνε χαμένες, όλες οι συνειδήσεις μένουν ασύνειδες κι όλα τα συλλογικά θέλω ακινητοποιούνται χρειάζεται να πάρει φωτιά.

Φωτιά ιστορικού δικαίου. Δεν φτάνει το ένστικτο και η θέληση. Δεν φτάνει!

Χρειάζεται η δυσκολία να ξέρεις, η παραδοχή πως δεν ξέρουμε, η βεβαιότητα πως μπορούμε. Αυτή είναι η Αγία Τριάδα.

Η αστική οικονομική ιδεολογία, γιατί περί ιδεολογίας πρόκειται, είναι το κελί κάθε εργαζόμενου. Είναι κελί γιατί παράγει άγνοια και φόβο. Στερεί την άδεια εξόδου στον φυλακισμένο, τον περιφέρει στην αυλή, τον ταϊζει με ενοχές, τον κοιμίζει.

Αριστεροί και δεξιοί τρόφιμοι. Χωρίς όνειρα απόδρασης.

Δεν αρκούν τα συνθήματα. Τα συνθήματα είναι ξόρκια τίποτε άλλο. Ναι, την κρίση δεν θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι θα την πληρώσει ο πλούτος. Ας αρχίσουμε από το Γιατί; Γιατί να την πληρώσει ο πλούτος; Ο πλούτος φωνάζει πως θα μας σώσει αν την πληρώσουμε εμείς! Όταν ξέρουμε Γιατί να την πληρώσει ο πλούτος τότε θα πάμε ασφαλέστερα και στο Πως!

Δεν υπάρχει καλή ζωή μέσα στην άγνοια, και την ανόητη αυτοαναφορικότητα της Αριστεράς και της κυκλοφορίας της.

Αν θα υπάρξει συνοχή και συνέπεια στη δράση πρέπει η αριστερά, η ευρύτερη αριστερά, πρώτα να προσδιορίσει το ερωτηματολόγιό της.

Να ρωτήσει: Τί είμαι; Να πει: Είμαι εργατική τάξη!

Η εργατική τάξη, το σύνολο των εξαρτωμένων μελλο-βαρυποινιτών εργαζομένων  θα πρέπει να ενωθεί στη βάση αυτού.

 Αλλιώς η δυναμική και η καθοριστικότητα της δράσης πάνω στο αποτέλεσμα θα χαθεί και ο φυλακισμένος, εμείς, θα μείνει ξανά με το συσσίτιο του φυλακισμένου. Ή σε ένα τηλεπαράθυρο να χάσκει. Ή σε μια φυλλάδα να πολεμά με ανεμόμυλους..

Η γνώση είναι  αλληλεγγύη και  δύναμη. Όχι μόνο διάλογο με τη δεξιά. Διάλογο και με το μέλλον. Να γίνουμε αυτό που είμαστε ήδη. Να μη μείνουμε σ αυτό που δε γίναμε.

Fratres

Escualo

Concierto para quinteto

Hiçbir Yerin Şarkısı - Bandista

Hiçbir Yerin Şarkısı

Kıbrıs’ta sokaklar tanklarla doluydu

Ceketli adamlar nutuklar atıyordu

Ordumuz muzaffer hamaset gırla

Protokol saflarda el pençe divan

Sokaklar uygun adım marş marş

Her yer hep aynı hem yakın hem uzaktı

Ve hiçbir yerde işgal hâlâ sürüyordu

Bir anıt dikildi bir kumarhane

Bin anıt dikildi ve bin kumarhane

Kâr tatlı, para aklı ayşe tatilde kaldı

Bir yirmi temmuz inşa olmakta ulus

Bir ondört ağustos yavru artık adımız

Kim yerli kim göçmen sınır aç kin besler

Biz yolda yol asker sınırı aç yol gözler

Kalbi kırık adada ahh kardeşler

Kuytulardan kesmandan, bir karpuz diliminin ardından

Gölgenin serininden günlerin sıcağından

Hürriyet şarkıları dilimize pelesenk

Apoletlere inat rütbesiz bir gelecek

Kurmak için çıkılan bu yolun menzilinde

Askersiz bir bölgede başladı her şey işte

Bu bir davettir, bu bir pakttır, bu anti-militarist bir barış harekâtıdır

………………………

Bandista song 2011,

Το τραγούδι του πουθενά

Οι δρόμοι της Κύπρου ήταν γεμάτοι άρματα

άνθρωποι με κοστούμια έριχναν λέξεις

ο στρατός μας έμπαινε γεμάτος ηρωισμό και νίκη

μπροστά στο πρωτόκολλο ήταν έτοιμοι να δεχτούν διαταγές

οι δρόμοι παρέλαυναν στον ανάλογο βηματισμό

Παντού όλα είναι τα ίδια, μακριά και κοντά

και η κατοχή της γης του πουθενά ακόμα συνεχιζόταν

ένα μνημείο κτίστηκε και ένα καζίνο,

χιλιάδες μνημεία, χιλιάδες καζίνο

το κέρδος είναι γλυκό, τα λεφτά μέσα στο μυαλό, η Αισιέ παρέμεινε στις διακοπές

Μια 20η του Ιούλη ένα έθνος δημιουργήθηκε

μια 14η του Αυγούστου ονομαστήκαμε κόρη πατρίδα

ποιος είναι ντόπιος ποιος είναι έποικος, ανοίξτε τα σύνορα, η δυσφορία συγκρατιέται

είμαστε στους δρόμους, στρατιώτες στα σύνορα, να ανοίξουμε τα μάτια

αχ αδέρφια αυτού του σπαραγμένου νησιού

Τα διαλείμματα διακόπτονται, ακολουθεί μια φέτα καρπούζι

από την δροσιά της σκιάς, από την ζέστη των ημερών

τραγούδια ελευθερίας, τριαντάφυλλα της γλώσσας μας

μένουν οι επωμίδες, ένα μέλλον χωρίς ιεραρχίες

να ξεκινήσει στην εμβέλεια αυτού του δρόμου

να εγκαθιδρύσουμε μια αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή εδώ, όλα άρχισαν εδώ

Αυτή είναι μια πρόσκληση, μια συμφωνία, αυτή είναι μια αντι-μιλιταριστική ειρηνευτική επιχείρηση

http://tayfabandista.org/

πηγή : Φάλιες

Συγχώρεση

Μίας μορφής. Συγχώρεσε τον εαυτό σου. Μετά ξεκίνα. Οι ενοχές των φαντασιώσεών σου έγιναν ο άλλος που μίσησες.

Ο ετεροκαθορισμός μέσα στο μίσος είναι ένα ζήτημα που συχνά αφορά τις έξυπνες γυναίκες. Εικάζω πως πρέπει να είναι ανελέητα ανυπόφορο για μια έξυπνη γυναίκα να ερωτεύεται την ευφυία ενός άντρα ενώ ταυτόχρονα σιχαίνεται το σώμα του. Η γυναίκα η οποία αρμέγει μυαλά για να αποδεχτεί το σώμα της, συχνά πάσχει από το βάρος ένος "έμφυτου" και ανεπιθύμητου εσωτερικού «ετεροκαθορισμού». Στο λόγο εξοστρακίζει ως άρνηση ετεροκαθορισμού με τον άλλο την αδυναμία αυτοκαθορισμού στα βάθη της εσωτερικής εικόνας του σώματός της. Αισθάνεται αποσπασματικά το σώμα της. Ως μουνί, ως κώλο, ως τρύπα κ.ο.κ

Θέλω να σε κατακτήσω αλλά και να σε καταστρέψω. Μισώ το σώμα σου. Η εξόντωση αφορά τη φυσική και όχι την πνευματική παρουσία του άλλου. Και εκκινεί από την ενοχή πως θαύμασα ένα πνεύμα το σώμα του οποίου σιχαίνομαι. Είναι ενοχή γιατί δεν μπόρεσα να παράξω ηδονή από τον θαυμασμό μου και αφού δεν μπόρεσα η ηδονή μου παύει να με εμπεριέχει στο Ένα.

Ο ετεροκαθορισμός μέσα στο μίσος επιστρέφει την επιθυμία της απάρνησης του δικού μας σώματος. Ακολούθως μισούμε όποιον αγαπά το κάθε σώμα. Θα παράφραζα τη φράση του Αλαίν «δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να είναι μια Ιδέα» με τη φράση «δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να είναι ένα Σώμα».

Ο ετεροκαθορισμός μέσα στο μίσος είναι ένα ζήτημα που συχνά αφορά τους έξυπνους άντρες. Εικάζω πως πρέπει να είναι ανελέητα ανυπόφορο για ένα έξυπνο άντρα να ερωτεύεται την ευφυία μιας γυναίκας ενώ ταυτόχρονα σιχαίνεται το σώμα της. Ο άντρας ο οποίος αρμέγει μυαλά για να αποδεχτεί το σώμα του, συχνά πάσχει από το βάρος ένος "έμφυτου" και ανεπιθύμητου εσωτερικού «ετεροκαθορισμού». Στο λόγο εξοστρακίζει ως άρνηση ετεροκαθορισμού με τον άλλο την αδυναμία αυτοκαθορισμού στα βάθη της εσωτερικής εικόνας του σώματός του. Αισθάνεται αποσπασματικά το σώμα του. Ως πέος, ως κώλο, ως όρχεις κ.ο.κ

Θέλω να σε κατακτήσω αλλά και να σε καταστρέψω. Μισώ το σώμα σου. Η εξόντωση αφορά τη φυσική και όχι την πνευματική παρουσία του άλλου. Και εκκινεί από την ενοχή πως θαύμασα ένα πνεύμα το σώμα του οποίου σιχαίνομαι. Είναι ενοχή γιατί δεν μπόρεσα να παράξω ηδονή από τον θαυμασμό μου και αφού δεν μπόρεσα η ηδονή μου παύει να με εμπεριέχει στο Ένα.

Ο ετεροκαθορισμός μέσα στο μίσος επιστρέφει την επιθυμία της απάρνησης του δικού μας σώματος. Ακολούθως μισούμε όποιον αγαπά το κάθε σώμα. Θα παράφραζα τη φράση του Αλαίν «δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να είναι μια Ιδέα» με τη φράση «δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να είναι ένα Σώμα».

Για να μην ξεχνιόμαστε Δις!

"Δεν υπάρχει αληθινή ζωή μέσα στην ψεύτικη"

* δεν αφιερώνεται στο δόγμα της ενότητας ούτε στις υπαίθριες "επαναστατικές" μαζώξεις του  "λαού".

 - Δεν υπάρχει πια τίποτε το άκακο. Οι μικροχαρές, οι εκδηλώσεις της ζωής, που φαίνονται απαλλαγμένες από την ευθύνη της σκέψης, όχι μόνο έχουν ένα στοιχείο πεισματάρικης μωρίας και σκληρόκαρδης εθελοτυφλίας, αλλά μπαίνουν άμεσα στην υπηρεσία του διαμετρικά αντίθετού τους...

...και δεν υπάρχει πια ομορφιά ούτε παρηγοριά, παρά μόνο στη ματιά που στρέφεται προς τη φρίκη, την αντέχει και συγκρατεί τη δυνατότητα του καλύτερου μέσα στην ακαταπράυντη συνείδηση της αρνητικότητας.

 Η δυσπιστία είναι φρόνιμη απέναντι σε κάθε τι αβίαστο και ανέμελο, απέναντι σε κάθε χαλάρωση, που περικλείει υποχωρητικότητα απέναντι στην υπεροχή δύναμης του υπάρχοντος.

Το κακεντρεχές κρυφό νόημα της άνεσης, που άλλοτε περιοριζόταν στην πρόποση της ευδιαθεσίας, έχει επεκταθεί προ πολλού σε πιο φιλόφρονες παρορμήσεις...

...Η ίδια η προσηνής κοινωνικότητα είναι συμμετοχή στην αδικία, καθώς προβάλλει την απατηλή ιδέα ότι σε αυτόν τον ψυχραμένο κόσμο μπορεί κανείς ακόμη να μιλάει με τους άλλους, και τα πρόχειρα λόγια σε συντροφιές συμβάλλουν στην διαιώνιση της σιωπής...

- Η κακοήθης αρχή, που πάντοτε κρυβόταν στην ευάρεστη καταδεκτικότητα, ξετυλίγει ολόκληρη την κτηνωδία της στο εξισωτικό πνεύμα. Η αφ΄υψηλού συγκατάβαση και η στάση αυτού που δεν θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο, είναι το ίδιο...

Με την προσαρμογή στην αδυναμία των καταπιεσμένων επιβεβαιώνει κανείς αυτή την αδυναμία ως προϋπόθεση της κυριαρχίας και αναπτύσει ο ίδιος εκείνον τον βαθμό βαναυσότητας, αναισθησίας και βιαιότητας, που απαιτείται για την άσκηση της κυριαρχίας.

Αν στην πιο πρόσφατη φάση η συγκαταβατική χειρονομία παραλείπεται και ορατή απομένει μόνο η εξομοίωση, ίσα ίσα αυτό το πλήρες κατέβασμα των φώτων της εξουσίας, εμπεδώνει τη διαψευδόμενη ταξική σχέση ακόμη πιο ασυμφιλίωτα...

...Ομόφρων οφείλει κανείς να είναι με το πάσχειν των ανθρώπων: το παραμικρό βήμα προς τις χαρές τους οδηγεί στη σκλήρυνση της δυστυχίας τους.

αφορισμός 5
Theodor Adorno
Minima Moralia