Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

29.4.11


Μόνο ένας μη περιγραφικός τρόπος θα άρμοζε.
Όπως, όταν ταξιδεύεις κάπου, απ΄όπου δε θα γυρίσεις ποτέ οριστικά.
Όπως, σε κείνη την άλλη ηλικία, της σιωπής, που πέρασε αδιόρατα κι αδιάφορα πλήρης.
Όπως τη συστολή που δεν είναι συναίσθημα.
Αυτό το χρώμα δεν το αισθάνεσαι, είναι αδύνατον να το αισθανθείς, μπορείς μόνο να το ονομάσεις. Γιατί σου δίνεται μόνο αν μπεις άχρωμος, χωρίς συγκίνηση, χωρίς σκίρτημα, χωρίς φωτογραφική μηχανή να αιχμαλωτίσεις την ένταση ή τον εαυτό σου ή μια δακρυσμένη πόλη.
Δεν είναι το γκρίζο που όλοι λένε, ίσως για να κοιτάξουν τον εαυτό τους στο φόντο ή για να μην κοιτάξουν, δεν ξέρω. Δεν είναι ξεθωριασμένο μαύρο γιατί δεν είναι κανένα χρώμα. Είναι ατσάλινο σαν κάτι που δεν διαπραγματεύεται με τη πραμάτεια των ανθρώπινων συναισθηματικών επανακαθορισμών. Είναι στέρεο αυτό το χρώμα και έχει τις ιδιότητες του ανεξίτηλου ή ενός προστατευτικού θεού φύλακα που φυλάσσει τη φύση της αγωνίας μας. Που κρατάει την ισορροπία μιας μυστικής δύναμης που έχει η γη και η πόλη. Όπως τη δύναμη της νεότητας που χάθηκε. Της νεότητας που γράφει ποιήματα με μικρά συνωμοτικά γράμματα και ψαχουλεύει να βρει ποια είναι η φύση των πραγμάτων της γνώσης και της ζωής κι αυτής της αγωνίας, αλλά όχι τον εαυτό της στο κάδρο της υποτιθέμενης προσωπικής ματιάς των λόγων και των έργων της. Ούτε καν του δικαίου της αλλά του κοινώς δικαίου.

Η κοινοκτημοσύνη τ΄ουρανού ως το σύνορο του βήματος μας εντός της. Και η υπενθύμιση πως έχουμε την ευθύνη να είμαστε ευλαβικοί και υποτακτικοί στο θαύμα πως ζούμε αντίθετα με την παράταιρη πολυχρωμία των καιρών, τις τιμές των τροφίμων, τα κλειστά καταστήματα, τα κλειστά στόματα, το ανεβοκατέβασμα των ονείρων όπως τους οικονομικούς δείχτες που μας ξεγυμνώνουν και μας αφαιρούν το δικαίωμα να περπατάμε σιωπηλοί και να γράφουμε μικρά συνωμοτικά ποιήματα.
Αυτά με το ατσάλινα αγωνιώδες, ανυποχώρητο και ανεξίτηλο χρώμα κάθε πρώτης νεότητας και κάθε παρόντος δυνατού μέλλοντος όταν όλα βουλιάζουν.

Αν υπάρχει μια ελπίδα θα πρέπει να επανεγκατασταθεί στη σκληρή σταθερότητα αυτού του τοπίου. Σαν ατσάλι.

9 σχόλια:

  1. Κάτι ξεροκέφαλοι υπαρξιστές σαν τον Καμύ έβρισκαν ελπίδα στον θάνατο της ελπίδας.

    Ας τη θάψουμε λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω αν είμαι εκτός θέματος αλλά αλίμονο μας αν χαθεί η ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "...δεν ωφελεί να κτίζει κανείς λαμπρά οικοδομήματα, όπως κάνουν οι φιλόσοφοι, και να μένει σε καλύβα.... πρέπει να οικούμε την αλήθεια άμεσα, βιωματικά και όχι να ομιλούμε αφηρημένα για αυτή. Πρέπει να έχουμε κοινό πεπρωμένο με την αλήθεια, να γινόμαστε οι ίδιοι αλήθεια. Αλλά ποια αλήθεια; Εκείνη του ζην όχι ως μιας βιολογικής διαπόρευσης, αλλά ως υποστασιακής εγρήγορσης, ως υψηλής αυτοσυνειδησίας, ως υπόστασης που τείνει διαρκώς να υπερβαίνει τον εαυτό της ως προφάνεια, ως αντι-κειμενικότητα. Η αλήθεια επομένως, για τον φιλόσοφο, δεν αφορά σε κάποιο διανοητικό, ιδεολογικό ή κοσμοθεωρητικό σχήμα που καθιστά το άτομο αντι-κείμενο, πράγμα, αλλά στον εαυτό της ως εκείνον τον εαυτό που το ανθρώπινο άτομο καλείται κάθε φορά να προτάσσει ως αίτημα ζωής".

    Δ.Τζωρτζόπουλος
    Φιλοσοφία του ανθρώπινου ατόμου

    ...για την αγωνία και την ελπίδα...
    Hegel-Platon.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρέπει να διαβάσω πολλές φορές τις αναρτήσεις σου συντρόφισσα για να αρπάξω όλες τις διακυμάνσεις, τις στροφές, τις εικόνες σου.
    Βάζεις μας μια γυμναστική κάθε φορά.

    "Η κοινοκτημοσύνη τ΄ουρανού ως το σύνορο του βήματος μας εντός της"

    Η αλήθεια που προτάσσεις είναι αν κατάλαβα καλά είναι η προστασία του "κοινώς δικαίου" και η κοινοκτημοσύνη του.

    Αυτό -η δικαιοσύνη- πρέπει να είναι το "αίτημα ζωής" του ανθρώπου.

    Οπότε ο αγώνας πρέπει να είναι προς τη κατεύθυνση της αναζήτησης του κοινού δικαίου, άρα και της ευδαιμονίας, από την άποψη ότι πληρούμε το καθήκον μας προς την ύπαρξή μας και άρα είμαστε ολοκληρωμένοι.

    Έκαμα τίποτε οξά είμαι αλλού γι αλλού πάλε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ωραιότερη προσφώνηση που ακουσα ποτέ είναι αυτό το "συντρόφισσα".
    Γι αυτό καταλαβαίνω - βγαίνοντας από το θέμα - και τον πρόεδρο που είπε, σκανδαλίζοντας τα ήθη του φιλελευθερισμού, πως η θέση του γ.γ του κόμματος είναι ανώτερη απ΄αυτή του προέδρου.

    Ακριβώς γιατί η θέση ενός Προέδρου στη φιλελευθρερη δημοκρατία είναι μια θέση "συναίνεσης συμφερόντων" ενώ, ακόμα και θεωρητικά μιλώντας, η θέση σε ένα κόμμα που δυνητικά πρεσβεύει τις αξίες της "κοινοκτημοσύνης τ΄ουρανού" δηλαδή του κοινώς δικαίου και όχι του γενικού διακανονισμου της αδικίας, είναι αξιακά ανώτερη.

    Η κοινοκτημοσύνη είναι η πράξη της υπέρτατης αποδοχής του είναι μας καθότι υπερβαίνει τους όρους του ατομικού αυτοεγκλωβισμού στην υλικη και ψυχική παράλυση της αλλοτρίωσης. Ο κοινός άνθρωπος, δηλαδή εμείς, μόνο με όρους Αγάπης αντιλαμβάνεται την αφιλοκέρδεια αυτής της κοινοκτημοσύνης αλλά και την κατ΄ουσία δύναμη της ύπαρξης του.

    Είναι μεγάλο κέρδος να μεταφέρεις αυτή τη δύναμη στο κοινωνικό της πλαίσιο. Αυτό το ξέρουν όσοι είναι φύσει και θέσει αριστεροί.

    Αυτό είναι το ατσάλι που ονομάζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εν ακριβώς για τούτους τους λόγους που δεν πετάσσω στον κάλαθο τίποτε που να υποδεικνύει ακριβώς τούντους όρους ύπαρξης...
    "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" όπως λέει τζι ο ποιητής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @νεος ελληνοκυπριος. Αυτό το τελευταίο νομίζω το κατάλαβα και εγώ…. !!! είναι ποίημα του αγαπημένου ποιητή Τασου Λειβασίτη
    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
    Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
    το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
    Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
    κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
    Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
    Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
    αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
    μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
    αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
    έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
    εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
    Δεν έχεις καιρό
    δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
    αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
    Δε θα διστάσεις.
    Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
    θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
    για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
    Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
    Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
    είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
    να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
    Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
    γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
    αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
    μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
    Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
    θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
    Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
    θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
    απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
    Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
    δε θα γερνάς.
    Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
    αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
    αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
    Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
    θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
    σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
    Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
    να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
    σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
    Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
    εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τώρα αγαπητέ μου Πατίνιο, ζούμε όμως σε μια εποχή, που δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος...
    Γιατί κάτι "μεζεδάκια" κάτι νάνοι ανθρωπιάς, μιλάνε πια εκ μέρους της ανθρωπιάς, της αυτοθυσίας, του αλτρουισμού, της δικαιοσύνης κατηγορώντας όσους έκτισαν τις δημοκρατίες και τα φιλελεύθερα δικαιώματα τους ως "αντιδημοκράτες".

    Αυτή είναι η εποχή που ζούμε. Κανείς δε λέει από που αποκτήθηκαν αυτά τα περιώνυμα "ανθρώπινα δικαιώματα". Μόνο για κάτι εθνικούς αγώνες ακούμε. Για πανανθρώπινους τσιμουδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή