Οι ξεχωριστοί άνθρωποι

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι κάνουν ξεχωριστές ζωές. Φέρονται ξεχωριστά, μιλάνε ξεχωριστά, τρώνε ξεχωριστά, ντύνονται ξεχωριστά, εργάζονται ξεχωριστά.


Οι ξεχωριστοί άνθρωποι μελετάνε πολύ. Ξεχωριστούς συγγραφείς, ξεχωριστούς ποιητές, ξεχωριστούς σκηνοθέτες, ξεχωριστούς συνθέτες, ξεχωριστούς αναλυτές, ξεχωριστούς θεωρητικούς.

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι αγαπάνε ξεχωριστά. Πουλάνε τα συναισθήματα τους σε υψηλές τιμές, κι αυτό το λένε αγάπη αντί να το πουν επιτυχές εμπόριο.

Μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο

Μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο κι ἀρχίζει ἡ βουή,
 νὰ γυρνᾶ στὸ μυαλό μου σὰν ἀνθρώπινη φωνή.

Μέσα σ' αὐτὸ τὸ μακελειὸ ποὺ ἀρχινᾶ,
 εἶμαι πλοῖο χτυπημένο μ' ἀνοιγμένα τὰ πανιά.

Σέρνεται ἡ μέρα μου στὴ ψεύτικη χαρά,
 ἔλα ἐλπίδα νὰ μὲ βάλεις στὰ δικά σου τὰ φτερά.

Philosophy and Communism

Alain Badiou & Slavoj Zizek – Philosophy and Communism (μέρος 1-3)
NYC, 10/15/2010









part 4-8
http://www.lacan.com/thevideos/?p=327

«Φυγή μόνου προς μόνον»

αφιερωμένο


Έφυγα, γιατί φλεγόμουν όλος από ασύνταχτες μέσα μου πυρές, από αμολόητους έρωτες, στη γυναίκα ή το Θεό, δεν ήξερα, γιατί πρόσωπο στέρεο δεν έπαιρνε καμιά μου επιθυμία. Μα ήθελα να κρατήσω και να δαμάσω μέσα μου τις φυσικές δυνάμες, τις παλιές κληρονομιές, τα νέα πάθη. Σαν ο Ηρακλής και τα θεριά που νίκησε να΄σαν ένα κορμί, τυλιγμένα στο ίδιο δέρμα και πάλευαν.

Μου άρεσε ο κίντυνος. Καταφρονούσα τα ψίχουλα που κρατούσα στο χέρι και τα ΄παιζα όλα για να κερδίσω το Συμπόσιο: Να κάνεις ό,τι φοβάσαι, Άρπαγε. Να σπας τη συνήθεια, να κλαδεύεις τη καρδιά, ν΄αφήνεις μόνο την κορφή να σε τρώει όλο. Να υψώνεσαι μόνος σου Στυλίτης. Άχ, όλα θα μου τα δώσει, έλεγα, ο θείος Έρωτας κι η Σιγή, οι δυό τεράστιες δυνάμες που παραστέκουν το Θεό την ώρα που δημιουργεί. Και θα λιγνέψουν τα βάρβαρα τούτα φλεγάτα μπράτσα, για να σηκώσουν, αλαφιασμένα, σαν κρίνον αψηλόκορμο το Πνέμα.

…Ω, ανήλεο χέρι, άσφαλτο, που οδηγάς στο λυτρωμό.

Νίκος Καζαντζάκης
Συμπόσιον

Salif Keita

Αιχμαί της διαμάχης

Η ποσότης του πεπρωμένου δέχεται την μαρτυρία
Ανθρώπων με καθημαγμένα μέλη από τα μέλη των οικογενειών των
Η μαρτυρία των μεν επί των δε και τα ευρέως ανοιγμένα μάτια
Της διηνεκούς ανησυχίας των μεν
Της αενάου κατακραυγής των άλλων
Γλάροι τους μάθαν τις κραυγές που έπρεπε να εκπέμπουν
Από την γη και μέσα από τα δέντρα
Απ΄τα φυλλώματα των οποίων συχνά ανεβαίνουν οι στεναγμοί της
πόλεως.
Και κατεβαίνουν τα μυρμήγκια στις ρίζες του σπιτιού
Της γυναικός που λέγεται Φανερωμένη
Δεν απουσιάζει πια κανείς απ΄το δωμάτιο
Εντός του οποίου σκότωσαν την Φανερωμένη
Μια μέρα (μέρα μεσημέρι)
Μια μέρα πριν κατακλιθή
Κ΄είπαν στην είσοδό του οι φονιάδες
«Τώρα καθεύδει
Σαν την Σαπφώ στην αγκαλιά των κοριτσιών και του Μορφέως»
Και πράγματι όπως η Σαπφώ
Και η Φανερωμένη κοιμόταν ή ξυπνούσε
Μορφώνοντας τις νεανίδες και λαγνουργώντας
Πότε μ΄αυτές και πότε με τον εαυτό της
Οι κορυφαίες μαθήτριες της όλες
Όλες περιπαθείς του εφηβαίου και των μαστών τριβάδες
Λαγήνια κομψά γιομάτα γάλα
Γάλα της ηδονής έτοιμον πάντοτε να ξεχειλίση
Κι όπως και τότε στα χρόνια της Σαπφούς έτσι και τώρα
Οι κορυφαίες μαθήτριες της Φανερωμένης
Την ικέτευαν να τις περιβάλη όλες
Με πέπλους καραβιών που εκτελούν εν πλήρει ονείρω
Τα αυροφίλητα ταξίδια των
Με τις καρίνες των βυθισμένες βαθειά στις θάλασσες των θωπειών
Στα κύματα των αναπάλσεων
Στις θάλασσες της μνήμης
Όλων των κοριτσιών και των εφήβων που γνωρίζουν
Την σημασίαν των πόλων και πάσης διακεκαυμένης ζώνης
Και την αξίαν των τελικών αποπεπλώσεων
Των κοριτσιών και αγοριών και όλων των θερμοαίμων πώλων
Που τρέχουν στα λειβάδια προτού σταθούν να αναπαυθούν
Ή να γευθούν τας ηδονάς των ερωτοπραξιών στην χλόη
Όταν ο αιχμήεις ίμερος κεντρίζει τας αισθήσεις
Και σείονται τα χαϊμαλιά και σείονται τα σώματα
Και ανασκιρτούν
Σαν λαστιχένια τοπία οι τιτθοί και τα τιτθιά
Στους στίβους των οχειών και των βατεύσεων
Στους στίβους της ηδονής
Στους στίβους των αγρίων χαδιών ή των ηπίων
Ενώ ηχούν τα χάμουρα και όλα τα περιδέραια σαν σείστρα
Στα σώματα των αθλητών του έρωτος
Των αθλητών που τούτη τη χρονιά
Δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε για μια στιγμή τας λαγνικάς
αθλήσεις των
Κόρες και κούροι και άλογα
Προ των αναύδων μαθητριών της Ψάπφας
Που βλέποντας με την ψυχήν στο στόμα
Τας παιδιάς των αγοριών με τα κορίτσια
Από την ζήλειαν των σφαδάζουν
Εως τις ορθές ρώγες των βυζιών
Και μέχρι των δονούμενων κλειτορίδων
Από τα μύχια κάθε μιας καρδιάς
Εώς τα ακραία σημεία των ψυχών των
Ενώ της μοίρας τα γραπτά απλώνονται
Από τους χορηγούς στιλπνών χρησμών
Σε υφάσματα διάφανα που δείχνουν
Την σφύζουσαν στρογγυλάδα των μαστών
Και την σκληράν του ορθίου πέους σπάργωσιν
Ενώπιον κριτών της τρίτης παρουσίας
Μέσα σε τάσιν υψηλήν αμετατρέπτου ρεύματος
Υπέρ χορηγήσεως χάριτος εις ορισμένους καταδίκους
Χωρίς ιδιοτέλειαν και δίχως αισχροκέρδειαν
Αλλά με παρρησίαν ενός ανδρός τελείως γυμνού εντός βουλευτηρίου
Που στέκει σε βάθρον υψηλόν μεγάλης δόξης
Δεχόμενος πάσαν έρευναν διαπιστώσεως ή εξακριβώσεως
Απορρίπτων την κοσμικότητα πάσης υπόπτου στήλης
Εφημερίδος που εξυπηρετεί συμφέροντα στυγνά και ερεβώδη
Ακόμη και συμφέροντα καζίνων
Και που πωλεί τα καθαρά νερά των λουτροπόλεων
Μετετρέπουσα τα άρθρα της η εφημερίς
Σε στήλας παγωμένου σταλακτίτου
Αντί να υποστηρίζει τους ερωτευμένους και τους κήπους των
Όπως εν τω βουλευτηρίω γυμνός και τίμιος άνδρας
Αντί να σφύζει ως μια λαμπάς εκ σπέρματος μεγάλου κήτους
Υψιτενής λαμπάς ορθία
Όμοια στη δόξα της με τη φωτιά του ήλιου.

Ανδρέας Εμπειρίκος
Αι γενεαί πάσαι ή Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες.

Ε-παν-α-φορά

[45]

Η μεγάλη τελειότητα μοιάζει ατελής,
Κι όμως δε χάνει τη χρησιμότητά της.
Η μεγάλη πληρότητα μοιάζει άδεια,
Κι όμως δεν εξαντλείται.

Η μεγάλη ευθύτητα μοιάζει με συστροφή.
Η μεγάλη διάνοια μοιάζει αδέξια.
Η μεγάλη ευφράδεια μοιάζει αλλόκοτη.

Η κίνηση υπερνικά το ψύχος.
Η ηρεμία υπερνικά τη ζέστη.
Με ησυχία και γαλήνη ταξιθετείται το σύμπαν.

Λάο Τσε
Τάο τε Τζινγκ