Arvo Pärt - Für Alina

Δρόμοι λασπωμένοι.

Δρόμοι λασπωμένοι. Άνθρωποι περπατάνε βιαστικοί. Κίτρινα νερουλά φώτα.
Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ΄τις ομπρέλες τους γελάνε στρίβοντας τη γωνιά.
Σε λίγο θ΄ανάβουνε το φως σε μια ξαφνιασμένη κάμαρα πλάι στους σαστισμένους άφωνους
καθρέφτες
θα πετάνε, θε μου, από πάνω τους όλη τη μοναξιά
και θα φυσάει και θα παρασέρνει όλα τα σεντόνια και τη μνήμη
ώσπου μια καταιγίδα από κραυγές, άστρα, παπαρούνες και
φιλιά
θα ξεσπάσει ασυγκράτητη σαρώνοντας το χρόνο
βοήθεια….

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Έκπληκτες, πάνω απ΄ τη θλίψη των περαστικών : οδοντόκρεμες,
παστίλιες για το βήχα, μοσκοσάπουνα
τόσα πράγματα προσφέρει ο πολιτισμός για την ευτυχία μας
κι εμείς επιμένουμε αναχρονιστικά
νάμαστε δυστυχισμένοι : εσώρουχα νάιλον, λοσιόν, γαλακτώματα για το δέρμα
όσα στην εποχή μας διαφημίζονται, γιατί όχι κι αυτό
«αγαπώ άλλον», με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμιση
πάνω από την είσοδο των νεκροταφείων -
α, δε θα βρεθεί λοιπόν μια διαφημιστική μεγαλοφυΐα να φωταγωγήσει
πάνω απ΄τον πλανήτη μας
τη λέξη μοναξιά, δάκρυα, ταπείνωση. Να πει για κείνους που πεθαίνουν ξαφνικά
την ώρα που όλα θ΄άλλαζαν.
Και γι αυτούς που επιμένουνε
να ζουν
χωρίς λόγο πια. Και για τη νύχτα και τη λησμονιά και τον
καρκίνο
και τη φιλοδοξία. Να πει για τα σκυλιά που τα διώχνουν
και τα κλωτσάνε και κλείνουν μπρος στα δακρυσμένα μάτια τους την πόρτα
για πάντα. Πού να πάω;
Πόρνη, βρώμα του δρόμου, κάθαρμα, πουτάνα!...
Συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

............

Κι αυτό το πρόσωπο είναι φαγωμένο απ΄τα δάκρυα που
έκρυψα
κι αυτά τα χείλη είναι καμένα απ΄τα λόγια που δεν είπα
κι αυτά τα σακατεμένα χέρια είναι που όλα τ΄αγκάλιασαν
όσο για κείνη την ουλή στον αυχένα μου
ά, μη μου θυμίζετε
πως έζησα τριανταπέντε χρόνια, κάτω απ΄τη λαιμητόμο
της καρδιάς μου.

Γεγονότα, λόγια, πρόσωπα, σημαίες, χειρονομίες
μας έκρυψαν τον έναν απ΄τον άλλον – πού είσαι, σύντροφε
Χιλιάδες δρόμοι διασταυρώνονται κι η ομοιομορφία σκέπασε
Σα χιόνι την πολιτεία.
Κι όμως εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν κι
εσένα
και σαν εμένα
υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί
εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια
τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό.

…………

Και πες τους, σύντροφε, δε φέρνω κανένα μήνυμα.
Απλώς
τον ανθρώπινο πόνο
υπενθυμίζω.

Συμφωνία Αρ.1
Τάσος Λειβαδίτης,
1957

Η νίκη κατά της δύναμης

Εάν αναλογισθεί κανείς τι ως τώρα λατρευόταν ως «υπεράνθρωπο πνεύμα», ως «μεγαλοφυΐα», τότε καταλήγει στο θλιβερό συμπέρασμα, πως γενικά η πνευματικότητα της ανθρωπότητας έπρεπε να ήταν κάτι πολύ χαμηλό και πενιχρό: τόσο λίγο πνεύμα χρειάστηκε ως τώρα για να αισθανόμαστε ανώτεροι απ΄αυτούς! Άχ, πόσο φτηνή είναι η δόξα της «μεγαλοφυΐας»! Πόσο γρήγορα ιδρύθηκε ο θρόνος της, πόσο γρήγορα η λατρεία της έγινε συνήθεια! Ακόμη γονατίζουμε μπροστά στη δύναμη – σύμφωνα με παλιά συνήθεια σκλάβων – και ωστόσο, εάν πρόκειται να διαπιστωθεί ο βαθμός της αιτίας της λατρείας, αποφασιστική σημασία έχει μόνο ο βαθμός της λογικής μέσα στη δύναμη: πρέπει να υπολογίσουμε μέχρι ποιού βαθμού έχει υπερνικηθεί η δύναμη από κάτι ανώτερο και τώρα πια την εξυπηρετεί ως όργανο και μέσο της!


Αλλά για μια τέτοια μέτρηση υπάρχουν ακόμη πολύ λίγα μάτια, μάλιστα τις περισσότερες φορές θεωρείται ακόμη η μέτρηση της μεγαλοφυΐας ως ένα ανοσιούργημα και έτσι πάντοτε συντελείται ίσως ό,τι πιο ωραίο στο σκοτάδι και βυθίζεται, μόλις που γεννήθηκε, σε αιώνια νύχτα – εννοώ, το θέαμα εκείνης της δύναμης που μια μεγαλοφυΐα χρησιμοποιεί όχι για έργα, αλλά για τον εαυτό της σαν έργο, δηλαδή για το δαμασμό της, για την κάθαρση της φαντασίας της, για την ταπείνωση και εκλογή ενός πλήθους θεμάτων και εμπνεύσεων. Ακόμη είναι ο μεγάλος άνθρωπος ακριβώς στο πιο μεγάλο, αυτό που απαιτεί λατρεία, αόρατος όπως ένα πολύ μακρινό αστέρι: η νίκη του κατά της δύναμης μένει δίχως μάτια και συνεπώς χωρίς τραγούδι και τραγουδιστή. Ακόμη δεν έχει καθοριστεί η ιεράρχηση του μεγέθους για όλη την περασμένη ανθρωπότητα.


Φρ. Νίτσε,
Αυγές,
αφ. 548, 1881

Η απάτη κατά την ταπείνωση

Προκάλεσες στον πλησίον σου μια βαθιά θλίψη και κατάστρεψες ανεπανόρθωτα μια ευτυχία – και τώρα προσπαθείς να κατανικήσεις τη ματαιοδοξία σου με το να πας σ΄αυτόν, ταπεινώνεσαι μπροστά του, παραδίνεις μπροστά του την απερισκεψία σου στην περιφρόνηση και νομίζεις, πως έπειτα απ΄αυτή τη σκληρή, για σένα εξαιρετικά δύσκολη σκηνή, όλα έχουν βασικά αποκατασταθεί – ότι η δική σου εκούσια ζημιά της τιμής ξοφλάει την ακούσια ζημιά της ευτυχίας του άλλου : μ΄αυτό το αίσθημα φεύγεις ικανοποιημένος και με αποκαταστημένη την αρετή σου. Ωστόσο ο άλλος έχει όπως πριν τον βαθύ πόνο του, δε βρίσκει καμιά παρηγοριά σ΄αυτό, πως εσύ είσαι απερίσκεπτος και του το ΄χεις ομολογήσει, θυμάται μάλιστα το οδυνηρό θέαμα που του πρόσφερες, όταν περιφρονούσες τον ίδιο τον εαυτό σου μπροστά σ΄αυτόν, σαν μια νέα πληγή που τη χρωστάει σε σένα – ωστόσο δε σκέπτεται εκδίκηση και δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να εξομαλυνθεί κάτι ανάμεσα σε σένα και σ΄αυτόν!


Βασικά έπαιξες εκείνη τη σκηνή μπροστά σε σένα τον ίδιο και για σένα τον ίδιο: είχες γι αυτό προσκαλέσει ένα μάρτυρα πάλι για τον εαυτό σου και όχι γι αυτόν, - μην εξαπατάς τον εαυτό σου!


Φρ. Νίτσε,
 Αυγές (σκέψεις για τις ηθικές προκαταλήψεις)
 αφ. 219,1881

Ντουέτο

Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ΄εμέ η επιστροφή αυτού.

Ο χρόνος δεν είναι φίλος τελευταία, και ποιος είναι θα μου πείτε, κι έτσι δυστυχώς τη διαφορά ενός ντουέτου από ένα ζευγάρι, θα χρειαστεί να την πετάξουμε στο κύμα ελεύθερη, μέχρι νεωτέρας, μέχρι δηλαδή να βρεθεί ο χρόνος να γραφτεί κάτι γι αυτή τη σημαντική διαφορά. Ριζική διαφορά. Όσοι την είδαν ευτύχισαν και δυστύχησαν.

Για το πιο κάτω ντουέτο, απορίας άξιον παραμένει, πως δεν παίρνουν φωτιά να καούν
αμφότεροι ενώ παίζουν.










« Ο αγαπημένος μου κατέβηκε στον κήπο του,
σε βραγιές μυριστικά,
για να βοσκήσει το κοπάδι του στους κήπους
και για να μαζέψει κρίνα.
Εγώ είμαι του αγαπημένου μου κι αυτός
δικός μου
Που βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα»
Άσμα Ασμάτων

Νεκρός διάλογος

«Είπα την αλήθεια.»
«Ποιάν αλήθεια;»
«Είπα πως δεν είναι αλήθεια, αν μου ζητείται να πω την αλήθεια.»
«Η αλήθεια πρέπει να λέγεται.»
«Την είπα.»
«Είπες τη δική σου αλήθεια. Η δική σου αλήθεια, δεν είναι στ΄ αλήθεια.»

Το σώμα

(για τον φίλο Άνευ. δεν θα μπορούσα να αποδόσω με περισσότερη ακρίβεια, όσα είπαμε με τα λόγια)

Πιστεύω

"Πιστεύω,

στην υγρασία της Νύχτας

στ’ αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα-νύχτα, μες σε δαπανηρές συσκευασίες

και στα κλειστά παράθυρα, εργοστασίων που απεργούν.

Πιστεύω,

στην λιτανεία των αυτοκινήτων

στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλελειμμένου αστυφύλακα

και στην οσμή από σελίδες των σχολικών βιβλίων.

Πιστεύω,

στις ποιητικές ανθολογίες

στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του ‘35

και στα σημάδια του κορμιού σου, που φανερώνουν έρωτα. Τέλος.

Πιστεύω,

στον θάνατο της μνήμης

και στην ανάσταση των επιθυμιών, εν μέσω ρόδων, γιασεμιών και υακίνθων

Και τούτο εγένετο,

Αμήν."

"Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι

Πότε θαρθούνε καινούργιοι ανθρώποι

να συνοδεύσουνε τη βλακεία

στην τελευταία της κατοικία;"

(«Τα σχόλια του Τρίτου - Μάνος Χατζιδάκις», εκδόσεις «Εξάντας»)

από : http://roadartist.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

Ο γρίφος των πολιτικών

Δεν ξέρω αν σας αρέσουν οι μαθηματικοί γρίφοι. Πήρα χθες ένα βιβλίο, με τίτλο «Την Κυρία ή την Τίγρη & άλλα αινίγματα μαθηματικής λογικής» του Raymond Smullyan, το οποίο αποτελεί, όπως αναφέρει στο εσώφυλλο, συλλογή προβλημάτων – παραδόξων, μεταγρίφων, αινιγμάτων συνδυαστικής – της σύγχρονης μαθηματικής λογικής (Gödel, Tarski).

Το πρώτο κεφάλαιο, το οποίο επιχειρεί να μας προσγειώσει ομαλώς στο θέμα, τιτλοφορείται «Εξυπνάδες – παλιές και νέες». Έχει και δυο καρδιούλες πάνω από τον τίτλο για να μην καταλάβουμε τι μας περιμένει!
Παραθέτω εδώ το δεύτερο κατά σειρά (και επίκαιρο), σχετικά απλό, εισαγωγικό αίνιγμα. Την απάντηση θα την γράψω αργότερα.


Ο γρίφος των πολιτικών
Σε ένα πολιτικό συνέδριο έλαβαν μέρος εκατό πολιτικοί. Ο κάθε πολιτικός ήταν είτε διεφθαρμένος είτε τίμιος. Μας δίνονται τα εξής δύο στοιχεία:

1. Τουλάχιστον ένας από τους πολιτικούς ήταν τίμιος.
2. Σε οποιοδήποτε ζεύγος πολιτικών, τουλάχιστον ένας από τους δύο ήταν διεφθαρμένος.

Μπορούμε να συμπεράνουμε από τα δύο αυτά δεδομένα πόσοι από τους πολιτικούς ήταν τίμιοι και πόσοι διεφθαρμένοι;

(σας διαβεβαιώ πως η απάντηση είναι εξίσου επίκαιρη...)


Απάντηση:

1 τίμιος, 99 διεφθαρμένοι.

Η συνθήκη ότι οποιοδήποτε ζεύγος πολιτικών περιλαμβάνει τουλάχιστον έναν διεφθαρμένο συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει ζεύγος τιμίων. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρχει πέραν του ενός τίμιου.

(ενδιαφέρουσα λύση γρίφου και για άλλα…ζευγαρώματα)

«Παλιμπαιδισμός»

Είναι ο δικός μου τρόπος να αρνούμαι. Να μη σέρνομαι στα πατώματα, να μην απαισιοδοξώ, να μη γίνομαι μίζερη, και να μην αφήνομαι να μεν τραβά η ευαισθησία μου απ΄το μανίκι. Κάθε φορά που κάτι μου λέει, άστα να πάνε, η ζωή δεν αλλάζει, έχασες,πάλι τα ίδια, ρωτάω τον εαυτό μου τι θα έκανα αν τώρα ήμουν 18 χρονών; Γιατί αυτό που είμαστε ποτέ δεν αλλάζει, ότι κι αν μας έρχεται στο κεφάλι, όσο συχνά και να μας έρχεται. Θέλω να θυμάμαι ποια ήμουν γιατί αυτό που ήμουν είμαι και τώρα.
Κι αν δεν είμαι, πάει να πει πως κάτι καλό έχασα. Κι όχι πως η ζωή μου την βγαίνει αλλιώς. Ούτε πως πρόκειται να αλλάξει ποτέ κάτι. Απλά θα χάσω μη αξιοπρεπώς. Τίποτ΄ άλλο.

Ω, τι ωραία μέρα!

Όταν βρίσκεις στο γραφείο σου (καθώς και στα γραφεία των υπολοίπων) φωτοτυπημένη την ανακοίνωση του ανδρός Γιώργου Λιλλήκα για τις δηλώσεις Χριστόφια περί εισβολής. Γίνεσαι Τούρκος κάνοντας τη σκέψη πως αυτό αποτελεί σύσταση προς δια-φώτιση καθώς και γιατί γνωρίζεις πως η κίνηση δεν έγινε από κάποια αφέλεια αλλά είναι επαναλαμβανόμενα στοχευμένη!


Όταν ο έξυπνος που διέδωσε την ανακοίνωση, σε όοολο τον όροφο, την έχει φωτοτυπήσει από το προσωπικό του μέιλ, και εσύ βλέπεις ποιος μπάσταρδος είναι. (να πάτε στην επαγρύπνηση να ξεστραβωθείτε ).

Όταν κάνεις μόκο, και αφήνεις εσύ δωράκι πάνω στα γραφεία, το μέρος της ομιλίας Μακαρίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την καυτή λέξη, συνοδευόμενο από αυτοσχέδιο ποιηματάκι αφιερωμένο στο Γιώργο, φωνάζοντας δυνατά : μωράαα, σκεφτείτε το, γίνεται!

Όταν δεν μιλά κανείς για δέκα συνεχόμενα λεπτά.

Όταν μετά απ΄αυτό, μετατρέπεται το γραφείο σου σε θερινό σινεμά, και οι φωνές σας ακούγονται στον πάνω, κάτω και στους ορόφους του διπλανού κτηρίου.

Όταν ακούς το τελικό επιχείρημα : «ναι, αλλά ο Μακάριος εν ήταν ανθέλληνας, γι αυτό μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό τον όρο!» και εξακολουθείς να ζεις.

Όταν τα μαζεύεις να φύγεις και φεύγοντας ακούς το αμίμητο από τους φωνασκούντες : «γειά σου, αγάπη μου!» μα τίποτε τσίππαν; Εν να μου πεις ήταν να θκιαβάζουν ανακοινώσεις του Λιλλήκα αν είχαν τσίππαν;

Όταν το ανέκδοτο συνεχίζεται αφού μαθαίνεις πως ο Σαμαράς, εξέδωσε επίσης ανακοίνωση! Δεν έγινε γνωστό αν η ανακοίνωση μοιράστηκε στους δρόμους από γνωστά στελέχη ελληνικής αριστερής  παράταξης.

Όταν έρχεται καπάκι, η ανακοίνωση του Ε.ΛΑ.Μ (Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο) η οποία σε καλεί στην οδό Δημοσθένη Σεφέρη – δήμαρχος Λευκωσίας βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το χτίσιμο του πρώτου ΓΣΠ – με το σύνθημα:

«Ας τους δώσουμε στους Νεοκύπριους (προσπαθήστε να το πείτε αυτό δέκα φορές συνεχόμενες, να δούμε αν βγαίνει) να καταλάβουν ότι αυτήν που αποκαλούν εισβολέα, είναι η μητέρα πατρίδα μας!»

Όταν έρχεται ο Μεντβιέντεφ στην Κύπρο και όλοι οι ΑΚΕΛικοί νοιώθουν μια φούντωση μια φλόγα γιατί ο Μεντβιέντεφ είναι ρώσος και ο Πρόεδρος επιτέλους θα μιλήσει!!!

Όταν περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις να δεις, θα πάνε οι ΕΔΟΝίτες στην αντιδιαδήλωση της φασιστικής Ε.ΛΑ.Μ ή θα πάνε πάλι οι αναρχικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, γιατί τα ΕΔΟΝόπουλα μελετάνε τα προκαταρτικά κείμενα του Συνεδρίου του Κόμματος, στα οποία, οι φασιστικές οργανώσεις τύπου Ε.ΛΑ.Μ εξισώνονται με το αναρχικό κίνημα;;;

Ο ιδεώδης όρος

…Όλ΄ αυτά που είν΄ αισθητά πάνω σε μένα παρακμάζουν όταν πεθάνω• το σώμα μου γίνεται ένα σηπόμενο πτώμα που όζει• μα όταν η διαδικασία της φθοράς τελειώσει παρουσιάζομαι στα βλέμματα αυτών που με αγάπησαν σαν μια σειρά ωραίων κρυστάλλων. Ο ιδεώδης όρος είναι ένα αιώνιο κρύσταλλο που κατορθώνεται μόνο με την τελική του παρακμή. Η λέξη – εικόνα είναι σαν μια ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη• δημιουργεί επηρεάζει κα μεταβάλλει το περιεχόμενό της. Μια καθημερινή, πεζή λέξη, μια λέξη που έχει χάσει τον ήχο της και την περιγραφικότητα των εικόνων της, χωρίς να έχει φτάσει ακόμα να γίνει ένας ιδεώδης όρος, είν΄ ένα όζον, ένα σηπόμενο σώμα.


Υπάρχουν ελάχιστοι ιδεώδεις όροι διότι υπήρξαν και ελάχιστες ζωντανές λέξεις• όλη η ζωή μας είναι γεμάτη πτώματα λέξεων που μυρίζουν ανυπόφορα• η χρήση αυτών των λέξεων μας μολύνει με πτωμαΐνη, διότι η λέξη είναι η άμεση έκφραση της ζωής…

«Η μαγεία των λέξεων», Αντρέι Μπέλυ




(δεν γνωρίζω πότε ακριβώς θα επιθυμήσω να μετακινήσω το απόσπασμα της συγκεκριμένης ανάρτησης από τη θέση του! Γι αυτό το λόγο, λέω να πάρω τη disdaimona ένα ωραίο μυστικό ταξίδι μετ΄επιστροφής, στους ωραίους κρυστάλλους των ματιών των αγαπημένων μου, που μου θυμίζουν λέξεις δικές τους, κι όχι το αντίστροφο. Εσείς, κάντε το χατίρι στον εαυτό σας να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. 32 μόνο σελίδες αναλόγως οράσεως βεβαίως, όπως πάντα)

Μάθημα Θρησκευτικών

«Οι Θεοί έπλητταν και δημιούργησαν τον άνθρωπο. Ο Αδάμ έπληττε μόνος και έτσι δημιουργήθηκε η Εύα. Ο Αδάμ έπληττε μόνος, κι έπειτα ο Αδάμ και η Εύα έπλητταν μαζί• ύστερα ο Αδάμ και η Εύα με τον Κάιν και τον Άβελ έπλητταν οικογενειακώς, έπειτα ο πληθυσμός του κόσμου αυξήθηκε και οι άνθρωποι έπλητταν μαζικά. Για να διασκεδάσουν την πλήξη τους συνέλαβαν την ιδέα να χτίσουν έναν πύργο τόσο ψηλό ώστε να φτάσει ως τον ουρανό. Η ιδέα αυτή ήταν πληκτική ευθέως ανάλογα με το ύψος του πύργου, και συνιστά τρομερή απόδειξη του πως η πλήξη πήρε το πάνω χέρι»


«Either/Or», Kierkegaard Sören

Αλληλεγγύη

Αυτός που ταΐζει τους φτωχούς στο πνεύμα, που ευλογεί τον ελεήμονα αγνώμονα ξένο, πως νοιώθει άραγε; Δεν ξέρω. Έχω χάσει προ καιρού την ικανότητα να συναντώ την ανθρώπινη πνευματική πενία, κι ας ακουστεί όπως ακουστεί, να κάνω τον βηματισμό προς τα πίσω. Δεν ξέρω πια να κατεβαίνω σκαλιά, σκέφτομαι πως έχω χάσει για πάντα αυτή την ικανότητα. Ο άνθρωπος χρειάζεται να κοιτάζει που και που σε μια ευθεία. Δεν μπορούμε για πάντα να προσποιούμαστε πως βρίσκουμε σημαντικό κι ενδιαφέρον να σηκωνόμαστε απ΄εκεί που οι άλλοι νομίζουν πως πρέπει να βρισκόμαστε. Ο ελεήμονας αγνώμονας ξένος είναι ένα καρκίνωμα για όσους δεν ταυτίζουν τη ζωή με την αναζωογόνηση. Γιατί να σου μιλήσω; Πες ένα λόγο καλό γιατί να το κάνω. Ποιος σου ΄πε πως το χώμα της καθημερινότητας επί της ψευδούς δικής σου ουσίας, είναι η δική μου τροφή; Ποιος σου΄πε πως το να διαφωνήσουμε αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο ένα κάποιο θέμα; Διαφωνώ μαζί σου από οίκτο, το καταλαβαίνεις αυτό; Μη μου τρίβεις στη μούρη πως τώρα συζητάμε σαν άνθρωποι και πως θα γίνει αλλιώς, αφού μιλάμε με στόχο την πειθώ επί του χ ζητήματος. Είπα εγώ πως θέλω να σε πείσω; Μιλάμε γιατί τρως ψίχουλα για παντεσπάνι, γι αυτό μιλάμε. Κι όχι γιατί υπάρχει κάτι που να μας αφορά αμφότερους.


Έτσι η κάθε μέρα. Όπου ο χρόνος συρρικνώνεται στα απολύτως απαραίτητα της σιωπής και των λόγων. Είναι ευλογημένοι όσοι ξέρουν ακόμα ν΄ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα. Σκέφτομαι πως η γραφή και η διδασκαλία αφορούν μια κάποια τέτοια ευλογία.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων είναι το ευθυτενές βλέμμα που μας κρατά.