3ο Μεσογειακό Συνέδριο για τον Κυπριακό Πολιτισμό

Ρίξτε μια ματιά εδώ, ίσως να σας ενδιαφέρει.


http://www.euromed2010.eu/

Η ανωνυμία γυμνή

Ένα μπλογκ δεν είναι ένα ανώνυμο μέσο. Είναι ένα μέσο με σπουδαιότερη βαρύτητα από το τυχόν ονοματεπώνυμο μας. Τα μεγαλύτερα ψέματα να λέμε, αυτό δεν το αποφεύγουμε. Το μόνο που αληθινά λείπει, ως προς τον βαθμό της ειλικρίνειας μας, είναι οι φάτσες μας. Μεγάλο κρίμα. Εγώ ήδη ενοχλούμαι και μπαίνω στον πειρασμό να βάλω μιαν φωτογραφία μου στο μπλογκ μου, να είμαι συνεπής στο Λεμεσιανό μου ρητό «πε μου στα ίσια φίλε μου, έτσι όπως σε θωρώ τζαι θωρείς με». Δηλαδή, γίνε άνθρωπος!

Μόλις προχθές, έλεγα με σιγουριά και περηφάνια, πως εμείς οι Κύπριοι, σε αντίθεση με πολλούς άλλους λαούς, έχουμε μια άλλη σχέση με τον θάνατο. Αυτό πίστευα αλλά μπορεί να είχα λάθος. Η σχέση μας με τον θάνατο είναι η ίδια με τη σχέση μας με τη ζωή, με τη μνήμη, με την ιστορία, με τον έρωτα, με τη φιλία, με την πίστη, με την αξιοπρέπεια μας, με τους λόγους για τους οποίους νομίζουμε ότι ζούμε, με το αν μάθαμε να λέμε ευχαριστώ, με το αν μάθαμε να διεκδικούμε για τη ζωή όχι για την βολή μας, με τα κόμπλεξ μας.

Αύριο είναι η τελευταία μέρα του καλοκαιριού, αλλά εγώ νοιώθω πως είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Αφού παιχτεί ποιο από τα δύο κεφάλια θα πέσει στη δουλειά, το δικό μου ή το άλλο, το «πε μου στα ίσια» ή το «πάρε κι εσύ μια μίζα μπορείς», θα έρθω στο σπίτι μου, νικήτρια γιατί έβαλα το κεφάλι μου στο τραπέζι. Όχι για φάγωμα, αλλά για την αλήθεια. Ο καθένας όπου βρίσκεται πρέπει να δημιουργεί ένα καλό προηγούμενο, να αφήνει ένα ανοιχτό παράθυρο, μια ελπίδα, μια προοπτική. Η παραίτηση από την αλήθεια είναι ο προάγγελος του πουλήματος. Γιατί δεν δημιουργούνται καλά προηγούμενα για τους επόμενους. Δεν ξέρω αν θα είμαι εγώ αυτή που θα χάσει τη μάχη, αλλά ξέρω, ακόμα κι αν χάσω, θα πάρω κάτι καλό μαζί μου και θα αφήσω κάτι καλό πίσω μου. Δεν ξέρω αν κλείσω αύριο αυτό το μπλογκ αν έμεινε κάτι καλό πίσω μου. Ξέρω τι κέρδισα. Ξέρω τι διεκδίκησα. Ξέρω και τι έχασα. Ο καθένας πρέπει να δίνει αυτό που έχει με ειλικρίνεια και να εκτιμά αυτό που παίρνει με ανοιχτή ψυχή.

Ο κόσμος δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να ζήσεις. Αν είσαι μόνο ένας καλός ακροατής θα βρεις πολλούς φίλους. Αν μιλάς, είναι πιο πιθανόν ότι κατά καιρούς κάποιοι θα θέλουν να σιωπήσεις. Είτε γιατί θεωρούν πως δεν θέλουν να ενοχλούνται, είτε γιατί θεωρούν πως δεν είσαι αρκετά αξιόλογος για να μιλάς όπως τους υπόλοιπους, είτε γιατί δεν ακούν πάντα αυτό που προσδίδει στους ίδιους μιαν αξία, είτε γιατί θεωρούν πως η ζωή εν ένα καλάθι με διάφορα φρούτα, άλλα σάπια άλλα καλά, τζαι συνυπάρχουν όλα χωρίς η σαπίλα του ενός να μεταδίδεται στο άλλο, είτε γιατί δεν τους συμφέρει, είτε γιατί πρέπει να είσαι του χεριού τους και να μιλάς κατά παραγγελία.

Όποτε νοιώθω ότι κάτι στη ζωή μου δεν είναι δίκαιο, ή δεν είναι ειλικρινές τα ρολά κατεβαίνουν. Η ζωή είναι γεμάτη ανοησίες, γιατί να προσθέτεις άλλες. Στη δουλειά μου και στις δραστηριότητες μου συναντώ τουλάχιστον 300 διαφορετικά άτομα τη βδομάδα, στα οποία πρέπει να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, να αποδώσω τα μέγιστα, να γίνω φίλη, να ακούσω, να βοηθήσω, να καταλάβω, να κρίνω, να επιλέξω, να φέρω ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θεωρώ πολλά θλιβερό, να κάθεσαι πίσω από ένα κομπιούτερ τζαι να κάμνεις νάζια με τους ανθρώπους που μιλάς. Είτε γιατί εν σου έκατσε κάτι που σου είπαν είτε γιατί νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου τζαι κάποιος το αμφισβήτησε, είτε γιατί δεν είσαι άξιος να επεξεργαστείς τις αληθινές καθημερινές σου σχέσεις.
Δεν χρειαζόταν να έχω μπλογκ για να ξέρω, πως οι άνθρωποι είναι εντελώς στερημένοι από μιαν αληθινή έκφραση αγάπης, εκτίμησης, θαυμασμού, τρυφερότητας, συμπαράστασης. Οι άνθρωποι συνήθως όταν αντιμετωπίσουν κάτι από αυτά, αρχίζουν να πλάθουν σενάρια, διάφορα σενάρια στα οποία, πάντα, αυτός που κάτι του λείπει θα είσαι εσύ και όχι οι ίδιοι. Οι άνθρωποι φοβούνται πάντα ότι τους λείπει.

Θέλω να βάλω εδώ αυτό το τραγούδι, για το τέλος του φετινού μου χρόνου, με ότι πήρε, που καλώς το επήρε και να μην ξανάρθει,για ότι άλλο μπορεί να πάρει, σε όσους μου είπατε μιαν καλή κουβέντα στο μπλογκ μου ως τώρα και στον κ. Κώστα Σοφοκλέους, που δεν αξιωθήκαμε ούτε μετά θάνατον να αναγνωρίσουμε την λεβεντιά του. Ούτε καν ανώνυμα.

Όταν έρχεται ο Ξένος

Αφιερώνεται σε όσους τιμούν την ανθρώπινη ζωή και σε όσους εξακολουθούν να χρειάζονται ζωντανά, και όχι υποθετικά παραδείγματα, για να ζήσουν.
Σε όσους βρίσκουν σ΄αυτό τη μεγάλη τους δύναμη. Σε όσους τιμούν την ορατή αλήθεια.
Αφιερώνεται σε όσους δεν ζητούν αυλές για να φυτέψουν τα λουλούδια τους αλλά τα προσφέρουν με προσοχή. Σε όσους φυλάσσουν το σπόρο της σκέψης, της τιμιότητας, της σεμνότητας, της φιλαλληλίας, του δικαίου. Σε όσους είναι άνθρωποι, αλλά δεν φοβούνται να ζήσουν, επειδή είναι άνθρωποι. Σε αυτούς τους ελάχιστους εναπομείναντες, που μας δίνουν ένα καλό λόγο να νοιώθουμε πως αξίζει, όπως το είπε ο ποιητής, να λέγεσαι άνθρωπος. Γιατί κανείς δεν μπορεί, ούτε να ζει ούτε να πεθαίνει τόσο μόνος.
Σε όσους έζησαν. Σε όσους ζουν.

[…] Εκείνα που χάσαμε και χάνουμε, έλεγε,

Εκείνα που έρχονται, προπάντων εκείνα που φτιάχνουμε,

Είναι δικά μας, και μπορούμε να τα δώσουμε, - έτσι έλεγε –

ακάλεστος, ξένος, απαράδεκτος,

κι ήταν τα λόγια του σα μια σειρά σταμνιά σε νησιώτικα παράθυρα

γερά, καλόκαρδα σταμνιά, ιδρωμένα,

θυμίζοντας το δροσερό νερό σε νεανικά στόματα

κι ας αρνιόμαστε το νερό και τη δίψα μας – θυμίζανε,

ή τις γλάστρες με τα βασιλικά, τα γεράνια, την αρμπαρόριζα,

την ώρα που βραδιάζει και γυρίζουν τα ζώα απ΄τη βοσκή

κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος, διακεκομμένος μόνο απ΄τα κουδούνια

των προβάτων

- διάφορα μέταλλα, διάφοροι ήχοι, διάφορη απόσταση,

πιστοποιώντας την απεραντοσύνη σε κάθε κατεύθυνση

μπροστά ή πίσω, απ΄το ΄να ή τ΄ άλλο πλάι, πάνω ή κάτω.

Η στιγμή δεν ήταν πια ένα κλείσιμο

μα το κέντρο μιας έκτασης μ΄άπειρη περιφέρεια

πέρα απ΄τα βουνά και τον ορίζοντα, πίσω απ΄ το χτες και το αύριο, πέρα απ΄

το χρόνο, σ΄όλο το χρόνο

τον πεθαμένο και τον αγέννητο, πάνω

απ΄τον καπνό των βραδινών καπνοδόχων που μοσκοβολούσε ταπεινότητα,

καρτερία, μετριοπάθεια, πέρα,

πάνω απ΄τους λύχνους που άναβαν πριν απ΄τ΄άστρα,

πάνω απ΄τ΄άστρα που ανάβαν πριν απ΄την προσοχή μας και τη γνώση μας –

Ευτυχισμένα τ΄άστρα, πράα, ευοίωνα,

δίχως καθόλου προαίσθημα θανάτου, δίχως καθόλου θάνατο […]

Είναι πάντα μια γέννηση, - έλεγε ο Ξένος, -

κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι μια αφαίρεση. Τίποτα δε χάνεται. Γι τούτο οι

άντρες

όταν νοιώθουν το φόβο απ΄τη δουλειά, απ΄τη φθορά, απ΄το κενό, απ΄τις εφη-

μερίδες,

απ΄τη μνήμη των πολέμων, απ΄το τρίξιμο στις κλειδώσεις των δακτύλων τους

ή απ΄την κραυγή του ήλιου που σφηνώνεται μέσα στα κόκαλά τους,

αρπάζουν τις γυναίκες όπως αρπάζουν τα κλαδιά ή τις ρίζες ενός δέντρου πάνω

απ΄το γκρεμό

κι αιωρούνται κει πάνω σα να παλεύουν ή να παίζουν με το χάος.

Κι είναι σαν μια έξοδος απ΄το χρόνο, σαν καθήλωση του χρόνου, σαν κατάρ-

γησή του

απ΄την ταχύτητα της σκέψης και της μνήμης και του ονείρου

κι απ΄την υπομονή της ανθρώπινης πράξης.

[…] Όλα δικά μας, - είπε ο Ξένος, - Όλα του κόσμου τούτου –

και τους νεκρούς μας τους κουβαλάμε μέσα μας

χωρίς ο χώρος να στενεύει, χωρίς να βαραίνουμε –

συνεχίζουμε τη ζωή τους απ΄τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες,

στη δική τους ζωή, τη δική μας ακέρια μες τον ήλιο. […]

[…] Σηκωθήκαμε,

Ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτήκαμε,

κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι

ύστερ΄από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος

έχουν την ίδια ηλικία – την ηλικία μας

κι αυτό το φως δεν ήτανε καθόλου αντικατοπτρισμός

μα το δικό μας φως φιλτραρισμένο μέσα απ΄όλους τους θανάτους.

Γιάννη Ρίτσου

Όταν έρχεται ο Ξένος, 1958

Τέταρτη Διάσταση

Soundgarden - Black Hole Sun X 2

Για όλους



Και για κανένα

Ταινίες του χειμώνα

Ταινιούλες που θα δούμε το Χειμώνα εις την Χώρα και εις τας Λεμεσούς ατάκτως ριγμένες
με μια κλίση προς τα δεξιά του μπλογκ...ή είναι αριστερά; Τέλος πάντων, δεξιά ή αριστερά, εν
εκανονίζετουν άλλως πως.

Τα λιμάνια

Αυτό είναι το λιμάνι της πόλης μου

Εδώ φαίνεται το λιμάνι στη Γάζα

εδώ φαίνεται η απόσταση στο χάρτη

εδώ, ένα κομμάτι του παραλιακού δρόμου της Λεμεσού, σχεδόν η μισή μας θάλασσα.

η φωτο είναι από το μπλογκ της λεμέσια.

εδώ,μπορείς να βρεις χιλιάδες σημεία να καθήσεις για ένα καφέ,σερβιρισμένο

ή αυτοσχέδιο.

Η φύση και η αίσθηση της κοινοκτημοσύνης της μέσα στην πόλη, και όχι σαν μια εκδρομή, είναι η σπουδαιότερη προπαίδεια για το νόημα και τη σημασία των κοινωνικών μας σχέσεων. Οι φίλοι αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, δημοτικοί σύμβουλοι έχουν πολύ σοβαρά καθήκοντα ισάξια με αυτά των πολιτικών μας.

Πολλές φορές ενώ καθόμαστε στην παραλία, κάνω τη σκέψη, πως αν η όρασή μου το επέτρεπε, να δω πέρα από τον ορίζοντα, πιθανόν να μπορούσα να ανασηκώσω το χέρι και να χαιρετίσω κάποιους άγνωστους ανθρώπους, που κάθονται το ίδιο χαλαρά, αγαπημένα και με «βεβαιότητα» για τις ζωές τους, σε μια απέναντι παραλία. Σκέφτομαι δηλαδή, πως η θάλασσα δεν είναι ακριβώς θάλασσα, είναι μια έκταση νερού, είναι σαν μια λίμνη, και γύρω απ΄αυτή τη λίμνη, αυτή ακριβώς τη στιγμή, κάθονται κάποιες παρέες, κάποιοι φίλοι, εραστές, οικογένειες. Είμαι σίγουρη πως συζητάμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Η διάθεση της πόλης και η καθημερινή επαφή με τον ορίζοντα που κάνει τους ανθρώπους εδώ ευπροσήγορους στο να «φεύγουν», κυριολεκτικά και πρακτικά, μου δημιουργεί και τη ζήλια, πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ξέρω και που σίγουρα θα είχα την περιέργεια να τους μάθαινα. Υπό κανονικές συνθήκες, σε όλο το παραλιακό μέτωπο, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν γιγαντιαίες διαφημιστικές πινακίδες. Θα έπρεπε να υπάρχουν live συνδέσεις με εικόνες από την καθημερινή ζωή των γειτόνων μας. Σπρώχνω με μια κλωτσιά τη σκέψη να φύγει, πως δε θέλουμε καν να ξέρουμε, πως ζούνε οι άνθρωποι στην ίδια μας τη χώρα…

Άραγε όμως, το να ξέρουμε είναι αρκετό; Ή μήπως είναι αρκετό το να θέλουμε να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο; Δεν χρειάζεται και να μπορούμε; Πόσο μελάνι, πόσος θυμός, πόσος κόπος, πόση ελπίδα κατατέθηκε στην επιτακτική μας ανάγκη να αλλάξουμε τα πράγματα! Τι λείπει; Τι μας λείπει, που να είναι τόσο σημαντικό, ώστε να ακινητοποιεί, τον κόπο και την ελπίδα για κάτι περισσότερο δίκαιο; Τι κάνει ένα άνθρωπο αδύναμο, να αποτρέψει ένα φονιά, που δολοφονεί μπροστά στα μάτια του ή ένα κακοποιό που κακοποιεί ένα παιδί, που θα μπορούσε και να ήταν το δικό του;

Αυτό το ερώτημα με βασανίζει από χτες βράδυ. Μόλις είδα την ανακοίνωση στις Φάλιες. Που είπα, αμέσως τώρα, copy paste την ανάρτηση, να μπει και εδώ! Μετά με σταμάτησαν δύο σκέψεις. Πρώτο, πως είναι φίλοι, κι ο κάθε επισκέπτης, ξέρει κάποιον ξέροντας τους φίλους του, δε θα προσφέρω κάτι με την επανάληψη. Δεύτερο, πως γεννήθηκε ένα ερώτημα : πόσο πραγματικά μεγάλη είναι η ευθύνη της κυβέρνησης για την ξανα-απαγόρευση για απόπλου των καραβιών για τη Γάζα; Είναι η ώρα, που βρίζοντας τον εαυτό μου για την αμορφωσιά μου στα πολιτικά ζητήματα, θέλω να πάρω τηλέφωνο και να ξυπνήσω, όλους τους φίλους ειδικούς για τα ζητήματα του έθνους και του δι-εθνισμού! Του ποιού είπαμε; Του διεθνισμού!

Frau της πολιτικής δεν ονειρεύτηκα ποτέ να είμαι, απαντήσεις μετά βεβαιότητος δεν έχω! Ούτε καμιά άλλη απάντηση έχω για τη ζωή, που θα έπρεπε να υποκύψεις στον πειρασμό να μετατραπείς, είτε σε Frau είτε σε Herr, για να νομίζεις ότι την έχεις. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου, πως είμαι ανίκανη να ακούσω το μουρμουρητό αυτού, που μουρμουρίζει χριστοπαναγίες, επειδή κάπου εξακολουθεί να ακούγεται η λέξη διεθνισμός.

Επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα, όχι για να το απαντήσω, αλλά για να το θέσω στους ειδικούς που ξέρουν καλύτερα και ως εκ τούτου έχουν την υποχρέωση να επεξεργάζονται τις απορίες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας. (Δεν είναι αυτό που μας κάνει ειδικούς σε κάτι;…)

Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μιας αριστερής κυβέρνησης για τον εγκλωβισμό της στη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του έθνους-κράτους της, στην απουσία ενός διεθνούς μηχανισμού άσκησης εξουσίας ή καλύτερα αντι-εξουσίας; Ή ανάποδα : ποια είναι η μεγαλύτερη ευθύνη σήμερα, για ένα αριστερό κόμμα ή κίνημα; Να βρίσκει τρόπους «συμβιβαστικών συμφερόντων» με τα υπόλοιπα κράτη και να υποκύπτει στο «μοιραίο» των διεθνών σχέσεων, πως κάποτε, ναι θα χρειαστεί να απαγορεύσεις και τα καράβια για τη Γάζα ή η δημιουργία μιας διεθνούς μηχανής αντίστασης στα συμφέροντα του καπιταλισμού;

Για ποιο από τα δυο ευθύνεται η αριστερά παγκοσμίως σήμερα και τι από τα δύο θα κρίνει πόσο αριστερά είναι η αριστερά μας. Τελικά ποια είναι η αριστερά; Και μήπως αυτή η παγκόσμιας εμβέλειας αναμπουμπούλα στους χώρους των αριστερών κομμάτων, να κρύβει τελικά το κενό στην απάντηση του ερωτήματος για τις «ακανόνιστες» μορφές του διεθνιστικού αγώνα. Η απαγόρευση για απόπλου στα καράβια για τη Γάζα είναι ή δεν είναι τελικά το σοβαρότερό μας πρόβλημα;

Κλείνω με την εξής απορία : Τη μέρα της εκλογής του Δημήτρη, το πιο κάτω άσμα, που ακουγόταν κατά την είσοδο του στο Ελευθερία, τι αντιπροσώπευε;…

Να πάει στην Ελβετία...

Μήνυμα από τον Ματσούκα χωρίς άλλη επεξήγηση

κυρία  disdaimona  ζητώ  συγνώμη  που  μπήκα  απροσκάλεστος  και  με άσχημο και  προσβλητικό τρόπο  στους  χώρους  σου  στο  διαδίκτυο.

όλα άρχισαν  με μια παρέα για την πλάκα και για δύο  ηλίθια στοιχήματα. no more excuses .

 

Φαίνεσαι  μια κυρία με  άριστο χαραχτήρα και πολύ μορφωμένη και καλλιεργημένη.

Μακάρι  να σας έμοιαζα σε όλα στο 1%. Με την  απάντηση  που μου δώσατε στο μπλοκ σας  με κάνατε  να σας  θαυμάσω πιο πολύ  από τις αναρτήσεις σας, που ομολογώ  σε κάποιες φάσεις  δε σας  πιάνω. Το ξέρω, Διαφορά επιπέδου.

Σας εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σας  και υπόσχομαι να μη σας ενοχλήσω ξανά.

Υ.Γ.   Ποτέ δε μίσησα κανένα  και  δεν είμαι το ανώμαλο τέρας που όλοι νομίζουν για μένα. Εσείς κυρία  disdaimona  μπορεί να διαφέρετε από τον υπόλοιπο κόσμο  γιατί  ήσαστε χαρισματική , εγώ όμως δε νοιώθω να διαφέρω και τόσο από τον υπόλοιπο κόσμο, άσχετα  με ηλικίες.

Π.

 

Το μυστικό που απωθώ

Πήγα στο γραφείο με μια ώρα καθυστέρηση. Πήγα γιατί υποσχέθηκα στο Μ. πως σήμερα θα κοιτάζαμε ένα σοβαρό ζήτημα που προέκυψε στις διακοπές. Αλλιώς δε θα πήγαινα. Ούτε που με κόφτει. Το μόνο ενδιαφέρον είναι πως επίκειται μάχη εντός του μήνα. Θα πέσουν κεφάλια. Και πρέπει να πέσουν τα κεφάλια που αδικούν κόσμο, που κάμνουν δολοπλοκίες, γλειψίματα, κλίκες, τζαι διασυνδέσεις εξωγραφειακές ύποπτες. Για τα άλλα εν με κόφτει. Αν αρχίσω να φωνάζω, το πρώτο κεφάλι που θα πέσει θα είναι το δικό μου. Προτιμώ να μην είναι. Προτιμώ να μαζέψω τα μπογαλάκια μου μόνη μου. Έτσι τζι αλλιώς έχω άλλην πόρτα ανοιχτήν εν με κόφτει. Τι λέει το τραγούδι; Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα; Όι, να τες αννοίετε τζαι τες θκυό τες πόρτες άμα πρόκειται για τα επαγγελματικά, να μεν έσιετε ανάγκη κανένα. Να έχουν γνώσιν οι φύλακες.


Ανοίγω την κύρια είσοδο του γραφείου και βλέπω μπροστά μου δυο χαμογελαστές φάτσες. «Όπως ήρτες κάμε μεταβολή τζαι φύε». Γιατί; « Διότι εν δουλέφκει τίποτε, εν έχουμε ρεύμα, κομπιούτερς, έαρκοντίσιον, νερό, τίποτε». Και τι θα γίνει; «Ε ετηλεφωνήσαμε να έρτουν να το κοιτάξουν». Ο Μ. που είναι; «Εν ήρτε, εν στον Πρωταρά». Αν χρειαστείτε κάτι πάρτε με τηλέφωνο, γεια! Η ώρα είναι δέκα. Πού να πάω; Θα πάω στο καφενείο του μουσείου να πιω καφέ. Ο χαμός του κυρίου τούτοι οι δρόμοι γύρω από το παλιό νοσοκομείο, παρκάρω θκυό χιλιόμετρα μακρυά τζαι περπατώ. Βλέπω πάνω στον τοίχο του μισογκρεμισμένου Δημοτικού Θεάτρου γραμμένο με σπρέι «Αχ…τζαι να ήμουν ή βουλή!» Περνώ απέναντι που έσιει σκιά, μπροστά από το γραφείο ανεργίας. «Συγνώμη, φωνάζουν μου, είσαι η τάδε;» Ναι, εσείς ποιοι είσαστε; «Ξέρουμεν σε που το τάδε γεγονός, εσύ εν μας ξέρεις, τι κάμνεις;» Α, γεια σας, καλά, τι κάμνετε δαμέ; « Ήρταμεν να γραφτούμεν άνεργοι τζαι καρτερούμεν, είμαστε το νούμερο 659,660,661. Τζαι πόσιν ώρα καρτεράτε; «Που τες οκτώ. Ως τες μια μακάρι να μπούμεν. Θκυό κοπέλλες μόνο δουλέφκουν μέσα, εν έσιει προσωπικό…». Άτε, πάμεν να πιούμεν καφέ.
Στον καφενέ του μουσείου, έσιει τζι άλλον κόσμο, ούλλοι άνεργοι, που ήρταν δαμέ για να περάσει η ώρα ώσπου να έρτει η σειρά τους. Έσιει τζαι τρεις μεγάλες κυρίες, σαν τες φιλενάδες, φαίνουνται πλάσματα του χωρκού. Η μια γυρίζει, μόλις έκατσα, τζαι πιάννει με στην κουβέντα. Πάντα συμβαίνει μου τούτο. Όπου έσιει πλάσματα του χωρκού, ένι ξέρω γιατί, αρέσκει τους η φάτσα μου. Πρέπει να πάω στην επαρχία αλόπως. Στη Λευκωσία εν πρέπει να τους αρέσκει πολλά το ύφος μου, ενεν πολλά της πρωτεύουσας νομίζω. Τελικά, οι κυρίες, εν καθαρίστριες σε ένα δημοτικό σχολείο, τωρά όμως εν άνεργες, η πρώτη που μου εμίλησεν εν που τη Γιαλούσαν, είπε μου, ήταν εγκλωβισμένη οκτώ χρόνια, τζαι που ήρτεν πίσω έπιασεν που την κυβέρνηση 1.500 λίρες βοήθημα για να χτίσει σπίτι. «Κανέναν εν κόφτει» λαλεί μου «αλή του που έσιει ανάγκην». Χτυπά το τηλέφωνο. «Ναι, είσαστεν η μάμα του μικρού λεμούριου; Είμαι η δασκάλα του, τζαι παίρνω για να σας πω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Επέρασεν, δηλαδή τι επέρασεν, επέρασεν με διάκριση, 98/100, τζαι εχάρηκα, ήθελα να σας το πω. Σκέφτεται το καθόλου να γίνει καθηγητής;» Όι, έτσι πράμαν ενι σκέφτεται! Σκέφτεται να γίνει ψαράς, είπε μου, να μου φέρνει τζαι μένα ψάρι, που εν να είμαι κρίμα, τζαι να περνά ζωή τζαι κότα μες τες θάλασσες! Έσιει γονιούς δηλαδή, που ονειρέφκουνται τα παιθκιά τους να γινούν καθηγητές; Έσιει ένεν; Πάντως που εστράφηκα σπίτι, είπα του το, ότι είπεν η δασκάλα του, να γίνει καθηγητής. Εβάσταν την τζιεφαλήν του το μωρό! Εγελάσαμεν τζαι λλίον. Αλλά κατά βάθος, σαν να τζαι κάτι του άρεσεν. Γαλουχώ τον στην ιδέα να κρατά θκυό σιοινιά στα επαγγελματικά του, να μεν πρέπει να πουλά την ψυσιή του για να ζήσει. Να έσιει κάτι που εν να εν μόνο δικό του δημιούργημα, που να το αγαπά, να μεν φυλακιστεί μόνο στην ανάγκη.

Γιατί σήμερα έσιει θλίψη γύρω ξέρει κανένας; Έκαμα ένα γύρω μέσα στα μπλογκς. Όι τα δικά μου τα διπλάνα, κάποια άγνωστα μου. Εν σαν να μετροφυλλάς ένα περιοδικό, ή σαν να θωρείς τηλεόραση. Τηλεόραση εγώ εν θωρώ. Πιάννει με η κατάθλιψη, εν μπορώ να τζοιμηθώ μετά, ξυπνώ μες τα άγρια μεσάνυχτα γιατί πρέπει να κάμω κάτι άλλο να ησυχάσει η ψυσιή μου τζαι ο νους μου, να μεν εν όφκερα. Έσιει τζαι κόσμο που στέκεται στην ουρά για να πιάει 500 ευρώ επίδομα, έσιει τζαι κόσμο που πιάννει 3.500 ευρώ τον μήνα τζαι κάμνει μικροπρέπειες τζαι παραποθκιές εις βάρος του διπλανού του. Εν μπορώ να θκιαβάζω περιοδικά, ούτε στο χαρτί ούτε στην μπλογκόσφαιρα. Η πιο καλή ώρα της ημέρας, ήταν τζείνη η κυρία, με τη φούστα την κλαδωτή τζαι το αμάνικο το κίτρινο το πουκαμισούι τζαι τες παντόφλες τες μαύρες, η καθαρίστρια που τη Γιαλούσα. Τζαι η πιο θλιμμένη, που εσκέφτηκα ότι έχω ακόμα οκτώ χρόνια να σιέρουμαι τον γιό μου κοντά μου ώσπου να φύει. Τζι ας γίνει τζαι καθηγητής, που εγώ εν θέλω, πάλε γεμώνουν τα μάθκια μου.

Το μυστικό που απωθώ, κάποτε εν να έρτει να με έβρει, ξέρω το, τζαι πρέπει να μάθω να πηγαίνω να το συναντώ μόνη μου. Ο χρόνος εν δίκαιος, μόνο άμα κρατάς τα μυστικά της ζωής στο φως που τους πρέπει, το μέσα φως. Το μέσα φως, φέρνει στη ζωή μας τες καλές ώρες τζαι την ένταση της συγκίνησης, ότι κάτι τελικά, μπορεί να μεν ήταν τόσο χαμένο.

Τούτο το τραγούδι αρέσκει μου.

Το 90% της καλύτερης λυρικής ποίησης γράφτηκε post coitum, Ι.Μπρόντσκι

Χρόνου περιιόντος,

ανά τον βίο σκοπευτής

και στόχος συνάμα,

βάδιζα στις απόκρημνες

πλαγιές της απορίας.

Ι.Μπρόντσκι

Αποσπάσματα από το σύντομο δοκίμιο του Ιωσήφ Μπρόντσκι  «Υπερασπίζοντας τον Καβάφη», Νέα Υόρκη, 1997

. Η ζωή του Καβάφη ήταν τόσο ασυνήθιστη, ώστε αυτός ούτε μια φορά δεν εξέδωσε κάποιο βιβλίο με στίχους του. Ζούσε στην Αλεξάνδρεια, έγραφε στίχους (σπανίως τους δημοσίευσε σε feuilles volantes, σε μικρές μπροσούρες ή απλά σε φύλλα χαρτιού σε πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων), συναναστρεφόταν στα καφενεία με τους ντόπιους ή τους ξένους λογοτέχνες που επισκέπτονταν την πόλη, έπαιζε χαρτιά, πήγαινε στις ιπποδρομίες, ήταν θαμώνας ομοφυλοφιλικών οίκων ανοχής και ορισμένες φορές έκανε την εμφάνισή του στην εκκλησία.

…ήδη από το 1909-1910 άρχισε να απελευθερώνει τους στίχους του από κάθε ποιητική συμβατικότητα – πλούσια εκφραστικότητα, παραβολές, μετρική, λάμψη και ρυθμός. Αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η οικονομία της ωριμότητας και ο Καβάφης καταφεύγει επίτηδες στα «φτωχά» μέσα, στη χρήση των λέξεων στην πρωταρχική τους σημασία, για να ενδυναμώσει αυτή την οικονομία. Έτσι, για παράδειγμα, αποκαλεί τα σμαράγδια «πράσινα», ενώ περιγράφει τα σώματα ως «νεαρά και όμορφα». Αυτή η τεχνική εμφανίστηκε όταν ο Καβάφης κατάλαβε ότι η γλώσσα δεν είναι εργαλείο συνείδησης, αλλά εργαλείο σφετερισμού, ότι ο άνθρωπος, αυτός ο φυσικός αστός, χρησιμοποιεί τη γλώσσα έτσι ακριβώς όπως χρησιμοποιεί τα ρούχα ή την κατοικία. Απ΄ότι φαίνεται, η ποίηση είναι το μοναδικό όπλο για τη νίκη επί της γλώσσας με τη χρήση των ίδιων των μέσων της γλώσσας.

. Η «Αλεξάνδρεια του Καβάφη» έχει υπότιτλο «Έρευνα του μύθου εν εξελίξει» (Cavafy΄s Alexandria: Study of a myth in progress, by Edmund Keelley). Αν και η έκφραση «μύθος εν εξελίξει» έχει καθιερωθεί από τον Γιώργο Σεφέρη, η έκφραση «έρευνα της μεταφοράς εν εξελίξει» θα ήταν το ίδιο ταιριαστή. Ο μύθος ουσιαστικά ανήκει στην προ-ελληνιστική περίοδο, κι απ΄ότι φαίνεται, αυτή η λέξη «μύθος», ήταν μια ατυχής επιλογή, ιδιαίτερα αν θυμηθούμε την προσωπική σχέση του Καβάφη προς όλες τις δυνατές και τετριμμένες προσεγγίσεις του θέματος Ελλάδα : η μυθολογική και ηρωική παραγωγή, η εθνικιστική γκρίνια κ.λ.π. – είναι τόσο χαρακτηριστικές για πολλούς τεχνίτες του λόγου, είτε είναι συμπατριώτες του Καβάφη είτε είναι αλλοδαποί.

. Το αίσθημα της ιστορίας σ΄αυτόν είναι εκλεπτυσμένο, όπως και οι αναγνωστικές του προτιμήσεις. Στα δύο αυτά στοιχεία υποτάχθηκε, αφού του εξασφάλισαν τη μάσκα. Ο άνθρωπος είναι προϊόν της ανάγνωσης • ο ποιητής ακόμη περισσότερο.

. Όσο εγκαταλελειμμένος και παραμελημένος είναι ο τόπος (Αλεξάνδρεια), τόσο πιο δυνατή είναι η επιθυμία να τον αναζωογονήσεις. Τι μας συγκρατεί από την παραδοχή ότι η απόφαση του Καβάφη να παραμείνει στην Αλεξάνδρεια ήταν, θα έλεγε κανείς, κλασική ελληνική (υποταγή στη μοίρα, που τον έφερε εδώ, υποταγή στις Μοίρες), - είναι η χαρακτηριστική για τον Καβάφη αποστροφή προς τη μυθοποίηση• ενώ από την πλευρά του αναγνώστη είναι πιθανή η κατανόηση ότι κάθε επιλογή είναι ουσιαστικά φυγή από την ελευθερία.

. Η τέχνη είναι η εναλλακτική μορφή ύπαρξης, παρόλο που ο τόνος εδώ θα πρέπει να δοθεί στην «ύπαρξη», μιας και η δημιουργική διαδικασία δεν είναι ούτε φυγή από την πραγματικότητα, ούτε εξιδανίκευσή της. Σε κάθε περίπτωση, για τον Καβάφη δεν ήταν ούτε εξιδανίκευση, και η ερμηνεία του για την «κατ΄αίσθηση» πόλη στο σύνολό της είναι η άμεση απόδειξη περί αυτού.

. Το 90% της καλύτερης λυρικής ποίησης γράφτηκε post coitum (μετά τον οργασμό) – το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του Καβάφη. Όποιο κι αν ήταν το θέμα των ποιημάτων του, ήταν γραμμένο πάντα αναδρομικά. Η ομοφυλοφιλία καθεαυτή οδηγεί πιο έντονα στην αυτοανάλυση, απ΄ότι η ετεροφυλία. Θεωρώ ότι η «ομοφυλόφιλη» περί αμαρτίας αντίληψη είναι πολύ πιο καλά επεξεργασμένη από ότι η «φυσιολογική» : οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι έχουν, σε τελική ανάλυση, εξασφαλίσει τη δυνατότητα της στιγμιαίας εξαγοράς μέσω του γάμου, ή άλλων κοινωνικά αποδεκτών μορφών ιδιοκτησίας. Η ομοφυλόφιλη ψυχολογία, όπως άλλωστε και η ψυχολογία οποιασδήποτε μειονότητας, είναι ισχυρή λόγω των έντονων αποχρώσεων της και για το λόγο αυτό αυξάνει την προσωπική αντίσταση σε τέτοιο βαθμό, ώστε επέρχεται ιδιοσυγκρασιακή μεταβολή κατά 180º, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα η άμυνα να μετατραπεί σε επίθεση. Κατά κάποιο τρόπο, η ομοφυλοφιλία είναι μορφή συναισθηματικού μαξιμαλισμού, ο οποίος επεξεργάζεται και καταβροχθίζει τις διανοητικές και συναισθηματικές ικανότητες της προσωπικότητας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η «προ-συναισθηματική σκέψη», ο παλιός σύντροφος του Τ. Σ. Έλιοτ, να παύει να είναι μια αφαίρεση.

. Εκείνο που μετράει στη τέχνη δεν είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις, φυσικά, αλλά εκείνο που αυτές δημιούργησαν. Μόνο ο επιφανειακός ή εμπαθής κριτικός θα κατατάξει τους στίχους του Καβάφη στους «ομοφυλοφιλικούς» ή θα τους αναγάγει στα «φιλήδονα πάθη του». Οι ερωτικοί στίχοι του Καβάφη είναι γραμμένοι στο ίδιο πνεύμα με τα ιστορικά του ποιήματα.

. Το μόνο μέσο που έχει στη διάθεση του ο άνθρωπος για να αντιπαλέψει το χρόνο, είναι η μνήμη• αυτή ειδικά η εξαιρετική, αισθητική και ιστορική μνήμη είναι η ουσία της ιδιομορφίας του Καβάφη. Η μηχανική του έρωτα καθεαυτή προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ιδιότυπης γέφυρας μεταξύ του κατ΄αίσθηση και του πνευματικού – προϋπόθεση που οδηγεί στην αποθέωση του έρωτα, γιατί η ιδέα της οριακής ζωής υπάρχει όχι μόνο στις συνουσίες μας, αλλά και στους χωρισμούς μας.

. Τα ερωτικά ποιήματα του Καβάφη θα πρέπει να τα χαρακτηρίσουμε όχι «τραγικά», αλλά τρομερά : γιατί στην τραγωδία γίνεται λόγος για την fait accompli (τετελεσμένο γεγονός-νομικός όρος), την ίδια στιγμή που ο τρόμος είναι προϊόν της φαντασίας (αδιάφορο παραμένει το γεγονός προς τα πού αυτός απευθύνεται, στο μέλλον ή στο παρελθόν). Το αίσθημα της απώλειας είναι σ΄αυτόν πολύ πιο έντονο από το αίσθημα της κτήσης, απλά και μόνο γιατί η εμπειρία του χωρισμού είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ΄ότι η συμβίωση. Θα νόμιζε κανείς ότι ο Καβάφης είναι πολύ πιο ευαίσθητος στο χαρτί, απ΄ότι στην πραγματικότητα, όπου το συναίσθημα της ενοχής και του απαγορευμένου είναι ήδη ισχυροί ανασταλτικοί παράγοντες. Τα ποιήματα όπως «Πριν ο χρόνος τους αλλάξει» και «Κρυμμένο», αναποδογυρίζουν τον ορισμό της Σούζαν Σόνταγκ « η ζωή είναι κινηματογράφος• ο θάνατος – φωτογραφία». Με άλλα λόγια, τα φιλήδονα πάθη του Καβάφη, εάν υπήρξαν τέτοια, προσδιόρισαν την αίσθηση του περί ιστορίας, γιατί η ιστορία, μεταξύ όλων των άλλων, προϋποθέτει το αναπόδραστο. Και τ΄αντίθετο, εάν τα ιστορικά ποιήματα του Καβάφη δεν διαποτίζονταν από τη φιληδονία του, θα είχαν μετατραπεί σε απλά ανέκδοτα.


Υπερασπίζοντας τον Καβάφη, Ι. Μπρόντσι
μτφρ. Δημήτρης Τριανταφυλλίδης

Θάμβος και Θάλπος.

Ο βολβός του ματιού αποπειράται την ανασύνθεση της αίσθησης.

Το δώρο της επιστροφής

Επιστροφή.

Σταθμός, στην Πέτρα. Ησυχία. Οφ το κουμπάκι «οι σκέψεις σας», οφ «οι προγραμματισμοί σας», οφ «το ρολόι σας». Τώρα μουσική! Κάτι που να είναι του «τώρα εδώ»…. Έχω αυτό το απωθημένο χρόνια… Να ακουστεί δυνατά, πολύ δυνατά, να μην υπάρχει κανείς γύρω, ούτε ο ήλιος, να φύγει, μια μουσική, στο πέλαγος, να πάει ο ήχος να σμιχτεί με τον θαλασσινό αέρα. Στη Λάρα ή στον Ακάμα ή στις Θαλασσινές Σπηλιές. Τώρα στη Πέτρα. Δυνατά, δυνατά, δυνατά! Κύματα και μουσικοί ήχοι, και φωνές ανθρώπινες. Αλλά αληθινές…

…Αυτή ήταν η ανταμοιβή που πήρα σήμερα, από καλό φίλο, για τις εξετάσεις «ονείρων» έτους 2010-2011. Το τραγούδι, δική του επιλογή, δώρο επιστροφής. Και σμίχτηκε τέλεια με τους ήχους της θάλασσας της Πέτρας του δειλινού προς το βράδυ. Δεν γίνεται αλλιώς. Ο φυσικός χώρος της μουσικής είναι η θάλασσα και η σιωπή.
 Και ο φυσικός χώρος της καρδιάς μας ένας φίλος που ξέρει, τι πάει να πει μια ώρα της επιστροφής, πως φυσά το αεράκι μιας σκοτεινής θάλασσας μέσα μας, και πως γεμίζει ένα σπίτι με δώρα...

Αφιερωμένο στο κεφάλι του Λουίς Μπουνιουέλ

Λένε πως έχεις όψη
(μπαλανίν)
πανσέληνου.
(μπαλαλάν)
Πόσες καμπάνες ακούς;
(μπαλαλίν)
Δεν μ΄αφήνουν.
(μπαλαλάν!)
Όμως τα μάτια σου...Α!
(μπαλαλίν)
...συγνώμη, οι κύκλοι γύρω απ΄τα μάτια σου...
(μπαλαλάν)
κι αυτό το χρυσό γέλιο
(μπαλαλίν)
κι αυτό...δεν μπορώ,αυτό...
(μπαλαλάν)
Το σκληρό της κρινολίνο.
Οι καμπάνες χτυπούν.
Ω, η κρυφή σου γοητεία!...η δική σου...
(μπαλαλίν,
       λιν
       λιν
       λιν
        ...)
Συγνώμη.

Φ.Γκ.Λόρκα

Antista/chef

http://antistachef.wordpress.com/

Οικόπεδα μυστήρια, Μ.Πιτσιλλίδη

Στα θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, που οφείλουμε σαν καλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί να γνωρίζουμε, προστέθηκαν από το 1960 εγκόσμια οικοπεδικά μυστήρια, που οι ευλαβείς Κύπριοι Χριστιανοί, δεν πρέπει να γνωρίζουν, παρεκτός ευάριθμοι μυημένοι. Τα οικοπεδικά αυτά μυστήρια προστέθηκαν στις δραστηριότητες της Κυπριακής Εκκλησίας, όταν ο αείμνηστος προκαθήμενός της ανέλαβε και την κοσμική εξουσία του θεοκρατικού μας κράτους και συντέλεσαν αποφασιστικά στην διαμόρφωση των νηπιακών πολιτικών μας ηθών και κατ΄επέκταση στην εξέλιξη των πολιτειακών μας πραγμάτων.


Σε κάθε επιλεγόμενο προσφερόταν, ανάλογα με την κοινωνική του επιρροή, αριθμός οικοπέδων, με αντάλλαγμα να υποταχθεί εις τον δωρητήν, να φροντίζει για τη διαιώνιση της εξουσίας του και για την υμνολογία του. Αμέσως μετά την συγκατάθεση και διαβεβαίωση του, εχρίζετο ιεροκρυφίως οικοπεδικός Μύστης και έσπευδε στο κτηματολόγιο με την αρχιεπισκοπική βούλα για τα περαιτέρω. Έμπαιναν ακτήμονες και έβγαιναν οικοπεδούχοι! Και δεν είναι λίγοι που έγιναν Μύστες των Οικοπέδων.

Σαν Χριστιανοί οφείλουμε να ξέρουμε ότι ο Χριστός εχόρτασε πέντε χιλιάδες νηστικούς με πέντε άρτους. Δεν επιτρέπεται όμως να ξέρουμε πόσους εχόρτασε ο αείμνηστος, με πόσα οικόπεδα. Άλλωστε κανένας οικοπεδικός μύστης δεν μπορεί να πει «εχόρτασα», γιατί τα οικόπεδα δεν είναι όπως ο άρτος που ποστομώνει και βαρυστομαχιάζει.

Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ευτυχώς ο Γλαύκος Κληρίδης αρνήθηκε να υποταχθεί, παρά την δελεαστική προσφορά των δέκα οικοπέδων και προτίμησε να μείνει αδέκαστος πολιτικός κριτής παρά φτηνός οικοπεδούχος του αείμνηστου διανομέα της κυπριακής γης.
«Δέκα οικόπεδα μου πρόσφερε ο Μακάριος, αλλά απέρριψα την προσφορά του για να μην του γίνω υποταχτικός», αποκάλυψε ο Κληρίδης στον αμύητο περί τα οικοπεδικά μυστήρια κυπριακό λαό. Έδωσε μια πληροφορία που αλλού θα συγκλόνιζε την Κοινή Γνώμη που θα ζητούσε επίμονα διευκρίνιση. Σε ποιόν ανήκαν τα δέκα οικόπεδα, που ο αρχηγός της Εκκλησίας και του Κράτους πρόσφερε στον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Βουλής, με την άνεση που πρόσφερε αντίδωρο ή κόλλυβα; Κι αν ο Κληρίδης αρνήθηκε, ποιοι και πόσοι άλλοι δέχτηκαν παρόμοια προσφορά; Με πόση ευκολία διαμοιραζόταν και διασπαθίζετο η γη των πατέρων μας με μόνο σκοπό τη Μονοκρατορία και υμνολόγηση ενός θνητού προσώπου; Εδώ σαν να μη συνέβη τίποτε. Ούτε ανησυχήσαμε, ούτε αναρωτηθήκαμε, ούτε καν ενδιαφερθήκαμε, αν η κοινή μας περιουσία εσιμωνίσθη. Ακούσαμε τον Κληρίδη με την ίδια απάθεια που θα τον ακούγαμε αν μας έλεγε : «ο Μακάριος μου πρόσφερε δέκα παστίτσια στη γιορτή του». Για μας τι παστίτσια, τι οικόπεδα! Δεν βαριέσαι! Καλά είμαστε όπως είμαστε, μόνο η Κρύσταλ και ο Μπλέϊκ να μη χάσουν τις πετρελαιοπηγές τους, τι μας νοιάζει εμάς για οικοπεδικά μυστήρια, ή για το ήθος των ηγετών μας.

04/12/1987


*Χρέος του συγγραφέα είναι να λειτουργεί σαν κοινωνικός αναμορφωτής

*Γράφε για να ωφελείς την Κοινωνία και όχι για να κολακεύεις τον Κυρίαρχο και να πετύχεις την εύνοια του

*Γράφε για τους επερχόμενους

Μιχάλης Πιτσιλλίδης (1920-2008)
Η επαναστατημένη μου νόηση, Λεμεσός, 2003

Η ανάδυση του «νησιού» και η ανάδειξη της κενοδοξίας μας…

Αναδημοσιεύω επιστολή του κ. Ιούλιου Θεοδωρίδη την οποία έλαβα σήμερα, που αφορά στη πρόταση των δημοτικών αρχών Λεμεσού, για δημιουργία "νησιού" νοτίως των ακτών της Κύπρου.
Το "νησί" στο νησί μας, επηρεάζει άμεσα δυστυχώς, κυρίως τους κατοίκους της πόλης της Λεμεσού, όχι μόνο γιατί αλλοιώνει εσαεί και ανεπανόρθωτα, την περιοχή γύρω από τον Εναέριο, ούτε μόνο γιατί θα αποτελεί ακόμα μια κακόγουστη αισθητικά "τουριστικοποίηση" κάθε χιλιομέτρου της πόλης με αποτέλεσμα τον τεχνητό εκδιωγμό, από τους χώρους ξεκούρασης, εκμετάλλευσης και δραστηριοποίησης, των δημοτών και των επισκεπτών της Λεμεσού. Πρόκειται για ένα, εξόφθαλμα έργο-πούλημα, σε πολυεθνικές, υπεράκτιες εταιρίες, εκατομμυριούχους και διεθνώς "νόμιμους" μαφιόζους του χρήματος, οι οποίοι θα κάνουν κατάληψη στην καρδιά της πόλης με τις ευλογίες του δημοτικού συμβουλίου. Το έργο, δεν θα είναι προσβάσιμο σε κανένα κύπριο για εμπορική ή άλλη εκμετάλλευση λόγω κόστους , όσο κι αν προσπαθούν οι δημοτικές αρχές να εξωραϊσουν την εικόνα περί επιστημονικής! τάχα εκμετάλλευσης. Δυστυχώς, τα δεδομένα δεν είναι υπέρ μας, εαν ληφθεί υπόψιν και η φημολογούμενη εύρεση φυσικού αερίου νοτίως της Κύπρου που μας καθιστά εύγευστο λουκούμι στα χέρια των επενδυτών. Ας μην ξεχνάμε και το άλλο "φρούτο" που θα αποκτήσουμε, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, το άλλο απεχθές φρούτο, την νέα Μαρίνα Λεμεσού, με τις πολυτελείς επαύλεις και τα πολυτελή κότερα και τις απαιτούμενες εκδουλεύσεις ημών των σερβιτόρων προς τους μεταξοσκώληκες αυτούς! Προφανώς, όταν θα τελειώνουμε από τα ακριβοπληρωμένα πια καλοκαιρινά μας μπάνια,θα μας γίνεται η τιμή να εργοδοτούμαστε, για να μαζεύουμε τα λερωμένα, τ΄απλυτα, τα παραπεταμένα βρακιά των αξιολογότατων επενδυτών-μαφιόζων. Αυτό εξάλλου είναι το όνειρο κάθε Κύπριου!

Η ανάδυση του «νησιού» και η ανάδειξη της κενοδοξίας μας…


Επανήλθε, πρόσφατα, μετά την περυσινή πρώτη παρουσίασή της, η πρόταση που προβλέπει την «ανάδυση» ενός νησιού στον «κόρφο» της Λεμεσού και συγκεκριμένα, στη θαλάσσια νοτιοανατολική περιοχή των ορίων του Δήμου Λ/σού. Φέτος, μάλιστα, επαναλήφθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο στην παρουσία τεσσάρων (!) Υπουργών.

Επειδή, δυστυχώς, ως πολίτης δεν είχα την ευκαιρία να παραστώ κατά την παρουσίαση της πρότασης, ούτε την πρώτη, αλλά ούτε και τη δεύτερη φορά (παρ’ ότι έγινε, αντιλαμβάνομαι, σε ανοικτές συνεδρίες της Ολομέλειας του Δημοτικού Συμβουλίου), όχι εξ αμελείας ή αδιαφορίας μου αλλά, απλούστατα, γιατί το πληροφορήθηκα εκ των υστέρων από τα σχετικά δημοσιεύματα, πιστεύω πως δικαιούμαι να εκφράσω (επαναλαμβάνοντας, ένα χρόνο μετά) τις επιφυλάξεις μου. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, οι πολίτες μπορούν να παρακολουθούν τις (κατά κανόνα) ανοικτές συνεδρίες της Ολομέλειας του Δημοτικού Συμβουλίου χωρίς, όμως, να δικαιούνται να παρέμβουν στη συζήτηση.

Καταρχάς, εκφράζω και πάλι την απογοήτευσή μου για τη σιωπή που συνεχίζουν να επιδεικνύουν οι επιστημονικοί εκείνοι φορείς που, κατεξοχήν, θα έπρεπε να ασχοληθούν με το θέμα…

Εν πάση περιπτώσει, εξακολουθώ να διατηρώ την έντονη άποψη πως οι πολίτες οφείλουν να έχουν και μπορούν να διατυπώνουν άποψη, ακόμα και για θέματα όπου δεν «χρίζονται» ειδικοί και πως, για μένα, είναι αδιανόητο να εκχωρείται αυτό (δικαίωμα, μαζί και υποχρέωση), αποκλειστικά, στο εκάστοτε αιρετό (έστω) δημοτικό συμβούλιο. Αυτά έγραφα προ έτους, επαναλαμβάνω και τώρα. Δεν αρκούν τα θαλάσσια οικοδομήματα στο πλαίσιο κατασκευής και διαχείρισης της μαρίνας; Ούτε και τα παραθαλάσσια στο πλαίσιο αναδιαμόρφωσης των χώρων του Παλιού Λιμανιού; Επιδίωξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήταν να επιστρέψει ο κόσμος κοντά στη θάλασσα, πράγμα που έχει επιτύχει, τόσο με διαμόρφωση της Επίχωσης σε χώρο περιπάτου και με την (εξαιρετικά σημαντική για την καθιέρωση μιας άλλης αισθητικής για την πόλη) εγκατάσταση του πάρκου γλυπτικής, όσο και με τη ζηλευτή αναδιαμόρφωση όλου του παραλιακού μετώπου. Ελπίζω, μάλιστα, να έχει εγκαταλειφθεί οριστικά η αρχική ιδέα για (δήθεν) «αναβίωση του Ακταίου», με την πρόθεση ανέγερσης μεγάλης κατασκευής στην Επίχωση.

Όσο για την υποδομή του «νησιού», προτείνονται χώροι για πληθώρα χρήσεων : εστιατόριο-καφετέρια, πολυχώρος για διάφορες πολιτιστικές (πάλι, η «γαρνιτούρα» του πολιτισμού…) και άλλες (μήπως, γαμήλιες και παρεμφερείς;) εκδηλώσεις, παραχώρηση μέρους στο ΤΕ.ΠΑ.Κ. «για να λειτουργήσει ως ίδρυμα θαλασσίων ερευνών» (κλάδος στο Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος της υφιστάμενης Σχολής Γεωτεχνικών Επιστημών;), καθώς και μετεωρολογικό παρατηρητήριο, κέντρο διάσωσης και πύργος ελέγχου για τη θαλάσσια κυκλοφορία, στην οροφή του βασικού κτιρίου. Τέλος, σε μόλο στο νότιο μέρος του «νησιού» θα μπορούν να δένουν 20-25 σκάφη έχοντας μπροστά τους προστατευτικό κυματοθραύστη, ενώ στη βόρεια πλευρά θα «διαμορφωθεί πλαζ» για κολύμπι σε βαθιά νερά. Δεν γνωρίζω κατά πόσον έχουν προηγηθεί μελέτες, με ικανοποιητικά (ή μη) συμπεράσματα, για τα θέματα των περιβαλλοντικών (π.χ. μεταφορά μεγάλου όγκου χώματος και βράχων, επηρεασμός του ήδη διαμορφωμένου παραλιακού μετώπου) αλλά και των γενικότερων επιπτώσεων (π.χ. κυκλοφοριακών κ.ά.) μιας τέτοιας ανάπτυξης σε μια, ήδη, «φορτισμένη» περιοχή. Επίσης, η αναφορά «για τις ανάγκες του έργου προβλέπεται να δημιουργηθεί μεγάλος υπόγειος χώρος στάθμευσης, ώστε να μην αποκόπτεται η ορατότητα προς τη θάλασσα», εννοεί προφανώς την παρακείμενη δημοτική περιουσία του Εναερίου (ή, μήπως, όχι); Εξ όσων γνωρίζω (και παρατηρώ) δεν προσφέρεται κανένας άλλος χώρος (στην ευρύτερη, προνομιούχα και πανάκριβη, περιοχή), κατάλληλος για μετατροπή του σε χώρο στάθμευσης. Σημειωτέον πως, για την αξιοποίηση της εν λόγω δημοτικής περιουσίας έχει δημοσιοποιηθεί, πρόσφατα, ενδιαφέρουσα/ολοκληρωμένη εισήγηση του αρχιτέκτονα-δημοτικού συμβούλου κ. Γιάννη Αρμεύτη. Επ’ αυτού, ελπίζω το Δημοτικό Συμβούλιο (το οποίο, με βάση τα σχετικά δημοσιεύματα, φέρεται να έχει ταχθεί ομόφωνα υπέρ της πρότασης για την «ανάδυση») να έχει λάβει υπόψη τη σχετική πρόνοια του Σχεδίου Περιοχής η οποία αναφέρεται σε «Ενιαία ανάπτυξη του δημοτικού χώρου στον Εναέριο με έμφαση σε κοινόχρηστες λειτουργίες που θα εξυπηρετούν κυρίως το κέντρο της πόλης και τη συνορεύουσα τουριστική περιοχή … οποιαδήποτε εμπορική ανάπτυξη δεν θα πρέπει να είναι σε βαθμό που να επηρεάζει τις βασικές κοινόχρηστες χρήσεις/λειτουργίες. Στο χώρο θα πρέπει να γίνει πρόβλεψη για δημιουργία μεγάλου χώρου στάθμευσης για εξυπηρέτηση της γύρω περιοχής και της παραλίας» (σελίδα 72, Σχέδιο Περιοχής Κέντρου Λεμεσού/Τμήμα Πολεοδομίας & Οικήσεως-Υπουργείο Εσωτερικών, Λ/σία 2002). Αναμένουμε, λοιπόν, τη γνώμη των ειδικών να μας πληροφορήσουν κατά πόσο ένας τέτοιος χώρος στάθμευσης θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της, ήδη, προβληματικής περιοχής και (επιπρόσθετα) στις νέες ανάγκες που θα προκύψουν με την προοπτική της κατασκευής ενός έργου με τέτοια εμβέλεια.

Αλλά και στο θέμα της κατασκευής και διαχείρισης («μέχρι της κάλυψης των εξόδων και προοπτικής παραχώρησης στο δημόσιο…»), η πολιτεία και (στο βαθμό εμπλοκής της) η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι πρόθυμες να εκχωρήσουν ή να δεσμεύσουν, προς όφελος ιδιωτών επενδυτών, δημόσια/δημοτική περιουσία επειδή (κατά την άποψή τους) εμπλουτίζεται το τουριστικό προϊόν, με κάθε «πρωτοποριακή» ή κενόδοξη απαίτηση; Εκτός κι αν, όλα τούτα, αποτελούν πλέον σημεία των καιρών…

Ιούλιος Φ. Θεοδωρίδης

Λεμεσός, 06/08/2010

(Ο κ.Ιούλιος Θεοδωρίδης, είναι ιδρυτικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου του "Ριάλτο", πρόεδρος του Συντονιστικού Συμβουλίου Πολιτιστικών Φορέων Λεμεσού, και γνωστός στους συμπολίτες μας για την άοκνη και πολυετή προσφορά του στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης.)

Κόντρα στον φλογερό εαυτό του

Ένα εξαιρετικότατο και εμπνευστικότατο ντοκιμαντέρ για τον Ηλία Πετρόπουλο. Το αλίευσα από το μπλογκ Greek Rider. Διαρκεί  περίπου 1 ώρα. Όσοι δεν πήρατε τα βουνά σήμερα για σούβλες (ότι πρέπει με 50 βαθμούς υπό σκιάν) δείτε το. Εμένα μου έφτιαξε κυριολεκτικά τη μέρα! Ο τίτλος ανάρτησης ανήκει στον ίδιο.


ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟΣ / ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

An underground world / Elias Petropoulos
Σενάριο-σκηνοθεσία: Καλλιόπη Λεγάκη

"Η κάμερά μου δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή να κινηματογραφεί. Όταν οι στάχτες του-σύμφωνα με τη διαθήκη του- ρίχτηκαν στον υπόνομο, στο έσχατο ταξίδι του σε τόπους βρώμικους και σκοτεινούς, τότε κατάλαβα ότι άρχιζε το δικό μου μεγάλο ταξίδι. Το ντοκυμαντέρ, για να καταφέρει να ξανασυναντήσει τον Πετρόπουλο και για να μπορέσουν οι θεατές, μέσα από την ταινία, να εξερευνήσουν αυτήν την τόσο πολύπλοκη προσωπικότητα, θα έπρεπε τελικά να ακολουθήσουμε τους ίδιους-με αυτόν-υπόγειους και σκοτεινούς κόσμους.

Το ταξίδι κράτησε δύο χρόνια περίπου. Δυο χρόνια που σημαδεύτηκαν από γυρίσματα δύσκολα στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στην Κωνσταντινούπολη και στο Βερολίνο, από ατέλειωτες ώρες στο μοντάζ και κυρίως από μεγάλη αγάπη και αγωνία από όλους τους συντελεστές. Και μπορεί το ντοκυμαντέρ να τελείωσε για όλους μας, όμως το ταξίδι που μας χάρισε ο Πετρόπουλος, το τόσο γοητευτικό και παράξενο, κυκλοφορεί εντός μας και ακόμα συνεχίζεται..."

Καλλιόπη Λεγάκη

Μόνο τα μέσα αγιάζουν ένα σκοπό

Χέρια Πόδια Ψηλά!

Πόδια ψηλά, κι όλα τα κάνω, θέλω να φτάσω απ΄τον Νταλάρα πιο πάνω...

Αληθεύει, ναι, και δημοσιεύθηκε ήδη στο σημερινό Πολίτη:
Προετοιμάζονται για τη «μεγάλη βραδιά» οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην εμβληματική εκδήλωση της 1ης Οκτωβρίου για τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη σύσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του γνωστού σκηνογράφου 'Αντη Παρτζίλη, το γενέθλιο «πάρτι» θα στοιχίσει περί τις 700 χιλιάδες ευρώ. Πληροφορίες του «Π» αναφέρουν ότι κύριος φιλοξενούμενος στην εμβληματική -όπως την ονομάζουν οι διοργανωτές της- εκδήλωση θα είναι ο γνωστός τραγουδοποιός Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος μάλιστα θα ερμηνεύσει ένα τραγούδι που έχει γράψει ειδικά για την περίσταση. Χώρος διεξαγωγής της εκδήλωσης, το Στάδιο Ελευθερία.

Oι διοργανωτές: Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και οι Πολιτιστικές υπηρεσίες. Και εσύ τέκνον Βρούτε Αντρέα!

Το συνολικό κονδύλι για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας ανέρχεται στο ποσό των 2,3 εκατ. ευρώ.

Μάλιστα! Γενέθλιο πάρτι 700.000!
Δε θα πω κάτι για την κρίση. Κρίση ξεκρίση η οκά τετρακόσια! Το ζήτημα δεν είναι εδώ. Το ζήτημα ή μάλλον τα ζητήματα είναι:

1. Ποιος μας είπε, ποιος κρυμμένος μουρώχαυλος εαυτός μας μας είπε, πως κάθε, μα κάθε, μα κάθε φορά που «γιορτάζουμε» κάτι, πρέπει απαραιτήτως η γιορτή να συνοδεύεται από τη λεγόμενη «συναυλία», όπου «συναυλία» βλέπε χοροπηδώ, ξεσαλώνω, παίζε εσύ ότι να ναι, φτάνει να μην κάθομαι.

2. Γιατί να μην σήμαινε η Γιορτή για τα 50χρονα,τη σκέψη να αγοράζαμε, αφού τα΄χουμε, το ανακοινώσαμε, 300.000 ηλεκτρικές κιθάρες,200.000 ηλεκτρικά μπάσα και 200.000 ντραμς, να πάνε στα σχολεία της Κύπρου! Πόσα χρόνια ντρίγκι ντρίγκι τα μαντολίνα; Δεν θα ήταν μουσική γιορτή αυτό και μάλιστα μαζικότατη;

3. Γιατί να μην δίναμε τις 700.000, να κλείναμε το Ελευθερία , να οργανώναμε μια συλλογική σύγχρονη έκθεση, νυχτερινή και μαγική, και αλλιώτικη, Φωτογραφίας, Γλυπτικής, Ζωγραφικής, video art και γκράφιτι; Αυτό δεν θα ήταν γιορτή; Ας παίζαμε και μουσικές από τα μεγάφωνα!

4. Γιατί ο Χατζηγιάννης; Ποιο ήταν άραγε το σκεπτικό για αυτή την επιλογή;

Έχουμε και λέμε:
1. Ο Χατζηγιάννης είναι Κυπραίος.
2. Ο Χατζηγιάννης είναι «επιχρυσωμένος» «πλατινένιος» και δημοφιλής
3. Τα τραγούδια του Χατζηγιάννη τα ξέρουν όλοι, θα πάνε όλες οι μαμάδες, οι πλείστοι έφηβοι, και όλοι κάτω των 30 ανεξαρτήτως φύλου.
4. Ο Χατζηγιάννης δεν είναι «σεσημασμένο» πρόσωπο, είναι ένα καλό παιδί. Ότι πρέπει για «πρόσωπο» των 50χρονων της Κύπρου.

1.Ο Χατζηγιάννης είναι Κυπραίος. Ε; Όλοι οι κύπριοι είναι κυπραίοι. Ε; Όποιος είναι κυπραίος ταυτίζεται με τον πολιτισμό και την ιστορία της κύπρου; Γιατί να μην μαζέψουμε τους γέρους από τα γηροκομία στο Ελευθερία να μας που ιστορίες της Κύπρου τζαι τσιαττιστά, που τις θυμούνται κιόλας. Επειδή δεν θα έρθει κανένας; Ε τότε να μην κάνουμε γιορτή και να μη φάμε τα 700.000. Θα φάμε άλλα 1,6 εκατ. Ευρώ. Ποια είναι ακριβώς η σχέση του Χατζηγιάννη, εκτός από το πιστοποιητικό γεννήσεως που όλοι έχουμε, με την Κύπρο; Καμία. Είναι ένας μέτριος καλοπληρωμένος νερόβραστος καλλιτέχνης. Με μηδέν αξία, μηδέν σκηνική παρουσία, μηδέν προσφορά στην ελληνική ή κυπριακή μουσική. Εκτός αν προσφορά στη μουσική εννοούμε τα βραβεία του Mad tv. Ω, μα ναι, έγραψε τραγούδι για την περίσταση!

2-3. Ο Χατζηγιάννης είναι δημοφιλής; Ε; Από πότε το να είσαι δημοφιλής ταυτίζεται με τον Πολιτισμό; Θέλουμε να γιορτάσουμε τα 50χρονα του εμπορικού επιμελητηρίου ή της Κύπρου; Ποια ακριβώς σχέση έχει η μουσική βιομηχανία με τα 50χρονα μιας Δημοκρατίας; Τι είναι ο Χατζηγιάννης; Συνθέτης; Ποιος; Δε φτάνει που αντιγράφει και μέτρια! Θέλετε ντε και καλά μουσική; Φωνάξτε 100 κυπριακά παραδοσιακά, rock, jazz, ρεμπέτικα σχήματα και δώστε δωρεάν μπύρες, να δείτε γιορτές! Αφού κόπηκαν που κόπηκαν και οι ελάχιστες χορηγίες προς τις εγχώριες παραγωγές! Κό-πη-καν! Δώστε αυτά τα χρήματα! Ή αυτό δε θα είναι αρκετά γκλαμουράτο; Δε θα μπορούσαν οι επίσημοι να επισημοποιηθούν κι άλλο; Γιατί κόσμο θα είχε. Πάαρα πολύ!
Οι μαμάδες και οι χατζηγιαννηδικοί, θα μπορούσαν να πάνε σινεμά την 1η Οκτωβρίου, σε ειδική επιχορηγημένη προβολή του Sex and the City 2. Νομίζετε θα είχαν παράπονο;;;

4.Ο Μιχάλης είναι καλό παιδί. Ναι. Και δε μας ξέχασε. Άνοιξε και καφέ στη Λευκωσία, το sugar, μετά το έκλεισε, αλλά και πάλι, αγαπά τζαι τη μάμμα του, εν μας ξεχνά. Είναι ώριμο και μυαλωμένο παιδί, απολιτίκ του Τάσσου, κόφκω την, μαλαχτοκούκουλλο συμπαθητικό κυπραιούδι με λίρες, φάτσα ντεμί, χαριτωμένη, έχεις και απόψεις για θέματα. Μετά την Άννα είναι ο δεύτερος λόγος που νοιώθουμε περήφανοι. Είναι το alter ego των νέων και η απόδειξη πως η Νήσος Κύπρος γεννά ταλέντα. Μ΄αυτό τον αέρα, της Άννας και του Χατζηγιάννη, σαρώνουμε όλα τα βραβεία στα talent shows. Είδατε εσείς talent show που να μην το πάρει κυπραίος; Είμαστε γεννημένοι ταλέντα, γιατί να το κρύψουμε; Διερωτούνται και οι επιτροπές πια! Τι να συμβαίνει μαζί μας. Όχι μόνο δεν το κρύβουμε! Αλλά γιορτάζουμε και τα 50χρονα της Δημοκρατίας έναντι 700.000 με αυτό!

Πάρτε τώρα μια 50χρονη πολιτιστική ιστορική μούντζα με χέρια ψηλά, να προετοιμαζόμαστε, γιατί έπονται και χειρότερα σχετικά με την, πως την είπαμε, εμβληματική γιορτή!
Προτείνω πάνω στα εισιτήρια να βάλουμε τα πορτρέτα του Παλληκαρίδη και του Λιπέρτη.

Να δω τον Δημήτρη με την Αντιγόνη να το κουνούν με α-υ-τ-ό τον ρυθμό και τι στον κόσμο!
Εεεεε…..

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου (που δεν ξέρουν πως υπάρχω)
είναι κομμάτι του εαυτού μου όπως κι αυτό το πρόσωπο
με τους γκρίζους κροτάφους και τα γκρίζα μάτια
που μάταια αναζητώ ψηλαφώντας
με την παλάμη τα κρύσταλλα.
Με κάποια εύλογη πικρία
συλλογίζομαι πως οι λέξεις που ουσιαστικά
με εκφράζουν βρίσκονται μέσα σ΄εκείνες τις σελίδες
που αγνοούν την ύπαρξη μου, όχι σ΄αυτές που έχω γράψει.
Καλύτερα έτσι. Οι φωνές των νεκρών
θα μου μιλούν για πάντα.

Χόρχε Λουις Μπόρχες
"Το σκοτεινό τριαντάφυλλο"

Aleksander Mikhailovich Rodchenko

Александр Михайлович Родченко, 5 December [O.S. 23 November] 1891 – December 3, 1956) was a Russian artist, sculptor, photographer and graphic designer. He was one of the founders of constructivism and Russian design; he was married to the artist Varvara Stepanova.

Rodchenko was one of the most versatile Constructivist and Productivist artists to emerge after the Russian Revolution. He worked as a painter and graphic designer before turning to photomontage and photography. His photography was socially engaged, formally innovative, and opposed to a painterly aesthetic. Concerned with the need for analytical-documentary photo series, he often shot his subjects from odd angles—usually high above or below—to shock the viewer and to postpone recognition. He wrote: "One has to take several different shots of a subject, from different points of view and in different situations, as if one examined it in the round rather than looked through the same key-hole again and again."


http://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_Rodchenko

3 θεματάκια

Θεματάκι 1ο


Κάποιες φορές διερωτήθηκα, πώς να φαίνονται οι αναρτήσεις στα blogs, στα μάτια ενός ψυχαναλυτή. Τι σόι συμπεράσματα να βγάζει πίσω από το κομπιούτερ του για την πάρτη μας. Κάποιες φορές, πολύ λίγες. Συνήθως δε σκοτίζομαι για το τι μπορεί να νομίζουν οι άλλοι για τους άλλους. Αυτή η «αδιαφορία» εντείνεται και γίνεται στάση ζωής και θα το ξέρει, όποιος πέρασε από τη διαδικασία εντρύφησης στην λεγόμενη ιστορία των ιδεών. Απομυθοποιείς τα πράγματα, άμα δεις τις ιδέες σαν χάρτινους πύργους που καταρρέουν. Θεωρώ θετικό για την ατομική συνείδηση το όριο αυτής της απομυθοποίησης. Έτσι κι αλλιώς, δε ξεφεύγεις από τη διαδικασία της λεγόμενης πάλης των ιδεών ή των απόψεων ποτέ, από την ώρα που θα μπεις στο χορό. Είναι δαιδαλώδης αυτός ο χορός, δε σ΄αφήνει να πάρεις ανάσα. Ξεχνιέσαι στα βήματα του. Ένας λαβύρινθος. Αν σ΄αρέσουν οι θεωρητικές ασκήσεις, μπορεί να γεράσεις, ασκούμενος, χωρίς ποτέ να χεις βγει αληθινά από την πόρτα του νοητικού σπιτιού σου. Ή απομυθοποίηση είναι μια διπλή άμυνα. Αφενός, χορεύεις όταν κρίνεις πως πρέπει, δε γίνεσαι μια «πεταλούδα» της νόησης, είναι υποκριτικό απέναντι στη ζωή να γίνεσαι πεταλούδα, αφετέρου δε γίνεσαι φορέας και ζωντανό παράδειγμα ενός κόσμου αναποδογυρισμένου, όπως το΄πε κι ο Κάρολος, με το κεφάλι κάτω.
Θέλει πολύ κόπο να συνομιλείς με τη ζωή από θεωρητικό επίπεδο, αλλά θέλει και προσωπικές αρετές. Να κατέβεις από το καλάμι, να σκάσεις, να μάθεις, να έχεις εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη βασίζεται στην υπομονή. Κάποιος που δεν εμπιστεύεται τη διαδικασία της μάθησης, θα προτάξει εντονότερα το εγώ, «εγώ ξέρω»…Όταν προτάξεις το εγώ θα εξαρτηθείς αναγκαστικά από τους άλλους. Θα τους φοβηθείς δηλαδή. Θα ψάχνεις το καλό αποτέλεσμα στο τεστ του ψυχαναλυτή σου. Και θα είσαι ψεύτης αλλά και άχρηστος. Τι θα προσφέρεις; Μιαν ενδεδυμένη υπεροψία ως προσφορά. Θέλει κόπο να βάλεις στο τραπέζι κάτι πέραν του μυαλού σου. Υπομονή κυρίως.

Σήμερα λοιπόν, αυτό είναι το θεματάκι 1, ξύπνησα με μια διαολεμένη θετική ενέργεια. Συμβαίνει σχεδόν πάντα αυτό, ψυχαναλυτή μου, όταν προηγηθεί ένα συναίσθημα λύπης. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός, πως είμαι κράμα αντιδραστικού και θετικά διακείμενου προς τη ζωή ατόμου. Ή αν οφείλεται στο γεγονός πως λυπήθηκα αρκετά για να μη θέλω άλλο. Αν οφείλεται σε ένα εγωισμό ή αν οφείλεται σε μια τρέλα. Πάντως δεν αυθυποβάλλω τη θετική μου ενέργεια. Έχει κανείς από σας διαβάσει το Περί της Φύσεως του Λουκρήτιου; Μ΄αυτό ξύπνησα σήμερα, άγνωστες οι βουλές του Κυρίου. « Όταν τα άτομα φέρονται από το ίδιο τους το βάρος σε ευθεία γραμμή προς τα κάτω μες το κενό, σε στιγμές ακαθόριστες και σε τόπους ακαθόριστους, παρεκκλίνουν κάπως από την τροχιά τους»… παρεκκλίνουν από την τροχιά τους, παρέκκλιση-τυχαίο-αναγκαιότητα-ελευθερία-επανάσταση-ιστορικός υλισμός-αναρχοκομμουνισμός-μεσσιανισμός-ολοκληρωτισμός; Επίκουρος Vs Μπαντιού…οι βιβλιοθήκες μας είναι τα βιογραφικά μας…μη θεωρείται ποτέ ως φιλικό ένα σπίτι που δεν έχει βιβλία, θα σας γελάσουν!

Θεματάκι 2ο

«…από το ίδιο τους το βάρος σε ευθεία γραμμή προς τα κάτω μες το κενό…»

Τεστ!

Στη διπλανή μπάρα υπάρχει μια φωτογραφία. Μια σκάλα και ένας άνθρωπος πάνω στη σκάλα. Θα μου κάνετε την μεγάλη χάρη να μου πείτε, τι βλέπετε σ΄αυτή τη φωτογραφία; Ο άνθρωπος αυτός, κατά τη δική σας γνώμη, ανεβαίνει ή κατεβαίνει τη σκάλα; Αν θέλετε πείτε μου και γιατί σας φαίνεται το ένα ή το άλλο. Ή ότι άλλο σχετικό σας βγάζει αυτή η φωτογραφία.

Θεματάκι 3ο

Θέλω να πάρω «συνέντευξη» από κάποιους φίλους μπλόκερς! Γιατί μου αρέσει να μαζεύω «εικόνες» και γιατί νομίζω αισθάνομαι, ή καλύτερα, κάποιοι επέτρεψαν να αισθάνομαι, την άνεση να το ζητήσω αυτό. Οι ερωτήσεις θα είναι διαφορετικές για τον κάθε ένα, ανάλογα με το τι αποκόμισα εγώ διαβάζοντας τα κείμενά τους. Θα κάνω ανοικτά την πρόταση από το δικό μου μπλογκ και θα δεχτώ ανοικτά το ναι ή το όχι του καθενός. Όχι με κρυφά μέιλ. Οι συνεντεύξεις θα γίνουν, αφού προετοιμαστούν οι ερωτήσεις, μετά το τέλος του δευτέρου μέρους των διακοπών του Αυγούστου. Επαναλαμβάνω, πως θα ζητήσω αυτή την συνομιλία, από τα άτομα αυτά με τα οποία αισθάνομαι άνετα να ακούσω το ναι ή το όχι και που είμαι βέβαιη πως και οι ίδιοι αισθάνονται το ίδιο άνετα να λεν ότι γουστάρουν στο μπλογκ μου, χωρίς ενοχικά σύνδρομα. Ανοιχτά και στο φως.

Οι ερωταπαντήσεις θα γίνουν μέσω email και ο ερωτηθείς θα μπορεί να προτείνει ο ίδιος κάποιες ερωτήσεις ή να απορρίψει κάποιες δικές μου. Εγώ από την άλλη θα μπορώ να ρωτήσω ότι κρίνω πως θέλω να ρωτήσω! Τόσο δημοκρατικά!

Ίσως κάνω την πρόταση απόψε ή αύριο γιατί την Τετάρτη φεύγω. Σας εκβιάζω δημοκρατικά εκ των προτέρων, λέγοντας σας, πως αύριο έχω τα γενέθλιά μου και δε θα ήθελα να νοιώσετε πάρα πολύ χάλια, όσοι από σας θα μου πείτε όχι!!!

Danse Serpentine/Gluck "Melody"

Δώρα από την ευχή.

Ο κλέφτης φεύγοντας, άφησε το φεγγάρι στο παράθυρο *

Σύμφωνα με τον μύστη/παραψυχολόγο/μουσουλμάνο/γκουρού, στην προηγούμενη μου ζωή, είχα γεννηθεί το 1500 – κάπου εκεί – ως γυναίκα (πάλι καλά), ήμουνα ιεροκήρυκας, μάλιστα, και αντιγραφέας αρχαίων κειμένων λέει, κλειστό, έντονα αντικοινωνικό άτομο και ακατανόητη από το περιβάλλον μου – α, γι΄αυτό! – με καλλιτεχνικές αλλά καταπιεσμένες από την κοινωνία τάσεις, βάρος το οποίο μετέφερα για να εκπληρώσω σε αυτή τη ζωή. Στη δε επόμενη, θα γεννηθώ ξανά γυναίκα (πάλι καλά) στο Λονδίνο (όοοοχι!) ως σπουδαία (να δοθεί βάση στο σπουδαία) ηθοποιός (να που εξηγούνται και τα ψευδώνυμα!) Θα έχω δε, λέει, μια ακατανίκητη έλξη για την Ελλάδα, και ο λόγος, να το ξέρω, θα είναι πως το παιδί που έχω σ΄αυτή τη ζωή, θα γεννηθεί έλληνας, κάπου στις Κυκλάδες και θα είναι μαθηματικός! Να ξέρω και που θα ψάχνω!


Αυτό που παρέλειψε να μου πει ο μύστης/παραψυχολόγος/μουσουλμάνος/γκουρού, είναι πως σ΄αυτή τη ζωή έχω γεννηθεί λίγο παλαβιάρα, και πως όταν ακούω το χ ή το ψ ή το ω, εγώ μπορεί και να θέλω να σκεφτώ μετά το r+ο = δ:dtβ!
(στα σοβαρά, ήταν ενδιαφέρον άτομο, αν τυχαίνει να είσαι και ρακοσυλλέκτης εκόνων/στιγμών/καταστάσεων όπως εγώ, εξαιρετική μούρη για ζωγράφους και το καλύτερο, έφτυσε τον μεσήλικα ματσό επιχειρηματία γνωστό του γνωστού μας, λέγοντας του, «Δεν έχω να σας πω κάτι. Κάψατε τη ζωή σας κυνηγώντας τα χρήματα»)

Λέω εγώ τώρα, πως αν είχαν κάποια βάση οι θεωρίες περί μετεμψύχωσης , άδικα μάλλον εμείς, όσοι από μας δηλαδή, κλαψουρίζουμε κατά καιρούς για την εποχή μας.

Για σκεφτείτε να είχαμε γεννηθεί το ΄45. Θα ζούσαμε μεν την εποχή των χίπηδων, ως χίπηδες, αλλά τώρα πόσο θα ΄μασταν, αν επιβιώναμε βεβαίως από την κόκα, που δεν; Ή να είχαμε γεννηθεί το ΄15. Ναι, θα ζούσαμε τη σπουδαία προπολεμική εποχή της περίφημης γενιάς του ΄30 και θα κυνηγούσαμε, δεν το συζητώ, τον Εμπειρίκο για μια ψυχανάλυση, αντί της πιασοκωλάδικης δικής μας καφετέτοιας «Οκτάνας», αλλά, σκεφτείτε για μια στιγμή, τι θα χάναμε. Ή να είχαμε γεννηθεί τον 19ο. (ε, καλά, εδώ θα το ράψω, είναι πολλά τα υπέρ, ας το αφήσουμε…).

Πάντως, αν υπήρχε το λεγόμενο κάρμα, εμείς όλοι, μα όλοι, όλοι, κάτι πολύ καλό πρέπει να΄χαμε κάνει στις υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές μας, για να΄μαστε εδώ. Να εξηγηθώ.

Σκεφτείτε σε ποια εποχή ζούμε. Δεν εννοώ να σκεφτούμε τα περί της προόδου, της τεχνολογίας, των επιτευγμάτων της επιστήμης, τα ταξίδια στο διάστημα, την πληθώρα των πανεπιστημίων, τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα και όσα άλλα συνήθως καταγράφουμε ως κεκτημένα. Είναι εξάλλου, αν είναι, κεκτημένα, είναι του χτες, δεν είναι πια του σήμερα. Σε ποια εποχή ζούμε; Της πείνας; Εάν τα 2/3 του πλανήτη κατ΄ουσίαν πεινούν. Της εκμετάλλευσης; Εάν τα 15/16 του πλανήτη, κι εμείς μαζί, γεννιούνται, δουλεύουν, πεθαίνουν για τα χρυσά βρακιά, που τα βγάζει κιόλας, της κάθε κληρονόμου Χίλτον. Των πυρηνικών; Ήταν χτες, νομίζω, η επέτειος της Χιροσίμα. Των πολέμων; Δεν φτάνει μια ανάρτηση ούτε ένας τόμος αναρτήσεων. Της αποχαυνωτικής κατανάλωσης; Δεν είμαστε πια, εμείς οι δυτικοί περιώνυμοι, το ακούραστα αυτιστικό για διεκδικήσεις μισο-νηστικό, μισο-χορτάτο αρκούδι. Είμαστε μια παχύδερμη στοματική κοιλότητα, η Λερναία Ύδρα της υφηλίου. Με τέσσερα κεφάλια τρώμε και με πέντε πεινάμε για θάνατο. Φαϊ – θάνατος – φαϊ – θάνατος. Των οικονομικών κρίσεων; Των οικονομικών κρίσεων! Εδώ είμαστε…εννοώ, εδώ, ας κάνουμε μια στάση.

Κρίση πού, ποιού, από ποιόν και για ποιόν; Για ποια κρίση μιλάμε; Εάν συρρικνώναμε, όχι πως δε θα θέλαμε, τον κόσμο, στις δυτικές ημών πολιτείες/κράτη, θα λέγαμε : κρίση στη διαχείριση εγχώριων και ξένων κεφαλαίων – κρίση στο τραπεζικό σύστημα – κρίση λόγω διαπλοκών του κράτους - κρίση στις κοινωνικές παροχές – κρίση στην εργασία – κρίση στις αξίες και τις σταθερές του πολιτεύματος και της οικονομίας.

Μιλάμε γι αυτή την κρίση; Οι απόψεις διίστανται και διχάζονται. Αν είναι αλήθεια πως η κρίση είναι αυστηρά ενδογενής και άρα αυτο-συμπληρούμενη από τους καθαυτό και στον εαυτό τους περίκλειστους όρους ύπαρξης αυτού του συστήματος, να καθίσω αναπαυτικά, να μη σκοτίζομαι. Αν αυτό το σύστημα δε δημιουργήθηκε, δεν εξετάζω το ζήτημα μιας ντετερμινιστικού ή μη τύπου διαδοχής, είναι άσκοπο να το εξετάσω. Το σύστημα απλά Υπάρχει. Προσέξτε! Δεν υφίσταται! Υπάρχει. Γιατί κάτι που υφίσταται μπορεί και να πάψει να υφίσταται. Κάτι όμως που υπάρχει απλά δεν μπορεί να πάψει να υπάρχει. Ο καπιταλισμός είναι το Υπαρκτό, όχι με την έννοια αυτού που συμβαίνει να υπάρχει, αλλά αυτού που Είναι και δεν μπορεί να μην Είναι. Καθότι δεν υφίσταται, παρεκτός στα μυαλά κάτι τρελαμένων διανοουμένων, κατάσταση του μη- Είναι. Μαθαίνουμε, σύμφωνα με αυτή την μια εκδοχή, πως τα λεγόμενα κοινωνικά συστήματα, όχι όλα, το υφιστάμενο Υπαρκτό Καπιταλιστικό, ανήκει στη σφαίρα του αυτοκαθοριζόμενου και άρα αυτοπληρούμενου ιστορικού πεπραγμένου. Αλλιώς δεν εξηγείται η άποψη, πως η κρίση, είναι αυστηρά ενδογενής, είναι αυστηρά οικονομικού τύπου και ως εκ τούτου ξέρει καλά να νοικοκυρεύει το σπίτι της και να το ξαναφτιάχνει. Αλλιώς, θα ΄βαζε η άποψη αυτή, αν μη τι άλλο ένα δίλημμα : η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί, μπορεί και όχι. Δεν μπορεί να βάλει όμως ένα τέτοιο δίλημμα. Βρισκόμαστε στη σφαίρα ενός Υπαρκτού, στα πλαίσια ενός υπερβατικά οριοθετούμενου ιστορικού πλαισίου. Ο Καπιταλισμός είναι ο έκπτωτος άγγελος του εαυτού του, δεν έχει «υπαρκτικά» διλλήματα, τα έκανε μαντάρα και θα επανέλθει. Η κρίση θα ξεπεραστεί. Μένει τώρα να δούμε το πώς. Εδώ η μια εκ των απόψεων, αντιμετωπίζει, τις δικές της εσωτερικές ερμηνευτικές διαφορές για τη διαχείριση της κρίσης. Εδώ, μου φαίνεται, λογικά, δεν πρέπει να συναντάμε κάποια, την οποιανδήποτε αριστερή τοποθέτηση, επί της ερμηνευτικής του θέματος. Εν πάση περιπτώσει, ελαφρώς βαριόμαστε, και αφού δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε τρία μυαλά-μπουφέ για να τα μασάμε όλα, επιλέγουμε να πάμε στην άλλη άποψη.

Η άλλη άποψη, έχει άλλου είδους δυσχέρειες, ως προς την οριοθέτηση του πλαισίου της, η αλήθεια. Πάντως δεν έχει σοβαρά νοητικά αποκαΐδια στο κεφάλι της. Το πρόβλημα της είναι, πως, κατά καιρούς εμφανίζει υπαρξιακές υποτροπές. Υπογλώσσια, ξέρουμε, δεν παίρνει!

Η άλλη άποψη λοιπόν, ψάχνει, την άκρη του νήματος στη σφαίρα του υπάρχοντος και όχι του υπαρκτού. Αυτό μπερδεύει την αναζήτησή της. Καθότι, πρώτο, η συνδιαλλαγή με το υπάρχον, οφείλει να γίνει από τη δική της οπτική γωνιά, τουτέστιν, οφείλει να ξέρει πως θα συνομιλήσει με τον εχθρό της. ** Ξέρει δηλαδή, πως δεν υφίσταται κοινωνική παρθενογένεση, κανενός τύπου και μορφής, και πως το νέο αναγκαστικά θα διαζευχθεί από κάτι που είναι παλιό. Νέο/παλιό. Ένα ζεύγος που κρατά από και εις τους αιώνες. Περίπλοκο ζευγάρι. Και δεύτερο, πως αντιπροσωπεύει τον δέκτη και όχι τον πομπό. Πρέπει να επεξεργαστεί, αυτό που της δίνεται, όχι να το κοπιάρει, να το επεξεργαστεί. Είναι ο δέκτης, ο φορέας των καιρών, ο κάτοχος αυτού που συμβαίνει και γίνεται. Που πρέπει να γίνει κάτι πέραν αυτού που γίνεται. Πρέπει δηλαδή να αυτό- καθοριστεί, όχι ως υπερβατικά Υπαρκτή και άρα μη ανατρέψιμη κοινωνική δύναμη , άλλα ως το υπάρχον που θα καθορίσει τους όρους κίνησης αυτού που πια δεν μπορεί να Υπάρχει.

Η άλλη άποψη, αυτή που λέμε αριστερή, κάνει τις δικές της ερμηνευτικές απόπειρες. Κάποτε τρομοκρατείται…μπαίνει στο καβούκι του δυτικού κόσμου, συρρικνώνει και συρρικνώνεται. Να φάμε! Αυτό είναι το ζητούμενο. Κάποτε αυτομαστιγώνεται (αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε, δε πάει άλλο). Δεν κάναμε το ένα, δε ράναμε το άλλο, η αριστερά που απουσιάζει, η αριστερά που ομφαλοσκοπεί, η αριστερά που οπισθοδρομεί σε παρωχημένα θεωρητικά σχήματα του παρελθόντος, η αριστερά έτσι ή αριστερά αλλιώς. Ναι, οκ, ίσως να είναι ένα καλό σημάδι αυτό. Αν είναι ο τρόμος της ευθύνης ότι μας νοιάζει που ζούμε. Ένα είναι το βέβαιο. Το Υπάρχον δεν κάθισε ποτέ του Υπαρκτού! Έτσι για να ξέρουμε και πιο είναι το αληθινό μέγεθος του καθαυτό εχθρού μας! Αντε το πολύ να του κάθισε μες τα βιβλία!

Αν είναι αλήθεια, πως η τράπουλα θα ξαναριχτεί, και πως ζούμε σε μια εποχή, που το παιχνίδι θα αλλάξει κανόνες, κι ότι ο Φουκουγιάμα μας έδωσε εντέλει τον τίτλο εποχής και τίποτ΄άλλο : «Το Τέλος της Ιστορίας», θέλω να είμαι εδώ! Δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα, τόσο παιδιά, παραπάνω δε βγαίνουμε! Άντε πενήντα από πείσμα!

Θέλω να είμαι εδώ!!!

* «Ο κλέφτης φεύγοντας, άφησε το φεγγάρι στο παράθυρο» Ριοκάν, ποιητής (1757-1831)
** μήνυμα στον εχθρό : μπορεί να έγλυψα το πάτωμα. Δεν θα καθίσω όμως ποτέ, να «θαυμάζω» ένα γλυμμένο πάτωμα, ως το σπουδαιότερο έργο της ζωής μου.

Η κυρία Ζωή

Χτες πέρασα το βράδυ μου στην αγωνιζόμενη ελεύθερη Αμμόχωστο : Αγία Νάπα by night! Γιατί να πάμε στην Αγία Νάπα by night; Έτσι! Θα πάμε σε ένα μπαράκι που δεν είναι αγιανναπίτικο, είναι εναλλακτικό για το λεγόμενο «ένα ποτό». Μάλιστα!


Εγώ θα πάω με τον J. Ασφαλής! Δεν πίνει, καπνίζει, δεν είναι φλούφλης, θα πούμε ωραίες κουβέντες στο δρόμο και ακούει και καλή μουσική. Μια χαρά! Ο J. που είναι τριαντάρης και αγωνίζεται ακόμη να ξεμπερδέψει με κάτι πτυχία στη Νομική, μονοπωλεί την κουβέντα στο δρόμο, και με βοηθά για άλλη μια φορά να αντιληφθώ, πως οι άντρες έχουν τα ίδια και τα αυτά προβλήματα, στις σχέσεις τους με τις γυναίκες. Κλασική περίπτωση. Η τελευταία του σχέση τον χώρισε μέσω του facebook! Του έστειλε μήνυμα με αριθμημένους τους λόγους γιατί τον χωρίζει. Δηλαδή : 1. λείπεις πολλές ώρες 2. δεν προσέχεις τη διατροφή σου 3. φοβάμαι τη δέσμευση κ.λ.π Τώρα που το γράφω θέλω να γελάσω, αλλά εκείνη την ώρα δε γέλασα. Έχουν μεγάλα παράπονα και οι άντρες από μας, για το πόσο γαϊδούρες έχουμε γίνει. Ούτε για ένα αξιοπρεπή χωρισμό δεν είμαστε πλέον άξιες.

Φτάνουμε στην Αγία Νάπα. Παθαίνουμε αμοιβαίο πολιτισμικό σοκ! Δεν μπορεί να είμαστε στη Κύπρο, αποκλείεται! Στο δρόμο δεν κυκλοφορούν άνθρωποι, κυκλοφορούν δίποδα ξέκωλα και των δύο φύλων. Εδώ δεν είναι τόπος. Είναι ένας νευρικού τύπου, ανεπιτυχής οργασμός διαρκείας. Δεν είναι τυχαίο, πως σφάζονται, σχεδόν καθημερινά μες στους δρόμους…

Η ώρα πήγε δέκα, ο J. θέλει να πάει σε μια συνάντηση πριν το «ένα ποτό»,κι εγώ αποφασίζω να πάω μόνη μου στο μπαράκι για να περιμένω τους υπόλοιπους.

Μπαίνω. Στο μπαρ βρίσκεται κάποιος που στέκεται, σκυθρωπός, πίσω απ΄ την ταμιακή, υποθέτω ο ιδιοκτήτης, δύο κύριοι ντυμένοι ομοιόμορφα- τα γκαρσόνια – και μια κυρία που κάθεται στο μπαρ. Δηλαδή, ψυχή. Η ζωή εδώ, με ενημερώνουν, φουντώνει κατά τις δύο.
Ρωτώ αν μπορώ να καθίσω, ζητώ ένα ποτήρι νερό και κάθομαι σε ένα τραπέζι.
Βλέπω πως ο ιδιοκτήτης καπνίζει, παίρνω θάρρος και ρωτώ αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Μου φέρνει τασάκι ο ίδιος και κάθεται. Ρωτά τα γνωστά, από πού είσαι, με τι ασχολείσαι και τα ρέστα. Απαντώ και ρωτώ να μάθω για την περιοχή. Το βλέμμα του παραμένει πολύ σκυθρωπό, μαθαίνω για την τοπική μαφία, η Αγία Νάπα είναι μια καμένη υπόθεση, κι εκείνος σκέφτεται να τα κλείσει όλα και να φύγει, η κατάσταση εδώ έγινε ανυπόφορη. Δουλεύουν καθημερινά με το φόβο. Πρόσφατα ήρθαν εδώ, πελάτες, οι τοπικοί νονοί της νύχτας. Οπλοφορούσαν, τους ζήτησε να φύγουν. Δεν τον νοιάζει, μου είπε. Δουλεύει για να περνά καλά, αλλιώς δε δουλεύει. Τα χαράματα, αφού έκλεισε το μαγαζί, τον ειδοποίησαν από την αστυνομία πως κάποιοι «έραψαν» την είσοδο. Φοβήθηκε και δεν έκανε καταγγελία. Φοβήθηκε μου είπε και τη δημοσιότητα από τα ΜΜΕ. Με ρώτησε αν θέλω ποτό, είπα όχι, είναι νωρίς ακόμα, ευχαριστώ, σε λίγο, και γύρισε πίσω στη θέση του, ακριβώς εκεί που στεκόταν, όπως στεκόταν και με το ίδιο σκοτεινό βλέμμα.

Η μουσική είναι καλή, οργανική, όχι τραγούδια, με φυσικά όργανα, είναι ωραία, δεν αντιλαμβάνεσαι τον πανικό που γίνεται έξω. Παίρνω τηλέφωνο το παιδί μου, να πω καληνύχτα και να σιγουρευτώ πως πέρασε καλά τη μέρα του, θα κοιμηθεί καλά. Ξέρω τα σημάδια. Αν είναι καλά, θα με γράψει, θα μου πει «ναι, γειά, γειά..». Κάθε μέρα, το καληνύχτα, είναι η στιγμή η δική μου να σιγουρευτώ, πως πάμε καλά και πως κάνουμε καλά πράγματα. Το κάνει κι εκείνος για μένα. Τις φορές που ξεχνιέμαι μου το θυμίζει ο ίδιος, κοντοστέκεται στη πόρτα και με κοιτάζει : πρέπει να πεις καληνύχτα…

Αφαιρούμαι, κοιτάζω το τραπέζι, δεν αντιλαμβάνομαι, πως η κυρία που καθόταν στο μπαρ, ήρθε και κάθισε στο διπλανό τραπεζάκι και με κοιτάζει.

Έχει γυρίσει την καρέκλα προς το μέρος μου, έχει βάλει το ένα χέρι στο τραπέζι, το άλλο πάνω στη φούστα της, έχει γυρτό το κεφάλι, με κοιτάζει και χαμογελά. Πρέπει να είναι γύρω στα 55, αδύνατη, απεριποίητη, το πρόσωπο είναι θλιμμένο, κουρασμένο, είναι η κυρία που δουλεύει στη κουζίνα. Τα μάτια της είναι φωτεινά, χαμογελά και τα μάτια της λάμπουν. Την κοιτώ αλλά δεν μου μιλά. Συνεχίζει να με κοιτά με ένα τρόπο, πώς να τον πω…με εκείνο τον τρόπο, που μας κοίταζαν μόνο οι γιαγιάδες μας, με εκείνη τη γλύκα εκείνης της αγάπης, αλλά είναι πολύ νέα για να ξέρει να κοιτά έτσι, είναι άγνωστη και δε λέει κάτι. Της χαμογελώ κι εγώ και δεν διακόπτω το βλέμμα της, δεν λέω ούτε εγώ τίποτα.

Σιωπή, και μετά από το πουθενά, μια πρόταση: έχεις πολύ ωραία μαλλιά…χαμόγελο, σιωπή. Ενθουσιάζομαι, ευχαριστώ!, αλλά ξέρω πως δεν είναι αυτό που θέλει να μου πει… Την κοιτάζω, «έχεις πάρα πολύ ωραία μαλλιά», μου ξαναλέει…είμαι σίγουρη, πως κάτι άλλο θέλει να πει και πως δεν θα το πει! Δεν έχω πάρα πολύ ωραία μαλλιά και ξέρω πως κάτι άλλο είναι μες το μυαλό της, κάτι άλλο μου λέει εμένα αυτό το χαμόγελο…

Δε μου δίνει αέρα, να ρωτήσω κάτι, τι να ρωτήσω, αν εργάζεται εκεί; Φαίνεται. Από πού είναι; Δε θέλω να το ρωτήσω αυτό, ξέρω πως είναι ξένη, δε μιλά κυπριακά, μιλά σπασμένα ελληνικά. Σπασμένα ελληνικά στη Κύπρο μιλάνε μόνο οι Σλάβοι. Το βλέμμα της είναι πολύ βαθύ, δε μου επιτρέπει να είμαι ηλίθια και να τη ρωτάω τάχα μου τάχα μου με ενδιαφέρον από πού μας ήρθε!
Ξέρω πως μου ζητά κάτι, και γι αυτό κάθισε εδώ.
Αποφασίζω να το ρισκάρω. Πιάνω κουβέντα για τα μαλλιά μου. Της ρίχνω το γάντι, πως δεν είναι τίποτα να έχεις ωραία μαλλιά, εμένα με απασχολεί, να μη μου πιάνουν τον κω… στα κομμωτήρια. Τη ρωτώ γιατί αυτή δε βάφει τα δικά της. Δε έχει απάντηση. Με κοιτάει και δεν έχει απάντηση. Σα να μου λέει…εδώ που βρίσκομαι, εδώ που έφτασα, εδώ που είμαι, δεν σκέφτηκα, πως μπορεί και να θέλω, να έχω ωραία μαλλιά! Αυτό ακριβώς! Ποτέ δε σκέφτηκα, πως μπορεί να θέλω, να έχω ωραία μαλλιά! Λες και πρώτη φορά σκέφτηκε, πως θα μπορούσε να θέλει κάτι, είπε μόνο «μετά θα πρέπει να τα βάφω κάθε μήνα, είναι πολλά τα χρήματα».Τη ρωτώ τι ώρα πάει στο μπαράκι και της λέω πως το ερχόμενο Σάββατο θα είμαι εδώ, με τα σχετικά εργαλεία, αυτή θα κόβει φρούτα κι εγώ θα της βάφω τα μαλλιά. Γελά, γελά πάρα πολύ αλλά με κοιτάζει, και λέει, «θα γίνουν, σαν τα δικά σου;» αλήθεια, με ρώτησε «θα γίνουν σαν τα δικά σου;» αλλά με κοίταζε, που σημαίνει, είδε τον εαυτό της με ωραία μαλλιά…Θα γίνουν ακριβώς σαν τα δικά μου, ναι, πρέπει να βρούμε και τρόπο μετά, πως θα λουστείς μες το μπαράκι!

Εννοείται πως το μισό βράδυ το πέρασα μες την κουζίνα. Δε με ρώτησε τίποτα απολύτως εκτός από το όνομά μου, τίποτα, ούτε εγώ τη ρώτησα κάτι, εκτός από το ότι τη λένε κυρία Ζωή, που σημαίνει στα μέρη της θα ήταν Ζώγια, δεν ξέρω αν έχει παιδιά, δεν ξέρω αν τα άφησε εκεί, δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω πως στην κουζίνα δεν υπάρχει πλυντήριο πιάτων και πως εργάζεται σε ένα μπαράκι, που σερβίρει ποτά, και πως κάθε βράδυ πλένει και σκουπίζει στο χέρι πάνω από 200 ποτήρια και άλλα τόσα πιάτα.

Η παρέα μαζεύτηκε. Βρέθηκαν κι άλλοι γνωστοί εκεί. Ένα τραπέζι με πιλότους της κυπριακής αεροπορίας, δίπλα. Μιλήσαμε. Το απόλυτο κενό των αιθέρων. Πήρε το μάτι μου στο τέλος 5-6 εκατοστάρικα τσαλακωμένα πάνω στο τραπέζι. Νομίζω μάλωναν ποιος θα πληρώσει. Ο λογαριασμός ήταν κάπου 150 ευρώ. Τα άφησαν όλα κι έφυγαν. Τσαλακωμένα πράσινα.

Φύγαμε στις τέσσερις. Περιμένοντας έξω στο δρόμο τον J. να φέρει το αυτοκίνητο, την άκουσα που ζητούσε από το γκαρσόνι, να την πάει στο ξενοδοχείο που δουλεύει, για την πρωινή βάρδια. Εμείς ήμασταν ήδη λιώμα απ΄το ξενύχτι.

«Κάνεις κι άλλη δουλειά;»
«Ναι, τρεις.
Στη χώρα μου, διάβαζα βιβλία. Εδώ, μόνο δουλειά».
Δεν ξέρω γιατί το είπε αυτό, αλήθεια δεν ξέρω…
«Καληνύχτα».
«Καληνύχτα».

(ο τύπος που έσιει το μπαρ, νομίζω εσυμπάθησε με. Διότι, έμπαινεν, έφκαινεν, τζαι ελάλεν μου, ρε γλυτζιυν μουτρούιν, ποτόν έσιεις; Άμα δεν τον ψήσω εγώ τούτον να γοράσει πλυντήριο πιάτων, εμένα να μεν με λαλούν disdaimona!)