Η επιστροφή των δεινοσαύρων

Ο δεινός υπηρέτης των μνημονίων μιλά με τη «γλώσσα της ψυχής του»

Ο Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία του στην κυπριακή  βουλή είπε ότι θα μιλήσει με δύο γλώσσες, τη γλώσσα της ψυχής του και με τη γλώσσα της πολιτικής. Ήταν μια  παιδική πονηριά με την οποία απλώς μείωσε και τη «γλώσσα της ψυχής» του και  αυτή της « πολιτικής». Με τη γλώσσα της ψυχής του, μας πήρε στον αγώνα του 55 για ένωση και επανέλαβε όσα συνήθως ακούμε από τους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους, με αναμφισβήτητο στόχο να εξάψει τις εθνικές φαντασιώσεις των πικραμένων ομοϊδεατών του. Ήταν, επίσης, ένας τρόπος όμως, για να υποδηλώσει ότι αυτά που θα έλεγε με τη γλώσσα της πολιτικής να τα λάβετε υπόψη σε λελογισμένο βαθμό, γιατί δεν αποτελούν τη γλώσσα της ψυχής.  Είναι το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι της Ελλάδας «θέλω αλλά δεν μπορώ», ταυτόχρονα όμως είμαι η «μητέρα»,  εσύ είσαι ο ανεκπλήρωτος πόθος μου και γω ο ανεκπλήρωτος πόθος σας.

Λίγο μετά ο κύριος Σαμαράς πήρε και ένα μετάλλιο από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ  της  Α, κάποιοι από τους οποίους ήταν και της Β. Ο κύριος Σαμαράς στάθηκε στο γεγονός ότι όλα τα κόμματα συμφώνησαν μέσα σε πνεύμα εθνικής ομοψυχίας για την ακολουθούμενη πολιτική. Ευτυχώς στην Ελλάδα η εθνική ομοψυχία αποτελεί για τον κ. Σαμαρά όνειρο θερινής νυκτός, οι μέρες του στην πρωθυπουργία δείχνουν να είναι μετρημένες και ο ταξικός αγώνας κτυπάει κόκκινο και δίνει το παράδειγμα στα κινήματα των εργαζομένων της Ευρώπης.

Στην Κύπρο η εθνική ομοψυχία και η εθνική ενότητα, εκτός του ότι μασκαρεύει τις πραγματικές πολιτικές αντιθέσεις που υπάρχουν ακόμα και ανάμεσα σε όσους την προκρίνουν, έχει δυστυχώς πολύ κακό αντίκτυπο στο κυπριακό διότι ανάλογα αντανακλαστικά και στην ΤΚ κοινότητα. Το επιδιωκόμενο για τη λύση του κυπριακού κοινό μέτωπο ΕΚ και ΤΚ εργαζομένων μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναπνέει δύσκολα,  παρόλο που είναι ο μοναδικός δρόμος για τη λύση.

Η εθνική ομοψυχία: το ιδεώδες φάρμακο ενάντια στην επαναπροσέγγιση

Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά ότι ο γράφων στηρίζεται στην υπόθεση ότι, οι δικοινοτικές συνομιλίες δεν είναι ένα εργαλείο λύσης του κυπριακού ζητήματος, αλλά αντίθετα είναι ένα εργαλείο διαχείρισης της μη επίλυσης του, όπως τουλάχιστον αποδεικνύει η εμπειρία των τελευταίων 50 χρόνων.

Όπως ομολόγησε στις προχθεσινές δηλώσεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, η πολιτική συμμαχιών που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια γίνεται μέσα σε κλίμα εθνικής ομοψυχίας και άρχισε πριν περίπου επτά χρόνια. Σε ερώτηση αν εννοεί υπό προηγούμενης κυβέρνησης, απάντησε βεβαίως  ναι και δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε το ρόλο κανενός. Είπε κατά λέξη ο εκπρόσωπος:

«Ερώτηση: Υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα τους στην ΕΕ;

Απάντηση: Τα υπερασπιζόμαστε γιατί είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλύτερα από τρίτους τι γίνεται στην περιοχή μας. Αυτό που λέγαμε από το 1990 για τη γέφυρα της Κύπρου μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής αποδεικνύεται σήμερα στην πράξη. Είναι σημαντικό ότι αυτή η πολιτική ειδικά με το Ισραήλ ξεκίνησε τα τελευταία 6-7 χρόνια και συνεχίζεται.

Ερώτηση: Δεν είναι επιτυχία της παρούσας κυβέρνησης;

Απάντηση: Όχι, και πρέπει να το λέμε. Η πολιτική που αποφασίστηκε πριν από 6-7 χρόνια συνεχίζεται κι ενισχύεται. Κι αυτό είναι δείγμα ωριμότητας της εξωτερικής πολιτικής, κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από μια χώρα με την οποία θέλεις να γίνεις στρατηγικός σύμμαχος. Δεν γίνεσαι στρατηγικός σύμμαχος μόνο όταν είναι μια κυβέρνηση στην εξουσία. Δοκιμάζεται μια σχέση και διαχρονικά με διαφορετικές κυβερνήσεις, ιδεολογικές θέσεις και προσεγγίσεις.»

Και ασφαλώς, εννοούσε τις πρώτες συμφωνίες της προηγούμενης κυβέρνησης με το Ισραήλ. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι εκείνες οι συμφωνίες μετέβαλαν άρδην τις σχέσεις Κύπρου-Ισραήλ και δηλητηριάζουν μέρα με τη μέρα τις σχέσεις της Κύπρου με τους αραβικούς λαούς. Στην πρώτη, μάλιστα, απάντηση ανακαλύπτουμε το νόημα που τόσα χρόνια η κυπριακή ηγεσία έδινε στην πρόταση ότι, θέλει την Κύπρο γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Σήμερα ακριβώς μας αποκαλύπτεται και στην πράξη  ότι αυτό που εννοούσε είναι  προφανώς  μία στρατιωτική συμμαχία με το κατεξοχήν κράτος-τρομοκράτη του πλανήτη, το Ισραήλ. Στη δεύτερη απάντηση είναι σαφές ότι η πολιτική αυτή αποφασίστηκε πριν από 6-7 χρόνια με τη συμμετοχή της προηγούμενης και ενδεχομένως της παραπροηγούμενης  κυβέρνησης. Ήταν μία συμφωνία εν κρυπτό και κατά πάσα πιθανότητα μετά από συνεννόηση με κάποιο δυτικό κέντρο. Για όσους θυμούνται ήταν εξοργιστική και πάλι η εθνική συναίνεση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα και με τη  συμμετοχή όλων των ΜΜΕ χωρίς εξαίρεση και με καμία διαμαρτυρία από πουθενά. Την ίδια ώρα ήταν σαφές όμως ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν συμφωνούσε καθόλου με αυτή την προσέγγιση.

Είναι δυστυχώς πολλές φορές που η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις, παραμένοντας όμως αδύναμη να παρέμβει και να επηρεάσει το δημόσιο διάλογο. Να υπενθυμίσουμε ότι στη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ η θάλασσα της Γάζας ξεχάστηκε εντελώς. Κατά τα άλλα η Κύπρος εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων.

Όσο αφορά τη συνεργασία με την Αίγυπτο, στην οποία δίνεται μεγάλη σημασία, διότι όπως ελέχθη και από τον κ. Σαμαρά, η Αίγυπτος είναι μία μεγάλη αραβική χώρα που επηρεάζει πολλές άλλες. Συμφωνούμε μαζί του μόνο σε ένα σημείο, ότι η Αίγυπτος είναι μεγάλη. Πρόκειται όμως για μία κυβέρνηση που ανήλθε πρόσφατα στην εξουσία με πραξικόπημα, δεν έχει ακόμα απολύτως σταθεροποιηθεί και όπως βλέπουμε γενικά το ισλαμιστικό κίνημα ενδυναμώνεται. Ίσως ακριβώς επισπεύδεται μία διαδικασία συμφωνίας με την Αίγυπτο όσο ακόμα υπάρχει αυτή η κυβέρνηση. Ελπίζουμε ότι η συμφωνία που θα προκύψει δεν θα πυροδοτήσει μια νέα επικίνδυνη ένταση με την Τουρκία και αναφερόμαστε ακριβώς στο ότι, αν αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα  ΑΟΖ στο Καστελλόριζο, η Τουρκία θα μείνει χωρίς ανοικτές θάλασσες στο νότιο υπογάστριο της, όπως εξ αντικειμένου δεν έχει και στο δυτικό πλευρό.

Το περιουσιακό στοιχείο

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χαρακτηρισμός της Κύπρου ως «περιουσιακό στοιχείο της ΕΕ» ήταν ένα γλωσσικό ολίσθημα ενός υπηρέτη της Δυτικοευρωπαϊκής και κυρίως της γερμανικής κεφαλαιοκρατίας. Η αλήθεια είναι χειρότερη. Ο χαρακτηρισμός αυτός ήταν στο γραπτό κείμενο του κυρίου Σαμαρά. Είναι ένας χαρακτηρισμός που ανοίγει το κέλυφος της συγκινημένης ψυχής του κυρίου πρωθυπουργού και αποκαλύπτει μια ψυχή πουλημένη στο διάβολο του παραπαίοντος καπιταλισμού. Αυτός ο χαρακτηρισμός έγινε μεν για την Κύπρο αλλά δεν βλέπουμε γιατί να μην αφορά και την ίδια την Ελλάδα και να δείχνει πως ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής σκέφτεται για τη χώρα του. Παρακολουθώντας το συλλογισμό, του θα μπορούσαμε επίσης να υπενθυμίσουμε ότι και η Κύπρος και η Ελλάδα είναι περιουσιακά στοιχεία υποθηκευμένα στο διεθνές κεφάλαιο. Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι το μετάλλιο που πήρε από τον ηγέτη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Α αλλά και της ΕΟΚΑ Β, του αξίζει πέραν πάσης αμφιβολίας. Ας χαίρεται ο ένας τον άλλο! Το ελάχιστο που οφείλει τώρα ο κύριος Σαμαράς στους αγωνιστές, είναι να αναρτήσει το δώρο του, «η επιστροφή των δεινοσαύρων», στο πρωθυπουργικό γραφείο.

«Έχουμε πόλεμο στα νερά της Κύπρου»

Η φράση ανήκει στην Ελένη Θεοχάρους, η οποία ανέλαβε καθήκοντα στρατηλάτη στο Ευρωκοινοβούλιο. Η συζήτηση έγινε στην προπαρασκευαστική συνεδρίαση της μεικτής διακοινοβουλευτικής επιτροπής Τουρκίας-ΕΕ ανάμεσα και σε άλλα θέματα που συζητήθηκαν. Σημειώνουμε αυτή τη φράση για να τονίσουμε ακριβώς ότι «η γλώσσα της ψυχής» που έλεγε πριν και ο κύριος Σαμαράς, ηχεί πολεμικά στα αυτιά ορισμένων πριν καν πέσει το πρώτο βλήμα.

Εν κατακλείδι, θέλουμε να τονίσουμε με έμφαση ότι, η εθνική ομοψυχία και τα εθνικά μέτωπα δεν βοηθούν την επίλυση του κυπριακού, αλλά αντίθετα προκαλούν συσπείρωση των κοινοτήτων με τις «μητέρες πατρίδες» και με κανένα τρόπο δεν οδηγούν σε λύση.

Εν είδη ανεκδότου, ρωτήθηκε κάποτε ένας συνομιλητής, αν οι συνομιλίες πάνε καλά. Ο συνομιλητής απάντησε, ναι , οι συνομιλίες πάνε πολύ καλά. Τότε, σχολίασε ο ερωτών, θα έχουμε λύση σύντομα. Όχι, αντίθετα, απαντά ο άλλος. Αν θα είχαμε λύση τότε πως οι συνομιλίες θα πήγαιναν καλά;

Δέφτερη Ανάγνωση