Από πολλές δεκαετίες ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε ο εφιάλτης λαών και εθνών, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Εγινε αφορμή για πολλές ταινίες, θεατρικά έργα, βιβλία, άρθρα και άλλα διανοητικά πονήματα. Πολύ περισσότερο υπήρξε αφορμή για κινητοποιήσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη υπέρ της ειρήνης. Εκατομμύρια άνθρωποι από Βορρά και Νότο και από Δύση και Ανατολή διαδήλωσαν, αγωνίστηκαν, συγκρούστηκαν, φυλακίστηκαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους ενάντια στον πόλεμο και υπέρ της ειρήνης.
Εφτασε η μέρα κατά την οποία «αίφνης» κατέρρευσε το ένα μέρος του δίπολου της παγκόσμιας αντιπαράθεσης και οι άνθρωποι παραπλανημένοι από την επιφάνεια και την επικάλυψη του συστήματος, και ξεχνώντας τη φύση και ουσία του, πανηγύρισαν την ειρήνη και την παγκόσμια ασφάλεια.
Γράφτηκαν τραγούδια και ύμνοι, γράφτηκαν βιβλία και άρθρα, έγιναν τελετές και πανηγύρια για να γιορτάσουν το τέλος της αυτοκρατορίας του «κακού», όπως ο Ρέηγκαν είχε αποκαλέσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Πανηγύριζαν οι άνθρωποι γιατί τάχα παρήλθαν οι μέρες οι κακές και τώρα θα ζούσαμε όλοι καλύτερα, χάρις στην επικράτηση του πόλου του «καλού» (κατά άλλους αντίχριστου) χωρίς κρίσεις, δυστυχία, αδικία και προπάντων χωρίς πόλεμο.
Δυστυχώς, όμως, τα παραμύθια δεν βγήκαν αληθινά. Η φύση του συστήματος νίκησε την καλή θέληση των οποιωνδήποτε και διέλυσε την αφέλεια πολλών, όπως ο Σκορπιός στο γνωστό μύθο τελικά κέντρισε το Βάτραχο ή Χελώνα- όπως προτιμάτε- και πέθαναν και οι δύο (*).
Ετσι από τη δεκαετία του 1990 μαζί με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντί να έλθουν οι μέρες οι καλές, άρχισε ένας νέος, πιο άγριος κύκλος οικονομικής κρίσης, φτώχειας, δυστυχίας, ανέχειας, αρρώστιας, καταστροφής του περιβάλλοντος, κυμάτων ανέργων, προσφύγων, αναλφάβητων, αρρώστων, άστεγων, νεκρών. Τσουνάμι ασταμάτητων θανάτων, καταστροφών και ποταμοί αιμάτου κατακλύζουν τον πλανήτη. Οι θεοί του σκότους θριαμβεύουν! Ο Αρης, ο Αδης και όλοι οι μετέπειτα διάδοχοί τους βασιλεύουν τον πλανήτη Γη!
Από τη Γιουγκοσλαβία στο Αφγανιστάν. Από τη Βραζιλία στην Κύπρο. Από την Αργεντινή στην Ταϊλάνδη! Από το Ιράκ στην Πορτογαλία. Από την Ισλανδία στη Νιγηρία. Από όλα τα τέσσερα σημεία του πλανήτη ώς τα τέσσερα σημεία της γαλάζιας σφαίρας βασιλεύει το μαύρο στη μια ή την άλλη του μορφή και απόχρωση.
Το σύστημα που επικράτησε, έστω προσωρινά, πέρασε ήδη σε ένα άλλο επίπεδο. Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Αυτός ο ολοκληρωτισμός αγγίζει όχι μόνο την οικονομική βάση του συστήματος με όλα τα επακόλουθα, αλλά και ολόκληρο το εποικοδόμημα. Πολιτική και πολιτισμό, υγεία και αθλητισμό, θεωρία και πράξη κ.ο.κ.
Σ’αυτό το στάδιο για να «ανανεώσει» την πορεία του χρειάζεται νέο «αίμα» και νέο αίμα. Νέο «αίμα» π.χ. ανέργων αλλά, δυστυχώς, και νέο αίμα χωρίς εισαγωγικά! Χρειάζεται τον πόλεμο. Γι’ αυτό και τον προκαλεί παντού με ιδιαίτερη μανία από το 1990. Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Ουκρανία και αλλού. Τώρα δυστυχώς φαίνεται ότι κάποιες συνιστώσες του συστήματος ορέγονται μεγάλες, πολύ μεγάλες ποσότητες αίματος. Οι βρικόλακες του συστήματος αποθρασυμένοι από την έλλειψη παγκόσμιου αντίπαλου δέους αλλά και απεγνωσμένοι (απελπισμένοι) από το αδιέξοδο της πρακτικής εφαρμογής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο, θέλουν άκοπο φρέσκο αίμα όλων των τύπων για να κρατηθούν στη ζωή.
Είναι γι’αυτό που έφτασαν στο σημείο να ερωτοτροπούν με τον παγκόσμιο εφιάλτη και να προκαλούν την έκρηξή του στην εύφορη γη της Ουκρανίας και στην ιστορική (για κάποιους λίκνο της ζωής) Μεσοποταμία (Ιράκ κ.λπ.) και τη γη που γέννησε Χριστό και Αλλάχ, την Παλαιστίνη.
«Ζούμε σήμερα στο στάδιο του καπιταλισμού της καταστροφής στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, στην υγεία και άλλα πολλά. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, στο περιβάλλον. Ο καπιταλισμός της καταστροφής απειλεί τον πλανήτη μας, τον άνθρωπο και την ίδια την ύπαρξή του. Τολμώ να πω ότι στα χρόνια που ζούμε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου» (Ομιλία Ν.Κ. στη Βουλή για τους Προϋπολογισμούς του 2011). Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Σ’ αυτά τα πλαίσια παίζεται και η τύχη της Κύπρου σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικο-ιστορικό, οικονομία, ενέργεια. Σ’αυτά τα πλαίσια και ο καθένας πρέπει να τοποθετηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει.
Εφτασε η μέρα κατά την οποία «αίφνης» κατέρρευσε το ένα μέρος του δίπολου της παγκόσμιας αντιπαράθεσης και οι άνθρωποι παραπλανημένοι από την επιφάνεια και την επικάλυψη του συστήματος, και ξεχνώντας τη φύση και ουσία του, πανηγύρισαν την ειρήνη και την παγκόσμια ασφάλεια.
Γράφτηκαν τραγούδια και ύμνοι, γράφτηκαν βιβλία και άρθρα, έγιναν τελετές και πανηγύρια για να γιορτάσουν το τέλος της αυτοκρατορίας του «κακού», όπως ο Ρέηγκαν είχε αποκαλέσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Πανηγύριζαν οι άνθρωποι γιατί τάχα παρήλθαν οι μέρες οι κακές και τώρα θα ζούσαμε όλοι καλύτερα, χάρις στην επικράτηση του πόλου του «καλού» (κατά άλλους αντίχριστου) χωρίς κρίσεις, δυστυχία, αδικία και προπάντων χωρίς πόλεμο.
Δυστυχώς, όμως, τα παραμύθια δεν βγήκαν αληθινά. Η φύση του συστήματος νίκησε την καλή θέληση των οποιωνδήποτε και διέλυσε την αφέλεια πολλών, όπως ο Σκορπιός στο γνωστό μύθο τελικά κέντρισε το Βάτραχο ή Χελώνα- όπως προτιμάτε- και πέθαναν και οι δύο (*).
Ετσι από τη δεκαετία του 1990 μαζί με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αντί να έλθουν οι μέρες οι καλές, άρχισε ένας νέος, πιο άγριος κύκλος οικονομικής κρίσης, φτώχειας, δυστυχίας, ανέχειας, αρρώστιας, καταστροφής του περιβάλλοντος, κυμάτων ανέργων, προσφύγων, αναλφάβητων, αρρώστων, άστεγων, νεκρών. Τσουνάμι ασταμάτητων θανάτων, καταστροφών και ποταμοί αιμάτου κατακλύζουν τον πλανήτη. Οι θεοί του σκότους θριαμβεύουν! Ο Αρης, ο Αδης και όλοι οι μετέπειτα διάδοχοί τους βασιλεύουν τον πλανήτη Γη!
Από τη Γιουγκοσλαβία στο Αφγανιστάν. Από τη Βραζιλία στην Κύπρο. Από την Αργεντινή στην Ταϊλάνδη! Από το Ιράκ στην Πορτογαλία. Από την Ισλανδία στη Νιγηρία. Από όλα τα τέσσερα σημεία του πλανήτη ώς τα τέσσερα σημεία της γαλάζιας σφαίρας βασιλεύει το μαύρο στη μια ή την άλλη του μορφή και απόχρωση.
Το σύστημα που επικράτησε, έστω προσωρινά, πέρασε ήδη σε ένα άλλο επίπεδο. Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Αυτός ο ολοκληρωτισμός αγγίζει όχι μόνο την οικονομική βάση του συστήματος με όλα τα επακόλουθα, αλλά και ολόκληρο το εποικοδόμημα. Πολιτική και πολιτισμό, υγεία και αθλητισμό, θεωρία και πράξη κ.ο.κ.
Σ’αυτό το στάδιο για να «ανανεώσει» την πορεία του χρειάζεται νέο «αίμα» και νέο αίμα. Νέο «αίμα» π.χ. ανέργων αλλά, δυστυχώς, και νέο αίμα χωρίς εισαγωγικά! Χρειάζεται τον πόλεμο. Γι’ αυτό και τον προκαλεί παντού με ιδιαίτερη μανία από το 1990. Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, Ουκρανία και αλλού. Τώρα δυστυχώς φαίνεται ότι κάποιες συνιστώσες του συστήματος ορέγονται μεγάλες, πολύ μεγάλες ποσότητες αίματος. Οι βρικόλακες του συστήματος αποθρασυμένοι από την έλλειψη παγκόσμιου αντίπαλου δέους αλλά και απεγνωσμένοι (απελπισμένοι) από το αδιέξοδο της πρακτικής εφαρμογής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο, θέλουν άκοπο φρέσκο αίμα όλων των τύπων για να κρατηθούν στη ζωή.
Είναι γι’αυτό που έφτασαν στο σημείο να ερωτοτροπούν με τον παγκόσμιο εφιάλτη και να προκαλούν την έκρηξή του στην εύφορη γη της Ουκρανίας και στην ιστορική (για κάποιους λίκνο της ζωής) Μεσοποταμία (Ιράκ κ.λπ.) και τη γη που γέννησε Χριστό και Αλλάχ, την Παλαιστίνη.
«Ζούμε σήμερα στο στάδιο του καπιταλισμού της καταστροφής στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό, στα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, στην υγεία και άλλα πολλά. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, στο περιβάλλον. Ο καπιταλισμός της καταστροφής απειλεί τον πλανήτη μας, τον άνθρωπο και την ίδια την ύπαρξή του. Τολμώ να πω ότι στα χρόνια που ζούμε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου» (Ομιλία Ν.Κ. στη Βουλή για τους Προϋπολογισμούς του 2011). Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Σ’ αυτά τα πλαίσια παίζεται και η τύχη της Κύπρου σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικο-ιστορικό, οικονομία, ενέργεια. Σ’αυτά τα πλαίσια και ο καθένας πρέπει να τοποθετηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει.
(*) Κάποτε ο Σκορπιός ζήτησε από τον Βάτραχο να τον μεταφέρει στην αντίπερα όχθη του ποταμού με την υπόσχεση και δέσμευση ότι δεν θα τον κεντρίσει (δαγκώσει). Και μπροστά στη φοβία του Βατράχου να συναινέσει τού είπε ο Σκορπιός: «Τρελός είμαι να το κάνω και να πεθάνουμε και οι δύο;». Δέχτηκε ο Βάτραχος αλλά στα μισά του δρόμου ο Σκορπιός τον κέντρισε και τότε ο Βάτραχος ρώτησε «γιατί». Και ο Σκορπιός
απάντησε: «Απλά είναι στη φύση μου!».
του Νίκου Κατσουρίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου