Λόγος περί αγνότητος

Και προσθέτω: η σκιά σας

είναι σύμβουλος κακός

βαδίζετε πάντοτε

κάτω από τον κατακόρυφο ήλιο.

"Άνευ ορίων άνευ όρων"

Επειδή Κυρίες και Κύριοι

κείνο που μας προσάπτουνε τα χελιδόνια

- η άνοιξη που δεν φέραμε - 

είναι ακριβώς η αγνότητά μας.

Οδ. Ελύτης

Μαρία Νεφέλη

Κανένας έξω από το Προεδρικό!

τρία δράμια σκέψης αρκούν, χωρίς περαιτέρω σχόλια.

ΚΑΝΕΝΑΣ εργαζόμενος, ΚΑΝΕΝΑΣ αριστερός και ΚΑΝΕΝΑΣ αντιεξουσιαστής έξω απ΄το Προεδρικό!

το φιλμάκι είναι από το μπλογκ συντυχάννουμε

Summa for Strings/ Avro Pärt

Χαραυγή

Αυτό δεν είναι κείμενο. Καμιά λέξη δεν βγαίνει εύκολα τον τελευταίο καιρό. Μόνο ότι παίρνει δυό λεπτά για να γραφτεί δημοσιεύεται εδώ. Ότι αποτελεί αληθινή σκέψη μένει ατέλειωτο  και στο συρτάρι του μυαλού μου.

Υπάρχει πολύς πόνος γύρω. Υπάρχει περισσότερος μέσα. Μια βαθιά θλίψη που δεν είναι ακαθόριστη. Έχει φωνή και χωράει σε λέξεις αλλά δε λέγεται. Μένει πίσω  σ΄ένα σκοτάδι και στη σιωπή.

Δεν έχει καμιά αξία ό,τι γράφω εδώ σήμερα για κανένα, εκτός απ΄τη δική μου εσώτερη θλίψη. Γράφω βιαστικά για να κρύψω αδιάφορα το πως αυτό θα φανεί.

Τίποτα δεν θα είναι εύκολο από εδώ και μπρος.Για κανένα...

 ...Το μυαλό έζησε πράγματα και θυμάται. Ποτέ αυτές οι εικόνες δεν έγιναν ξανά λέξεις. Κρατήθηκαν – σοφά – να αναμετρηθούν με το χρόνο που αξίζει σε κάθε μια σπουδαία υπόθεση σαν την κομμουνιστική και σε καθένα σπουδαίο άνθρωπο που αφορούσαν.

Οι εικόνες υπάρχουν. Οι αλήθειες υπάρχουν. Η στιγμή της κρίσεως τις ανακαλεί.

Τα μαλλιά της εφτάναν ως τη μέσην της. Κάθε μεσημέρι αφού ησυχάζαν ούλλα, το μαείρεμα, το φαί, το πλύμμα των πιάτων εκαθάριζεν την βούρνα τζαι επλύνησκεν τα μαλλιά της. Ύστερα εχτένιζεν τα να γυαλλίσουν έκαμνεν καφέν τζαι άνοιεν το παραθύρι της κάμαρης. Η εφημερίδα εκαρτέραν που το πρωίν που την έφερνεν ο κύριος  με το μαύρο το ποδήλατο, διπλωμένη πας το τραπέζι, στερεωμένη στες άκριες για να μεν χάνουνται οι σελίδες τζαι να μεν τσαλακώνεται. Εν εγίνετουν να ανακατώνουνται οι σελίδες της εφημερίδας ούτε να τσαλακώνουνται. Ούτε να ντζίσει κανένας πας την εφημερίδα!

-          Ξέρεις γιατί η γιαγιά μας έκαμεν πολλά μωρά;

-          Όι, γιατί;

......

-          Α γιαγιά, ξέρω γιατί έκαμες πολλά μωρά!

-          Γιατί γιέ μου;

-          Ήντα εν ζάμπες τούτες να μεν ήθελεν ο παππούς μου να σου κάμει πολλά μωρά; Εν ήσιεται με τηλεόραση...

-          Τώρα, τώρα πον νάρτει η μάνα σου...

Άμα θάψεις οκτώ μωρά είσαι ηρωίδα μάνα άραγε; Εσύ ήνταλως έκλαψες για τα μωρά σου; Γιατί εν σε άκουσα ποττέ να κλαίεις για τα μωρά σου; Ετίμησε σε κανένας σαν μάνα;...οι θανάτοι της φτώσιας. Τίποτε άλλον εν υπήρχε για σένα ως απάντηση...

Έτσι εγίνετουν κάθε μέρα κάθε μεσημέρι. Η ώρα εβαρίνησκεν εν εξαλάφρωνεν. Καθισμένη δίπλα στο παραθύρι την ώρα τούτη της καθημερινότητας  εχαράκτηκες μες το μυαλό μου.

Ο «κομμουνισμός» ήσιεν μακρυά μαλλιά που τα επλύνησκεν μες τη βούρνα. Έπινεν καφέ κυπριακό σκέττο. Ας ετόλμας αν ήθελες να του μιλήσεις την ώρα που εθκιάβαζεν τη Χαραυγή ή την ώρα που έπαιζεν στην τηλεόραση η Ομόνοια. Ας ετόλμας να ρωτήσεις για τα μωρά του που επεθάναν,  να τον υποτιμήσεις τζαι να τον πεις «ήρωα» τζαι «μάναμου τζαι χαρώ σε», τζαι έσαζε σε! Θα σε εθώρεν όπως θωρεί κανένας τον πρόδοτη. Διότι ο προδότης εν μια έννοια που εν ριζωμένη σε μιαν άλλην εποχή, με άλλον τρόπο, όι με τον δικό μας τον τρόπο της θέασης.

Έφυες τιμημένη που το κόμμα σου. Εν ερώτησες γιατί τζείνος που ήρτεν πεμπάμενος που τον Δευκαλίωνα να σε παίξει μπροστά στα μωρά σου γιατί εθκιάβαζες τη Χαραυγή, ύστερα εβρέθηκεν μες τα πόθκια των συντρόφων σου να τον χειροκροτούν τζαι να τον αναδεικνύουν. Εν ανταπέδωσες την προδοσία.Καμιάν προδοσίαν. Ήσουν κομμουνίστρια με τα ούλλα σου! Βέρα. Περήφανη.Έν εκαταδέχτηκες να ρωτήσεις. Ήταν της ψυσιή σου ο κομμουνισμός. Όι για τες παράτες!

Ο κομμουνισμός εν ακατάδεχτος έμαθα που τότε...

Δε σε αγάπησα Αντρούλα Γκιούρωβα. Δεν τα κατάφερες να σ΄αγαπήσω. Λυπάμαι πολλά, κι ας μην θέλω τώρα να ξέρω, αν φταίω εγώ ή αν φταις εσύ που δεν σε πίστεψα.

Πίστη! Μετέωρη κατά βάθος για σένα και για μένα χωρίς μια ισάξια περηφάνεια που θα της άρμοζε.

Ο μύθος της αποκατάστασης, θα ήθελα πολύ να ξέρεις, αν αξίζει κάτι για να το ξέρεις, είναι μόνο μύθος. Δεν υπάρχει αληθινή πράξη αποκαταστάσεως.

Ότι γίνεται, γίνεται. Και ότι έγινε έχει πια γίνει.

Πως προχωράμε;

Χιλιάδες σελίδες ημερολογίων, βιβλίων, εφημερίδων, παιδικών αναμνήσεων, ζωών, δακρύων, αγωνίας, χιλιάδες ζωές που μπλέκονται μοιραία ή τυχαία ή αναγκαία κι αναπόφευκτα ξέρουν.

Δεν υπάρχει αποκατάσταση.

Δεν υπάρχει διορθωτική πράξη.

Πιστεύω στην εργατική τάξη. Ανήκω σ΄αυτήν. Είμαι τρίτης γενιάς κομμουνίστρια. Όπως τόσοι άλλοι. Υπηρετώ την αλήθεια μου και την γράφω με κεφαλαία γράμματα. ΕΡΓΑΤΙΑ!

Ξέρω, πως η Ιστορία δεν είναι μια τρυφερή υπόθεση και πως όλους θα μας ξεβράσει μια μέρα το κύμα της λήθης. Όλους. Ακόμα κι εκείνους που εντέχνως φροντίσαμε να σβήσουμε άκαιρα ως ανάμνηση από τα κετάπια μας να μην βλέπουμε καν τα ονοματά τους. Κι αυτοί ζουν και θα ζουν και θα ζήσουν τόσο ακριβώς όσο και οι εγγεγραμμένοι στους επίσημους καταλόγους μας.

Όλοι μαζί, αδιαίρετα, υπάρχουμε κάπου. Εκεί που βγάζει η αναγκαστική έξοδος κινδύνου και θα σβήσουν αληθινά όλα τα ονόματα. Εκεί θα μάθουμε, πως η συγχώρεση δεν πρέπει στους κομμουνιστές! Οι αληθινοί κομμουνιστές, δεν ζητάνε από κανένα να τους συγχωρέσει για την πίστη τους. Ούτε απ΄τους δικούς τους συντρόφους. Οι αληθινοί κομμουνιστές δεν ζητάνε ούτε αποδίδουν συγχώρεση.

Ανάμεσα στην αναγνώριση του δικαίου του αγώνα όλων μας και στη «συγχώρεση» παρεμβάλει το χάος.

Τόση είναι η απόσταση που πιθανώς δε διανύσαμε, στο μέτρο που δεν μάθαμε, πως η ζωή ενός κομμουνιστή δεν αποκαθίσταται από τίποτα κι από κανένα.

Η ακινησία αδρανοποιεί τους κινδύνους του χάους. Η σιωπή. Η εγκράτεια. Η αυστηρή κρίση.

Κάποιοι ελπίζουν, όπως εγώ, κακώς ή καλώς, πως η Ιστορία θα δείξει έλεος και θα μας καταβροχθίσει με σχετικά γρήγορες διαδικασίες.

Κι έτσι όπως θα πέφτουμε όλοι μέσα στη μαύρη τρύπα μπορεί και να κλάψουμε όπως μας πρέπει αληθινά.

Ξεγυμνωμένοι και ανυποχώρητα πιστοί. Γνήσιοι.

Η Χαραυγή είναι η εφημερίδα του παρόντος και του μελλοντός μας. Μέσα στο χάος θα φανεί πως μόνο η δική της αποστολή ήταν η αναίρεση των καθηκόντων της.

Το ΔΗΣΑΚΕΛ ή το ΔΗΣΕΛΑΜ φέρανε την υποβάθμιση;

Ως ανίκανη κρίθηκε για άλλη μια φορά η κυβέρνηση για την διάθεση της να συνομιλήσει με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ΠΑΣΥΔΥ - των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και με ΠΕΟ, ΣΕΚ, ΔΕΟΚ
προτού αποφασιστούν τα λεγόμενα μέτρα οικονομικής εξυγίανσης.

Ανταρσία στη συνάντηση των κομμάτων με το Υπουργείο Οικονομικών και συντονισμένη αποχώρηση
με αποτέλεσμα τη διακοπή της διαδικασίας. Κανένας διάλογος με τους εργαζόμενους, ήταν το αίτημα. Πετσοκόψτε να τελειώνουμε.

Δώστε μας το Κράτος! Το Κράτος δεν είναι παρά μια επιχείρηση! Η δική μας επιχείρηση! Α, ναι, Ζήτω το Έθνος, Κάτω οι Φασίστες, Χριστόφια είσαι δολοφόνος.

Α,και ναι. Φταίει και το κίνημα της Επανένωσης, ξέχασα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
 Το Κίνημα της Επανένωσης καθώς και εγώ προσωπικά, αναλαμβάνουμε ταπεινά την ευθύνη για την μη ανατροπή του καπιταλισμού στο νησί μας και για την υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης.


ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟ MOODY΄S.

Ήταν σε γνώση των εκπροσώπων των κομμάτων που έλαβαν μέρος στη χθεσινή σύσκεψη με τον υπουργό Οικονομικών για το 2ο πακέτο μέτρων, ότι ο οίκος Moody’s ανέμενε το αποτέλεσμα της σύσκεψης για να αποφασίσει αν θα προχωρήσει ή όχι σε υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων.

Έτσι το χθεσινό ναυάγιο έδωσε την ευκαιρία στους Moody’s να προχωρήσουν σε υποβάθμιση κατά δύο βαθμίδες της αξιολόγησης των κυπριακών κρατικών ομολόγων.

Από το Baa1 υποβάθμισαν σήμερα τα κρατικά ομόλογα σε Α2.

Ταυτόχρονα οι Moody’s εξέφρασαν ανησυχία ότι οι επιπτώσεις της έκρηξης στο Μαρί θα μπορούσαν να επιδεινώσουν την ήδη ανησυχητική δημοσιονομική κατάσταση της οικονομίας και να πλήξουν την ανάπτυξη.

Ο Οίκος θέτει σε αρνητικό ορίζοντα τις προοπτικές της κυπριακής οικονομίας, ενώ προχωρεί σε υποβάθμιση και των προβλέψεων του για την οικονομική ανάπτυξη το 2011 στο 0% και το 2012 στο 1%.

Επίσης, οι Moody's, υποβάθμισαν την αξιολόγηση των βραχυπρόθεσμων κρατικών ομολόγων της Κύπρου στο P2, από P1.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο Οίκος, αναφέρει ότι βασικός λόγος της υποβάθμισης είναι η ανησυχία για τη δημοσιονομική θέση της Κύπρου μετά την έκρηξη στο Μαρί και στην οικονομική ζημιά που προκάλεσε στην Κύπρο.

Επικαλούνται επίσης το συνεχώς αυξανόμενο εριστικό πολιτικό κλίμα που αναπτύσσεται στην Κύπρο, το οποίο έχει αυξήσει τους κινδύνους να μην εφαρμοστούν τα νέα κυβερνητικά μέτρα για την οικονομική εξυγίανση. 

η μπολσεβίκα

αριστος δαμιανου είπε...

τολμα επωνυμα καρεκλοκενταυρη να πας εκει κα να πεις στον κοσμο οτι εισαι φασιστας και ακροδεξιος.δεν τολμας αφου εισαι τσογλανι του φασιστικου ακελ.θα βγαλετε τα σφυροδρεπανα τωρα να σφαξετε τον λαο.σαν την επιθεση στην ουγγαρια που σφαξατε τον λαο.λαε μην σκυβεις το κεφαλι....πηγε περιπατο.οσο και να προσπαθεις εγκαθετη του αττιλα ο λαος θα ανατρεψει το φασιστικο σας καθεστως,ο λαος ξυπνησε.ο φασιστικος σας κομματικος μηχανισμος πολεμα τον λαο.δεν μπορειτε να πληξετε την λαικη αγανακτηση.προχθες δινατε συγχαρητηρια στην ελλαδα στα εκατομυρια του λαου.σημερα δειξατε το χουντοφασιστικο σας προσωπο.το αντιλαικο φρικιαστικο σας προσωπο.δωσατε συγχαρητηρια στον τζεφρυ και στειλατε τους μπατσους σας να σφαξουν τον λαο.αυτο σας εδωσε το τελειωτικο χτυπημα.ο στρατος ειναι ετοιμος να χτυπησει το αγγλικο σας κυβερνειο.εκει που καθεται ο εγκαθετος της αγκυρας και του λονδινου.οι πρωην φιλοι σας οι ρωσσοι το λενε ο προεδρος σας ειναι πιο κοντα στο λονδινο παρα στην μοσχα.το ακελ σας δημιουργηθηκε απο την αγγλια!αυτο ολος ο κοσμος το ξερει.φυγετε τωρα που μπορειτε.αλλιως το αιμα σας θα βαψει το αποικιακο κτισμα

27 Ιουλίου 2011 1:48 μ.μ. 

κάποιοι μας φτιάχνουν το κέφι! θενκς ρε φίλε!

Οι αναρχοκαπιταλιστές

πέρασα ψες από το Προεδρικό... έκατσα για λίγο από μακριά και έβλεπα την κατάσταση... ήταν καμιά 50-100 άτομα... ο σκληρός πυρήνας των αγανακτισμένων... οι συντονιστές όπως αποκαλούσαν τους εαυτούς τους... ήταν ο Φτωχόπουλος, ο γιος του ευδόκα, τα άτομα του indymedia, καθώς και άλλοι γνωστοί εθνικιστές... μίλησαν διάφοροι και έβγαλαν πύρηνους λόγους κατά του Χριστόφια... ανάμεσα τους και ένας πρώην οπλαρχηγός της ΕΟΚΑ Β'... ο Χαράλαμπος Χαραλαμπίδης γνωστός και ως Χαμπουρής... από τους πιο ένδοξους και σκληρούς εοκαβιτατζίδες.. ο τελευταίος που κατάθεσε τα όπλα το 74... αυτός ήταν πραγματικά καταπέλτης κατά του Χριστόφια... Δολοφόνο τον ανέβαζε, δολοφόνο τον κατέβαζε... ποιος? ο Χαμπουρής, ο περίφημος οπλαρχηγός της Εόκα β'... ποιον? τον χριστόφια ... ήντα τζαιρούς 
εφτάσαμε...


http://callinos.blogspot.com/


Δεν είδα ακόμη καμιά μαυροκόκκινη αντίδραση εντός και εκτός της πλατείας αγανακτισμένων
"προεδρικού". Επειδή συνήθως σύντροφοι μαυροκόκκινοι δεν σηκώνεται μύγα στο σπαθί σας, λέω!
Κι έχετε πρόχειρα τα λόγια για τους "ρεφορμιστές".


Μήπως είναι καιρός οι αναρχοκομμουνιστές και οι αναρχοκαπιταλιστές να χωρίσετε επισήμως και δημοσίως τα χωράφια σας; Ή μήπως να την κάνουμε γαργάρα για άλλη μια φορά τη δημόσια σιωπή 
σας σύντροφοι;...

Βέβαια, ότι κι αν κάνεις, θα ανακαλύπτεις ξανά και ξανά, πως ο καθένας θα ανατρέχει στο αντικαθρέφτισμά του. Κι ας είπε πως δεν υπήρχε ποτέ καθρέφτης.

Είναι η μέσα εικόνα που δεν ειρηνεύει. "Εσένα ψάχνεις" είναι το όνομα της κάθε επιστροφής σου εκεί.
Λυπάμαι που ακόμη δε σε βρήκες...μου είναι αδύνατο να ξέρω τι κοιτάς.

Μπορώ μόνο να αποδεχτώ την ήττα.

Για μια μέρα ζωής

Για μας, για όλους μας, για μια μέρα ζωής.

Χριστόφιας, τα πυρομαχικά και οι υποκριτές

Εμείς στο χωριό μας το λέμε "ενδο-ντόπερμαν αντίφαση".

Για σας θα το πούμε "φάτε την τώρα κι από έναν δικό σας!"

Χριστόφιας, τα πυρομαχικά και οι υποκριτές

του Νίκου Μπίστη

Μετά την έκρηξη των πυρομαχικών οι αντιδράσεις των πολιτών, η αδυναμία του Χριστόφια και η αμηχανία του κόσμου της Αριστεράς, η υποκρισία των ΜΜΕ και ο καιροσκοπισμός των πολιτικών δυνάμεων διαμορφώνουν ένα πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο. Απόδειξη αναμφισβήτητη ότι η κρίση πέρασε την πόρτα του νησιού. Μόνο που στην Κύπρο κάθε γεγονός, ακόμα και κάθε εθνική συμφορά πρέπει απαραιτήτως να ενδύεται πατριωτικό μανδύα. Έτσι τα αδικοχαμένα παλικάρια από θύματα αναβαθμίζονται σε ήρωες με αποτέλεσμα οι λέξεις να χάνουν την σημασία τους. Μου έχει κάνει εντύπωση η ανάγκη των κυρίαρχων δυνάμεων στην Κύπρο για κατασκευή ηρώων χρόνια μετά το πέρας  των ηρωικών εποχών. Το «αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες» του Μπρέχτ εδώ  βρίσκει την απόλυτη δικαίωση του.

Έτσι μέσα σε ένα ασύλληπτο μπέρδεμα και υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας μπλέκονται η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης με αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της έκρηξης των πυρομαχικών. Και μέσα στην γενική σύγχυση το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κυβερνά αριστερός Πρόεδρος  βγάζει το άχτι του και το απωθημένο μίσος του κατά του Χριστόφια.

Το ότι ο Χριστόφιας είναι αριστερός δεν σημαίνει ότι είναι και καλός Πρόεδρος. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Η πολιτική απόφαση του Χριστόφια για την φύλαξη του επικίνδυνου υλικού είναι ένα θέμα αυτοτελώς κρινόμενο και ο τρόπος φύλαξης του από την Εθνική Φρουρά είναι ένα άλλο θέμα. Ακόμα και αν κρίνουμε ως λαθεμένη την πολιτική απόφαση κράτησης των πυρομαχικών( θα το δούμε παρακάτω) αυτό δεν συνεπάγεται αυτομάτως μοιραία και αναπόφευκτη ανευθυνότητα ως προς την φύλαξη τους. Προσπαθώντας να φορτώσουν όλη την ευθύνη στον Χριστόφια ορισμένοι κύκλοι επιμελώς αποφεύγουν να αναφερθούν στις τεράστιες ευθύνες του στρατού. Ενός δηλαδή κατ’ επίφασιν στρατού που επιβιώνει και διαιωνίζεται ως θεσμός λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος πιστεύει στα σοβαρά ότι στις παρούσες συνθήκες, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ υπάρχει θέμα πολεμικής αναμέτρησης και «αποτροπής του εχθρού». Η απόφαση αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος από τα κατεχόμενα- μια και λόγω της έκρηξης στο Μαρί υπέστη μεγάλες ζημιές και ετέθη εκτός λειτουργίας το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος- αποδεικνύει πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ένας στρατός λοιπόν που δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και λειτουργεί σε δημοσιοϋπαλληλική βάση είναι φυσιολογικό να  αποκτά χαρακτηριστικά αντιπαραγωγικής ΔΕΚΟ του ελληνικού ευρύτερου δημόσιου τομέα : ανοργανωσιά, ευθυνοφοβία και αναβλητικότητα. Από αυτό το σημείο μέχρι την « κακιά στιγμή» της έκρηξης υπάρχει μικρή απόσταση.

Πάμε τώρα στην πολιτική απόφαση. Η σίγουρη οδός ήταν να δώσει ο Χριστόφιας το υλικό στους δυτικούς ή τον ΟΗΕ για να το διαχειριστούν. Είχαν εκφράσει την αντίθεση τους σε μια τέτοια κίνηση οι Ρώσοι, οι Σύριοι και οι Ιρανοί, οι δύο τελευταίοι με την απειλή- όπως λέγεται- αναγνώρισης των κατεχομένων. Ο Χριστόφιας, ως «συνεπής αντιδυτικός», βλέποντας στο πρόσωπο της Ρωσίας τον συνεχιστή της Σοβιετικής Ένωσης και μη αντιλαμβανόμενος ότι τα καθεστώτα της Συρίας και του Ιράν δεν είναι και τα πλέον συμπαθή στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία πρόκειται και να προεδρεύσει( ούτε και στους λαούς τους όπως αποδεικνύεται) πήρε την λάθος απόφαση να κρατήσει και να μην δώσει στους δυτικούς τα κατασχεθέντα πυρομαχικά. Αυτό όπως είπαμε δεν σήμαινε ότι ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο να σκάσουν. Είμαι όμως σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εκείνους που καταφέρονται σήμερα με ασίγαστο πάθος κατά του Χριστόφια θα έκαναν ακριβώς το ίδιο αν αποφάσιζε να τα παραδώσει στους δυτικούς. Θα τον κατηγορούσαν, μάλιστα, ότι απεμπολεί τα συμφέροντα του κυπριακού κράτους εξωθώντας τον Άσσαντ και τον Αχμαντινετζάντ σε αναγνώριση του ψευτοκράτους, για προδοσία και τα άλλα συναφή και τόσο «εύκολα» στην φτηνή εθνικιστική ρητορεία. Τώρα, επειδή τους βολεύουν οι εξελίξεις, υποκριτικά αποσιωπούν αυτή την παράμετρο που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν μετατρέψει σε πατριωτικό φλάμπουρο.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών 

Αθάνατος!

Μνημείο Ηλιθιότητας του Πολίτη

Προτείνω η 17^η Ιουλίου να πάψει να είναι η μέρα εορασμού της Αγίας Μαρίνας και να γίνει ημέρα εορτασμού του Κίτρινου Κυπριακού Τύπου. Κάθε χρόνο θα ανατρέχουμε στο αρχείο της εφημερίδας Πολίτης ημερομηνίας 17 Ιουλίου 2011 και θα ξαναδιαβάζουμε τα 22!! δημοσιευμένα κίτρινα διαμάντια  έντυπης χολέρας που όμοιά τους δεν έχουμε ματαδεί! Αφού τα διαβάσουμε θα κάνουμε το σταυρό μας και ακολούθως το ετήσιο χαρακίρι στη νοημοσύνη μας. Μετά θα προσφέρουμε τα κομένα μας κεφάλια έξω από τα γραφεία του Πολίτη ως τάμα για το καλό της ελευθερίας της γνώμης.

Διαβάζω τίτλους στα γρήγορα:  Τα ψέματα της Κυβέρνησης, Το νήμα οδηγεί στον Χριστόφια, Περί βλακείας, Μπορεί να κυβερνήσει ο Δημήτρης Χριστόφιας;, Να φύγει αμέσως, Δεν έχουμε υπόθεση...δεν έχουν τσίπα, Αγαπητέ μου Αχμαντινετζάντ, Τσουνάμι Αγανάκτισης, Η αρχή της πραγματικότητας, Επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση του 1980, Ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής, Έβγαλαν την οργή στο facebook, Ανοικτή επιστολή προς Πρόεδρο του Άντρου Παυλίδη, Ανοιχτή επιστολή προς Πρόεδρο της Γιούλης Τάκη, Τσιμέντωσες την Καταστροφή, Ερασιτέχνες Δολοφόνοι και πολλά άλλα πανομοιότυπα.

Θα ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ με καθένα από αυτά τα άρθρα. Και θα το πράξω με αρκετά στις προσεχείς αναρτήσεις. Πρώτο για λόγους ευθιξίας. Εδώ και μια βδομάδα ακούμε για μαντρωμένους, για αρνιά, για κομματόσκυλα που δεν σκέφτονται, μέχρι και για Προδότες Αριστερούς ακούμε. Από ποιούς τα ακούμε; Από όσους αναπαράγουν – πάααρα πολύ κριτικά – τα γραφόμενα της εφημερίδας (ξανά μανά το ίδιο γνωστό τροπάρι της κοινής γνώμης που είναι αληθής επειδή είναι κοινή. Καμιά υποψία πως κατάντησε κοινή η γνώμη σας έχετε;). Δεύτερο για λόγους προσωπικής τιμής. Γιατί κάποιοι σε αυτό τον κωλότοπο ξαφνικά θεώρησαν ότι έχουν το μονοπώλειο στην ανθρωπιά, στην εντιμότητα, στο αίσθημα δικαίου ακόμα και στο πένθος. Τρίτο γιατί θέλω να βρω ποιός είναι ο αληθινός στόχος της εφημερίδας (που δεν είναι απλά η πτώση του Χριστόφια,- τα στελεχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης καθώς και το ΔΗΚΟ έχουν αμέτρητα ντοκτορά στο να βγάζουν μεταξύ τους τα μάτια τους χωρίς αιδώ, δεν είναι το ήθος περί του προσώπου το πάπλωμα - ούτε απλά οι πρόωρες εκλογές, ούτε απλά η δημιουργία χάους). Τέλος γιατί έχω την απορία, γιατί όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι νομίζουν ότι κάτι γράφουν;!

Θα το πράξω ως άτομο (άτομο you know?) διότι μαντρωμένη δεν υπήρξα ούτε υπάρχει τρόπος να γίνω. Μέλος του κόμματος δεν είμαι αλλά μπορεί και να γίνω στην επόμενη έκδοση του Πολίτη έτσι για το γινάτι σας.  Προδότρα δεν είμαι. Μένει να δω αν είμαι κατά τύχη αρνί!

Τι κάνει ένα αρνί; Ακολουθεί τον βοσκό υποτίθεται, εννε; Γιατί ακολουθεί τον βοσκό το αρνί και δεν χάσκει αμέριμνο στους κάμπους; Γιατί από αδέσποτο έγινε «κατοικίδιο» και ως κατοικίδιο δεν «σκέφτεται» για τον εαυτό του. Αρνί είναι ένας πολίτης που δεν διαθέτει καμιά κριτική ικανότητα και δανείζεται την κρίση του βοσκού του για να επιβιώσει. Ένας άνθρωπος αρνί που δανείζεται την κρίση του βοσκού του για να επιβιώσει είναι ένας άνθρωπος που περιορίζεται στο να σκέφτεται και να πράττει άκριτα ή μιμητικά. Ε μα πως παραλύει η κρίση; Με πολλούουους τρόπους, λένε οι ελεύθεροι που ορώνται από ψηλά τα πειθίνια αρνάκια που βόσκουν.

Για να δούμε τι οράται ένα μη αρνί που μοιράζεται μαζί μας την ευφυή του ανυπότακτη και νοηματοδοτούσα ελευθερία.

Άρθρο του Κοριού:

Τίτλος: Αγαπητέ μου Αχμαντινετζάντ.

Ανεπίσημος τίτλος: Φταίει ο Χριστόφιας επί παντός επιστητού συμπεριλαμβανομένου και του γιατί ακόμα αναπνέει για τους εξής λόγους:

1.       «Έφτασεν τζαι είπεν το» ο Κοριός ότι ο Χριστόφιας είναι ανίκανος από την περασμένη εφτομάδα!!!

2.       Διότι ο Χριστόφιας υποστηρίζει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που είναι επίσης αγανακτισμένοι στις πλατείες!!!Να δούμε τώρα πως θα το κουκουλώσει κι αυτό αντιμετωπίζοντας τους αγανακτισμένους της Κύπρου!!!

3.       Γιατί είναι αντι-αμερικάνος!

4.       Γιατί δεν ψάχνει στηρίγματα στην Ευρώπη αλλά στους τριτοκοσμικούς διχτάτορες!

5.       Διότι επικαλείται το πραξικόπημα και δεν ντρέπεται!

6.       Διότι το συμβάν της 11.7 είναι σημαντικότερο από το πραξικόπημα και δεν το παραδέχεται.

7.       Διότι τώρα πρέπει να γιορτάζουμε το Δεν ξεχνώ στις 11.7 και όχι στις 20.7.

8.       Διότι ο Κοριός δεν θέλει άλλους ήρωες και είναι αντι-μιλιταριστής, άσχετα ότι προτείνει να μην αναφερόμαστε αντι-μιλιταριστικά στο πραξικόπημα διότι θέλει να σηκωθεί από τον καναπέ του και να φωνάζει όταν το κάνουμε!

9.       Διότι ο Χριστόφιας ως αντι-αμερικάνος, αντι-μιλιταριστής, φιλο-τριτοκοσμικός και ανίκανος, ακόμη δεν ανακήρυξε την Κύπρο σε ανοχύρωτη πολιτεία ως όφειλε να κάνει  αν δεν ήταν τίποτα από αυτά που είναι και που τον καθιστούν ανίκανο και επικύνδινο και ήταν σαϊνι σαν τον Κοριό δηλαδή φιλοαμερικάνος, φιλοευρωπαιστής, αντι-τριτοκοσμικός και αντι-μιλιταριστής και έτσι θα την πετούσε την πυρίτιδα στη θάλασσα όπως κάνουν όλοι οι φιλοαμερικάνοι, οι  φιλοευρωπαϊστές και αντι-τριτοκοσμικοί!!!

10.   Αφού δεν πέταξε στη θάλασσα την πυρίτιδα, λόγω αντιαμερικανισμού, αντιευρωπαισμού, φιλοτριτοκοσμισμού, και αντιμιλιταρισμού, οφείλει να πέσει ο ίδιος στη θάλασσα!

11.   Ζήτω η Επανένωση ένιγουέι!

Άρθρο της Ρένας Χόπλαρου

 Τίτλος: Η «αρχή της πραγματικότητας»

 Ανεπίσημος τίτλος: είμαι νέα, έξυπνη και χαμογελαστή σε αντίθεση με τον Χριστόφια που είναι ξεπερασμένος τζαι δεν έσιει υπόθεση για τους εξής λόγους:

1.       Το θέμα της φύλαξης της πυρίτιδας ήταν πάρα πολύ απλό. (για τη Ρένα-επιστήμονα) Απλά ο Χριστόφιας είναι βλάκας.

2.       Διότι ο Χριστόφιας είχε ως σκοπό να μας εξαπατά στο διηνεκές αλλά τελικά την πάτησε από την «αρχή της πραγματικότητας» (της Ρένας)

3.       Διότι είναι μαιτρ στην ανικανότητα και μας έκανε τριτοκοσμικούς – όπως τους φίλους του; - αντί κέντρο του εξελιγμένου ευρωπαϊκού πολιτισμού όπως είμασταν πριν την έκρηξη και πριν την εκλογή Χριστόφια (πότε εννοείς Ρένα, επί Τάσσου; Ή πάντα; Ου Χριστός!)

4.       Διότι δεν ξέρει (η Ρένα) πόσους ακόμα θα σκοτώσει αυτή η κυβέρνηση!!!

5.       Διότι η κυβέρνηση επιβάλει σιωπή καλώντας για ψευδο - ενότητα με στόχο να αποκρύψει το γεγονός πως η έκρηξη είναι το κυπριακό Τσέρνομπιλ. Χιλιάδες Κύπριοι ασθενούν με καρκίνο και με εγκαύματα τρίτου βαθμού στα νοσοκομεία της πραγματικότητας της Ρένας.

6.       Διότι όποιος ανταποκριθεί στην έκκληση για ενότητα – πολίτες και κόμματα – συναινεί στο έγκλημα.

7.       Διότι μεταξύ των βουλευτών του ΑΚΕΛ υπάρχει ένας κρυπτο - θρησκευόμενος που επικαλείται  μεταφυσικώς την κακή μας μοίρα κάθε Ιούλη σε αντίθεση με τη Ρένα που είναι επιστήμονας.

8.       Διότι όλος ο κυπριακός λαός είναι απόφοιτος πανεπιστημίων και δεν τρώει το κουτόχορτο με τον θείο Σαμ και τον αντιαμερικανισμό του ΑΚΕΛ. Χα!

9.       Διότι όλος ο κυπριακός λαός έχει υψηλή πολιτική κουλτούρα (εκτός από τις εκατοντάδες χιλιάδες που δεν έχουν -  ίσως δεν τέλειωσαν το πανεπιστήμιο της Ρένας)

10.   Διότι ο Στρατός πρέπει να γίνει σχολείο εμπειριών και σοφίας για τα παιδιά μας! Το προστάζει και η επιστήμη!

11.   Ζήτω η Επανένωση ένιγούει!

Άρθρο της Νάταλι Μιχαηλίδου

Τίτλος: Επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση του 1980

Ανεπίσημος τίτλος: ο κυπριακός μου κώλος ο τίτσιρος είδεν το βρατζιν τζαι εσιέστην!

1.       Μάναμου κορούα μου, ηρωϊδα μου, μα ο Άντρος εν παπάς σου κόρη, οξα εν συνωνυμία;

Τζαι θα σου διούν εσένα κουπόνι;;; γιατί εν τίποτε το Mall, ο Ορφανίδης, ο Αθηαινίτης, το Τι Βι μανία, η Έλενα Ρουπινστάιν, η πίτσα Χατ, η Τορόντο, η κάρτα μάιλς που συνάεις πόντους να τους ποσώσεις να πάεις διακοπές, για ποιά σε επεράσαν μάναμου τζαι επήρασσε στη σοβιετία του 80 που ούλλοι ξέρουμεν ότι υποφέραν οι γέροι τζαι οι νέοι τζαι εκόφκαν τους το ρεύμα τζαι το νερό τζαι εν είχαν στα καλά καθούμενα δουλειά τα πλάσματα τζαι ήταν δούλοι μάναμου  ούλλοι, εν αθυμάσαι τζαι στους ολυμπιακούς του 80, που την πείνα τζαι τη δίψα εφύρνουνταν πας τον Μίσια μες το ολυμπιακό στάδιο. Ρεύμα στη σοβιετία του 80;;; κύριε ελέησον!!!

Αφού δεν είχαν μάναμου να φάσιν τα πλάσματα, εν αθυμάσαι που επιάσαμεν εμείς ούλλα τα χρυσά. Κόρη ο Κασπάροφ εν τζαι εν ανηψιός του παπά σου; Ρωτώ να δω πόθεν επήρες την εξυπνάδα!

2.       Με επανένωση θέλω με τίποτε! Γύφτοι! Εγώ έχω και συμπόνοια και class!!! Παπά πέ τους!!!

Άρθρο της Νιόβης Σανταμά

Τίτλος : Ερασιτέχνες Δολοφόνοι.

Ανεπίσημος τίτλος: είμαι πολύ κυρία για να ασχοληθώ μαζί σας αλλά με θυμώσατε τώρα!

1.       Οι ενσυνείδητοι πολίτες δεν αρθρογραφούν δημοσίως για πολιτικά θέματα γιατί δεν είναι μπασκλασαρία εκτός και αν κυβερνά ο Χριστόφιας που τους εξοργίζει.

2.       Τα συναισθήματα της κυρίας Νιόβης για τον Χριστόφια είναι πολύ έντονα, έχει χάσει τον ύπνο της πρέπει να γράψει!

3.       Εξ επαγγέλματος, λέει, η προσέγγιση της πρέπει να είναι ριζωμένη στον ορθολογισμό αλλά του κάκου! Είμαι καθηγήτρια πανεπιστημίου αλλά είμαι και άνθρωπος ρε γαμώτο τον Χριστόφια σας μέσα!

4.       «...το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επισώρευσης εγκληματικών λαθών και ανεξήγητης (η χειρότερα αδικαιολόγητης ή ακόμα χειρότερα ιδεοληπτικά υποκινούμενης) ακινησίας....» - γαμώ την κοινωνία σας μέσα ρε κομμουνιστές!!! Κομμουνιστής = ιδεοληψία = ερασιτεχνισμός = δολοφονίες! Εθύμωσα επιστήμονας γυναίκα!

Στην πυρά ρε η επιστήμη θα λάμψει!

5.       Φου...φου...ψυχραιμία...

6.       Δεν είμαστε ευρωπαϊκό κράτος με κυβέρνηση Χριστόφια! Διότι η κυβέρνηση Χριστόφια είναι ακραία, τι περιμέναμε επιστημόνισσες γυναίκες από έναν κομμουνιστή πρόεδρο! Τι σημαίνει κομμουνιστής Πρόεδρος; Οτι διοικεί το ΑΚΕΛ αυτό τον τόπο. Το Κράτος μας είναι κομματοκρατούμενο από τους Κομμουνιστές.

7.       Ένα κράτος κομματοκρατούμενο από τους Κομμουνιστές δεν είναι αξιοκρατικό. Πού είσαι Τάσσο που είσαι Γλαύκο όταν όλα ήταν γύρω μας αξιοκρατικά και άξια;

8.       Πολύ περισσότερο – λυπάται που θα μας το πει, δεν ήθελε, αλλά πρέπει, κουράστηκε να κάνει πειράματα για να αποκοιμιέται – με κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν έχουν θέση οι άριστοι!!!

9.       Τι σημαίνει δεν έχουν θέση οι άριστοι; Ότι ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ!!!

10.   Η τυραννία – κομμουνισμός που ως γνωστό έχουμε στη Κύπρο και η κυρία Νιόβη ιδιαίτερα, δεν είναι μόνο αναξιοκρατική απέναντι στους άριστους ως πρόσωπα. Όταν οι άριστοι – πρόσωπα απουσιάζουν από τα αξιώματα τότε δεν ευημερεί ούτε το κοινωνικό σύνολο.

11.   Ακολούθως αφήνει τις θετικές επιστήμες και μεταπηδά στη φιλολογία η κυρία Νιόβη διότι νομίζει ότι η πολιτική είναι να γράφεις ωραίες φιλολογικές προτάσεις με τις λέξεις: υπευθυνότητα, εργατικότητα, αξιόπιστη αξιολόγηση κα ανταμοιβή και λοιπά όμορφα. Μετά μπαίνει στο ζουμί : το σύγχρονο ανταγωνιστικό κράτος. Με κυβέρνηση αρίστων. Μη κομμουνιστών.

12.   Προς το τέλος αρχίζει να το μετανοιώνει που ασχολήθηκε γιατί είμαστε ένα δημοκρατικά και κοινωνικά ανώριμο κράτος. Όταν κατεβάσουμε και τον τελευταίο αριστερό από κάθε αξίωμα θα ωριμάσουμε τόσο δημοκρατικά όσο και κοινωνικά και θα αριστεύσουμε!!!

13.   Τέλος η Νιόβη  λέει πως το διακύβευμα των ημερών είναι να διατηρήσει κανείς τη κοινωνική του συνείδηση ζωντανή. Δηλαδή να μην χάσει την ελπίδα πως ο Χριστόφιας εντέλει μπορεί να πάει και στο διάολο κι έτσι θα αφήσει την πολιτική και ο Χριστόφιας που δεν είναι άριστος και η Νιόβη που είναι ήδη στους αρίστους και δυσκολεύεται να αρθρογραφεί σε κυριακάτικα φύλλα για το λαουτζίκο.

14.   Επανένωση;

κάποια στιγμή, δηλαδή αύριο πριν να ζωστώ τα άρματα, μπορεί να το συνεχίσω...αλλιώς μεθαύριο.

Στο μεταξύ

...έγραψε Η Ζωή στο Σαλόνι

Στη μέση του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, στη μέση του ακήρυχτου πολέμου της επικοινωνίας, σ’ αυτόν τον μεταμοντέρνο τρίτο παγκόσμιο, τον θεαματικό, τα αντίπαλα στρατεύματα εκτοξεύουν εικόνες – εικόνες κατά πάνω μας, επάνω σε πιστούς, σε εικονολάτρες θεατές. Βιβλικός πόλεμος, αυτός ο πόλεμος ανάμεσα σε Θεούς και σε διαβόλους, ένας πόλεμος Αποκαλυπτικός, αφού για κάθε διαβολική απόκρυψη, για κάθε ένα μυστικό, για κάθε μία διαστρέβλωση αντιστοιχούν πέντε αποκαλύψεις με βαρύτητα αλήθειας.

Δεν κερδίζουν οι στρατοί τους πολέμους – ο άμαχος ο πληθυσμός χαρίζει τη νίκη την οριστική. Ο τερματισμός των εχθροπραξιών έχει σφραγίδα ηθική. Τέτοια είναι η νομιμότητα κι εσύ ψάχνεις ακόμα κώδικες και νόμους.

Γι αυτό σου λέω, κλείσε τα μάτια κι άκουσε τα λόγια. Να τυφλωθείς σου λέω πριν σε τυφλώσει η μαλακία, να εθελοτυφλείς, να τα κλείσεις τα ρημάδια, να πάψουν να σε χειρίζονται εντυπώσεις και τέτοια φούμαρα που σε διασπούν, που σου αποσπούν την προσοχή από το κέντρο – του λόγου. Τώρα που έρχεται η μέρα της Κρίσης, τώρα που η δικαιοσύνη πλησιάζει, εσύ να γίνεις εικονοκλάστης. Να μάθεις να ακούς. Ακούς τι σου λέω?

*

*

ΥΓ. Η τυφλή δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή για να μην βλέπει.

Είναι τυφλή για να ακούει.

Ακούει και κρίνει.

Την αλήθεια.

Η επόμενη μέρα μιας ενδεχόμενης και τόσο επιθυμητής παραίτησης του Προέδρου

1.       Ένας από όλους τους Κύπριους (Πρόεδρος) θα ξέρει πως δεν θα μπορούσε είτε μένοντας είτε φεύγοντας να διαγράψει από την πολιτική του καριέρα το συμβάν της 11.7.11. όπως διέγραψαν άλλοι Πρόεδροι άλλα συμβάντα από τη δική τους καριέρα. (οι απορίες της Μάγισσας )

                        

2.       Ένας στους τρεις Κύπριους θα εξακολουθήσει να δηλώνει/ψηφίζει Αριστερά η οποία δεν θα έχει "εξαϋλωθεί" και εξαφανιστεί ως δια μαγείας λόγω αυτής της παραίτησης.

3.       Ένας στους τρεις Κύπριους θα εξακολουθήσει να δηλώνει/ψηφίζει ΔΗΣΥ.

4.       Δύο στους τρεις Κύπριους θα εξακολουθήσουν να μην εμπιστεύονται τις Η.Π.Α και τους γεωπολιτικούς της στόχους. ( Λινοπάμπακος )

5.       Δύο στους τρεις Κύπριους  θα εξακολουθήσουν να μην εμπιστεύονται τις διαθέσεις του ΔΗΣΥ ως μελλοντικού κόμματος εξουσίας σε καιρό βαθύτατης οικονομικής κρίσης, καθώς και την «ανοιχτότητα» αυτού του κόμματος προς τις ευφάνταστες λύσεις  των ομοϊδεατών του στην οικονομία, που οδήγησαν στη χρεωκοπία σειρά ευρωπαϊκών κρατών.

6.       Δύο στους τρεις Κύπριους (τα κόμματα εκτός ΑΚΕΛ )θα αντιμετωπίσουν εγκαιρότερα τις ρήξεις που ακόμα κρύβονται κάτω από το αλαλάζων αντι –ακελικό πολιτικό χαλί.

7.       Ένας στους τρεις Κύπριους θα ξυπνήσει (  ΔΗΣΥ) όταν αποτύχει να αυξήσει δραματικά τα ποσοστά του αφού ο μάστρε-Γιαννάκης ήδη «διαρρέει» πως θέλει ο ίδιος την προεδρία της Δημοκρατίας. «Εγώ δεν δέχομαι», διαμηνύει υπογείως ο Γιαννάκης. 

8.       Ένας στους δύο Κύπριους θα καληνυχτίσει τις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού που θα καταρρεύσουν. Καληνύχτα.

9.       Ένας στους δύο Κύπριους (το απορριπτικό μέτωπο) με δάδες του ΕΛΑΜ, θα γιορτάσει καίγοντας το σπίτι του πρώην Προέδρου στο Κελλάκι αυτή τη φορά, χωρίς να κλαίει η Στέλλα Μιχαήλ του ΡΙΚ καθώς θα αναμεταδίδει τα χειροκροτήματα.

10.   Τρεις στους τρεις  Κύπριους δεν θα ακούσουν ποτέ ξανά τον όρο Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

11.   Ένας στους τρεις Κύπριους θα δώσει τη μάχη της επιβίωσης  στους χώρους της εργασίας του με την ελπίδα ο ένας να γίνουν δύο.

12.   Δύο στους τρεις Κύπριους θα δώσουν την δική τους μάχη -  με το κρυμμένο φόβο τυλιγμένο στην ελληνική σημαία που δυστυχώς δεν τρώγεται ούτε σαν πέτρα -  να γίνουν λιγότεροι.

13.   Η Κύπρος θα εξακολουθήσει να έχει επίλεκτα μέλη στρατού που θα πεθαίνουν για την Ελλάδα σε κάποια στρατιωτική μονάδα,  ζητώντας για ακόμη μια φορά, όπως το κράτος της Κύπρου καεί σε ένα σκοτάδι  που δεν θα  οφείλεται στη διακοπή του ρεύματος. (νεκατώματα)

14.   Ένας στους τρεις Κύπριους θα αγωνιστεί με λύσσα ενάντια στο νέο φασιστικό ρεύμα με ρόπαλα άγνωστης στους φασίστες ιδεολογικής «τεχνολογίας» μέχρι να θάψει και τον τελευταίο φασίστα!

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι Διάφανος

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.


Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης







Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,
όλη της γης η σκόνη...
Ωωωω...

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,
το ψέμα δεν το βλέπεις...
Ωωωω...

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος
τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος
τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο
άλλο αδερφό δεν έχω,
άλλο αδερφό δεν έχω...
Ωωωω...

Σπυθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει, κι η μόνη που νικά
η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας,
χωρίς τη θέλησή μας,
χωρίς τη θέλησή μας...
Ωωωω....

Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ'αλήθεια
τα πόδια του τα ίδια,
τα πόδια του τα ίδια...
Ωωωω...


Ο "Διάφανος" είναι εμπνευσμένος σύμφωνα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μετά από την ανάγνωση του ποιήματος "Poema para ser leído y cantado" που σημαίνει "Ποίημα για να διαβαστεί & να τραγουδηθεί" του César Abraham Vallejo Mendoza (Σέζαρ Βαλιέχο ).
Ο Σέζαρ Βαλιέχο γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1892 στο χωριό Σαντιάγο Ντε Τσούκο του Περού και πέθανε, ύστερα από έναν περιπετειώδη, στερημένο βίο, σε μια κλινική του Παρισιού τον Απρίλιο του 1938. Ηταν 46 χρόνων.
http://en.wikipedia.org/wiki/C%C3%A9sar_Vallejo

Στίχοι-Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία:Σωκράτης Μάλαμας

Ο Φουκουγιάμα στο Σύνταγμα

κείμενο της συντακτικής επιτροπής του Praxis

Η εποχή μας είναι αυτή όπου η χωρίς προηγούμενο απονομιμοποιήση των θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, τα όσα έγιναν στην 48ωρη απεργία, η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου παρά τις μαζικές κινητοποιήσεις γίνονται ταυτόχρονα επίδικα και της θεωρίας και της πράξης. Καθώς τα ερωτήματα  δημιουργούνται μέσα στην κινούμενη άμμο της καπιταλιστικής κρίσης τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωζώνη και σε μια κοινωνική πραγματικότητα που αλλάζει με δραματικούς ρυθμούς (που δεν έχουν σχέση με τους ρυθμούς των κομματικών και συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών) όλο και πιο πολύ επηρεάζουν και επηρεάζονται από τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και τις ελπίδες όσων υποφέρουν, όσων αγωνίζονται.

Θα θεωρούσε κανείς εξαιρετικά κρίσιμες τις απαντήσεις, το «δια ταύτα» των όποιων εκτιμήσεων. Και έτσι είναι. Όμως οι απαντήσεις προσδιορίζονται από τα ερωτήματα στα οποία καλούνται να δώσουν λύση. Τα ερωτήματα «χρεοκοπία της χώρας η όχι», «μεσοπρόθεσμο η έξοδος από το ευρώ και καταστροφή», «μεσοπρόθεσμο η τανκς» είναι μόνο παραδείγματα και σίγουρα όχι τα τελευταία. Έτσι τίθενται και τα όρια των όποιων απαντήσεων: Ο κόσμος που ζούμε, ο κόσμος του σύγχρονου καπιταλισμού είναι το μόνο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούμε. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος, είναι όμως ο μόνος που μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον για την επόμενη ιστορική περίοδο. Και το κυριότερο είναι ο μόνος για τον οποίο μπορούμε να παλέψουμε τώρα να γίνει-όσο μπορεί- καλύτερος και δίκαιος.

                                                                                             
Σε μια εποχή τελείως διαφορετική από τη σημερινή, μέσα στο παραλήρημα της παντοδυναμίας του καπιταλιστικού κόσμου τον Ιούλιο του 89 (1), εμφανίστηκε στην αρχή με την μορφή άρθρου και στη συνέχεια βιβλίου (το 1992) (2) η θεωρία για το Τέλος της Ιστορίας του Φ.Φουκογιάμα. Ο Φουκογιάμα, στον απόηχο της κατάρρευσης των γραφειοκρατικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός, και κυρίως στην δυτικοευρωπαϊκή του εκδοχή, είναι η τελευταία μεγάλη αφήγηση της ανθρωπότητας. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός είχαν καταρρεύσει και αποτύχει. Ακόμα και στις περιοχές εκτός του δυτικού κόσμου όπως στην Ασία και την Ιαπωνία παντού γινόντουσαν βήματα προς τον φιλελεύθερο καπιταλισμό. Η Αμερική ήταν «η πραγμάτωση της αταξικής κοινωνίας». Ο πόλεμος και ο εθνικισμός έτειναν προς εξαφάνιση. Και μαζί με την τελική πραγμάτωση του «πεπρωμένου της ιστορίας» θα χάνονταν οι υψηλές προσπάθειες του παρελθόντος.

Το εγχείρημα του Φουκογιάμα δεν συνιστούσε βέβαια πρωτοτυπία. Από τον Χέγκελ μέχρι τον Νίτσε και από τον Α.Κουρνό μέχρι τον Κοζέβ πολλοί στοχαστές, με θεωρητικό έργο πολύ μεγαλύτερης επιρροής, είχαν εμπλακεί με τη συζήτηση για το Τέλος της Ιστορίας (3). Ο Max Weber, ένας από τους κορυφαίους αστούς θεωρητικούς είχε αναπτύξει την αντίληψη του Καπιταλισμού ως «σιδερένιου κλουβιού», μιας τεράστιας γραφειοκρατικής μηχανής από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος, ήδη από το 1918 τόνιζε ότι το ανώτερο σημείο στο οποίο μπορούσε να φτάσει ο σοσιαλισμός ήταν μια προφητική ανάλυση η μια ηθική διαμαρτυρία(4).

Η διαφορά όμως στην περίπτωση του Φουκογιάμα ήταν ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε μια απαισιόδοξη αποδοχή του πεπρωμένου του καπιταλισμού αλλά μια αισιόδοξη αναγγελία της επιτυχίας του. Η έμπνευση ήταν προφανώς η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Και προερχόταν από έναν διανοούμενο που σε αντίθεση με τους προκατόχους του αποτελούσε τον ορισμό του «οργανικού διανοούμενου» της αστικής τάξης αφού ήταν υποδιευθυντής του γραφείου Σχεδιασμού Πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η θεωρία για το Τέλος της Ιστορίας βγήκε κατευθείαν μέσα από το State Department.

                             

Το μήνυμα του Φουκογιάμα διαδόθηκε με εκπληκτική ταχύτητα από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΜΜΕ και δημιούργησε από την πρώτη στιγμή φανατικούς εχθρούς όχι μόνο στην αριστερά, αλλά και στη δεξιά (που αντέδρασε στο τέλος των εθνικισμών και την ισοπέδωση των συλλογικών ταυτοτήτων που το τέλος της ιστορίας υποστήριζε). Εκλαϊκεύτηκε και αναπαράχθηκε ως τέλος της πολιτικής, τέλος των κομμάτων, τέλος της ιδεολογίας, των ταξικών αντιπαραθέσεων και των συνδικάτων κ.α. Έτσι οι αντιδράσεις της αριστεράς επικεντρώθηκαν σε αυτήν την πλευρά. Στο κάτω-κάτω οι κοινωνικές αντιδράσεις, η φτώχεια, τα κινήματα δεν αποδείκνυαν ότι η θεωρία του τέλους της ιστορίας ήταν ένα προπαγανδιστικό ψέμα;

Όμως το βασικό ερώτημα που έθετε ο Φουκογιάμα δεν ήταν αυτό. Ο ίδιος στην απάντηση που έδινε στον πρόλογο του βιβλίου (5) που εκδόθηκε τρία χρόνια μετά το άρθρο και τις διαμάχες που είχε προκαλέσει επιβεβαίωνε ότι αναγνώριζε την ύπαρξη αντιθέσεων στην κοινωνία. Το Τέλος της Ιστορίας δεν σήμαινε το τέλος αυτών των αντιθέσεων (που ο Φουκογιάμα της απέδιδε κυρίως σε πολιτισμικές και όχι ταξικές διαφορές) αλλά το τέλος κάθε διαφορετικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα διεξάγονταν αυτές οι αντιθέσεις, πέρα από τον «κόσμο του ΟΟΣΑ». Γεγονότα θα συνέβαιναν, αλλά τα όρια τους είχαν καθοριστεί. Με αυτόν τον τρόπο η «Θεωρία του Τέλους της Ιστορίας», επανέφερε με δραματικό τρόπο το ερώτημα του Weber: Το σιδερένιο κλουβί ήταν τώρα οι χαρούμενες καπιταλιστικές κοινωνίες που στηρίζονταν πάνω σε ψήφους και  τηλεοράσεις.

Καθώς ο Φιλελεύθερος καπιταλισμός προχωρούσε στην εξόντωση της λείας του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή στα δικαιώματα της εργατικής τάξης σε Ανατολή και Δύση, η λάμψη της αισιόδοξης προοπτικής του Φουκογιάμα θάμπωσε γρήγορα. Ήδη από το 1993 η «ειρηνική» και «δημοκρατική» προφητεία του αντικαταστάθηκε σταδιακά από θεωρίες όπως η  «Σύγκρουση των Πολιτισμών» του Samuel Huntington που υποστήριξε, οκτώ χρόνια πριν την 11η Σεπτέμβρη ότι η «σύγκρουση των πολιτισμών» θα είναι η αιτία των επερχόμενων πολέμων(6). Ο καπιταλισμός (και ιδιαίτερα ο Αμερικάνικος), μην μπορώντας να επαναφέρει τα ποσοστά κερδοφορίας του παρελθόντος αναζητούσε πιο επιθετικές λύσεις απέναντι στους εργάτες και τους λαούς σε κερδοφόρες περιοχές όπως στη Μέση Ανατολή.

Σήμερα το Τέλος της Ιστορίας δεν αποτελεί σημείο αναφοράς παρά μόνο για την διαπίστωση των αποτυχημένων εκτιμήσεων που έκανε για το χαρακτήρα των αντιπαραθέσεων και τις προοπτικές του Καπιταλισμού. Τα πράγματα αντιστρέφονται: Ο Weber, ο Keynes και όλοι οι φανατικοί υποστηρικτές του καπιταλισμού μέσω της διόρθωσης, όσο γίνεται, των αδυναμιών του, δίνουν τον μελαγχολικό τόνο σε αυτό το ερώτημα και όχι το σύνθημα του Φουκογιάμα «βιντεοκασέτες για όλους». Όμως, η ειρωνεία της Ιστορίας έκανε το βασικό ερώτημα που έθεσε ακόμα πιο επιτακτικό. Και αυτή τη φορά σαν όρος επιβίωσης των εργαζομένων. 

Ότι απέμεινε από την αριστερά του 20ου αιώνα μετά την κατάρρευση έδωσε σκληρές μάχες σε ένα εχθρικό περιβάλλον, κόντρα στο ρεύμα της καπιταλιστικής επέλασης σε όλο τον πλανήτη. Όσα τμήματα δεν κατέληξαν να διακοσμούν τις συνεδριάσεις των κάθε λογής προοδευτικών λύσεων με τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε συνέβαλαν, σε μια αντιδραστική εποχή, να υπάρξουν δυνάμεις αντίστασης στο κίνημα, στην πολιτική, στην θεωρητική αναζήτηση. Δεν κατάφεραν όμως τελικά να απαντήσουν στο ερώτημα του «Τέλους της Ιστορίας». Τα όρια της κοινωνικής πραγματικότητας, της στρατηγικής ήττας της αριστεράς και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είχαν καταλυτική επίδραση. Προσπάθειες υπέρβασης έμειναν τελικά στα μισά και εκφυλίστηκαν σε κακέκτυπα των πλευρών του κομμουνιστικού κινήματος που είχαν διακηρύξει ότι θα υπερέβαιναν. 

Το ξέσπασμα της κρίσης έφερε το Καπιταλιστικό σύστημα σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: από τη μία πλευρά γνωρίζει ίσως τη μεγαλύτερη και πιο συνολική κρίση της ιστορίας του, από την άλλη, σε αντίθεση με το 28-29 και τις αρχές τις δεκαετίας του 70 δεν υπάρχει ούτε ένα εθνικό και διεθνικό επαναστατικό ρεύμα ούτε καν το «αντίπαλο δέος» ενός οικονομικό-κοινωνικού συστήματος όπως  η Σοβιετική Ένωση. Και ενώ μεγάλα τμήματα εργαζομένων βγαίνουν στο προσκήνιο και αμφισβητούνται τα μέχρι πρότινος «ιερά και όσια» της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της, η δυνατότητα μιας εναλλακτικής λύσης στο υπάρχον καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας και πολιτικής δείχνει μακρινή. Όχι με την έννοια των εσωκομματικών η συνεδριακών συζητήσεων η της «επαναστατικής φρασεολογίας» του ενός η του άλλου κομματικού φορέα αλλά σαν πραγματικό επίδικο στο κίνημα και τις πολιτικές προτάσεις που επηρεάζουν στην πράξη τους αγώνες και την γενικότερη φυσιογνωμία τους. 

Προτάσεις τις οποίες συνεχίζει να προτείνει δογματικά η αριστερά δίνουν αρνητική απάντηση στο ερώτημα αν είναι επίδικο της περιόδου η υπέρβαση του καπιταλισμού. Μεγάλο μέρος της Κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής (7), κινείται με βάση την επαγγελία ενός αριστερού σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος που έχει στο κέντρο του, εντός του καπιταλισμού, το ζήτημα της διαχείρισης (άσχετα αν είναι διαγραφή η όχι) του δημοσίου χρέους και ένα κευνσιανό πρόγραμμα ενίσχυσης της παρέμβασης του «συλλογικού καπιταλιστή», δηλαδή του αστικού κράτους (κρατικοποιήσεις, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου, έλεγχος των αγορών). Το πρόγραμμα αυτό, άσχετα τα διάφορα επίθετα που παίρνει λόγω της ενδοαριστερής αντιπαράθεσης, κινείται στην εκτίμηση ότι σήμερα, εν μέσω κρίσης, η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων μπορεί να προκύψει εν μέσω του καπιταλιστικού συστήματος με μια αριστερή κυβέρνηση η όχι, εντός του ευρώ η όχι, εντός της Ε.Ε η όχι, με μεγαλύτερη η μικρότερη πίεση από το κίνημα.  

Δεν υπάρχει όμως κανένα αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο όπου σε διεθνές επίπεδο έγινε δυνατό ένα τέτοιο εγχείρημα, ούτε στην κρίση του 28-29, ούτε στην κρίση των αρχών της δεκαετίας του 70. Μάλιστα στις δύο προηγούμενες μεγάλες κρίσεις υπήρχε ένα διεθνές περιβάλλον που ο καπιταλισμός δεν είχε τη σημερινή παντοδυναμία. Όπως είναι γνωστό, το εγχείρημα του «Κευνσιανισμού» και τα παραγωγό του, το New Deal απέτυχαν παταγωδώς να δώσουν λύσεις το 28-29 και χρειάστηκε η καταστροφή και τα εκατομμύρια νεκρών του Β παγκοσμίου πολέμου για να οικοδομηθεί το «Κράτος Πρόνοιας» για τρεις δεκαετίες και-μόνο- για τα πιο ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη (8). Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα της κρίσης των αρχών τις δεκαετίας του 70 και της νίκης του νεοφιλελευθερισμού. 

Το αδύνατο «ενδιάμεσων» δρόμων δεν αφορά μόνο την ιστορική εμπειρία η την διεθνή πλευρά. Αφορά κυρίως την Ε.Ε και ειδικότερα τους αδύναμους κρίκους της στον Ευρωπαϊκό Νότο. Εκεί και πρώτα από όλα στην Ελλάδα, η βίαιη «Λατινοαμερικανοποιήση» είναι μονόδρομος για την «ανταγωνιστικότητα» της Ε.Ε σε σχέση με τα άλλα καπιταλιστικά κέντρα και τις «αναδυόμενες οικονομίες» (Κίνα, Ινδία κ.α) αλλά και για την επιβίωση του Ελληνικού Καπιταλισμού (και εδώ πέρα από την ύπαρξη της κρίσης, βρίσκεται και η διαφορά με εγχειρήματα τύπου Βενεζουέλας που προβάλλονται σαν υπόδειγμα για την Ελλάδα)(9). Βέβαια ανάλογα με τα γεγονότα μπορεί να υπάρξουν καθυστερήσεις και μικροαλλαγές που δεν είναι αμελητέες. Όμως τα όρια, ειδικά στο πλαίσιο της Ε.Ε, έχουν ήδη καθοριστεί και μόνο μια συνολική, επαναστατική αλλαγή θα μπορούσε να τα επανακαθορίσει. Η κρίση λοιπόν, χωρίς την διεκδίκηση στην πράξη της εξόδου από τον Καπιταλισμό, θα αποδειχτεί μια κοινωνική καταστροφή για την εργατική τάξη όπως και να διαμορφωθούν τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς.

Για μια σειρά ρεύματα της «αντιεξουσίας» το ίδιο το ερώτημα της συνολικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας είναι αντιδραστικό, προορισμένο, ακόμα και αν πετύχαινε, να οδηγήσει σε γραφειοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα. Αντιτάσσουν την άμεση δημιουργία «απελευθερωμένων ζωνών» από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, που θα υπονομευόσουν από τα κάτω το εκμεταλλευτικό σύστημα χωρίς να καταλάβουν την εξουσία, δηλαδή την κρατική μηχανή (10). Τα εγχειρήματα αυτά έχουν αναφορά σε εμπειρίες όπως οι καταλήψεις εργοστασίων στην Αργεντινή και πρόσφατα το εγχείρημα της άμεσης δημοκρατίας στις πλατείες. Αντίθετα όμως με ότι υποστηρίζουν η συνολική-κεντρική αναδιοργάνωση της κοινωνίας είναι η μόνη δυνατή αφετηρία για οποιαδήποτε εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική οικονομία. 

Φυσικά ο ρόλος των οργάνων των εργαζομένων, η διαμόρφωση θεσμών με αποφασιστικό ρόλο στην ίδια την παραγωγική διαδικασία (και όχι προφανώς στα συντριβάνια του Συντάγματος) και πολλά άλλα αντίστοιχα ζητήματα πρέπει να κριθούν με βάση και την ιστορική εμπειρία και τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από την ταξική πάλη. Όμως η σημερινή έκταση της καπιταλιστικής παραγωγής, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, καθιστά ανέφικτη τη δυνατότητα    του     «Σοσιαλισμού σε ένα μόνο εργοστάσιο»,    πολύ περισσότερο σε μια μόνο πλατεία. Τα πολλά παραδείγματα «αυτοοργανωμένων ζωνών» είναι εξαιρετικά χρήσιμα σαν παραδείγματα εργατικής πάλης και αντίστασης. Χωρίς όμως την ένταξη τους σε μια συνολική πολιτική προσπάθεια αργά η γρήγορα καταλήγουν στην περιχαράκωση η και στην εξάρτηση και ένταξη  στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. (όπως τα κατειλημμένα εργοστάσια στην Αργεντινή που αναγκαστικά λειτούργησαν-κάτω από τη διοίκηση των εργαζομένων- με πιο χαμηλές-ανταγωνιστικές τιμές στην Καπιταλιστική αγορά).

Το ερώτημα λοιπόν του «Τέλους της Ιστορίας», αν δηλαδή ο Καπιταλισμός είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, επιστρέφει στο Σύνταγμα όπου το «να φύγουν όλοι», για να μην έχει την κατάληξη της Αργεντινής, δεν μπορεί να αποκτήσει προοπτική χωρίς το «ποιοί θα έρθουν». Επιστρέφει στο εργατικό κίνημα με την χρεοκοπία των καλοπληρωμένων γραφειοκρατιών και την αδυναμία τους να κερδίσουν μισό ευρώ για τους εργάτες. Επιστρέφει στο μεταναστευτικό με τους αγώνες των μεταναστών εργατών για μια κοινωνία που δεν θα δουλεύεις η θα κυκλοφορείς στο δρόμο με βάση το χρώμα η την εθνικότητα. Επιστρέφει στην ανέξοδη «διαφθορολογία» όταν η μεγαλύτερη διαφθορά είναι η ληστεία και εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που δημιουργούν όλες τις μίζες. Επιστρέφει, τελικά, στην ανάγκη να υπάρξει μια άλλη οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας συνολικά, ως όρος για να υπάρξει διέξοδος από την κρίση για τους εργαζόμενους αλλά και για να είναι αυτή η κρίση η τελευταία που θα ζήσουν. Και σε αυτό το ερώτημα, όπως και στην εποχή του Φουκογιάμα, απαντήσεις έτσι και αλλιώς θα υπάρξουν. Το ζήτημα είναι απο ποιούς.

Σημειώσεις


1. «The End of History?», The National Interest, καλοκαίρι 1989.

2. « Το Τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος», εκδόσεις Λιβάνη 1993

3. Πέρυ Άντερσον-«Θεωρίες για το Τέλος της Ιστορίας», εκδόσεις Στάχυ 1992

4. Κονστάντσο Πρέβε-«Το ασίγαστο πάθος», εκδόσεις Στάχυ 1992 σελ 70

5. «Πολλοί επικαλέστηκαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την κινέζικη κομμουνιστική καταστολή στην πλατεία Τιεναμέν και την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ, σαν αποδείξεις ότι η «ιστορία συνεχίζεται» και ότι αποδεικνυόμουν ipso facto λανθασμένος. Και όμως εκείνο που υποστήριζα ότι έφθασε στο τέλος του δεν ήταν η αλληλουχία των γεγονότων, και συνέβαιναν ακόμη μεγάλα και σημαντικά γεγονότα, αλλά η Ιστορία»: «Το Τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος» σελ 14

6. «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» κυκλοφόρησε και αυτή πρώτα σε μορφή άρθρου, στο περιοδικό Foreign Affairs το καλοκαίρι του 1993 και προκάλεσε αντίστοιχο θόρυβο και αντιπαραθέσεις με το Τέλος της Ιστορίας. Το 1997 το αντίστοιχο βιβλίο έγινε μπέστ σέλλερ στην Αμερική, τη Γερμανία και την Ιαπωνία.

7. Κυρίως οι δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μια σειρά πρωτοβουλίες που εντάσσονται σε αυτό το χώρο.

8. Πάουλ Μάτικ «Η ανατροπή του Κευνσιανισμού» από το «Μάρξ και Κέυνς», εκδόσεις Οδυσσέας 1981.

9.Γιώργος Οικονομάκης «Κρίση και Ελληνική Οικονομία», http://wwwpraxisred.blogspot.com/2011/04/1-2007.html. Τάκης Φωτόπουλος- «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής Ελίτ», εκδόσεις Γόρδιος 2010.

10. Ενδεικτικά: Τζον Χολλογουαίη «Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία», εκδόσεις Σαββάλας 2006.

Ελπίζω, Δεν Φοβάμαι Τίποτα, Είμαι Ελεύθερος...

να πάρω μια μέρα δάνειο απ΄την τράπεζα και ν΄αγοράσω ένα σπίτι εδώ...

Η υπόλοιπη ανελεύθερη ανθρωπότητα μπορεί να ζήσει στην ανελευθερία της.

Δεν θέλω να επεμβαίνω στο κάρμα των άλλων ανθρώπων.

Δεν μου το επιτρέπει η επαναστατική μου ελευθερία.