Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Διακοπή.Για ξεκούραση, για το Πάσχα,για την οικογένεια,για τους φίλους.
Διακοπή σημαίνει...
στο δρόμο... με δυό ζεϊμπέκικα αγαπημένα,αλλιώς οικογενειακή γιορτή δε γίνεται!
Και για τη θάλασσα.
Που λείπει τόσο σε όσους από μας μεγαλώσαμε δίπλα της και δεν τη χαιρόμαστε.
(το μαύρο που θα δείτε στο ανύπαρκτο φιλμάκι,μπορείτε να το αντικαταστήσετε με μια βόλτα στη Λεμεσό.Αν δεν το κάνετε...δεν φταίμε εμείς!)
Περιγελάστε μας
όσο εμείς θα κρατάμε την ανάσα μας
μην τυχόν γυρίσει η σελίδα στα ωραία βιβλία μας
μην τυχόν κατά λάθος
φτύσουμε κατά πάνω σας
αντί να ακονίσουμε το μαχαίρι που κρατάμε.
Ζήτησα να ξέρω χωρίς εσάς και ξέρω
γιατί σιχάθηκα τον τελευταίο άνθρωπο του καιρού σας
τα γλυκερά σας όνειρα
τα σκοτεινά σας όνειρα
τα ψέματα όλα
Σκοτεινή όψη λαμπερή όψη και τανάπαλιν
λογιστές σοφιστές μάρτυρες καθηγητάδες αλήτες
πνίγομαι στο τέλμα του δρόμου σας
περπατήστε μόνοι χωρίς εμένα
κι αγαπήστε ηδονικά ότι έχετε
και σας έχει.
Θα μεθώ από χαρά
τώρα που λείπετε
οριστικά αμετάκλητα χαμένοι
τάχα περήφανοι και ηρωικά μόνοι
ανέραστοι
τα πουλιά που δεν είδατε
και που δεν σας κελάηδησαν
τραγουδούσαν σε μένα!
1. Ο πολιτισμικά σχετικιστής [εχθρός ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ]
2. Ο ιστορικιστής [εχθρός της επαναστατικής σκέψης]
3. Ο σκεπτικιστής (πάντα σκοτεινός και μαζοχιστικά λόγιος) [εχθρός της αλήθειας]
4. Ο σοφιστής των γλωσσικών παιγνίων (πολιτικός ή ποιητής) [ερωτικός εχθρός ή εχθρός καθ΄ολοκληρίαν]
«Ε, γλυκέ βασιλοκτόνε, αγαπημένη διχόνοια του γονιού με το παιδί! Ένδοξε μαγαριστή του άμωμου κρεβατιού, του Υμεναίου! Άρη ακατανίκητε! Πάντα νέος, πάντ’ ανθηρός, ερωτικός, περίβλεπτος μνηστήρας, λιώνεις με την πορφύρα σου το αγνό χιόνι που σκεπάζει την ποδιά της Άρτεμης! Θεέ, ορατέ, πραγματικέ, που σμίγεις τα πιο απίθανα και ξέρεις να μιλάς του καθενός την γλώσσα! Αχ, πώς αγγίζεις τις καρδιές! Να, επαναστάτησαν οι σκλάβοι σου, οι άνθρωποι. Βάλε, μεγαλοδύναμε, τα κτήνη αυτά ν’ αλληλοσπαραχτούν για την κυριαρχία!»
Εικόνα πρώτη:
Πάρτι. Συντροφικό. Ευτυχώς, πήγαμε η γνωστή παρέα, δεν είμαι ξεκάρφωτη. Έπρεπε να πάω. Κόσμος πολύς. Ποτό και μπουφές εννοείται. Χαρίζουν μου ένα τριαντάφυλλο για κάποιο λόγο, δεν ξέρω ,αλλά εδώσαν μου το μόλις εμπήκαμεν. Ήταν ωραίο.
Ήταν ωραίος και ο τρόπος του παιθκιού που μου το έδωσε. Ευγενικός. Καθόμαστε. Εξασκούμαι στην αγαπημένη συνήθεια. Μαζέφκω εικόνες.
Αααα;……
Πότε επρολάβαν οι συντρόφισσες να αποκτήσουν σιλικόνες που θα ζήλευε και η ωραία Ελένη,τζαι να τες δείχνουν ΈΤΣΙ; Τζαι που πότε οι συντρόφισσες ντύνουνται με καυτά λαμέ χρυσά με πούλιες, κόκκινες απαστράπτουσες γόβες τζαι μαλλί – σόρρυ το δείλις έψηνα κκιοφτέδες - Τζαι που πότε εν τόοοοσες πολλές οι συντρόφισσες που κυκλοφορούν έτσι; Μα ποιες εν τούτες καλέ τζαί εγώ που ήμουν τόσα χρόνια; ;;;
Τιιιι;;;;; Belly daaaance; Τιιιι;;; Ο σύντροφος. 60ρης, ζιακεττούα του Σαιντ Μάικολ γρίζα, πουκαμισούϊ καρώ καφετίν, να σηκώνεται προτάσσοντας τζαι την κυπριακή σκεμπέ με έναν ιδιαίτερο κόρτωμα, ένι ξέρω αν εν τη σημαία του Τσε που ήθελε να προτάξει, να χορέφκει με την belly dancer ΦΩ-ΝΑ-ΖΟ-ΝΤΑΣ!!!! ΕΕΕΛΑ ΜΑΑΝΑΜΟΥ! Μα πού να έρτει άγγελε μου; Η κορούα ήθελε να γίνει μπαλαρίνα αλλά επειδή εν είσιε σχολή κοντά, η μάμμα της έστειλε τη να μάθει «χορούς». Εν τζαι εν στριπτιζού σύντροφε!
Η παρέα, Χ.,Μ.,Γ.,Φ.,Δ.,Θ.,Ν., και εγώ βγαίνουμε έξω για τσιγάρο/α. Ο Μ. βρίσκει ευκαιρία, αρχίζει μου την ιστορία με τον Λυοτάρ (πάλε, εν που πέρσι που πάει η ιστορία) για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων –εγώ διαφωνώ—μακάρι να εν καλά τούτη η παρέα, κάμνουμε απίστευτες κουβέντες, διαφωνούμεν πολλές φορές αλλά ποττέ εν έδυσεν το φρύδιν του κανένας! Με τον Μ. γνωριζούμαστε που μωρά, είμαστε τα κομούνια της παρέας, μπαίνει μου συνέχεια, κάμνουμε απίστευτα γέλια τζαι (κουτσομπολιό) νομίζω πάει τριφτός για την Χ. που δυστυχώς το καημένο εν που οικογένεια του ΕΥΡΩΚΟ, αλλά εν πανέξυπνη, έρκεται πολλά κοντά μας, ο Μ. φωνάζει την ρε φαστιστούιν, τζείνη γελά πάντα, έτσι νοιώθουμεν άνετα να μαλλώνουμε μπροστά της για τα δικά μας με ειλικρίνια.
Ξανά μέσα αλλά τούτην τη φορά συζητώντας σαν να είμαστε μόνοι μας—σκεφτούμαστε τις παναπεργίες κάποιων άλλων —το belly dance καλά κρατεί ,η πίστα (μα τι ωραία λέξη) εγέμωσεν, απίστευτη σύνδεση συνδικαλισμού και αραβικής μουσικής, και οδεύουμε προς το πανηγυρικό τέλος!
ΠΕ-ΡΙ-ΓΡΑ-ΦΩ. Οι εναπομείναντες σύντροφοι ,καμιά 150αρια, ΑΠΑΙΤΗΣΑΝ, επειδή ήταν τζαι επιτυχές το πάρτι, να τελειώσουμε το γλέντι με τον Ύμνο της Ομόνοιας! Να μεν χαρώ το φώς μου!!!
Το τριαντάφυλλο το πήρα μαζί μου. Το έβαλα μόνο του σε ένα μεγάλο βάζο που θα χωρούσε κι άλλα πολλά τριαντάφυλλα.
Έρκεται στο μυαλό μου ο παππούς μου. Τζαι η γεύση που είσιεν το μαχαλλεπί στο οίκημα της ΠΕO
τότε, που εν εφτάνναν τα πόθκια μας να πατήσουν χαμέ που την καρέκλα, τότε που απλώννετουν μέσα μας ένας κάμπος, με φκιόρα θεόρατα, ηλιοτρόπια, φωτεινά.
Παρεμβολή στην πρώτη εικόνα:
Σπίτι 8 με 9 το βράδυ. Η αγαπημένη μου ώρα. Η ώρα της κουζίνας για να ετοιμαστεί το μενού της επομένης.
Ένα σπίτι χωρίς φαϊ είναι ένα σπίτι χωρίς ζωή. Όποιος αγαπά την κουζίνα ξέρει, πως η γλύκα του να ετοιμάζεις φαϊ για τα πλάσματα που αγαπάς, εν πιο αφράτη που την γεύση της πανακότα που φτιάχνεις. Είναι η ώρα των ειδήσεων… εγώ …ακουστά τις έχω, η τηλεόραση παίζει δυνατά, ο πρόεδρος κάνει δηλώσεις , ο διάλογος – όλες τις φορές ο ίδιος –«μάαααμα….ο φίλος σου!—εντάξει, αγάπη μου….»
Εικόνα δεύτερη:
Μια σχετικά πρόσφατη γνωριμία με καλά στοιχεία μιας ανθρώπινης έγνοιας και αμεσότητας. Νέα. Μεγαλωμένη χωρίς παπά, τρία αδέλφια. Ο πάπας φυγάς στο εξωτερικό, ασήκωτα χρέη που σηκώνει η οικογένεια. Δουλέφκει που τα δεκαπέντε της. Προχτές έλεε μου ότι ποττέ εν της έτυχε να πιάσει τον μισθόν της τζαι να μεν πρέπει να πληρώσει κάτι, ποττέ εν εμπόρεσε να κάμει κάτι για τον εαυτό της. Εν μπορώ να περιγράψω τι ένοιωσα….την ένταση της θλίψης που είχαν τα λόγια της. Τωρά πιάννει 1000 ευρώ τον μήνα. Τα 400 στέλλει τα της αδερφής της στην Αθήνα για να σπουδάσει. Η ίδια, ανήκει στους οργανωμένους οπαδούς του Απόλλωνα. Δεν χάνει μάππα. Ζει, για να πιαίνει στο γήπεδο τζαι να φωνάζει αντι-κομμουνιστικά συνθήματα….
Τα Ερείπια της Πέτρας είναι ένα μοτίβο, ένα στερεότυπο, ένας τόπος του ρομαντικού στοχασμού. Τα ερείπια ενσαρκώνουν την εξύψωση και τα μεγαλεία των πολιτισμών αλλά και τον ξεπεσμό τους, τη θνητότητα τους. Λες και η πέτρα έχει εμψυχωθεί, μεταφορικά, από το πνεύμα ενός πολιτισμού, και όντας ερείπιο ξαναγίνεται πέτρα,ξαναγίνεται «άψυχο».
Η δυσφορία μέσα στον πολιτισμό εξάλλου είναι ένα θέμα εξόχως ρομαντικό που δεν είχε τεθεί πριν αναπτυχθεί ο ρομαντικός κόσμος και που θα γίνει αντικείμενο επεξεργασίας ως η κατεξοχήν διάγνωση των ρομαντικών για τον πολιτισμό του καιρού τους.
«Μια μέρα μοναχός στο Κολοσσαίο
Ερείπιο της ρωμαϊκής αλαζονείας
Καθισμένος στο χορτάρι το ποτισμένο με αίμα
Κρατώ τον Τάκιτο στο χέρι…»
Λαμαρτίνος, Η Σαύρα, 1846
Ο Τάκιτος, χρονογράφος των ρωμαϊκών εγκλημάτων λειτουργεί σαν κριτικός του πολιτισμού εκ των έσω. Είναι ο πολιτισμός που κριτικάρει τον πολιτισμό. Η παρουσία του ονόματος του Τάκιτου είναι πλέον κωδικοποιημένη. Τάκιτος σημαίνει αντίδραση στην απόλυτη εξουσία και χλευασμός των ψηλών επιτευγμάτων της.
Ο κόσμος αυτός μας παρουσιάζεται λοιπόν αρχικά σαν ένας κόσμος που έχει γυρίσει ολόκληρος στο άψυχο, στη σκόνη, στο θάνατο. Τα ερείπια του πολιτισμού εξυμνούν από μόνα τους τον νοσηρό θρίαμβο της ενόρμησης θανάτου.
Ωστόσο, ένα «ασήμαντο» συμβάν θα δημιουργήσει μιαν αντίθεση: Μια σαύρα έρχεται να λιαστεί ξαπλώνοντας πάνω στην πέτρα.(Χάιντεγκερ). Ο θρίαμβος της φυσικής ζωής, της αιώνιας ζωής έναντι της ανθρώπινης ζωής που παρεμποδίζεται από την αλαζονεία και τη μετουσίωση; Ή από την Αλήθεια;…
Την αλήθεια που μιλάει, τη μεταβλητή αλήθεια, που αλλάζει και μπερδεύει τη σχέση του σώματος με τον κόσμο και με το πραγματικό; Ο άνθρωπος μήπως είναι καταδικασμένος και δεν μπορεί να ξαναβρεί μια καθαρή και σίγουρη σχέση με το Πραγματικό παρά μόνο μέσω ενός θρησκευτικού ειδέναι διαφορετικού από το ειδέναι του σώματος; Ή μήπως στο Πραγματικό φτάνει κανείς αυστηρά μέσω του σημαίνοντος της γνώσης και όχι της αλήθειας; Γιατί κάποιοι πιστεύουν για την αλήθεια, πως το μόνο που την καθιστά αληθώς ως μια βεβαιότητα, είναι ο Θεός.
Και η Ιδέα περί Ψυχής μεταφράζει ακριβώς το γεγονός πως το σώμα παρουσιάζεται ως ενιαίο και υπάκουο προς τη βεβαιότητα της αιώνιας αλήθειας. Γι αυτό ο Λακάν μας λέει, πως η Ψυχή είναι από την πλευρά που έχει το πάνω χέρι. Είναι το ισοδύναμο ενός Ηγεμονικού Σημαίνοντος. Στον αντίποδα δηλαδή της Τέχνης!
Το ηγεμονικό σημαίνον ως συμβάν λόγου αφήνει ίχνη στο σώμα/υποκείμενο. (και tattoo;;;) Τα οποία μόνο εφόσον θα εμφανιστούν ως συμπτώματα και μόνο στο βαθμό που το εν λόγω υποκείμενο καθίσταται ικανό να διαβάσει τα ίχνη, μπορεί να εντοπίσει το συμβάν το οποίο χάραξε τα ίχνη των ενοχλητικών συμπτωμάτων του. Είναι ένα ιδρυτικό συμβάν που συντηρεί μια μόνιμη ανισορροπία η οποία δεν μπορεί να απορροφηθεί από το σώμα/υποκείμενο εντός του οποίου συντηρείται! Έχουμε εδώ τον γενικό ορισμό ενός ηγεμονικού τραυματικού συμβάντος που θα αφήνει ίχνη εσαεί στη μεταγενέστερη ζωή του ομιλούντος όντος!
Ως ιδρυτικό ηγεμονικό σημαίνον δεν είναι αναγώγιμο στη «στιγμή»,στον «χρόνο», στο «ατυχές ενός ατυχήματος», αλλά εγκαινιάζει την επενέργεια της γλώσσας στο ομιλούν όν και με το σώμα του.
Μπορούμε να πούμε ότι το σώμα προσφέρει την ύλη του, την πραγματικότητα του στο σημαίνον. Πρόκειται για μια δομή μόνιμης ισχύος – όπου το σημαίνον βρίσκει έρεισμα στην ύλη μέσω μετασχηματισμού, μέσω ανυψώσεως.
Σωματοποίηση σημαίνει το σημαίνον να γίνεται σώμα. Έχουμε να κάνουμε εδώ με το εν-σωματωμένο ειδέναι : το ειδέναι περνάει μέσα στο σώμα και προσβάλει το σώμα.
Το ενσωματωμένο ειδέναι στο σώμα μπορούμε να το ονομάσουμε υπό μια διευρυμένη έννοια Συναίσθημα. Έχουμε δηλαδή την ιδρυτική σχέση του υποκειμένου με τον Άλλο, ο οποίος δεν υπάρχει αλλά παρά ταύτα έχει Σώμα!
Περί του αντιθέτου ο λόγος:
Θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο με την εξής φράση :
Εν τω μεταξύ η επιθυμία μας ξεμένει…
Και με ένα κομμάτι του Μάνου, που δεν ξέμεινε!
*Το κείμενο αυτό γράφτηκε από θυμό. Αφορμή ήταν ένα tattoo. Θα μπορούσα να μην γράψω τίποτα. Θα μπορούσα να φορτώνω επί ένα μήνα τον υπολογιστή με μουσικές του Χατζιδάκι. Ή πολύ απλά θα μπορούσα να φορτώνω επί ένα μήνα τον υπολογιστή με τη φράση :
«Η Τέχνη Δεν Υπάρχει Για Να Ευφραίνεται ο Κώλος Των Επωνύμων!»
ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ/ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ--ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ/ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ/ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΑΧΡΟΝΗ--ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΣΟΥ/ΑΠ΄ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΡΩΓΜΗ--ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Η ΛΗΘΗ ΝΑ ΠΕΙΣΘΕΙ ΑΠΡΟΘΥΜΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ--ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΙ ΟΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠ΄ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ--ΧΑΪΔΕΨΑΤΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,ΧΑΪΔΕΨΑΤΕ ΠΟΤΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ;
ΚΑΝΤΕ ΤΟ--
Το σπίτι μας, το σπίτι των παιδικών μου χρόνων, βρίσκεται στην οδό Θεσσαλονίκης στη Λεμεσό. Για όσους δεν ξέρουν τη Λεμεσό, η οδός Θεσσαλονίκης είναι ο ένας από τους πέντε κυρίως δρόμους που καταλήγουν στον Πεντάδρομο. Είναι δηλαδή ένας κύριος δρόμος με πολύ κίνηση και πολλούς πεζούς.
Στο σπίτι μας δεν ακούγαμε σχεδόν καθόλου ελληνική μουσική. Ελάχιστα επιλεγμένα LP. Ο Frank Sinatra, o Tom Jones και ο Elvis ήταν περίπου κάτι σαν τους συγγενείς μας. Στο οικογενειακό άλμπουμ υπάρχουν ως τώρα φωτογραφίες τους. Θυμάμαι μόνο το «Της γης το Χρυσάφι» του Χατζιδάκι. Όταν το LP ήρθε σπίτι ήμουν τεσσάρων χρονών και επέμενα να πάω δημοτικό για να μάθω να γράφω. Το εξώφυλλο του LP εγέμωσα το με καλακατσούνες εντελώς βέβαιη ότι έγραφα τους στίχους των τραγουδιών. Μουσική με μπουζούκι άκουγα μόνο στο Βαρώσι όταν με έπαιρνε ο παππούς μου με το λεωφορείο να γοράσουμεν παπουτσούθκια που το κάτω Βαρώσι …Ενόμιζα ότι πάω ταξίδι στο εξωτερικό…Σήμερα, αν μου πει κάποιος κάτι αρνητικό για την ελληνική μουσική, μπορεί να το θεωρήσω προσωπική προσβολή. Τόση αγάπη!!!
Κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, την ώρα του φαγητού έπρεπε να ανοίξουμε όλα τα παράθυρα και την εξώπορτα, που έβλεπε στον κύριο δρόμο. Εγώ έπρεπε να κάθομαι στο χωλ τζαι να κρατώ τσίλιες. Αν επέρναν όποιοσδήποτε μου εφαίνετουν ότι εν τσιγγάνος ή εν φτωχός ή εν κάποιος που τους γνωστούς «πελλούς» της πόλης ή θέλει βοήθεια έπρεπε να του φωνάζω να έρτει μέσα να φάει. Πολλές φορές, θυμούμαι εβούρουν τους πουπίσω μέσα στο δρόμο για να τους προλαβαίνω. Δεν ήταν απλά μια πράξη. Ήταν ένα καθήκον για το οποίο έπρεπε να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Έπρεπε δηλαδή να φροντίζω να λεν οπωσδήποτε ναι στην πρόσκληση. Εθεωρείτουν μεγάλη προσβολή να φάμεν μόνοι μας τζαι κυρίως να πεις κάποιου που μπορεί να μεν είσιεν να φάει τζαι να αντραπεί να μεν έρτει.
Σήμερα ποιάν εξώπορτα μπορώ να ανοίξω, σκέφτουμαι…
Μιαν μέρα μόνο, πάνω σε μια ωραία μέθη είπα πως ο άνθρωπος πρέπει να φέφκει που τη ζωή όπως έρκεται. Γι αυτό τζαι εγώ εν θέλω παπάες να μου ψάλουν. Θέλω ένα τραγούδι ελληνικό που μου θυμίζει την εξώπορτα που με έφκαλεν έξω στη ζωή.
Τζαι που σήμερα θέλω να το αφιερώσω στον Γ., τον αληθινό μου φίλο.
Διάλογος σήμερα στο γραφείο.
Παίρνουν μέρος:
Α.Νεαρή ετών 25,άγριο θηλυκό.
Β.Άντρας 55 ετών,επώνυμος-ξέρει τον ούλλη η Κύπρος.
Β:Είδετε την ταινία της Τζούλιας;
Α:Σιγά να μεν κάτσω να θωρώ τες βλακείες της Τζούλιας!
Β:Ναιαι...ούλλες εζηλέψετε!Πόσιν ζήλια εσείς οι γεναίτζες!Κάμνεις μου ένα καφέ;
.....
Α.(μαλλώνει στο τηλέφωνο.κλείει το τηλέφωνο)Γαμώτο!
Έσπασε μου τα νεύρα μου τούτος ο ---
Β.(σε μένα,χαμηλή συνωμοτική φωνή,ύφος περισυλλογής)Εν μου αρέσκουν καθόλου οι κοπέλλες που βρίζουν!!!Πρέπει να έβρετε κάποιες άλλες λέξεις εσείς οι κοπέλες να εκφράζεστε!!!
Η πέτρα είν΄ο θάνατος
Η πέτρα είν΄ η ζωή μου
Φύτρωσαν άσπρα γιασεμιά
Μες την αναπνοή μου
Όταν η μυθολογία συναντά τη φιλοσοφία και την τέχνη, οι σκέψεις και οι ζωές των ανθρώπων αρχίζουν να από-απολιθώνονται…να γίνονται δηλαδή από «πέτρες» κάτι άλλο. Όταν αυτά δεν συναντώνται, οι σκέψεις και οι ζωές των ανθρώπων μένουν απολιθώματα.
Ο ελληνικός μύθος, μας μιλά για τον Δευκαλίωνα και τη Πύρρα ως τους τελευταίους επιζώντες ενός καταστρεμμένου καταυλισμού. Έμειναν μόνοι τους, οι τελευταίοι Άνθρωποι, μετά από μια ολοκληρωτική καταστροφή. Ζήτησαν τότε από τον Δία, σύμφωνα με το μύθο, να ανα-δημιουργήσει το ανθρώπινο γένος κι αυτός μέσω της Θέμιδος τους απαντά με τον εξής χρησμό: «Να καλύψετε το κεφάλι σας και να πετάτε πίσω σας τα κόκκαλα της μάνας σας».
Η μάνα, ήταν η μητέρα –γη και τα κόκκαλα της - οι πέτρες, τα ερείπια, ότι έμεινε από τον πολιτισμό που καταστράφηκε. Για κάθε πέτρα που πετούσαν πίσω τους λοιπόν, γεννιόταν ένας καινούριος άνθρωπος-ένας άντρας ή μια γυναίκα. Από τότε, μας λέει ο μύθος – άνθρωπος και πέτρα είναι η ίδια λέξη!
Το 1930, ο Χάιντεγκερ, στο βιβλίο του «Θεμελιώδεις αρχές της Μεταφυσικής» μας εντάσσει στη φιλοσοφική ανάλυση της πέτρας με τη φράση «Η πέτρα είναι δίχως κόσμο». Μας μιλά για μια φυσική πέτρα, που τη βλέπουμε γύρω μας, ριγμένη στο δρόμο. Ο Χάιντεγκερ, χρησιμοποιεί την πέτρα ως ένα απόλυτο πρότυπο αυτού που μπορεί να αντιπαρατεθεί σε ότι έχει Ζωή. Ψάχνει να βρει δηλαδή, τι είναι ακριβώς αυτό που διαφοροποιεί το «έμβιο» από αυτό που «δεν έχει ζωή» και άρα δεν υφίσταται σε κίνηση. Η πέτρα είναι μεν φυσική αλλά «δεν έχει κόσμο», είναι απλά ριγμένη στο δρόμο, εξαιτίας του νόμου της βαρύτητας. Επίσης η φυσικότητα της πέτρας, αυτόματα δεν την εγγράφει στον πολιτισμό, είναι χωρίς κόσμο εφόσον είναι απλά φυσική και δεν αποτελεί σημαίνον για τον κόσμο του ανθρώπου. Ο άνθρωπος απλά την χρησιμοποιεί.
Ο Ζακ Λακάν, στην «Ηθική της Ψυχανάλυσης» (1960) θα επέμβει στη φιλοσοφική «ανάγνωση» του Χαϊντεγκεριανού παραδείγματος, μιλώντας μας για «το βασίλειο της πέτρας» και προσελκύοντας την προσοχή μας στο εξής: Η πέτρα «εισάγεται» στον έμβιο κόσμο διαμέσου του πόνου. Ο Λακάν επικεντρώνεται στη διαφορά της κίνησης του έμβιου, για να μας πει, πως ο πόνος είναι αυτό που αποφεύγει το έμβιο όταν βρίσκεται σε κίνηση. Αντίθετα η α-δυνατότητα της μέσα κίνησης, μας προβάλλεται ως ένας «πετρωμένος πόνος». Για να υπάρξει όμως η πέτρα-πόνος, μας λέει ο Λακάν, πρέπει ήδη να βρίσκεται εκεί, μέσα στον κόσμο του ανθρώπου. Πως; Ως σημαίνον βγαλμένο από τη γλώσσα του.
Προς τι τώρα, όλη αυτή η φιλοσοφική και ψυχαναλυτική «φιλολογία» για την πέτρα, θα μας έλεγε κάποιος fun της eurovision; Μπορώ να παρακολουθήσω ανενόχλητος το διαγωνισμό μου χωρίς να σκέφτομαι; (μπορείς!)
Για μας που δεν μπορούμε, διευκρινίζουμε, πως τα πιο πάνω ερωτήματα μπήκαν προς εξεύρεση απάντησης σε ένα πρωταρχικό ερώτημα : Που συναντά η Αλήθεια τη Ζωή;
Πού συναντά η Αλήθεια την Ζωή; Κι αν συναντώνται, πως συναντώνται; Αν καταφύγουμε στη θρησκεία δεν δυσκολευόμαστε τόσο να απαντήσουμε το ερώτημα. Ο διαχωρισμός αίρεται δια του Υπερβατικού, και το Υποκείμενο μπορεί να «βιώσει» τη ζωή του σχεδόν ρομαντικά αγκαλιασμένο με την Αλήθεια του. (Μπορεί επίσης να εκθειάσει ρομαντικά [και αντι-χατζιδακικά θα πρόσθετα] τις «πέτρες» του, τα ερείπια του χαμένου κόσμου του, τα αρχαία χαλάσματα)
Εκτός της θρησκευτικής εσωτερικεύομενης «αισθαντικότητας» του Υπερβατικού αλλά και του Πραγματικού, το ερώτημα εξακολουθεί να υφίσταται.
Στα όρια του Πραγματικού, η Ζωή φαίνεται να υπερτερεί της Αλήθειας. Γιατί η Ζωή εμφανίζεται σαν κάτι που δεν τελειώνει, δεν μεταδίδεται και δεν έχει ανάγκη να «μιλήσει» για να υπάρξει. Η Ζωή θέλει μόνο να διαιωνίζεται γιατί η Ζωή αγαπά να αγαπά τη Ζωή. Η Ζωή εμφανίζεται ως μια «αθανασία» κι ως ένα «επέκεινα» σε αντίθεση με την Αλήθεια, που ψάχνει τον εαυτό της ως «θνητή» εντός του θνητού σώματος/υποκειμένου που τη μεταφέρει.
Η συνεισφορά της Ψυχανάλυσης προς την Αλήθεια θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην εξής πρόταση : Η ψυχανάλυση, με τον Φρόιντ, αναγκάζει την Αλήθεια να μιλήσει. Η Ψυχανάλυση αναγκάζει την Αλήθεια να συναντηθεί με τις Λέξεις της.Και η συνεισφορά του Λακάν, κατά τη γνώμη μου, είναι η ολοκλήρωση του έργου αυτού, με τη διατύπωση « Εγώ, η αλήθεια, μιλάω»
«Εγώ, η αλήθεια, μιλάω»
Από τη στιγμή που η αλήθεια παίρνει το Λόγο, γίνεται ευμετάβλητη. Υπόκειται στις σημασιολογικές ερμηνείες, μπορεί να κινηθεί προς το ψεύδος και μπορεί συνεχώς να αλλάζει την αξία της, μέχρι να παρακμάσει.
Παρακμή της Αλήθειας, γίνεται η λογική γραφή, όπως μας εξηγεί ο Λακάν. Δεσμευμένη από τους κανόνες της λογικής, η αλήθεια παρακμάζει, μετατρέπεται σε σκλάβα μιας επεξεργασμένης γνώσης και εντέλει περιχαρακώνει το Πραγματικό.
Ζωή – Αλήθεια – Πραγματικό:
Συν- Ομιλίες Κορυφής του Υποκειμένου
Πρέπει να το πω!
Μόλις άκουσα στην τηλεόραση ότι η Άννα (μία είναι Η Άννα)έχει στην πλάτη της τατουάζ κάποιους στίχους.Όχι δεν είναι το "Κίτρινο,Γαλάζιο και Μενεξεδί",δεν είναι το "Τραίνο", δεν είναι το "Αυτός που περιμένω", δεν είναι ούτε το "Δώδεκα".Είναι το "Μην το ρωτάς τον ουρανό" του Μάνου Χατζιδάκι!
Αν υποψιαστώ, ότι ο Ψωμόπουλος(Ψωμόπουλος εστί νονός της νύχτας και πρώην γκόμενος της "Η Άννα")που τώρα είναι με τη Τζούλια(Τζούλια εστί η εθνική "παρηγοριά" των Ελλήνων κατά την εκστρατεία ανάκτησης της εθνικής μας περηφάνιας έναντι των Γερμανών)έβλεπε φάτσα κάρτα το - Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε - για να εμπνέεται εις τα ερωτικάς συνευρέσεις θα αυτοκτονήσω!!!
Γιατί δεν έκαμε τατουάζ μια Μέδουσα να πετρώνει ο γκόμενος για να της μείνει τζαι κανένας;
Ευτυχώς μετά είπε ότι η δημοφιλέστερη τραγουδίστρια τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα είναι η Χαρούλα και το τραγούδι του Λοϊζου "Όλα σε θυμίζουν".
Όλα θα σε θυμίζουν και σένα Μάνο μου όσες ροζ λάιτ σταρ ποπλαϊκο τσιόφτες της ψυχαγωγίας και να φυτρώσουν.
Τους είδα,
σεμνούς
να γεμίζουν τα στομάχια τους με Ποιητές
ευλαβικά μασώντας σπουδαία νοήματα
με ωραίες λέξεις να καταργούν
τις ωραίες Υπάρξεις
Τους είδα,
με κομμένα χέρια
να χειροτονούν τα όνειρα με φοβέρες
και να ξορκίζουν το κακό με το άδικο
με ωραία βλέμματα και με δάκρυα
να τιμούν τους πεθαμένους θάβοντας ζωντανούς
Τους είδα,
αλαλάζοντες
το πρέπον και το ηθικόν να διδάσκουν
με στόματα γεμάτα,παχιά στόματα
υπέρβαρες λέξεις υπερηλίκων
χωρίς αίμα,φωτιά,σώμα και
νόημα κανένα
Τους είδα,
γονυπετείς
να προσεύχονται μασώντας Ποιητές
Οράματα και Πνεύμα
Έτσι λοιπόν
θα σβήσουμε τα σημάδια του καιρού
και της ενοχής μας
θα βάλουμε το παλιό μας πουκάμισο
τις παλιές μας συνήθειες
το παλιό μας ρολόϊ
Θα πιστέψουμε χωρίς πίστη
μα με υπομονή για το αύριο
ευχαριστημένοι για το ποσόν
της αντοχής και της σοφίας μας
χρωστούμενα
ξέρουμε να ξοφλάμε
μαζί μ΄αυτά γεννηθήκαμε
Θα βγαίνει ο ήλιος κι αντί
να φωτίζει τα μάτια μας
θα τυφλώνει τη μνήμη μας
εξ΄αδιαιρέτου διαιρεμένοι
το σώμα ξεχνά
Και κατά το δειλινό
προς το βράδυ ως γαλήνη
θα φανερώνεται εκείνος ο Λόγος
πως τα πάντα θα λάβουν Συγχώρεση
Μα το μόνο που δεν Συγχωρεί
είναι η ίδια εκείνη γαλήνη
της εξαίσιας Ομορφιάς που αφήνουμε.
Σινεμά. "Agora". Υπατία.
Ή γύμνια δεν είναι αποκαλυπτική ως προς την αίσθηση της βρωμιάς, ποτέ δεν φανερώνεται η γύμνια ενώπιον κάποιου/ κάτι ή μιας κατάστασης.Μπορεί να φανερωθεί μόνο ως ο πιο καταλυτικός τρόπος της Αλήθειας. Γι αυτό την κατακρεούργησαν γυμνή. Γιατί κατακρεουργούσαν την αρμονία.Δεν είναι η καλύτερη ταινία που θα μπορούσατε να δείτε. Αλλά να την δείτε.Μόνο γι αυτό.
9.30 π.μ ,γραφείο
Ποιό είναι ακριβώς το πρόβλημα; Ότι η Τζούλια εργάζεται και ως πορνοστάρ; Ή το ότι βγαίνει στον (Γ)λιάτσο να κάνει δήλωση ότι της έκλεψαν προσωπικές της στιγμές με τον φίλο της; (πιο δυνατά, πιο δυνατά, πιο δυνατά ρε μαλάκα) κάτι το οποίο την εκθέτει και την στενοχωρεί!!! 100 χιλιάδες αντίτυπα έφυγαν μέχρι το απόγευμα 20 ευρώ έκαστον.
Πόσα αντίτυπα άραγε θα έφευγαν για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την κακοποίηση γυναικών, διερωτούμαι.
Τώρα θα έχουμε και τις τρελαμένες γεροντοκόρες να μας καταδιώκουν με τις εντολές του Θεού να μας κηρύττουν το Ήθος! Δουλειά δεν είχε ο διάολος! Στη Τζούλια και τις γεροντοκόρες που δεν ξεμένουν ποτέ στην ανεργία το πιο κάτω: Ο κόσμος είναι ένας και είναι όλος δικός σας κορίτσια!
12.00 π.μ, γραφείο
Παύση κενού. Χορός με τη σκιά μου. Cundu luna vini.
2.00μ.μ, γραφείο, ενημέρωση.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας απεφάνθη. Ο γάμος τελείται μεταξύ φύλων και όχι μεταξύ ατόμων. Οι θεούσες κατοχυρώνουν ξανά τα δικαιώματα τους στην εργασία διάδοσης του λόγου της Αγάπης. Θεούσες – Τζούλια 1-0. Αριστερή κυβέρνηση. Σκατά στα μούτρα μας.
5.00μ.μ, σπίτι
Στο Μανώλη Γλέζο
6.00μ.μ, σπίτι
Απόφαση του ΕΔΑΔ. Κλείνουμε και την πτυχή του κυπριακού για το περιουσιακό;Στα μπλογκς τρέχουν οι συζητήσεις. Ποιος είναι αριστερότερος του αριστερού, τι πάει να πει το ΑΚΕΛ δεν έχει κάνει εγκλήματα εναντίον του τόπου και ποιος είναι ο Χατζηπετρής επιτέλους να ξέρω σε ποιόν να φορτώνω το αντίτιμο της τιμής μου.
11.30 μ.μ, εκτός
Παύση κενού. Χορός με τη σκιά σου.
Σάββατο 6 Μαρτίου,3.30π.μ, εκτός
Σχισμή στο κενό διάρκειας κάποιων δευτερολέπτων. Προβολέας. «Μες το σκοτάδι χάνεται η ασκήμια μου, μέσα στο φως λάμπει η ομορφιά σου».
Σάββατο 1.30μ.μ, σπίτι
Φως. Μυρίζει άνοιξη. Δεν είναι αρκετό που φυτρώνουν στους αγρούς λουλουδάκια….
Πάω να διαβάσω. Για την επιστροφή της Φιλοσοφίας, Κραταιά ως θάνατος αγάπη!
Από τη στιγμή που τα φιλοσοφικά / θεωρητικά ζητήματα συνδέονται με το πρόβλημα της Εξουσίας, γίνεται αναπόφευκτο πως μετασχηματίζονται σε ζητήματα καθαρά Πολιτικά. Αυτό το «θεωρητικό νόμο» τον γνωρίζουμε πολύ καλά στην Κύπρο.
Η ύπαρξη του Κυπριακού προβλήματος και οι συνεπακόλουθες πολιτικές διεργασίες με στόχο την επίλυση αυτού του προβλήματος πέρα από τις απαιτούμενες κατά καιρούς συνεργασίες, επιδρούν καταλυτικά μεταξύ άλλων και στη θεωρητική δραστηριότητα των διάφορων κομματικών σχηματισμών.
«Ανεξάρτητη» τοποθέτηση επί του Κυπριακού δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει.Όλοι, εντός και εκτός κομματικών σχημάτων είμαστε «στρατευμένοι» αφού η φύση μιας πολιτικής θέσης, προσδιορίζεται εν μέσω ιδεολογικών και πολιτικών αντιμαχιών. Μια ανεξάρτητη πολιτική θέση θα σήμαινε μάλλον μια μη-θέση και στη τελική τίποτε άλλο παρά μια καμουφλαρισμένη υποστήριξη στη συντήρηση «των πολιτικών πραγμάτων ως έχουν».
Εντός ή εκτός κομματικών σχημάτων η πολιτική τοποθέτηση ενός ιδιώτη/πολίτη έχει λοιπόν συγκεκριμένο θεωρητικό περίβλημα.
Από τη στιγμή που οι άνθρωποι συγκροτούνται ως ομάδες εντός των κομμάτων της επιλογής τους ή της τάξης τους, αυτόματα εμφανίζεται το ζήτημα μιας αντίθεσης ανάμεσα στους πρώτους (το κόμμα) και του [πολιτικοποιημένου] ατόμου (πολίτης).
Η αντίθεση αυτή τροφοδοτείτε από την άποψη πως ένα κόμμα, το οποιοδήποτε, σκέφτεται και δρα στο όνομα του συνόλου – πράγμα που δεν συμβαίνει πάντοτε - ενώ το άτομο, ο πολίτης σκέφτεται και δρα στο όνομα του εαυτού του – παρόλο που δεν αποκλείεται, η έκφραση μέσω του εαυτού, να εκφράζει το σύνολο.
Τα κόμματα, κατά μία έννοια, τείνουν να θεωρούν πως δεν μπορούν να υπάρχουν άτομα/πολίτες, καθότι αυτά (τα κόμματα ) προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως «σύνολο» πολιτών, οι οποίοι είναι στον α ή β βαθμό ίδιοι και ίσοι. Γι αυτό πολύ συχνά, οι κομματικές γραμμές, επιθυμούν την αναπαραγωγή συγκεκριμένου «μοντέλου» πολίτη/μέλους καθώς και συγκεκριμένο «μοντέλο»
θεωρητικού/επιστημονικού δυναμικού.
Αυτή η θεώρηση της πολιτικής, προσδιορίζει ένα συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης των κομμάτων, απέναντι στους πολίτες και τους θεωρητικούς, που πολιτεύονται εκτός αυτών. Συνήθως θεωρούνται είτε το «ευκαιριακό» ποκούμπι για τις εκλογές ή για τις περιόδους κρίσεων, είτε σαν ενοχλητικά ζιζάνια μέσα στα πόδια τους, είτε το χρήσιμο αλατοπίπερο της δικής τους πορείας. Κάποιες φορές μάλιστα, όταν προκύπτουν ομάδες πολιτών ή θεωρητικοί, οι οποίοι ανήκουν «στο χρώμα» κάποιου κόμματος , τα κόμματα εξίστανται με ιδιαίτερο μένος, λες και οι ομάδες αυτές ή τα άτομα ασχολούνται «με θέματα που δεν τους αφορούν»!!!
Αγνοούν επιδεικτικά τα κόμματα τον σπουδαίο ρόλο αυτών των πολιτών! Γι αυτούς, το να δρας εκτός των κομμάτων ισούται με το να δρας εκτός της κοινωνίας. Παραβλέπουν πως η πολιτική συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άσκηση της κρίσης και του θεωρητικού λόγου και ότι οι ομάδες πολιτών γίνονται εκκολαπτήρια υπεύθυνων και συνειδητών πολιτών. Αγνοείται σκόπιμα ο στόχος της πολιτικής : η ευθύνη των πολιτών. Μένει μόνο η ευθύνη των ψηφοφόρων να ασκήσουν πειθήνια κάθε φορά το καθήκον τους. Έτσι «μαθητεύουμε» εντός των δεξιών και αριστερών κομμάτων μας, αποστηθίζοντας πολιτικά τσιτάτα, κάποτε παθιασμένα – αν είμαστε στην αντιπολίτευση- και κάποτε και λίγο ανέμελα – αν έχουμε την εξουσία.
Εν τω μεταξύ, η απελευθέρωση μέσα στη ζύμωση της ελευθερίας του πολιτικού διαλόγου, o πλουτισμός και το κέρδος των πολιτών, η ουσία της συμμετοχής, και οτιδήποτε μπορεί να θεμελιώσει μια κοινωνική εξέλιξη μέσω της πολιτικής καθίσταται αδύνατη. Ακόμα χειρότερα καθίσταται επικίνδυνη και κατακριτέα.
Αν τα κόμματα θέλουν σωστούς και υπεύθυνους πολίτες δεν μπορούν παρά να θεωρήσουν την επαφή με τις ομάδες πολιτών καθώς και με τις ομάδες επιστημόνων ως προϋπόθεση και μέτρο των όρων της δικής τους υγιούς λειτουργίας.
Μέχρι όμως να γίνει αυτό θα πρέπει να θυμόμαστε μια Σαρτρική θέση ως «ευαγγέλιο» :
« Η εξουσία ξέρει πως η αμφισβήτηση αποτελεί απαραίτητη διεργασία της επιστημονικής σκέψης…γι αυτό θεωρεί τον διανοούμενο απόλυτα ύποπτο»
Αυτή τη θέση να τη θυμόμαστε και να την κάνουμε χίλια κομματάκια να πάει σε κάθε κύτταρο της κοινωνικής μας συνείδησης. Είτε επιλέξουμε Εντός είτε επιλέξουμε Εκτός.
