H αύξηση του εκλογικού μέτρου στο 5% δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιριακή τακτική να αφήσουμε έξω όσους δεν συμφωνούν μαζί μας και δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω σε κανένα ισχυρισμό για ”σταθερότητα του πολιτικού συστήματος” ούτε με φιλελεύθερους όρους: Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει Προεδρική Δημοκρατία, δεν έχει Πρωθυπουργό που εκλέγεται από την βουλή ούτε κυβέρνηση που σχηματίζεται από την βουλή, αλλά κυβέρνηση που σχηματίζεται από ξεχωριστές εκλογές. Δεν υπάρχει καμία αστάθεια ή αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης λόγω του εκλογικού ποσοστού εισόδου στην βουλή. Πολιτειολογικά, η Προεδρική Δημοκρατία είναι το καταλληλότερο πεδίο για την ύπαρξη της απλής αναλογικής και εξασφαλίζει, με αστικούς όρους και εντός αυτών των πλαισίων, την πιο αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος. Αυτή η απόφαση αποτελεί άλλο ένα δείγμα της υποκρισίας και του χαρακτήρα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Είναι απολύτως προφανές ότι η εν λόγω απόφαση εξυπηρετεί:
α) τον αποκλεισμό οποιασδήποτε εκλογικής αμφισβήτησης των μεγάλων κομμάτων, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, και της απόλυτης ισχυροποίησης τους στο πολιτικό σύστημα
β) τον αποκλεισμό οποιουδήποτε ή οποιασδήποτε φωνής, παρούσας ή μελλοντικής, διαφωνεί με τα μεγάλα κόμματα
γ) την απόλυτη περιθωριοποίηση οποιονδήποτε υπαρκτών ή μελλοντικών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων από το πολιτικό σύστημα.
δ) Την ακόμη πιο έντονη ταξική διάσταση της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης, η οποία ακόμη περισσότερο θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το χρηματικό ποσό και το κοινωνικό-πολιτιστικό κεφάλαιο που μπορεί να διαθέσει ο εκάστοτε υποψήφιος. Για να φτάσει κάποιος υποψήφιος σχηματισμός το 4-5% όντας έξω από την βουλή και χωρίς την απαραίτητη δημόσια προβολή που θα του έδινε η βουλή, απαιτείται ένα τεράστιο κόστος που είτε ελάχιστοι μπορούν να καλύψουν είτε καθιστά τον εκάστοτε πολιτικό σχηματισμό εξαρτημένο από αυτόν που μπορεί να το καλύψει.
Ως εκ τούτου, ο οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι η αύξηση του εκλογικού μέτρου εξυπηρετεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πιο πάνω είναι ένας υποκριτικός ισχυρισμός, αντάξιος της χυδαίας υποκρισίας του φιλελευθερισμού και της αστικής πολιτικής που βαφτίζει στην προπαγάνδα του το κοινοβούλιο ”ναό της δημοκρατίας”, το κοινοβουλευτικό σύστημα σαν την υπέρτατη μορφή δημοκρατίας και ελευθερίας, τις εκλογές κάθε 4-5 χρόνια το υπέρτατο κριτήριο του τι συνιστά ”ελέυθερη κοινωνία”, επιβάλλει διά της σκληρής βίας αυτό το σύστημα σε όποια τρίτη χώρα δεν το εφαρμόζει, που εξαντλεί όλη την ελευθερία αυτής της κοινωνίας στο επιχείρημα ότι ”αφου θα ψηφίσεις αυτό που θέλεις”, για να έρχεται να το μεταχειρίζεται χυδαία όπως θέλει, όποτε το κρίνει αναγκαίο για τα συμφέροντα της.
Υ.Γ. Το κοινοβούλιο δεν είναι ένας ναός της δημοκρατίας. Είναι ένα αστικό κοινοβούλιο που λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο, και με τους τεράστιους περιορισμούς, ενός καπιταλιστικού κράτους και αποτελεί πεδίο εκδίπλωσης της χυδαιότητας της αστικής πολιτικής. Ακρίβως επειδή δεν φετιχοποιούμε το κοινοβούλιο σαν μια καθαρή, αφηρημένη δημοκρατική οντότητα, το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα εργαλείο, με εκλογικά δικαιώματα καταχτημένα με αγώνες, το οποίο οφείλει να χρησιμοποιηθεί στο μέτρο των δυνατοτήτων για σκοπούς δημόσιας και νομοθετικής αντιπολίτευσης, καταγγελίας του αντιπάλου, την δημόσια προβολή, το ξεσκέπασμα της αστικής προπαγάνδας και των πολιτικών της κ.ο.κ. Η δράση μέσα στο κοινοβούλιο δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός ούτε το βασικό μέσο για την επίτευξη των σκοπών, αλλά να υποτάσσεται στους σκοπούς και τις δράσεις του αγώνα που (οφείλει να) διεξάγεται έξω από το κοινοβούλιο. Από την άλλη, ο αντικοινοβουλευτισμός, η απόλυτη λόγω αρχών και όχι συγκυριακής τακτικής (ανάλογα με την κατάσταση μπορεί να κριθεί σωστή τακτική η έξοδος από το κοινοβούλιο) άρνηση της συμμετοχής στις εκλογές και στην κοινοβουλευτική δράση, είναι απλοϊκή αντίληψη που φετιχοποιεί τον ”ναό της δημοκρατίας” στον ίδιο βαθμό με την φιλελεύθερη ιδεολογία, ακριβώς σαν ναό στον οποίο ένας πιστός μιας άλλης θρησκείας θα μολυνθεί με αμάρτημα αν αγγίξει.
πηγή: Agkarra
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου