Αφού δεν ταιριάζεις με τις λέξεις τους, είσαι γι αυτούς ένα φάντασμα, έτσι αισθάνονται πως υπάρχουν.
Η μη ταυτοποίηση των λέξεών τους με τη δική σου ζωή, εκλαμβάνεται αφενός ως η απόδειξη του γεγονότος πως εσύ δεν υπάρχεις. Αφετέρου πως υπάρχουν αληθώς μόνο αυτοί.
Έτσι φτιάχνει η ανώτερη cyber ηθική την υλική της πραγματικότητα. Αρνούμενη πως είχε εγκλωβιστεί εξ αρχής στο λεξικό της. Και πως οι λέξεις ήταν η μόνη δική της πραγματικότητα.
Θα αντικαθιστούσα τον τύπο "υλική πραγματικότητα" με την λέξη πραγμότητα, για να δείξω πως πέραν της εξαφάνισης του "άλλου" ως νοούμενου όντος, μπορεί να υπάρξει μετάβαση σε μια κατάσταση όπου ο άλλος "χρησιμοποιείται" ως πράγμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα σου χάριζα ένα χαμόγελο Eriugena γι αυτό το σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα έγραφα δυο συνεχόμενες παραγράφους και με τους δυο τύπους "χρησιμοποίησης".
Πιθανόν και ο ένας να εμπερικλείεται στον άλλο.
Είμαστε όλοι θύτες και θύματα μέσα στην ηθική που περιγράφεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον ελιτισμό μας ή με τον καφρισμό μας, με την αλαζονεία της πλειοψηφίας μας ή τον ναρκισσισμό μειοψηφίας μας...
Παράλληλοι κόσμοι
αντίθετες λέξεις
και πως να χωρέσεις...
Νομίζω ξανακάναμε μια παρόμοια κουβέντα για την πλειοψηφία και τη μειοψηφία σε άλλο context τότε κατά το δεύτερο συλλαλητήριο των τ/κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θυμάμαι καλά, δυσκολεύτηκα κάπως να καταλάβω πως το κατανοείς αυτό.
Δεν καταλαβαίνω με ποιο τρόπο η αντίληψη ή οι λέξεις μας μπορούν να ανήκουν σε μια ελίτ ή μπορούν να μας κάνουν νάρκισσους. Το δεύτερο κάπως το καταλαβαίνω, ωραία. Το πρώτο καθόλου.
Τι σημαίνει πως κάποιος που καταλαβαίνει, ξαφνικά φορτώνεται τη ρετσινιά του ελιτισμού. Το θεωρώ βίαιη επιβολή αυτό, μιας διχτατορίας των αριθμών, που στην τελική είναι και επίπλαστη.
Γιατί αυτό που καλύπτεται πίσω από την αριθμητική του υπεροχή στην ουσία υποδηλώνει την ισχύ των πολλών και όχι αυτή καθαυτή την επαφή με τις λέξεις ή το λόγο. Αφορά ίσως την επίδειξη μιας δύναμης - της κοινής γνώμης - και όχι το πόσο ακριβής είναι ο λόγος αυτής της γνώμης.
Αν θα μιλούσαμε λοιπόν για κάποιο ελιτισμό, εγώ θα τον εντόπιζα μάλλον στην άρνηση να μαθαίνουμε.
Στο να θεωρούμε πως οι λέξεις και ο λόγος είναι κτήμα προσωπικό του καθενός έξω και ανεξάρτητα από το τί σημαίνουν στην τελική οι ίδιες.
Δεν ξέρω αν έτυχε να δεις ποτέ στο πίσω τζάμι κανενός αυτοκινήτου ένα αυτοκόλλητο που κυκλοφορεί και γράφει "αν μπορείς να το διαβάσεις αυτό, ευχαρίστησε τους δασκάλους σου, αλλά κράτα απόσταση στο δρόμο"
Πως θα προχωρήσουμε αν οι μονοι δάσκαλοι που είχαμε ή οι μόνοι που θεωρούμε δασκάλους ήταν τραγικά αμόρφωτοι οι ίδιοι.
Υπάρχει απαξίωση και της γνωσης καθώς και της υποχρέωσης μας, πριν μιλήσουμε τουλάχιστον να φροντίσουμε κάπως να ξεστραβωθούμε. Αυτό εγώ θα το ονόμαζα "ελιτισμό των μαζών". Ετσι είναι γιατί έτσι γουστάρουμε να νομίζουμε...Το τι κόπος χρειάστηκε να αρθρωθεί ο επιστημονικός λόγος στα παλιά μας τα παπούτσια.
Επιστήμη για μας είναι πλέον μόνο...η τεχνολογία των Γιαπωνέζων...
Αυτό για μένα είναι στην ουσία η απαξίωση και ο ελιτισμός του ατομικιστή που απλά σου πετάει στη μούρη πως εσύ μπορεί να είσαι "ένας" αλλά αυτός,ο προσωπολάτρης του τίποτε είναι οι "πολλοί".
Είναι γι αυτό φίλε μου, που οι "πολλοί" γίνονται φίδια, οταν υποπτευθούν πως "ο ένας" μπορεί να υπερισχύσει και αριθμητικά μέσω της γνώσης.
Οι κομμουνιστές, μεταξύ άλλων, διώχτηκαν και γι αυτό το λόγο.