Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο Ποίησης είναι σαν να συναντώ ένα μοναχικό άνθρωπο που με εξανθρωπίζει χωρίς τη διαμεσολάβηση του ραπίσματος και της ενοχής.
Και μετά σκέφτομαι, τι σόι βιβλία να διαβάζουν άραγε αυτοί οι επηρμένοι δίπλα μου; Δε μου φταίνε τα βιβλία. Μου φταίνε οι άνθρωποι. Που τα κάνουν θρόνους για να κάθονται πάνω. Λες και η ζωή, ή η αξία του προσωπικού παραδείγματος μετριέται σαν την πίτσα με το μέτρο.
Τίποτα πιο αποκρουστικό δεν υπάρχει, από έναν άνθρωπο μορφωμένο που δεν κρύβει έναν Ποιητή μέσα του. Τίποτα πιο επιζήμιο για τους ανθρώπους και για τη γνώση.
Γι αυτό να προσέχουμε. Μην τυχόν, αυτή η αντιπάθεια μας οδηγήσει, αντί να πετάμε τους ανθρώπους των θρόνων, να πετάμε τα βιβλία τους και τα βιβλία μας.
Ας παραμείνουμε σε εκείνο τον τρόπο που δεν καταργεί την Ποίηση. Είναι ο σωστός.
Είναι ο τρόπος αυτού που πραγματικά γνωρίζει και θα μας προσφέρει κάτι σημαντικό για μας. Όχι για εκείνον. Για μας. Όποιος πραγματικά γνωρίζει, δε χτίζει γνωσιολογικούς πολιτισμούς που θυμίζουν τερατώδη οικήματα για να εκμηδενίσει το πραγματικό και το κατοικήσιμο των ανθρώπων. Ακόμα κι έναν αρχιτέκτονα θα μπορούσες να καταδικάσεις γι αυτό. Πόσο μάλλον τον λεγόμενο πνευματικό άνθρωπο.
Λένε εξάλλου, πως πολύ σπάνια ένας ποιητής αποδεικνύεται είτε μισογύνης είτε φορέας σοβαρών σεξουαλικών δυσλειτουργιών. Όπως ακριβώς και με το ποδόσφαιρο… Γι αυτό πάντα είμαστε με την ομάδα των αδυνάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου